35

"นายท่านขอรับ หน้าผาขอรับ" สารถีบอกเจ้านาย นายทำเภอฟูเหิงไม่มีเวลาตัดสินใจแล้ว 

"อาเหยาโดด"

"ท่านพ่อ ข้าไม่โดด" ฟูเหยานางไม่กล้าโดดลงจากรถม้า 

หยางอ๋องและหนานอ๋องควบม้า นำกำลังทหารม้าไล่ตามรถม้าของนายอำเภอฟูเหิงจนออกนอกเมืองอย่างไม่หยุด นายอำเภอฟูเหิงติดสินบนแก่ทหารเฝ้าหน้าประตูเมือง จึงหนีออกมาได้ง่าย เรื่องนี้ทำให้หยางอ๋องจะจัดการทหารทรยศทีหลังเอง

ร่างบางโดนบิดาผลักลงกับพื้นกลิ้งไปหลายตลบ ฟูเหยากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด 

รถม้าคันนั้นพุ่งตกหน้าผาไปแล้ว หยางอ๋องและหนานอ๋องไม่คิดว่าฟูเหิงจะใจแข็งขนาดนี้ 

"ท่านพ่อ" ฟูเหยานอนกองกับพื้นที่เต็มไปด้วยเศษหญ้าอย่างเจ็บปวด

"นำตัวนางไปขังไว้ เจ้ากล้ามากวางยาปลุกกำหนัดข้า" หยางอ๋องมองฟูเหยาอย่างรังเกียจ นางโดนลากตัวไป 

"ส่วนที่เหลือ ตามลงไปดู ตายต้องพบศพ" หนานอ๋องสั่งให้หยางอ๋องกลับไปพักผ่อนที่จวน เพราะยามนี้สภาพหยางอ๋องใกล้ตายเป็นแน่แท้

หลี่ซินเดินวนรอบเรือน ในใจห่วงเจ้าอ๋องป่าเถื่อน หลังจากที่เขามาส่งนางที่จวน หยางอ๋องก็มุ่งหน้าไล่ตามนายอำเภอออกนอกเมือง ทั้งที่ตัวโดนยาปลุกกำหนัด

หลี่ซินได้ยินมาว่า พิษยาปลุกกำหนัดนี้แรงมาก หากไม่ได้รับการรักษา เขาอาจจะถึงตายได้

หญิงสาวเดินไปมาด้วยความเป็นกังวล 

"พระชายา ท่านกลับเข้าไปข้างในเถอะเพคะ หากโดนไอเย็นท่านจะไม่สบายเอาได้" อีอีเป็นห่วงพระชายามาก เนื่องจากร่างกายของพระชายาเดิมที่อ่อนแออยู่แล้ว หากโดนไอเย็นขึ้นมาจะป่วยเอาได้

" พระชายา ท่านอ๋องไม่ไหวแล้ว" อี้ชาง กับอี้โจ ต่างประคองหยางอ๋องคนละข้าง 

"พาเขาเข้าไปในฉากกั้น" หลี่ซินรู้ดีว่าน้ำเย็นจัดในยามนี้ จะขจัดพิษในร่างกายของเขาได้ดี 

อี้ชาง อี้โจนำตัวหยางอ๋องลงแช่ในอ่างไม้ หลี่ซินบอกทุกคนออกไปให้หมด 

"ข้าทรมานยิ่งนัก" น้ำเสียงแหบพร่าบอกคนงาม ดวงตาหยางอ๋องหวานเยิ้มมองมาที่คนงามของเขา 

"ท่านอดทนไว้  แล้วจะผ่านไปด้วยดี" นางสงสารเขาเช่นกัน แต่ทว่าร่างกายของนางก็อ่อนแอ หากร่วมรักครั้งนี้ เกรงว่าสุขภาพของนางจะย่ำแย่ นางกุมมือเขาไว้ 

"เจ้าดูสิ มันชูชันขึ้นขนาดนี้ ข้าจะทนได้อย่างไร" ด้ามดาบนั้นผงาดขึ้นฟ้า หลี่ซินถอนหายใจอย่างเหนื่อย

"ท่านอ๋อง ท่านต้องทำได้ เชื่อข้า" นางทำได้เพียงให้กำลังใจเขา 

"อาซิน ข้ารักเจ้า เจ้าให้อภัยข้าได้รึยัง ข้าช่วยเจ้าจากการโดนงูกัน อีกทั้งพาเจ้าไปสถานที่ที่สวยงาม ทั้งหมดนี้ข้ารักเจ้าเพียงคนเดียว ข้าขอสาบานในอนาคตจะมีเพียงเจ้าเป็นชายาเพียงคนเดียว"

