ตอนที่10.2 สุราราคะ

ตอนที่10.2 สุราราคะ

มือกำหมัดแน่น เส้นเอ็นเขียว ๆ บนหลังมือปูดโปน เหงื่อท่วมตัวคล้ายไปยืนตากฝนพรำมาอย่างไรอย่างนั้น

จากอาการที่เห็น อาหู่แทบคิดเป็นสิ่งอื่นไม่ได้

“อย่าบอกนะว่า ท่านแม่ทัพก็...”

“พวกเจ้าอย่ามัวแต่ยืนอึ้ง รีบออกมา” เผิงเสียนจือขมวดคิ้วมองเมื่อเห็นสาวใช้ทั้งสองยังคงยืนนิ่ง ก่อนจะเอ่ยอีกครั้งว่า “เอาเถิด อย่างไรพวกเขาก็กราบไหว้ฟ้าดินเป็นสามีภรรยาแล้ว จะร่วมเตียงกันตอนไหนก็ไม่ต่างกัน เชื่อข้า”

ท่าทางรองแม่ทัพหนุ่มเหมือนคนกำลังข่มโทสะเอาไว้ สีหน้าและกล้ามเนื้อตึงขมึง เขาประคองร่างผู้บังคับบัญชาเข้าห้องหออย่างทุลักทุเล ก่อนจะวางร่างแกร่งที่สติเริ่มเลือนรางบนเตียงเสร็จพลันขมวดคิ้ว ก่อนปรายตาเหี้ยมวูบหนึ่งแล้วเอ่ยคำพูดด้วยเสียงขึงขัง

“ท่านแม่ทัพ ที่เหลือข้าจะสะสางให้เอง”

จื่อผิงอาลัยอาวรณ์ไม่อยากจากเจ้านายของตนไปเลยสักนิด ทว่าสภาพการณ์ตอนนี้ดูร้ายแรงระคนน่าสะพรึงกลัว นางเม้มริมฝีปากแน่นแล้วสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ หนึ่งครั้ง สืบเท้าก้าวข้ามธรณีประตูแล้วเลื่อนปิด ปล่อยด้านในเป็นเรื่องของเจ้าบ่าวเจ้าสาว

“ท่านรองแม่ทัพเผิง เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ”

จื่อผิงไม่ยอมปล่อยความสงสัยไปเด็ดขาด นางยืนรอจนเผิงเสียนจือเรียกรวมพลทหารอารักขาให้คุ้มกันเรือนหอเข้มงวดกว่าเดิมเท่าตัวเสร็จก็พุ่งกายประชิดเอ่ยถามเสียงแหลมทันที

“จื่อผิงอย่าเสียมารยาทกับท่านรองแม่ทัพเผิง” อาหู่ดวงตาแวววาวรื้นไปด้วยหยาดน้ำ พยายามห้ามปรามสหายรัก

“อาหู่! ข้าไม่ได้เสียมารยาท แต่ที่ถามเพราะพวกเราควรรู้และเตรียมรับมือ” จื่อผิงพูดเสียงกระด้าง ดูคล้ายอดทนมานานจนอึดอัดคับใจ

เริ่มจากฝ่าบาทประทานสมรส พอวันแต่งประทานสุราราคะ มองปราดเดียวก็เห็นเจตนาร้าย ฮ่องเต้คิดอ่านประการใดไม่มีใครหยั่งรู้

ทว่าพฤติกรรมของพระองค์กลับคุกคามราษฎรผู้จงรักภักดี สกุลเฉินเป็นอย่างไรจื่อผิงไม่รู้ แต่สกุลจางกระทำผิดสักครั้งก็ไม่เคย ฉะนั้นนายหญิงของนางไม่ควรถูกทำร้ายเช่นนี้

เผิงเสียนจือแผ่นหลังเกร็งเขม็งทันใด ทนเก็บความโกรธไว้ในใจ

ไม่ไหวจึงสบถด้วยคําพูดหยาบคาย

“อุบายชั้นต่ำ พวกระยำชอบใช้” สีหน้าของชายหนุ่มมืดครึ้มคล้ายเมฆดำยามฝนใกล้ตก เส้นเลือดตรงขมับเต้นตุบ ๆ ร่องรอยจิตสังหารปรากฏในดวงตา เขาควบคุมกิริยาให้นิ่งได้นับว่าโชคดีของผู้อยู่เบื้องหลังแผนร้าย

ในวันนี้แล้ว

“สุราราคะมิได้มีเพียงเจ้าบ่าว เจ้าสาวที่ดื่มกินมัน” เส้นเอ็นสีเขียวปูดโปนบนหน้าผากของเผิงเสียนจือเหมือนจะระเบิดออก “อีกหนึ่งคนที่ดื่มลงไปโดยไม่ทันระวังตัวคือบัณฑิตกัว”

จื่อผิงกับอาหู่ปากอ้าตาค้าง ลนลานกล่าว

“ถ้าเช่นนั้นฝ่าบาทก็ไม่เกี่ยวข้องกับลูกไม้ต่ำทรามนี้...แต่เป็นขุนนางด้วยกันอยากทำลายชื่อเสียงสองจวนอย่างนั้นหรือเจ้าคะ”

สภาพการณ์ทำให้สองสาวใช้คิดแบบนี้ ซึ่งหากข่าวนี้แพร่งพรายออกไป ผู้คนสามัญธรรมดาก็คงคิดเช่นเดียวกัน ตรงกันข้ามกับบุรุษผู้ผ่านกลิ่นคาวเลือดและกองซากศพในสนามรบมานับไม่ถ้วนย่อมรู้ซึ้งว่า ‘การศึกไม่เคยหน่ายอุบาย’

