บทที่ 437

ลูน่าเงียบไปสักพักหนึ่ง จากนั้นเธอก็หัวเราะออกมา

“ไนเจล เขาจะทำแบบนี้เพื่อแม่ได้ยังไงกัน สำหรับเขาแล้ว แม่ก็เป็นแค่คนตัวเล็ก ๆ ที่ไม่สำคัญอะไรเลย”

อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ ไนเจลยังคงเงียบอยู่ครู่หนึ่ง

เขาอยากจะบอกเหลือเกิน…

จากภาพบันทึกกล้องวงจรปิดที่เขาแฮ็กเมื่อคืนนี้ เขาเห็นสีหน้าของโจชัวที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวลและความเจ็บปวดใจในขณะที่อุ้มลูน่าอยู่

บ่ายวันนั้น เขาจ้องมองภาพนั้นบนคอมพิวเตอร์อยู่ตลอดทั้งบ่าย

เขาได้ติดต่อกับมัลคอล์มในช่วงบ่าย หลังจากหารือกับมัลคอล์ม พวกเขาก็ตัดสินใจหยุดการโจมตีลินช์กรุ๊ป

จากภาพหน้าจอที่เขาถ่ายไว้ ในทุกภาพ ความวิตกกังวลและความรู้สึกผิดของโจชัวไม่อาจถือได้ว่าเป็นการแสดง

เพราะเขาไม่มีทางรู้ได้เลยว่า มีลูกชายของเขากำลังเฝ้าดูอยู่จากระยะไกล

เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขายังมีลูกชายอีกคนที่ชื่อไนเจล

เพราะฉะนั้น ทั้งแววตาของเขาและท่าทีของเขาที่รีบออกจากโรงงานร้างโดยมีลูน่าอยู่ในอ้อมแขนล้วนแล้วแต่เป็นเนื้อแท้จากใจจริง

บางครั้ง แม้แต่ไนเจลก็ยังสงสัยว่า...จริง ๆ แล้วโจชัว ลินช์กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

เมื่อหกปีที่แล้ว เขาเป็นคนที่ทำร้ายแม่และบังคับให้เธอต้องตก