บทที่ 5

บทที่ 3

เหมราชพยักหน้าให้กับลูกน้องทุกคนมาช่วยกันขุดหลุม เพียงไม่นานหลุมนั้นก็เสร็จเป็นรูปร่างดั่งอ่างอาบน้ำอันใหญ่ สายตาซาตานร้ายกวาดมองลูกน้องให้จับเธอมาลงหลุมนั้น อันนาถูกจับลงในนั้นด้วยเนื้อตัวสั่นเครือใบหน้าน้อยร้องไห้เพราะความกลัว

"กลัวขึ้นมาเลยเหรออันาไม่ต้องกลัวหรอกมันจะค่อยๆตายอย่างช้าๆ ช้าที่แบบทุกข์ทรมาน" ใบหน้าแห่งความสะใจเขาที่จ้องมองเรือนร่างบางร้องไห้สะอึกสะอื้นเธอนอนอยู่ในหลุมนั้นดั่งว่าคล้ายกับศพคนตาย เหมราชใช้เท้าเขี่ยดินลงไปทีละก้อนเพื่อแกล้งกลบอันนาให้หวาดกลัว ลูกน้องของเขาร่วมช่วยกันทำจนเหลือแต่ใบหน้าน้อยที่โผล่ออกมา

ร่างกายที่เจ็บปวดทั้งหัวใจที่บอบช้ำของอันนามีความหวาดระแวงกลัวจนเนื้อตัวเธอนั้นสั่น หัวใจดวงน้อยได้เพียงแค่หวังว่าลุงของเธอนั้นจะมาช่วยให้หลุดออกจากซาตานร้ายคนนี้

เหมราชเผยรอยยิ้มด้วยความสะใจในขณะที่ร่างบางร้องไห้จนตัวโยก เหลือเพียงแต่หัวที่โผล่ออกมาจากดินเท่านั้น เสียงโทรศัพท์ของเหมราชก็ดังขัดจังหวะในความสะใจของเขา

หลังจากที่เหมราชเดินออกไปได้สักพักลูกน้องคนสนิทของเขาพร้อมทั้งคนอื่นช่วยกันขุดดินออกจากเรือนร่างบางหลังจากที่อันนาขึ้นมาจากหลุมนั้นได้ เธอนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่กล้าที่จะมองใคร

"ตอนนี้นายกำลังโกรธคุณ เกลียดคุณมากผมอยากให้คุณสู้ ความใกล้ชิดจะเอาชนะทุกอย่างเชื่อผมนะคุณอันนา"

เหมราชออกไปทำธุระจึงปล่อยให้ลูกน้องนั้นเฝ้าอันนาเอาไว้ ลูกน้องเขานั้นใจดีกว่าเจ้านายมากเขาพาอันนาเข้ามาในบ้านเพื่อให้เธออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและรีบเอาข้าวให้กินกลัวว่าร่างบางนั้นจะหมดแรงต่อสู้

"อดทนนะครับ เดี๋ยวผมทำแผลให้" สายตาของลูกน้องคนสนิทมองอันนาด้วยความสงสารหยิบพลาสเตอร์มาเพื่อทำแผลตรงหน้าผากให้อันนาด้วยความสงสาร

ใบหน้าน้อยเงยมองชายหนุ่มหน้าตาดีขยับเข้าใกล้ตัวเองโดยที่ใช้พลาสเตอร์นั้นปิดแผลให้กับเธอเบาๆ เขาก้มลงเป่าบนหัวของเธอราวกับว่าเด็ก

"เดี๋ยวก็หายนะครับ" มือของเขานั้นทำเบาๆมือจนเธอแทบไม่รู้สึกเจ็บใบหน้าน้อยยิ้มออกมาทั้งน้ำตา อันนารู้สึกดีใจที่ยังมีคนใจดีกับเธออยู่

"ไม่เกลียดอันนาเหรอคะที่ทำกับน้องสาวเจ้านายของคุณ" เธอเอ่ยถามเพราะอยากรู้ว่าทำไมเขาถึงไม่เกลียดตัวเองแล้วยังคอยช่วยเหลือเธอด้วย

"ผมเชื่อว่าทุกคนมีเหตุผลและผมก็เชื่อว่าคุณเองก็มีเหตุผลที่ทำแบบนั้น!”

อันนาส่ายหน้าไปมาเธอต่างหากที่พยายามช่วยเพลงพิณน้องสาวของเจ้านายเขา แต่เธอไม่สามารถพูดได้และต้องยอมรับความผิดเพื่อตอบแทนบุญคุณของลุงและพี่สาว

มือหนายกขึ้นประคองใบหน้าน้อยด้วยความอาอนโยน ปลายหัวแม่มือนั้นเช็ดน้ำตาออกจากแก้มให้เธออย่างเบามือ โดยที่เขาไม่รู้ว่าสายตาของเจ้านายตัวเองนั้นจับจ้องมองมา แววตาแสยร้ายมองด้วยความไม่พอใจลูกน้อง ใบหน้าแดงกล่ำยิ่งกว่าโกรธออกหู ร่างหนาพุ้งเข้าหาลูกน้องและผู้หญิงคนนั้น

"ไอ้ซัน!”

