Se connecterShare
บทที่ 795
Related chapter
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 796
“ฉินโหรว เธอสับสนหรือเปล่า เขาแค่ต้องการจะทำร้ายคนด้วยมีด” เฉินเหมี่ยวกล่าว ฉินโหรวพูดคำเหล่านี้ล่วนแต่ถูกหานซานเฉียน แต่หลังจากโพล่งออกมา เธอรู้ว่าเธอได้เผลอหลุดปากไป แต่เธอไม่สามารถกลืนน้ำลายตัวเองได้กัดฟัดและพูดต่อ "ถ้ามีความสามารถ ก็ออกมาสู้กันซึ่ง ๆ หน้า พากเราก็อยากเห็นความตื่นเต้นนี้ด้วยเหมือนกัน" หานซานเฉียนยิ้มจาง ๆ ผู้หญิงคนนี้มีท่าทีเป็นศัตรูกับเขา เช่นเดียวกับมี่เฟยเอ๋อร์อย่างไม่มีสาเหตุหานซานเฉียนรู้สึกแบบนั้น แต่สองคนนี้แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ความรู้สึกที่ถูกมี่เฟยเอ๋อร์นั้นไม่ชอบนั้นเป็นความรู้สึกแบบธรรมดาทั่วไป ในขณะที่ของฉินโหรวนั้นแตกต่างออกไป มันเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองบางอย่าง อย่างไรก็ตาม เธอก็เคยหลงเสน่ห์ของหานซานเฉียนมาก่อน หลังจากที่รู้ว่าเขาเป็นเด็กเลี้ยง จึงรู้สึกรังเกียจแบบนี้ แต่เพราะความรักของเธอที่มีต่อหานซานเฉียน ดังนั้นโดยพื้นฐานแล้วก็ยังมีความแตกต่างอย่างมาก หานซานเฉียนปล่อยมือของคนนั้นและพูดเรียบ ๆ ว่า "เรียกพวกทั้งหมดของแกมาจะดีกว่า แกคนเดียวอาจไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน" ชายคนนั้นรู้ว่าหานซานเฉียนต้องการจัดการพวกเขาทั้งหมดไปด้วยกัน แน่นอนว่าเข
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 797
“ผมไม่อยากทำลายความมั่นใจในตัวเองของคุณ ออกไปเถอะ” หานซานเฉียนพูดเบา ๆ ฉินโหรวไม่คิดที่จะออกไปจึงพูดต่อ "คุณจงใจแสดงต่อหน้าฉัน คุณไม่ได้ต้องการเรียกร้องความสนใจจากฉันหรอกหรือ? แต่ให้ฉันบอกคุณว่า ฉันจะไม่มีวันชอบเด็กเลี้ยงอย่างคุณ ฉันหวังว่าคุณจะไม่แสดงตัวต่อหน้าฉันอีก อย่ามาทำให้ฉันขัดลูกหูลูกตา" ม่อหยางที่อยู่ด้านข้างมองไปที่หานซานเฉียนด้วยความประหลาดใจ เด็กที่ถูกเลี้ยงไว้! หานซานเฉียนกลายเป็นคนไม่ดีตั้งแต่เมื่อไหร่? ด้วยเงินจำนวนมาก เขายังต้องการการเลี้ยงดูหรือ? "ฉินโหรว เพื่อเห็นแก่ฉินหลิน ฉันไม่เอามันมาใส่ใจ เธอควรไปถามฉินหลินว่าฉันเป็นใคร" หานซานเฉียนพูดอย่างเย็นชา และผลักฉินโหรวออกไป ระหว่างทางไปห้อง ม่อหยางอดไม่ได้ที่จะถามหานซานเฉียนด้วยความอยากรู้อยากเห็น "ซานเฉียนเกิดอะไรขึ้น เธอบอกว่ามีคนเลี้ยงดูนายคืออะไร" “นอกจากความเข้าใจผิดแล้ว นายคิดว่ามีความเป็นไปได้อื่นอีกไหม?” หานซานเฉียนพูดเบา ๆ ม่อหยางรู้ว่านี่เป็นความเข้าใจผิด ด้วยนิสัยของหานซานเฉียน จะมีคนมาเลี้ยงดูเขาได้อย่างไร และเขาไม่ใช่คนที่จะขัดสนเรื่องเงินทอง ก็แค่อยากรู้ว่าความเข้าใจผิดนี้เกิดขึ้นได้อย่างไรเท
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 798
