4.อยากเป็นผัว

หลังจากลูกหมีอาบน้ำเสร็จบลูเบลล์ก็เข้าไปอาบน้ำแต่งตัวเป็นเสื้อยืดสีดำกับกางเกงขาสั้นแล้วก็พากันมานั่งเล่นกลางบ้าน

“โรไปไหนเหรอ ตอนที่กูอาบน้ำเสียงมึงคุยกับมันใช่มั้ย?” ลูกหมีถามเมื่อไม่เห็นโรมันอยู่แถวนี้และตอนที่เธออาบน้ำก็ได้ยินเสียงของบลูเบลล์คุยกับใครสักคนและคนนั้นมันก็เป็นใครไม่ได้นอกจากโรมันเพราะก็เหลือพวกเธออยู่แค่สามคนไง

“อืม มันบอกว่า…”

“ไปหาซื้อไรมากินน่ะ รอกินคืนนี้ไม่ไหว” เสียงของโรมันดังแทรกเข้ามาพร้อมกับชูถุงขนมกับน้ำในมือขึ้นมาให้สองสาวดู เนื่องจากคืนนี้พวกเธอตั้งใจว่าจะทำหมูกระทะกินกันเพราะซื้อของสดมาตุนไว้เรียบร้อยแล้วเลยไม่อยากกินอะไรที่มันหนักท้องจึงดื่มแค่น้ำกับขนมนิดๆ หน่อยๆ

“อ้อ ก็จริงนะฉันก็หิวๆ นี่เพิ่งห้าโมงครึ่งเอง” ลูกหมีว่าพลางยกมือขึ้นมาคลำท้องของตัวเองที่รู้สึกว่ามันว่างๆ ยังไงไม่รู้ โรมันจึงเดินไปนั่งข้างบลูเบลล์แล้วหยิบนมกล่องกับขนมปังยื่นไปให้ลูกหมี

“ขอบใจจ้ะ มึงหิวมั้ยกินกับกูดิ”

“ไม่เป็นไร มึงกินไปเถอะกูยังอิ่มอยู่เลย” บลูเบลล์ตอบด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ พยายามจะไม่หันไปสนใจกับคนข้างกายที่ขยับมานั่งแทบจะสิงตัวของเธออยู่แล้ว

“ไปกินอะไรมาอิ่ม?” เป็นโรมันที่เอ่ยถามด้วยรอยยิ้มกรุ่มกริ่มเรียกสายตาค้อนควับจากหญิงสาวข้างกายได้อย่างทันที

“กินน้ำไง น้ำเปล่ากินเยอะๆ มันก็จุกก็อิ่ม”

“เหรอ?”

“โร! เมื่อไหร่นายจะเลิกกวนประสาทฉันสักทีห้ะ!!” บลูเบลล์หันไปแว้ดใส่โรมันอีกครั้ง แต่คนหน้ามึนอย่างเขามีหรือจะกลัวหรือสนใจ เขาหยิบขนมปังจากในถุงที่เหลือขึ้นมาแกะ พรึ่บ! และยัดมันใส่ปากของเธอ! เออ!..ให้มันได้อย่างนี้สิ บลูเบลล์ก็ได้แต่หยิบขนมปังนั้นออกมาจากปากแล้วกัดกินมันดีๆ ไม่ได้ตอบอะไรเพื่อนหนุ่มกลับ

“พวกมึงนี่กัดกันเก่งนะ”

“ก็ดูมันมากวนประสาทกูดิ”

“เพราะรักเลยกวน” คำตอบแบบนี้ไม่ต้องเดาก็น่าจะรู้ว่าใคร โรมันตอบมันออกมาด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่ง มือหนาขยับมากุมมือเล็กของบลูเบลล์ไว้และก็ถูกเจ้าเพื่อนสาวปัดมันออกอย่างไม่ใยดี

“ฮ่าๆ นายก็ชอบไปกวนมันนะโร” ลูกหมีหัวเราะออกมาทันทีเมื่อเห็นว่าเพื่อนของเธอเริ่มจะควันออกหูแล้ว ใครที่โดนกวนประสาทแบบนี้เธอคิดว่าก็น่าจะมีอาการเหมือนเจ้าบลูเบลล์นี่แหละ ส่วนโรมันเพียงแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วก็หยิบโทรศัพท์มานั่งเล่นแทนเพราะหากกวนเจ้าบลูเบลล์ต่อไปมีหวังโดนโกรธแหงๆ

“เออเบล เทสโตมันทักมาหากูด้วยแต่กูยังไม่ได้อ่านไม่ได้ตอบเลย” เมื่อเห้นโรมันเล่นโทรศัพท์ลูกหมีก็นึกขึ้นมาได้ว่าก่อนหนานี้แฟนเก่าของบลูเบลล์อย่างเทสโตทักมาหาเธอ เจ้าตัวจึงเดินเข้าไปหยิบโทรศัพท์ในห้องมาเปิดแชทนั้นให้บลูเบลล์ดูซึ่งเจ้าตัวอ่านแค่ผ่านๆ ตาก็ยื่นโทรศัพท์คืนลูกหมี

“ปัญญาอ่อน! แม่งเลิกกันแล้วจะมายุ่งกับกูทำไมอีก!”