ลูกน้องคนสนิทสะดุ้ง เมื่อเจ้านายเอ่ยชื่อเรียกจากทางด้านหลัง เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเหมราชมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ลูกน้องคนสนิทได้เพียงแต่ก้มหน้าลง เมื่อเจ้านายตรงข้ามาใกล้ๆ ฝ่ามือเจ้านายตบใบหน้าของลูกน้องพร้อมทั้งชี้นิ้วไล่ให้ออกไปจากบ้าน

"วันนี้มึงไม่ต้องเข้ามาในบ้าน!! ไปยืนอยู่หน้าบ้านนั่นแหละ เกลียดนักทำเป็นคนดีช่วยเหลือหรอ หึไม่ต้องไปช่วยหรอกผู้หญิงไร้ค่าแบบนี้ เธอนี่ก็เห็นผู้ชายไม่ได้เลยใช่ไหมร่าน! ทำไมมันคันมากหรออยากโดนลูกน้องกูแหย่ขนาดนั้นเลยโถ่เอ้ย ต่ำ! " มือหนาคว้าจับต้นแขนซ้ำที่เดิม เขาดึงร่างบางขยับเข้ามาใกล้ๆ และยกมือบีบเข้าที่ปลายคางของเธออย่างแรง ถ้อยคำดูถูกกับการกระทำดิบเถื่อนของเหมราชแรงขึ้นเลื่อยๆ

อันนาไม่กล้าที่จะเถียงยิ่งเถียงก็ยิ่งทำให้เขาโกรธ เหมราชฉุดกระชากและดึงอันนาขึ้นมาบนห้องเมื่อเปิดประตูห้องได้ เรือนร่างบางถูกเขวี้ยงเข้ามาจนล้มลงไปกับพื้นเธอค่อยๆ อันนาคลานถอยหลังหนีช้าๆใบหน้าน้อยส่ายไปมาขยับหนีคนใจร้ายที่กำลังก้าวเดินเข้ามา

เหมราชมาไกล้จนชิดเรือนร่างบางที่สุดการขยับหนีเขานั่งยองๆลงต่อหน้าของเธอ มือน้อยของอันนายกมือพนมไหว้อ้อนวอนขอเพราะความเจ็บปวดและอยากหลุดพ้นจากการกระทำของเขาต่อให้เป็นความหวังเล็กๆเธอก็พร้อมจะทำ

เหมราชเผยรอยยิ้มที่เกลียดแค้นอันนา มือหนาคว้าปลดเข็มขัดของตัวเอง ดึงกระชากช่วงหัวเข็มขัดออกแรงจนเสียงกระทบกับลมจนดังสนั่นห้อง เฟี๊ยบ!

เท้าหนักค่อยๆ ก้าวเข้ามาหาเรือนร่างบางที่นั่งอยู่กับพื้นอย่างช้าๆ เข็มขัดอันนั้นถูกฟาดเข้ามาโดนต้นขาของอันนาหนึ่งครั้งทันใดรอยแดงปรากฏขึ้นมาทันที

"โอ๊ย~ฮื่อๆ" ลำตัวเล็กสะดุ้งสั่นเพราะเจ็บจนแสบร่างกายพยายามถอยหลังหนีแต่หลายครั้งที่เข็มขัดฟาดลงมาไม่หยุด จนเกิดรอยแดงที่ต้นขาทั้งซ้ายและขวา

"ขอร้องอย่าทำอะไรฉัน พะพอมันเจ็บฮื่อๆ พอ โอ้ย" เมื่อเข็มขัดอันนั้นถูกโยนลงพื้นร่างหนาพุ่งตัวเข้ามาจับต้นไหล่ด้วยมือทั้งสองข้างของเขา มือหนาบีบเข้าหากันกระชากดึงจนลำตัวลอยขึ้นแล้วเหวี่ยงตัวเธอลงบนเตียง ทว่าลำตัวเล็กเด้งสวนแรงสปริงของเตียงเพียงไม่ให้นาน เขาขึ้นคร่อมบนเรือนร่างบางและกดทับเอาไว้

มือน้อยทั้งสองข้างถูกจับกดลงกับที่นอน ใบหน้าหนาซุกไซ้เข้ายังซอกคอทั้งซ้ายและขวาใบหน้าโกรธเคืองไม่สนใจในความร้องขอใดๆ