"ฉินโหรว เธอไปทำอะไรมา บอกลุงมาเดี๋ยวนี้ ลุงอยากรู้ทุกอย่าง" ฉินหลินกัดฟันพูด เมื่อรู้สึกถึงความโกรธของฉินหลิน ฉินโหรวรู้สึกกลัวเล็กน้อย ดังนั้นเธอจึงบอกฉินหลินทุกอย่างที่เกิดขึ้นตั้งแต่รู้จักหานซานเฉียนจนถึงทุกวันนี้ หลังจากได้ยินสิ่งนี้ ฉินหลินรู้สึกเวียนหัวและหัวหมุนเป็นอย่างมาก ไม่สำคัญว่าฉินโหรวจะปฏิบัติต่อหานซานเฉียนเหมือนเป็นไก่อ่อน แต่เธอก็พูดต่อหน้าเขา! สิ่งนี้ทำให้หานซานเฉียนโกรธอย่างไม่ต้องสงสัย มิฉะนั้นเขาจะไม่พูดถึงตัวเองกับฉินโหรว "ฉินโหรว ลุงต้องการให้เธอขอโทษเขาเดี๋ยวนี้ และขอให้เขาให้อภัย" ฉินหลินพูดอย่างเฉียบขาด ขอโทษ? ขออภัย! ฉินโหรวรู้สึกอธิบายไม่ถูก ทำไมเธอถึงต้องขอโทษไก่อ่อนนั่น และขออภัยนั่นอีกก็ยิ่งไร้สาระ เธอทำอะไรผิดหรือ? “คุณลุงรอง หนูไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมหนูต้องขอโทษเขาด้วย” ฉินโหรวพูดอย่างไม่พอใจ ฉินหลินหายใจเข้าลึก ถ้าฉินโหรวยืนอยู่ข้างหน้าเขาตอนนี้ เขาจะตบฉินโหรวสักทีสองทีโดยไม่ลังเล แม้ว่าเขาจะรักหลานสาวคนนี้มาก แต่เนื่องจากงานปัจจุบันของฉินโหรวนั้น เะอทำมันด้วยตนเองเพียงคนเดียว แม้ว่าเขาต้องการช่วย ฉินโหรวก็ไม่ยอมให้เขาช่วย ซึ่งทำให้
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 799
คนเหล่านี้ออกมาเร็วเพราะไม่มีเหยื่อที่จะได้ในคืนนี้ และพวกเขาก็ไม่กล้าสร้างปัญหาในไนท์คลับเมจิกซิตี้ ดังนั้นพวกเขาจึงออกมาข้างนอก พวกเขาไม่คิดว่าจะเจอสาวสวยที่หน้าประตู พวกเขาจึงมีความคิดที่ชั่วร้ายแวบเข้ามา เมื่ออยู่บนถนนพวกเขาจึงไม่กลัวว่าจะต้องมารับผิดชอบเกี่ยวข้องกับไนท์คลับเมจิกซิตี้ เมื่อมองไปที่สายตาที่มุ่งร้ายของคนหลายคน ฉินโหรวเริ่มรู้สึกกลัวเล็กน้อย เพราะตอนนี้เธอไม่มีเพื่อนอยู่ข้างกาย และในฐานะผู้หญิง เมื่อเธอพบคนเหล่านี้เมื่ออยู่ตัวคนเดียว ก็ต้องกังวลโดยไม่รู้ตัว "ขอโทษ ฉันไม่สนใจ" หลังจากพูดจบฉินโหรว และกำลังจะเข้าไปในไนท์คลับเมจิกซิตี้ เธอรู้ว่าข้างในนั้นปลอดภัย และคนเหล่านี้จะไม่กล้าทำให้เธออับอายในไนท์คลับเมจิกซิตี้ แต่ทันทีที่เธอก้าวออกไป คนเหล่านั้นก็ยืนขวางหน้าเธอไว้ ไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ออกไป “สาวสวย แสดงสีหน้าท่าทางแบบนี้ ก็เพราะดูถูกพวกเราไม่ใช่เหรอ” “ใช่ เราเชิญด้วยความจริงใจ เธอไม่ไว้หน้าเช่นนี้ ไม่ละอายใจหน่อยหรือ?” "เรามีสถานที่ที่ดีกว่าที่จะแนะนำให้เธอ รับประกันเลยว่าเธอจะพอใจ มากับเราเถอะ" หลังจากหลายคนพูดจบลง มีคนสองคนเดินไปที่ด้านข้างของฉินโห
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 800
มีไนท์คลับมากมายบนถนนสายนี้ แต่เนื่องจากพวกเขาพาฉินโหรวออกไป พวกเขาจึงไม่ไปดื่มต่ออย่างแน่นอน ตามปกติแล้วพวกเขาจะต้องไปที่โรงแรมแห่งใดแห่งหนึ่ง หานซานเฉียนมาที่โรงแรมที่ใกล้ที่สุด เมื่อเขาถามแผนกต้อนรับว่าเห็นผู้ชายสองสามคนพาผู้หญิงมาเปิดห้องหรือไม่ แผนกต้อนรับพูดอย่างกระวนกระวาย "นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของลูกค้า ฉันจะบอกคุณได้อย่างไร?” หานซานเฉียนมีสีหม่นลง