“มันอาจจะยังรักมึงอยู่หรือเปล่า?”

“ลูกหมี มึงก็รู้พร้อมกูที่มันไปนอนเอากับผู้หญิงคนอื่น คนรักกันแม่งไม่ทำกันแบบนี้หรอกคบกับกูยังไม่ทันถึงเดือนเลย พูดแล้วก็โมโห!” หากคบกันเป็นปีสองปีหมดรักกันไปมีคนอื่นก็อาจจะฟังขึ้นนิดๆ แต่นี่ยังไม่ทันได้รักกันดีเลยมั้ง เจ้าเทสโตนั่นก็ไปเอากับผู้หญิงคนอื่น และที่รู้เพราะผู้หญิงคนนั้นเป็นรุ่นน้องของคุกกี้น่ะสิ

“มันอาจจะมีเหตุผล..”

“เหตุผลปัญญาอ่อนน่ะสิ!!”

“เฮ้อ! ไม่ต้องพูดแล้ว…กี่โมงแล้วเนี่ย กูว่ากูไปนอนพักสายตาในห้องสักหน่อยดีกว่า” ลูกหมีหยัดกายลุกขึ้นยืนบิดตัวแล้วบอกกับบลูเบลล์ที่ก็พยักหน้ารับเธอจึงเดินกลับไปพักผ่อนที่ห้อนนอนรอเวลาดื่มสังสรรค์ในค่ำคืนนี้ ส่วนบลูเบลล์ก็หันมาจ้องหน้าคนข้างกายที่ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์อยู่

“มองทำไม?”

“อยากมอง”

“แล้วพอฉันมองบ้างอย่ามาโวยวายนะ” เขาวางโทรศัพท์ลงบนหน้าตักแล้วจ้องหน้าเพื่อนสาว ใบหน้าเรียวหวานรูปไข่ ดวงตากลมโตภายใต้ขนตาที่งอนสวย จมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากกระจับรับกับใบหน้าของเธอได้อย่างลงตัว อืม…ส่วนเรือนร่างอย่าให้ได้บรรยายเลยเดี๋ยวจะหาวาเขาหื่นอีก หึ!

“ถึงนายจะเลิกกับลูกหมีแล้วแต่ก็อย่ามาทำแบบนี้กับฉันได้มั้ย”

“แบบไหน? “

“แบบที่นายทำอยู่นี่ไง ฉันไม่อยากมีปัญหากับลูกหมี” ถึงทั้งคู่จะเลิกกันแล้วแต่พอโรมันมาอยู่ใกล้ๆ ทำตัวติดเธอแบบนี้บ่อยๆ เธอกลัวว่าลูกหมีจะคิดว่าเธอคิดจะคบต่อจากเพื่อนทั้งที่เธอไม่เคยคิด…

“เธอกับฉันรู้จักกันมาก่อนที่เธอจะรู้จักลูกหมี คุกกี้หรือทุกคน ฉันจะทำตัวแบบนี้หรือแบบไหนกับเธอมันก็เป็นเรื่องระหว่างฉันกับเธอ”

“แคร์ความรู้สึกคนอื่นบ้าง”

“ฉันแคร์แค่เธอ…” ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แววตาจับจ้องเข้าไปในดวงตากลมโตของคนตรงหน้าจนบลูเบลล์ต้องเป็นฝ่ายหลบสายตาของเขาแล้วพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ

“เลิกมากวนประสาทฉันสักทีได้มั้ย?”

“ไม่ได้”

“หน้ามึนที่สุด ไม่อยากจะพูดด้วยแล้วนะ” น้ำเสียงที่ติดจะรำคาญของบลูเบลล์เอ่ยบอกกับเพื่อนหนุ่มเป็นล้านๆ ครั้ง ตั้งแต่โตมาด้วยกันไม่มีวันไหนที่คนอย่างโรมันจะเป็นผู้เป็นคนเป็นผู้ชายที่สุภาพบุรุษไม่สร้างความปวดหัวให้กับเธอน่ะ ทีกับคนอื่นนะนิ่งเงียบอย่างกับเป็นก้อนน้ำแข็งแต่พอกับเธอนะเป็นเหมือนก้อนน้ำแข็งผสมลิงอ่ะ มึนได้มึนดี!

“ก็ไม่ต้องพูด”

“โร! ถ้านายเงียบปากไม่ต้องเถียงฉันสักคำจะได้มั้ย?”

“ไม่ได้!”