"ท่านอ๋อง ท่านแน่ใจนะว่าจะมีเพียงข้าในอนาคตเพียงคนเดียว ท่านก็รู้ว่าข้ากำลังจะตายในอีกไม่ช้านี้ เพราะยาพิษของท่าน"

"อย่าพูดเช่นนั้น ข้าจะพาเจ้าไปหาหมอเทวดา ข้าไม่ยอมให้เจ้าตายเป็นอันขาด" แต่ตอนนี้เขาจะตายก่อนนาง หากนางไม่ช่วยเขา

"หากไม่สำเร็จเล่า ท่านจะทำเช่นไร หากรักษาข้ามิได้เล่า"

"ข้าจะตายตามเจ้าไป"  นี่คือสิ่งที่หยางอ๋องอยากชดเชยให้นาง ในตอนแรกนางคือหญิงร้ายที่เขาคิดอยากจะสังหารให้ตาย แต่โชคดีที่นางฟื้นขึ้นมา นางไม่ตาย

"ข้าจะคอยดู" หลี่ซินเปลื้องผ้าของตัวเองออกแล้วกระโดดเข้าไปในอ่างไม้ขนาดใหญ่ 

หยางอ๋องจุมพิตนางอย่างเร่าร้อน หลี่ซินเองก็ตอบสนองเขาเช่นกัน ลิ้นทั้งสองคลอเคลียอย่างดูดดื่ม การโดนพิษของเขาคืนนี้ นางจะต้องชอกช้ำแน่นอน

หยางอ๋องอุ้มคนงามไปที่เตียง หลี่ซินมองเขาปลดอาภรณ์ที่เปียกชุ่มไปด้วยหยาดน้ำ

ร่างกายที่แข็งแกร่งเต็มไปด้วยรอยแผลเป็น นี่ครั้งแรกที่นางสังเกตร่างกายของเขา แท่งหยกนั้นใหญ่ยาวผงาดขึ้นฟ้า ใบหน้าหยางอ๋องแดงก่ำ 

หลี่ซินมองเขาขึ้นเตียงมาอย่างเนิบช้า กระนั้นนางผลักเขานอนลง หยางอ๋องมิขัดขืนคนงามเลยแม้แต่น้อย

นางจุมพิตอย่างเร่าร้อน ค่อย ๆ เล้าโลมมาจนถึงแท่งหยกอันงดงาม มืองามจับมันขึ้นมา หยางอ๋องร้องอย่างจะขาดใจเมื่อนางใช้ปากทำบางอย่างให้กับเขา

"อ้า อ้า" หยางอ๋องรู้สึกผ่อนคลายยิ่งนัก มืออีกข้างบีบภูเขาของนางอย่างอ่อนโยน ผ่านไปหนึ่งถ้วยชา หลี่ซินคายน้ำบางอย่างออกมา นางชาปากแทบตาย

แต่ทว่าเจ้าแท่งหยกยังไม่อ่อนลงเสียที มืองามจับโยกไปมา หยางอ๋องหายใจอย่างเหนื่อยหอบเช่นกัน รู้สึกดีไม่น้อยกับการกระทำของนาง

"อาซิน อ้า" ในร่างกายหยางอ๋องร้อนประดุจไฟที่พร้อมจะระเบิดออกมา ถ้าเขาหายเมื่อไร เขาจะประหารฟูเหยาทันที

น้ำบางอย่างพุ่งกระฉูดติดใบหน้าคนงาม หลี่ซินรีบเช็ดออก ปากงามอมเจ้าสิ่งนั้นเช่นเดิม นางทำจนเหนื่อยแต่มันไม่ยอมลงเสียที สุดท้ายหญิงสาวนอนลงข้างหยางอ๋อง 

เขาไม่ยอมแพ้ หากพิษออกไม่หมด เขาจะต้องทรมานแน่นอน กระนั้นหยางอ๋องลุกขึ้นมาบ้าง หลี่ซินรับรู้ได้ถึงความใหญ่มากกว่าเดิม

"อ้า ท่าน" หยางอ๋องกระซิบข้างหูคนงาม เขาขอโทษ นางจะใจขาดตายอยู่แล้ว เขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว หลี่ซินเจ็บจนจุก ลึก ๆ ในใจก็ชอบเช่นกัน 

"ข้าไม่ไหวแล้ว" ทั้งสองประสานเสียงครวญครางด้วยกัน ร่างกายของเขาช่างร้อนประดุจดวงไฟแผดเผานาง