เฉินเหมียวทนรอแทบไม่ไหวจึงพูดว่า "เพื่อนของฉันถูกพวกเขาบังคับมา โปรดบอกเราด้วยเถอะนะคะ ไม่อย่างนั้นจะต้องเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแน่" เกือบทุกวันที่แผนกต้อนรับจะเห็นผู้หญิงขี้เมาถูกผู้ชายพามาเปิดห้อง สำหรับเธอเป็นเรื่องปกติ และผู้หญิงเหล่านั้นเองก็สกปรกพอสมควร "ขออภัยค่ะ ฉันไม่สามารถบอกได้ค่ะ" แผนกต้อนรับส่วนหน้ากล่าว ในเวลานี้ผู้จัดการได้เข้ามาและมองไปที่เฉินเหมี่ยว ที่สวมเครื่องแบบพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน ซึ่งค่อนข้างคล้ายกับผู้หญิงที่ขึ้นไปชั้นบน เขาอดไม่ได้ที่จะคิดว่าคนเหล่านี้เก่งขึ้นเรื่อย ๆ กับการเล่น และแม้กระทั่งการจัดฉากของเครื่องแบบ “พวกคุณทำอะไร ถ้าไม่เข้าพักก็ออกไป อย่ามารบกวนธุรกิจของเรา” ผู้จัดการพูดด้วยน้ำเสีย
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 801
ม่อหยางเดินไปหาหานซานเฉียนทีละสองก้าว โดยไม่แม้แต่จะชายตามองผู้จัดการและถามว่า "ซานเฉียนเกิดอะไรขึ้น?" "ฉินโหรวอาจจะอยู่ที่นี่" หานซานเฉียนพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ เมื่อผู้จัดการได้ยินม่อหยางพูดกับหานซานเฉียน สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปจากความพึงพอใจเป็นความสิ้นหวังทันที เห็นได้ชัดว่าม่อหยางมีความสัมพันธ์ที่ดีกับชายหนุ่มคนนี้ และม่อหยางดูเหมือนว่าจะเพ่งเล็งมาที่เขา แต่เขาต้องการม่อหยางเพื่อให้ช่วยเขาล้างแค้น นั่นไม่ใช่เรื่องตลกเหรอ? ม่อหยางมองไปที่ผู้จัดการอย่างเย็นชาและพูดว่า "คนอยู่ที่ไหน? ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น วันพรุ่งนี้แกก็ไม่ต้องหวังว่าจะได้เห็นดวงอาทิตย์อีก" ผู้จัดการรู้สึกหวาดกลัวกับประโยคนี้ ม่อหยางบอกเขาว่าไม่ต้องหวังจะได้เห็นดวงอาทิตย์ของวันพรุ่งนี้ และเขาจะไม่มีโอกาสได้เห็นมันอย่างแน่นอน ในพื้นที่นี้ สถานะของม่อหยางทียบเท่ากับพระราชา ใครก็ตามที่เขาอยากให้ตาย ก็ต้องตาย!"อยู่ อยู่ 302 ที่ 302 พี่ใหญ่ม่อ ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นเพื่อนของคุณ ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ" ผู้จัดการคุกเข่าลงในทันที และรีบทำความเคารพหานซานเฉียนอย่างต่อเนื่อง ใบหน้าของพนักงานที่แผนกต้อนรับตอนนี้ถึงกับซีดเซียว เ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 802
"งั้นเธอก็อยู่พักผ่อนที่นี่สักครู่ก็แล้วกัน เดี๋ยวฉันจะไล่พวกนี้ออกไป" หานซานเฉียนกล่าว เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉินโหรวก็เงยหน้าขึ้นด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน เธอมีภาพที่ค้างคาจิตใจกับสถานที่แห่งนี้ เธอจะกล้าพักผ่อนได้อย่างไร "ฉันไม่พักแล้ว ฉันเดินได้" ฉินโหรวประคองร่างของเธอ แต่พอลงจากเตียง ขาของเธอก็อ่อนลงและนั่งลงบนพื้น หานซานเฉียนถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ หยิบผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำแล้วสวมให้ฉินโหรว จากนั้นจึงโอบฉินโหรวด้วยมือทั้งสองข้าง แล้วเดินออกจากห้อง ในอ้อมแขนของหานซานเฉียน ฉินโหรวรู้สึกถึงความปลอดภัยที่แข็งแกร่งมาก เธอเคยประทับใจหานซานเฉียนบนเครื่องบินมาก่อน แต่พราะเธอเชื่อคำพูดของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ดังนั้นเธอจึงเกลียดหานซานเฉียน แต่ตอนนี้เธอรู้ตัวตนของหานซานเฉียนแล้ว และหานซานเฉียนก็ช่วยชีวิตเธอ อารมณ์ที่ไม่คงที่เช่นนี้ทำให้เธอชอบหานซานเฉียนมากขึ้น "ฉันขอโทษที่ก่อนหน้านี้ฉันเข้าใจคุณผิด" ฉินโหรวกล่าวพร้อมกับก้มหน้าลง “ฉันไม่ต้องการคำขอโทษจากเธอ” หานซานเฉียนพูดเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงของหานซานเฉียน ฉินโหรวได้ยินถึงความเฉยเมยอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งทำให้เธอเจ็บปวดอย่างอธ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 803
หลังจากที่ผู้จัดการพูดจบ เขาก็มองไปที่หานซานเฉียนอย่างระมัดระวัง และพบว่าเขาไม่ได้โกรธแต่อย่างใด ดังนั้นเขาจึงผ่อนคลายเล็กน้อย แต่ในขณะเดียวกันก็มีคำถามเกิดขึ้นในใจของผู้จัดการ เขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับม่อหยาง และดูเหมือนว่าสถานะของเขาก็ไม่ต่ำต้อยเลย เขาจะทนให้คนอื่นเรียกเขาว่าคนไร้ค่าได้อย่างไร? และเป็นเวลากว่าสามปีที่แม้แต่ขอทานข้างถนนยังหัวเราะเยาะเขาได้ ในสายตาของผู้จัดการ แม้แต่เขาก็ยังทนความอับอายแบบนี้ไม่ได้ เมื่อฉินโหรวและเฉินเหมี่ยวได้ยินคำว่าแต่งออก พวกเธอแสดงสีหน้าตกใจเป็นอย่างมาก เขาไม่เพียงแต่แต่งงานแล้ว แต่ยังแต่งออกอีกด้วย! แม้ว่าปรากฏการณ์แบบนี้จะไม่ใช่เรื่องแปลกในสังคมปัจจุบัน แต่ในสายตาของคนส่วนใหญ่ การแต่งออกหมายถึงคนที่ไร้ความสามารถ และหมายความว่าผู้ชายไม่มีความสามารถซึ่งเป็นเรื่องของศักดิ์ศรีของผู้ชายเอง และหลายคนก็ไม่ยอมรับสภาพนี้ เขาดีขนาดนี้ ทำไมถึงอยากแต่งออก? เมื่อเทียบกับเฉินเหมี่ยว ฉินโหรวรู้สึกตกใจมากยิ่งกว่าเพราะเธอรู้จักตัวตนของหานซานเฉียนจากฉินหลิน นี่คือนายน้อยของตระกูลหานในเหยียนจิง มาถึงเมืองหยุนเฉิงแล้วกลับเลือกที่จะแต่งงานออกไป? "ตอนนี
Latest chapter
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1455
เมื่อเผชิญกับทัศนคติเช่นนี้ของเฟยหลิงเอ๋อร์ หานซานเฉียนก็ไม่รู้ว่าจะจัดการกับนางอย่างไรขอทานตัวน้อยคนนี้จงใจปกปิดตัวตน การเก็บนางไว้จะเป็นเรื่องดีหรือร้ายกันนะ?แต่นางรู้ข่าวเกี่ยวของเจียงหยิงหยิงและรู้ตัวตนของไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ด้วย ดังนั้นหานซานเฉียนจึงไม่สามารถขับไล่นางไปได้แต่ถ้าอยากรู้ตัวตนของนาง นางก็พูดเอาไว้อย่างชัดเจนแล้วว่าต้องเก็บนางเอาไว้ถึงจะรู้ได้ว่านางเป็นใคร“เจ้ามาหาข้าเพราะเหตุใด” หานซานเฉียนถาม และหลังจากถามคำถามนี้ เขาก็เตือนอีกว่า “ข้าจำเป็นต้องรู้ หากเจ้าไม่เต็มใจที่จะตอบข้าอย่างตรงไปตรงมา ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าอยู่ด้วย”“ข้าคิดว่าท่านมีพลังมาก เหตุผลนี้เพียงพอหรือไม่” เฟยหลิงเอ๋อร์กล่าวนี่...