36

          ฟูเหยาบาดเจ็บทั้งกายทั้งใจ ในยามนี้ นางหมายจะได้หยางอ๋องเป็นสามี อุตส่าห์วางยาปลุกกำหนัดอย่างดี ผู้ใดจะไปคิดว่าบิดาจะพานางหนีในวันนี้ สุดท้ายบิดาก็ทิ้งนางไว้คนเดียว นางอยู่ที่คุกในค่ายทหาร

"ไม่ต้องเสียใจไปหรอก บิดาเจ้ายังมิตาย" 

"ท่านว่าอย่างไรนะ"  ฟูเหยาในสภาพที่ดูไม่ได้ ยามนี้นางจับกรงเหล็ก มองหน้าหนานอ๋อง เมื่อคืนหนานอ๋องลงหุบเขาไปเจอนายอำเภอฟูเหิงกับซากรถม้าบนป่าไม้ ฟูเหิงบาดเจ็บมากขาหัก

"บิดาเจ้ากลายเป็นคนพิการแล้ว อีกไม่นานบิดาเจ้าและตัวเจ้าต้องกลับไปรับโทษประหารชีวิตที่เมืองหลวง" 

"ท่านอ๋อง ได้โปรดไว้ชีวิตพวกข้าด้วย" ฟูเหยาที่เคยหยิ่งทะนงตนบัดนี้โขกศีรษะให้หนานอ๋องจนเลือดออก

"บิดาเจ้าร่วมมือกับฝูอ๋องก่อความวุ่นวายในเมืองจินมากมาย ยากที่จะพ้นผิด ส่วนเจ้าไม่แน่ว่าอาจจะเป็นคณิกาให้บุรุษเชยชมก็ได้"

ฟูเหยาได้ยินกระนั้นรู้สึกหวาดกลัว นางจะเป็นคณิกาไม่ได้เป็นอันขาด

"ท่านอ๋อง ข้าไม่อยากเป็นคณิกาเจ้าค่ะ" 

"ฟูเหยา เจ้าทำร้ายหยางอ๋อง เจ้าว่าหยางอ๋องจะจัดการเจ้าอย่างไร"

"ท่านอ๋อง ช่วยพูดกับหยางอ๋องให้ข้าที ข้ายอมเป็นวัวควายรับใช้ท่าน" ฟูเหยาไม่มีทางเลือก  นางไม่อยากเป็นคณิกาให้บุรุษอื่นเชยชม เพียงแค่คิดก็สยองแล้ว

หนานอ๋องมองใบหน้างามแม้จะมอมแมมดูมิได้ มุมปากหนากระตุกยิ้ม 

"เจ้าไม่ร้องด่าข้าเหมือนที่เจอครั้งแรกแล้วรึ" หนานอ๋องมองใบหน้างามหน้าผากแดงบอบช้ำไปด้วยรอยเลือด

ฟูเหยาหวนนึกถึงอดีตที่ผ่านมา นางทำตัวร้ายกาจ เหตุเพราะบิดาเป็นนายอำเภอเมืองจิน นางไม่สนอันใดทั้งนั้น อยากได้อันใดต้องได้ จึงเป็นเหตุให้นางแสดงกิริยาอันหยาบช้าออกมา บัดนี้นางสำนึกผิดแล้ว ผู้ใดจะไปรู้ว่าบิดาจะก่อกรรมทำชั่วมากมายเพียงนี้ เดิมทีนางรู้เพียงว่าบิดาแค่ร่วมมือกับพ่อค้าทาสจับคนไปขายต่างแคว้น

แต่วางยาพิษคนจนป่วยไข้ นางไม่รู้จริง ๆ สาเหตุมาจากบิดาของนาง

"ข้าจะตรองดูอีกที" หนานอ๋องไม่อยู่นาน มือหนาถือพัดหยก แล้วสะบัดอาภรณ์ออกไป ฟูเหยาเริ่มมีความหวังแล้ว...

สามวันผ่านไปหลี่ซินและหยางอ๋องต่างพักฟื้นร่างกาย หลังจากคืนนั้น นางก็เหนื่อยล้า หยางอ๋องเช่นกัน ทั้งสองคนจึงเดินได้ปกติ 

วันพรุ่งหยางอ๋องจะพานักโทษอย่างฟูเหิงไปรับโทษที่เมืองหลวงชิง อีกทั้งเขายังได้ส่งพิราบไปล่วงหน้ารายงานแก่ฝ่าบาท ผู้ที่อยู่เบื้องหลังคือฝูอ๋อง ในยามนี้หยางอ๋องไม่ออกไปค่ายทหาร เขาให้หนานอ๋องดูแลแทนทุกอย่าง 

ส่วนเขาอยู่ในห้องหนังสือใจจวน อ่านตำราพิชัยสงคราม 

พริบ !!!

