พระจันทร์กระจ่าง

จันทิมา วโรธรณ์ เธอเปลี่ยนจากเด็กหญิงหน้าตาน่ารักเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน กลายเป็นสาวสวยหุ่นโปร่งระหงไม่ผิดนางแบบเวทีระดับประเทศ ใบหน้าเรียวได้รูป งามโดดเด่นสะดุดสายตา ใคร ๆ ต่างให้ความสนใจใคร่อยากรู้จักหญิงสาว แต่ถึงแม้จะมีชายหนุ่มมากหน้าหมายปองในตัวเธอ หัวใจของจันทิมากลับมีเพียงชายคนเดียวยึดจองพื้นในใจเธอไว้ได้อย่างเหนียวแน่น

หลังจากเรียนจบปริญญาโทจากสหรัฐอเมริกา เธอเข้ามาช่วยงานที่บริษัทของบิดา และวันนี้เธอรับหน้าที่ในการนำเอกสารที่บิดาเธอใช้ให้นำมามอบกับสุริยะที่บริษัทวงศ์รวี

หญิงสาวนำรถเข้าซองจอดรถหน้าบริษัทวงศ์รวีแล้วปลดเข็มขัดนิรภัยและคว้ากระเป๋าเอกสารกับกระเป๋าสะพายคล้องไหล่ ก้าวลงจากรถซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับอาทิตย์ที่ลงจากรถคันหรู ที่แล่นเข้ามาจอดในเวลาไล่เลี่ยกัน

“สวัสดีค่ะ พี่อาทิตย์” จันทิมา กระพุ่มมือไหว้ชายหนุ่มที่พบกันโดยบังเอิญ

เขาพยักหน้าแทนการรับไหว้พลางเอ่ยอย่างห่างเหินด้วยน้ำเสียงเย็นชา “กรุณาเรียกผมว่าคุณอาทิตย์ดีกว่า เพราะผมเป็นลูกคนเดียวไม่มีพี่น้อง”

หัวใจจันทิมาไหววูบขึ้นอย่างเจ็บปวด ใบหน้าชาจนไร้ความรู้สึกต่อน้ำเสียงหมางเมินของคนตรงหน้า รีบก้มหน้าซ่อนน้ำตาแล้วเอ่ยเสียงแผ่ว “ค่ะ จันทร์ขอโทษ”

“มาทำไมแต่เช้า ไม่มีงานอื่นทำหรือไง ถึงได้มาวุ่นวายที่นี่”

“จันทร์มาทำธุระให้คุณพ่อค่ะ ไม่ได้มาวุ่นวายอะไร”

“น่าจะให้คนอื่นมา” อาทิตย์เอ่ยลอย ๆ และสาวเท้าเดินต่ออย่างไม่ใส่ใจว่าหญิงสาวจะเดินตามมาหรือไม่

จันทิมา ซ่อนหน้าบดบังรอยน้ำตา และยกมือกรีดหยดน้ำบริเวณหางตาแล้วเงยหน้ามองตามแผ่นหลังกว้าง กระทั่งเห็นเขาเดินหายเข้าไปในอาคาร เธอจึงเดินไปในทิศทางเดียวกับเขาอย่างเชื่องช้า ขณะนึกน้อยใจชายหนุ่มที่ไม่เคยเห็นค่าของเธอ โดยเฉพาะระยะหลัง ตั้งแต่เขารู้ว่าบิดาเขากับบิดาของเธอพยายามจะจับคู่ให้ อาทิตย์ยิ่งแสดงออกถึงความไม่พอใจให้ทุกคนรับรู้ เขามักพูดจากระทบกระเทียบใส่เธอบ่อย ๆ ในทุกครั้งที่เจอกัน ถึงจะแม้ไม่บ่อยนักเพราะเขามักหลบเลี่ยงที่จะพบหน้าเธอเสมอ

“ทำไมมันถึงเจ็บแบบนี้นะจันทิมา เลิกเถอะ หยุดรักเขาซะที ไม่มีทางที่เขาจะหันมามองเธอหรอก”

จันทิมารำพันกับตัวเองอย่างขมขื่น เธอปาดน้ำตาที่เอ่อล้นหางตาอีกครั้งแล้วสูดหายใจลึกพลางก้าวเดินเข้าไปในอาคารเพื่อนำเอกสารของบิดาไปมอบให้กับสุริยะ หญิงสาวก้มหน้าซ่อนรอยน้ำตา

คนในบริษัทฯ ของเขามองเธออย่างสงสัย อาจเป็นเพราะท่าทางของอาทิตย์ ซึ่งทำราวกับไม่ต้องการเสวนาด้วยทำให้บางคนแสดงความรู้สึกเห็นใจเธอในขณะที่บางคนมองเธออย่างสงสาร จันทิมาสูดลมหายใจลึก พยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อเดินต่อ ไปที่ห้องทำงานของสุริยะ ฝีเท้ามั่นคง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เชิญ”   สุริยะเอ่ยอนุญาติพลางวางมือจากกองเอกสาร

“สวัสดีค่ะ คุณลุง” เธอทำความเครารพเพื่อนของบิดาด้วยกิริยานอบน้อม

“อ้าว หนูจันทร์ ว่ายังไงลูก คุณพ่อใช้มาสินะ”

“ค่ะคุณลุง”

“หนูจันทร์มานั่งนี่ก่อน” นายสุริยะร้องเรียกหลานสาวพลางหันไปกดอินเตอร์คอมต่อหาเลขาหน้าห้องพร้อมกับเอ่ยสั่งไปเบา ๆ

“คุณ อัจฉรา เชิญนายอาทิตย์ ที่ห้องผมด้วย”

“ค่ะท่าน” เลขาสาวรับคำก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องของรองประธาน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เชิญ”

“คุณอาทิตย์คะ ท่านประธานเชิญพบค่ะ”

“อื้อ ขอบคุณ”

อาทิตย์กล่าวก่อนจะวางมือจากกองเอกสารตรงหน้า แล้วจึงเดินนำเลขาสาวตรงไปที่ห้องทำงานของบิดาทันที เขารู้ว่าครั้งนี้คงจะเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องเจอกับหญิงสาวคนที่เพิ่งได้ปะทะคารมด้วยที่ลานจอดรถเมื่อสักครู่ แต่เขาก็ไม่คิดที่จะสนใจ

อาทิตย์ผลักประตูห้องทำงานของบิดาเข้าไปโดยไม่ได้เคาะประตู

“เซ็นเอกสารให้น้องหน่อยสิ แล้วก็ไปส่งน้องด้วย” คุณสุริยะกล่าวทันทีที่ลูกชายเปิดประตูมาโดยไม่รอคำปฏิเสธ

“เขาเอารถมาทำไมผมต้องไปส่งด้วย” อาทิตย์กล่าวขรึม ๆ ตามแบบของเขา

“ฉันให้แก ไปส่งน้องที่รถ” คุณสุริยะกล่าวเสียงหนัก

“เอ่อ อย่าดีกว่าค่ะคุณลุง จันทร์ไปเองได้” จันทิมารีบปฏิเสธด้วยน้ำเสียงตกใจ

“ให้พี่เขาไปส่งแหละลูก อีกไม่นานเราสองคนก็ต้องแต่งงานกันแล้ว สมควรจะค่อย ๆ ทำความคุ้นเคยกันไปเรื่อย ๆ จะได้สนิทกัน เสียดายที่เมื่อตอนเด็ก ๆ เจ้าอาทิตย์ไปเรียนเมืองนอกซะก่อนไม่อย่างนั้นเราสองคนคงจะสนิทกันมากกว่านี้เพราะเมื่อตอนเล็ก ๆ เจ้าอาทิตย์ติดหนูจันทร์มากกว่าใคร”

คุณสุริยะถึงเรื่องราวในอดีตด้วยสีหน้ายิ้มๆ ภาพความหลังยังประทับอยู่ในความทรงจำของท่านอย่างไม่รู้ลืม