หานซานเฉียนพูดไม่ออก และทันใดนั้นก็รู้สึกว่าคำถามของเขาไม่จำเป็นเลย และเขาก็ไม่สามารถได้รับคำตอบที่ลึกกว่านี้ได้แต่สิ่งหนึ่งที่หานซานเฉียนแน่ใจก็คือ เฟยหลิงเอ๋อร์ต้องซ่อนความลับบางอย่างไว้ สำหรับสิ่งที่นางต้องการนั้น บางทีอาจต้องรู้จักกันสักพักถึงจะสามารถรู้ได้“ท่านคงไม่คิดที่จะเก็บนางไว้จริง ๆ หรอกใช่หรือไม่?” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์มองหานซานเฉียนด้วยท่าทางเป็นกังวล นาง
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1454
“เจ้าเป็นใครกันแน่ ข้าไม่คิดว่าเจ้าเป็นขอทาน” หานซานเฉียนถามเฟยหลิงเอ๋อร์อย่างตรงไปตรงมาเฟยหลิงเอ๋อร์ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า "ถ้าอยากรู้ว่าข้าเป็นใคร ก็เก็บข้าไว้ แล้วท่านจะได้รู้ในภายหลัง"หานซานเฉียนขมวดคิ้วเล็กน้อย สิ่งที่เด็กหญิงตัวน้อยพูดมันชัดเจนมาก นางยอมรับว่าตัวเองไม่ใช่ขอทาน แต่ถ้าหานซานเฉียนอยากรู้ เขาก็ต้องเก็บนางไว้ข้างกาย“นี่เป็นข้อตกลงอย่างนั้นหรือ?” หานซานเฉียนถามพลางขมวดคิ้วเฟยหลิงเอ๋อร์ยิ้มและพยักหน้า“หากข้าไม่สงสัยเกี่ยวกับตัวตนของเจ้า ข้าก็ไล่เจ้าไปได้ใช่หรือไม่?” หานซานเฉียนกล่าวต่อราวกับว่านางไม่คิดว่าหานซานเฉียนจะพูดแบบนั้น เฟยหลิงเอ๋อร์ย่นจมูกและดูครุ่นคิด เห็นได้ชัดว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างเพื่อตอบโต้หานซานเฉียน“เราไม่อยากรู้เกี่ยวกับเจ้า รีบออกไปซะ” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น“ไม่ ท่านต้องสงสัยเกี่ยวกับตัวข้าแน่” เฟยหลิงเอ๋อร์กล่าวหานซานเฉียนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ เขาไม่ได้คาดหวังว่าสาวน้อยคนนี้จะผยองเช่นนี้ แต่เขาได้รับไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์เอาไว้แล้วหนึ่งคน และตัวตนของนางก็พิเศษมากด้วย เขาจะยอมให้เฟยหลิงเอ๋อร์อยู่ด้วยได้อย่างไร?หานซานเฉีย
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1453
เมื่อหานซานเฉียนกลับมาที่ลานบ้าน ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์กำลังนั่งอยู่บนบันไดศาลาลานด้วยความงุนงงราวกับว่านางเสียสติไปแล้ว“เป็นอะไรไป?” หานซานเฉียนเดินเข้ามาก่อนจะถามขึ้นไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ชี้ไปข้างหน้าและไม่พูดอะไรเมื่อมองไปทางนิ้วของไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ หานซานเฉียนก็พบแผ่นหลังของหญิงสาวผมหางม้า นางดูตัวเล็กมาก แต่เมื่อมองจากด้านหลังก็เดาได้ว่านางเป็นคนที่สวยงาม“นางเป็นใคร?” หานซานเฉียนถามอย่างสงสัยไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ได้สติ นางเงยหน้าขึ้นมองหานซานเฉียนแล้วพูดว่า “นางคือขอทานตัวน้อยคนนั้นไงเจ้าคะ”ขอทานตัวน้อย!