“จะเกลียดแล้วนะ” จากสีหน้าที่นิ่งๆ ก็แปรเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่แดงก่ำเริ่มจะโมโหกับความกวนโอ๊ยของโรมัน ต่างจากคนที่ก่อกวนซึ่งนั่งยกยิ้มมุมปากอย่างสบายอารมณ์ที่สามารถทำให้เพื่อนสาวสุดที่รักนี่โมโหได้

“เดี๋ยวแก่เร็วนะ” เขาพูดพลางใช้มือรั้งต้นคอของบลูเบลล์ให้ขยับเข้ามานั่งใกล้ตัวเขา คนตัวเล็กจึงพยายามจะดิ้นออกแต่เขากับล็อคไว้เสียแน่นมืออีกข้างก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่นไปเพลินๆ

“ไอ้บ้า! ไอ้หื่น! ไอ้นิสัยไม่ดี!” เมื่อเขาไม่ยอมปล่องมันเลยทำให้เธอต้องขุดคำขึ้นมาด่าเขาสารพัดหวังจะให้เขาปล่อยเธอ แต่โรมันก็ทำเหมือนไม่ได้ยินปล่อยผ่านมันไปแล้วเล่นเฟสเลื่อนดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย

“คืนนี้นอนกับฉันนะ” หนำซ้ำยังมีหน้ามาขอให้เธอไปนอนด้วย โอ๊ย! จะประสาท! จะบ้าตายกับหมอนี่จริงๆ แล้วนะ!

“ไม่! บอกหลายรอบแล้วนะ”

“ทำไม?”

“นายยังจะถามอีก แล้วเป็นอะไรกันทำฉันต้องไปนอนด้วย” บางทีก็รู้สึกเหนื่อยใจกับหมอนี่นะ อายุก็ไม่ใช่สิบห้าสิบหกแล้วยังมานั่งกวนโอ๊ยกันไม่เลิกจริงๆ จะให้ขุดคำมาด่าก็ไม่รู้ว่าจะด่าอะไรที่จะพอให้คนอย่างเจ้านี่เลิกยุ่งกับเธอ

“เป็นเพื่อน อยากเลื่อนเป็นผัวด้วย”

“เหอะ! เงียบปากไปเลย” ว่าแล้วก็สะบัดหน้าหนีโรมัน หากให้ต่อปากต่อคำไปกับหมอนี่เป็นวันมันก็ไม่ยอมแพ้หรอก พรึ่บ! และไม่เพียงแค่สะบัดหน้าหนีเธอยังดึงโทรศัพท์จากมือของเขามานั่งเล่นอย่างหน้าตาเฉยอีก โดยที่มือของเขาก็ยังคงล็อคคอเธอไว้อยู่แบบนั้น

ครืดดด! แล้วโทรศัพท์ของเจ้าตัวเล็กที่วางอยู่บนโต๊ะด้านหน้าก็ดังขึ้น บลูเบลล์จึงยื่นโทรศัพท์ของโรมันคืนเขาแล้วก็หยิบโทรศัพท์ตัวเองมาดูชื่อปลายสาย ‘นายเทสโต’ ซึ่งเป็นชื่อของแฟนเก่าเธอ ใบหน้าเรียวชั่งใจอยู่สามสี่นาที

(ฮัลโหลครับ…) แล้วโรมันก็กดรับสายและปลายสายก็เอ่ยขึ้นทันทีทำเอาบลูเบลล์ต้องหันไปมองค้อนเขา ดูเอามันมึนระดับไหนอ่ะ!

“เอ่อ มีอะไรหรือเปล่า?”

(ไปเที่ยวกับไอ้หมอนั่นทำไม ฉันทักไปทำไมไม่ตอบ) น้ำเสียงที่ห้วนแข็งของเทสโตถามผ่านโทรศัพท์

“ก็อยากมา นาย..ยุ่งอะไรด้วย”

(เบลล์ ฉันขอโทษ..)

“อืม”

(ตอบแบบนี้หมายความว่าเธอยกโทษให้ฉันใช่มั้ย?)

“ใช่ ฉันยกโทษให้นาย แต่ฉันไม่ได้อยากจะกลับไปคบกับนายและไม่มีวันที่จะกลับไป นายไม่ต้องถามหาเหตุผลนะ ตัวนายรู้ดีแก่ใจถ้าไม่มีธุระสำคัญอะไรก็ไม่ต้องโทรมาอีก” บลูเบลล์ร่ายยาวออกมาแล้วก็กดวางสายในทันที เธอพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ แล้วก็จับแขนของโรมันที่ยังล็อคคอเธอไว้ให้ออกซึ่งเขาก็ยอมปล่อยแขนออกแต่โดยดี

“ใจแข็งจัง”

“ฉันให้โอกาสกับคนรักได้ทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องนี้เรื่องเดียว” ร่างบางตอบด้วยน้ำเสียงที่ขึงขัง หากเทสโตแค่คุยเธอก็ยังพอที่จะให้โอกาสแต่นี่ถึงขั้นมีอะไรกันแล้วเธอทำใจไม่ได้หรอกที่จะต้องใช้ของร่วมกับคนอื่น ใช้ต่ออาจจะได้แต่ใช้ร่วมเธอไม่ยอมใช้แน่นอน