หนานอ๋องเข้ามาทางหน้าต่าง สายตาของหยางอ๋องละจากตำรามองน้องชาย 

"เจ้าไม่เข้ามาทางประตู" 

ทำตัวราวกับโจรภูเขา หนานอ๋องมองพี่ชาย ได้ยินมาว่า หลังจากคืนนั้นหยางอ๋องเอวแทบจะหัก ยาปลุกกำหนัดของฟูเหยาช่างร้ายแรงเสียจริง 

"ข้าขี้เกียจ วันพรุ่งต้องเดินทางแล้ว พี่สี่ข้าอยากได้ตัวฟูเหยา" 

หยางอ๋องมองหน้าหนานอ๋อง เหตุใดจึงต้องการหญิงชั่วนางนั้นด้วยเล่า

"ข้ายังไม่ได้ชำระความกับนาง เหตุใดเจ้าต้องการตัวนาง"

"พี่สี่ถือว่าข้าขอร้องท่านแล้วกัน" หนานอ๋องเหตุใดต้องช่วยหญิงร้ายผู้นั้น 

"อย่างไรนางต้องโดนประหารพร้อมบิดาของนาง" หนานอ๋องเข้าใจความหมายของหยางอ๋องดี ว่าเขาควรทำอย่างไร

ในยามนี้หลี่ซินวุ่นวายกับเก็บข้าวของเพราะวันพรุ่งนางจะต้องออกเดินทางไปเมืองหลวง หญิงสาวมองสองแฝดย่างกรายมาหา 

"ท่านแม่ พรุ่งนี้เราจะกลับเมืองหลวงแล้ว อยู่เมืองจินก็เดือนกว่าแล้ว กลับเมืองหลวงครั้งนี้ ท่านพ่อจะพาพวกเรากลับมาเมืองจินอีกไหม" เสี่ยวเปยเอ่ยขึ้น เพราะทั้งสองมีสหายอยู่เมืองจินแล้วไม่อยากจะจากไปเมืองหลวง

"เรื่องนี้ แม่จะถามบิดาเจ้าให้ ว่าไปเมืองหลวงจะอยู่นานไหม พวกเจ้ามิต้องเป็นห่วง"

ทั้งสองแฝดยิ้มให้มารดา แล้วออกไปเล่นว่าวกับแม่นมจางที่นอกเรือน 

หลี่ซินไล่อีอีออกไปหลังจัดเตรียมของทุกอย่างเสร็จ นางจะนอนเสียหน่อย แต่ทว่าพอนางนอนได้ไปสักพัก เหมือนมีตัวอันใด มาไต่ตามตัวของนาง

แพรขนตางามกะพริบขึ้นมาทันที พบว่าหยางอ๋องนั่นเองที่ก่อกวนนาง 

"ท่านมารบกวนข้าอีกแล้ว"

"ข้าคิดถึงเจ้า ข้าอ่านตำราเสร็จ แวะเข้ามาหาเจ้า บังเอิญเห็นเจ้านอนอยู่เลยห่มผ้าให้" หยางอ๋องพูดตาใส แต่การกระทำคือล้วงเข้าไปในใต้กระโปรงของนาง

"ท่านก็รู้ว่าร่างกายข้าอ่อนแอ จะทำเยี่ยงนี้ไม่ได้" 

"ข้าขอโทษ คืนนี้ข้าจะพา เจ้าไปที่ที่หนึ่ง เตรียมตัวไว้ให้ดี" 

เขาจะทำอันใดให้นางตกใจเล่นอีกเล่า 

"หยางอ๋อง ท่านเสียใจรึไม่ ที่คิดฆ่าข้าแล้วข้าไม่ยอมตาย"

เหตุใดต้องถามคำถามนี้เล่า เขาย่อมต้องรู้สึกผิดอยู่แล้ว ที่ทำร้ายนางในตอนแรก 

"ข้าเสียใจ ข้าไม่มีคำใดจะเอ่ย นอกจากขอโทษ ให้โอกาสข้าได้ดูแลเจ้า หลังจากที่เจ้าหายดี ข้าจะพาเจ้าไปท่องเที่ยวในใต้หล้า"

สิ่งที่หยางอ๋องกล่าวมานั้น หลี่ซินรู้ดีว่า มันคงเป็นไปได้ยาก แม้นางกินยาแผนปัจจุบันประคองร่างกายนี้ไว้  มันยังไม่หายเลย ไม่รู้ว่ายาพิษในยุทธภพร้ายแรงยิ่งนัก