หานซานเฉียนก้าวไปข้างหน้าและตะโกนเรียกขอทานตัวน้อย “หันกลับมาให้ข้าดูหน่อยสิ”ขอทานตัวน้อยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงหันกลับมาอย่างเขินอาย ใบหน้าของนางแดงราวกับแอปเปิลประณีต ไร้ที่ติ นี่เป็นคำจำกัดความที่สมบูรณ์แบบที่สุดที่หานซานเฉียนนึกถึงได้เด็กผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาเหมือนกับตุ๊กตา ไม่เพียงแต่ผิวพันของนางจะเนียนสวยไร้ที่ติเท่านั้น แต่หน้าตาของนางก็ปราณีตมาก ในชีวิตของหานซานเฉียน ไม่มีใครเทียบความงามของฉี๋อีหยุนได้ แต่ด้วยการปรากฏตัวของขอทานตัวน้อยคนนี้ ดูเห
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1452
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ฮวงเซียวหย่งก็รู้สึกเป็นกังวล ท่านอาจารย์มาหาเขาที่จวนของเจ้าเมืองเป็นครั้งแรก แต่ถูกขัดขวางโดยคนโง่เหล่านี้!“เจ้าพวกโง่ กล้าดียังไงมาขวางอาจารย์ของข้า!” ฮวงเซียวหย่งตะโกนยามดูเสียใจและพูดว่า “คุณชายฮวง พวกเราแค่กลัวว่าเขาจะโกหกน่ะขอรับ”ฮวงเซียวหย่งตบหัวยามคนนั้นแล้วพูดว่า “เจ้านี่ช่างโง่เขลาจริง ๆ ใครจะกล้ามาแสร้งทำเป็นอาจารย์ของข้าที่จวนเจ้าเมืองอีก เว้นเสียแต่ต้องการตาย”เมื่อยามได้ยินสิ่งนี้ เขาก็รู้สึกได้ทันทีว่ามันสมเหตุสมผลฮวงเซียวหย่งคือใคร เขาเป็นบุตรชายของเจ้าเมืองเชียวนะ!จะมีใครกล้ามาแกล้งทำเป็นอาจารย์ของเขาได้อย่างไร?ซึ่งหมายความว่าชายหนุ่มที่อยู่นอกประตูนั้นเป็นปรมาจารย์สามอันดับหลังจริง ๆ ทันใดนั้นเหงื่อเย็นก็ไหลลงมาที่หลังของยาม เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาเพิ่งพูดกับหานซานเฉียนไปเมื่อครู่ เป็นไปได้ไหมว่าเขาได้ผ่านประตูนรกไปแล้ว!ถ้าหานซานเฉียนมีนิสัยดุร้าย เกรงว่าพวกเขาคงตายไปนานแล้วฮวงเซียวหย่งวิ่งไปจนสุดทางของจวนเจ้าเมือง ไม่กล้าแม้แต่จะพักหายใจ เมื่อเขาเห็นหานซานเฉียนถูกพวกโง่เขลาขวางไว้ เขาก็โกรธมาก“พวกเจ้ากำลังทำอะไร กล้าดียังไงมา
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1451
“เจ้ากำลังทำอะไร รู้หรือไม่ว่านี่คือที่ไหน นี่คือจวนของเจ้าเมือง เจ้าไม่สามารถเข้าไปได้!”จวนของเจ้าเมืองหานซานเฉียนถูกยามขวางเอาไว้ยามในชุดเกราะหลายคนดูมีพลังราวกับสายรุ้ง โดยมีออร่าที่แม้แต่ราชาแห่งสวรรค์ก็ไม่สามารถหยุดยั้งพวกเขาได้หานซานเฉียนรู้สึกคุ้นเคยกับความรู้สึกนี้มาก และทันใดนั้นเขาก็อดหัวเราะไม่ได้นี่มันเหมือนกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ประตูของคลับระดับไฮเอนด์ หรือโรงแรมบนโลกปัจจุบันที่พยายามขวางเขาไม่ให้เข้าประตูเลยไม่ใช่เหรอเมื่อนึกถึงความจริงที่ว่าหานซานเฉียนเคยพบกับสิ่งต่าง ๆ มากมายบนโลกมาก่อนแล้ว เขาไม่คิดเลยว่าสถานการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้นกับเขาในโลกเชวียนหยวนด้วย