บทที่ 143

บ่าวยืนตะลึงอยู่กับที่ สายลมเย็นพัดผ่านต้นคอ เขาไม่กล้าแม้แต่จะหันหลังกลับ ตกใจจนวิ่งหนี "องค์ชายโปรดรอกระหม่อมด้วย!"

เจียงซุ่ยฮวนเอามือปิดปาก หัวเราะคิกคัก ฉู่เลี่ยนผู้นี้ช่างขี้ขลาดเหลือเกิน เพียงผ้าคลุมสีแดงผืนเดียวเท่านั้น ถึงกับคิดว่าเป็นผี วิ่งเร็วถึงเพียงนั้น ถึงกับทิ้งของไว้

นางเดินไปหยิบของที่ฉู่เลี่ยนทำตก เป็นแผนที่ใบหนึ่ง บนนั้นมีลูกศรชี้ไว้สิบกว่าจุด คงเป็นกับดักที่พวกเขาพูดถึง

"โกงนั้นไม่ใช่พฤติกรรมที่ดี แผนที่นี้ข้าขอยึดไว้แล้วกัน"

เจียงซุ่ยฮวนพูดกับตัวเองเบาๆ ยัดแผนที่เข้าแขนเสื้อ จากนั้นเดินไปที่ใต้ต้นไม้ ออกแรงดึงผ้าคลุมลง สวมกลับบนตัว

"เจ้ามาทำอะไรที่นี่?"

ขณะที่นางก้มหน้าผูกเชือกผ้าคลุมอย่างตั้งใจ จู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นข้างกาย ตกใจจนแทบกระโดด

เมื่อเห็นว่าคนพูดคือกู้จิ่น นางตบอกพลางพูดอย่างไม่พอใจ "องค์ชายทำไมทุกครั้งถึงได้เงียบกริบ ทำให้ผู้คนตกใจได้ง่ายเหลือเกิน!"

กู้จิ่นก้มตัวลง ใบหน้างดงามปรากฏรอยยิ้มบาง "อย่างนั้นหรือ? หรือว่าเจ้ากำลังทำผิดจึงรู้สึกผิด?"

คำพูดนี้เจียงซุ่ยฮวนไม่พอใจที่จะฟัง นางเอามือเท้าสะเอวพูด "พูดเหลวไหล ข้าบังเอิญพบว่าคนอื่นกำลังทำผิดต่