ดูเหมือนว่าธรรมชาติของมนุษย์จะเป็นเช่นนี้ ไม่ว่าโลกไหน ๆ ก็มักจะมีคนที่ดูถูกคนอื่นอยู่เสมอ“ข้ามาหาฮวงเซียวหย่ง ไปบอกเขา แล้วเขาจะมาพบข้าเอง” หานซานเฉียนกล่าวพวกยามดูไม่พอใจ ตอนนี้ฮวงเซียวหย่งคือความภาคภูมิใจของจวนเจ้าเมือง ฮวงเซียวหย่งมีความแข็งแกร่งระดับโคมห้า แม้แต่ยามเหล่านี้ก็ดูเหมือนด้พึ่งบารมีของเขาไปด้วยเมื่อเอ่ยถึงและผู้ชายที่อยู่ข้างหน้ากลับพูดอย่างโจ่งแจ้งว่าต้องการพบฮวงเซียวหย
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1450
ตระกูลเฉินเคยรุ่งโรจน์อย่างยิ่งในเมืองหลงหยุน และเฉินเถี่ยซินซึ่งเป็นบุตรชายคนโตของตระกูลเฉินก็มีสถานะที่ไม่ธรรมดา แต่ตอนนี้เขาได้รับความทุกข์ทรมานจากจุดจบเช่นนี้ แม้ว่ามันจะเป็นความผิดของเขาเอง แต่ก็ยังทำให้หลายคนถอนหายใจด้วยความเสียดาย“แค่มีเงินก็เปล่าประโยชน์ โลกเชวียนหยวนความแข็งแกร่งคือการรับประกันที่ยิ่งใหญ่ที่สุด”“เฉินเถี่ยซิน โอ้อวดมากเกินไป ถึงกับบอกว่าเขาจะสามารถเข้าสู่ราชสำนักได้อย่างแน่นอน แต่กลับต้องมาเสียชีวิตอย่างไม่คาดคิดตั้งแต่ยังเยาว์วัย”“เขาเดินทางจากเมืองหนึ่งไปอีกเมืองหนึ่งเพื่อตามหาอาจารย์ แต่อาจารย์ที่แท้จริงก็อยู่ข้าง ๆ เขา แต่เขากลับทำลายโอกาสนี้เสียเอง ไม่มีที่สำหรับความเห็นอกเห็นใจจริง ๆ”“ใครจะคิดว่าคนไร้ค่าที่ถูกตระกูลเฉินขับไล่ออกไปจะเป็นคนที่มีอำนาจได้ขนาดนี้ ฮวงเซียวหย่งเลื่อนขึ้นสู่ระดับโคมห้าในช่วงเวลาสั้น ๆ ความแข็งแกร่งของเขาจะต้องอยู่ในสามลำดับหลังอย่างแน่นอน”ประโยคนี้ได้รับการยอมรับจากหลาย ๆ คน ไม่มีใครคาดคิดถึงความแข็งแกร่งของหานซานเฉียนจริง ๆ เพราะการแสดงของเขาในตระกูลเฉินนั้นดูไร้ค่าโดยไม่มีความเชี่ยวชาญใด ๆ เลยแต่ตอนนี้พวกเขารู้แล้
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1449
ในการรับรู้ของทุกคน หานซานเฉียนเป็นคนไร้ค่าที่ถูกไล่ออกจากตระกูลเฉิน ตอนนั้นเขาถูกคนนับไม่ถ้วนหัวเราะเยาะแต่ตอนนี้ จู่ ๆ เขาก็เปลี่ยนไป และกลายเป็นอาจารย์ของฮวงเซียวหย่ง!ความสามารถในการทำให้ฮวงเซียวหย่งเลื่อนจากระดับโคมสองทะลวงไปสู่ระดับโคมห้าได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ ปรมาจารย์คนนี้จะต้องทรงพลังมากเพียงใดแล้วชายที่แข็งแกร่งเช่นนี้จะกลายเป็นคนไร้ค่าในตระกูลเฉินได้อย่างไร?“คุณ...คุณชายฮวง ล้อเล่นหรือไม่?”“หานซานเฉียน คุณชายกำลังพูดถึงหานซานเฉียนที่เรารู้จักหรือเปล่าขอรับ”“ถ้าเขาเป็นคนที่ทรงพลัง เหตุใด...เขาถึงถูกเฉินเถี่ยซินขับไล่ออกไปล่ะขอรับ?”ทุกคนถามฮวงเซียวหย่งด้วยความไม่เชื่อ เพราะเรื่องนี้อยู่นอกเหนือขอบเขตที่คนธรรมดาจะเข้าใจได้โดยสิ้นเชิงเขาเป็นคนทรงพลัง แต่ถูกเฉินเถี่ยซินที่อยู่เพียงระดับโคมสองรังแก มันช่างไม่มีเหตุผลเอาซะเลย“พวกเจ้าได้ยินไม่ผิด และข้าก็ไม่ได้ล้อเล่น อาจารย์ของข้าคือหานซานเฉียนจริง ๆ สำหรับสาเหตุที่เขาอยู่ในตระกูลเฉิน และเหตุใดถึงถูกเฉินเถี่ยซินขับไล่นั้น เป็นเพราะว่าอาจารย์ของข้าขี้เกียจเกินกว่าจะโต้เถียงด้วย” ฮวงเซียวหย่งกล่าวเมื่อเห็นว่าทุกคนยังค
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1448
หานซานเฉียนยิ้มและไม่พูดอะไร ทำไมเขาต้องจำเฉินเหยียนหรันด้วยล่ะ? ผู้หญิงคนนี้ไม่คู่ควรที่จะมาครอบครองพื้นที่ใดในใจของเขาเลย“ไม่กล้าตอบข้ามาตรง ๆ ท่านกลัวงั้นหรือ” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ถามอย่างไม่เต็มใจ“อย่าว่าแต่นางเลย แม้แต่เจ้า ข้าก็จะลืมไปในไม่ช้า คำตอบนี้พอใจแล้วหรือไม่” หานซานเฉียนหัวเราะเบา ๆจู่ ๆ ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ก็โกรธ นางถามเกี่ยวกับความคิดของหานซานเฉียนที่มีต่อเฉินเหยียนหรัน แล้วมันจะเกี่ยวอะไรกับนาง แถมยังพูดจาทำร้ายจิตใจคนฟังเช่นนี้อีก“ข้าจะทำให้มันเป็นที่น่าจดจำสำหรับท่านอย่างแน่นอน และทำให้ท่านไม่มีวันลืมข้าไปตลอดชีวิต” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์พูดผ่านไรฟันหานซานเฉียนขี้เกียจเกินกว่าจะคุยกับไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ จึงกลับไปที่ห้องของเขาตอนนี้ราชสำนักตระหนักถึงการดำรงอยู่ของเขา และแม้แต่จักรพรรดิซุนก็ยังต้องการเอาใจเขา ในสายตาของคนอื่น ๆ นี่เป็นสิ่งที่ดี แต่หานซานเฉียนคิดว่าสิ่งต่าง ๆ กำลังพัฒนาเร็วเกินไป และกำลังจะอยู่เหนือการควบคุมของเขา ราชสำนักเป็นหนึ่งในสามแกนหลักของโลกเชวียนหยวน หานซานเฉียนยังไม่ค่อยมีความรู้เกี่ยวกับ โลกเชวียนหยวนมากนัก การเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องระด
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1447
“ท่านเป็นอะไรไป?”"เกิดอะไรขึ้น!"การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของโหยวไห่ทำให้ปี่ยางและฝูซานสับสน เพราะพวกเขาไม่รู้สึกอะไรเลย“ข้า...ข้าไม่รู้” เหงื่อเย็นหยดลงมาราวกับหยดลงมาราวกับเม็ดฝนบนหน้าผากของโหยวไห่ แรงกดเมื่อครู่นี้แทบจะทำให้เขาระเบิดตาย“เมื่อครู่...เมื่อครู่ ข้ารู้สึกถึงแรงกดอย่างรุนแรงจนเกือบจะบดขยี้ข้าได้” โหยวไห่อธิบายให้ทั้งสองคนฟังหลังจากสูดลมหายใจเข้าแรงกด?ทันใดนั้นสีหน้างุนงงของปี่ยางก็แปลเปลี่ยนเป็นความตื่นตระหนก ก่อนจะพูดกับทั้งสองคน “รีบออกไปจากที่นี่เร็วเข้า”เมื่อเผชิญกับความตื่นตระหนกของปี่ยาง แม้ว่าฝูซานและโหยวไห่จะสับสนเล็กน้อย แต่ก็ไม่อยู่ที่นี่นานลานบ้านของหานซานเฉียนเฉินเถี่ยซินยังคงตัวสั่นเทาคุกเข่าอยู่บนพื้นเขาไม่เคยคิดฝันว่าแผนการที่สมบูรณ์แบบของเขาจะจบลงเช่นนี้แม้ว่าศพจะถูกพบแล้ว แต่ปี่ยางก็ยังไม่ตัดสินโทษ แถมยังเป็นความเห็นชอบจากจักรพรรดิซุนอีกด้วย นี่แสดงให้เห็นว่าแม้ว่าหานซานเฉียนจะยังไม่ได้ไปที่ราชสำนัก แต่เขาก็ได้รับความสนใจจากจักรพรรดิซุนเป็นอย่างมากแล้วและเขาก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะไปต่อกรกับบุคคลดังกล่าวตอนนี้เมื่อเขาทำให้หานซานเฉ