แต่คาดไม่ถึงจะมาเจออุบายต่ำทรามในเมืองหลวง สุรามหามงคลประทานแด่บ่าวสาวจำนวนสองจอกทอง กลับมีหนึ่งแขกบุรุษซึ่งบังเอิญว่าเป็นคนรักเก่าเจ้าสาวเกิดอาการกำหนัดพลุ่งพล่านหลังดื่มสุราในงานเหมือนกัน

บุรุษนับร้อยดื่มสุราในงานเลี้ยงหมดไปสามไหเมามายนั่งอยู่กับที่

ไม่เป็นอะไร ทว่าคนรักเก่าของเจ้าสาวสติแตกกระเจิดกระเจิงวิ่งตาลีตาเหลือกมุ่งตรงสู่เรือนหอ ปากป่าวร้องเรียกหา ‘อาอวี้’ ไม่หยุด

แผนการมิได้แยบยลอันใดเลย ผู้มอบสุราราคะคือผู้อยู่เบื้องหลัง

ทุกอย่าง

“สองมังกร หนึ่งบุปผา”

ประโยคเดียวทำหัวใจสองสาวใช้คนสนิทของเจ้าสาวในพิธีสมรสพระราชทานวันนี้หยุดเต้นไปชั่วขณะ หน้าเสียยิ่งกว่าฟ้าถล่ม

จื่อผิงถอนใจเศร้า ๆ หลายครา ไม่รู้ว่าในใจสงสาร เคียดแค้นหรือเสียดาย ในขณะที่อาหู่อ้าปากพะงาบ ๆ ส่งเสียงสะอื้นแหบพร่าขาด ๆ หาย ๆ อีกพักใหญ่ถึงกลับมาปกติ

“หากเป็นเช่นที่ท่านรองแม่ทัพเผิงกล่าว สามตระกูลต้องเดือดร้อนและเสียหายอย่างมากแน่เจ้าค่ะ” จื่อผิงสงบสติอารมณ์ได้ก็ท้วงติงอย่างเร็วรี่

เผิงเสียนจือหันขวับมองสองสาวใช้ แล้วพ่นลมหายใจเหมือนพ่นความอึดอัดสายหนึ่งออกมา เขากลอกตาดำขึ้นฟ้า แล้วสะกดอารมณ์พลางเอ็ดว่า

“สามตระกูลที่ไหนกันเล่า มีแต่ตระกูลเฉินย่อยยับฝ่ายเดียว” พูดจบดวงตาเขาทอประกายคมปลาบวาบขึ้น

จื่อผิงฟังแล้วหางตากระตุกโดยพลัน อดไม่ได้ที่จะโมโห นิ้วมือกระตุกคราหนึ่ง ทว่าเพียงห้าอึดใจต่อมา นางก็นิ่งควบคุมอารมณ์เดือดดาลภายในอกได้

“หากไม่มีอะไรแล้ว เช่นนั้นข้าคงต้องขอตัวก่อน” เผิงเสียนจือทำท่าจะผละจากไป แต่แล้วจื่อผิงก็รีบคว้าท่อนแขนรั้งเขาเอาไว้เสียก่อน ชายหนุ่มชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยถามอย่างฉงน

“แม่นางจื่อผิงมีอะไรอย่างนั้นหรือ”

“ท่านรองแม่ทัพ แล้วตอนนี้คุณชายกัว เขา...” แววตาจื่อผิงอาบล้นด้วยความสงสัยใคร่รู้

“พวกเจ้าไม่ต้องกังวล ตอนนี้คุณชายกัวถูกส่งไปที่หอหว่านอี้แล้ว”

“เฮ้อ! อย่างนั้นหรือ เช่นนั้นค่อยโล่งอกหน่อย” สองสาวใช้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก นางโลมหอหว่านอี้คงช่วยคุณชายกัวปลดปล่อยฤทธิ์สุราราคะจนสร่างซาได้

หลังจากนั้นไม่นานสาวใช้ทั้งสองของเฉินเย๋ปั๋วฟูเหรินก็ถูกฮูหยิน

ผู้เฒ่าสกุลเฉินเรียกตัวไปสอบถามถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในห้องหอ ทว่าเมื่อสอบถามแล้วบ่าวรับใช้ทั้งสองต่างก็รายงานว่าไม่พบสิ่งใดผิดปกติ และนายสาวของตนเพียงแค่ได้รับสุรามงคลที่ส่งมาจากในวังเท่านั้น

เมื่อฟังมาถึงตรงนี้แล้ว ฮูหยินผู้เฒ่าก็ครุ่นคิดตาม แต่ยังไม่ทันได้พูดสิ่งใดออกมาสาวใช้ทั้งสองก็พร้อมใจกันคุกเข่าแล้วโขกศีรษะ ก่อนที่จื่อผิงจะเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาเสียก่อน

“ต้องขออภัยด้วยนะเจ้าคะ บ่าวผิดไปแล้วที่ไม่ดูแลฮูหยินให้ดี”

“บ่าวเองก็ด้วยเจ้าค่ะ เลินเล่อขาดความรอบคอบจนเกิดเรื่อง” อาหู่สำทับต่อ สีหน้าของนางฉายแววรวดร้าวเศร้าใจ

          “ข้าไม่ถือโทษโกรธเคืองอันใดพวกเจ้าหรอก แต่หลังจากนี้พวกเจ้าต้องระมัดระวังตัวให้ดี เวลาทำอาหารจำเป็นต้องปรุงเอง ส่วนบ่าวไพร่

อีกเดี๋ยวข้าจะปรึกษาหารือกับพ่อบ้านอีกที ว่าควรจะเปลี่ยนยกจวนหรือไม่”

ฮูหยินผู้เฒ่ากล่าวขึ้นพลางถอนหายใจ เรื่องนี้ดูท่าแล้วต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังอย่างแน่นอน ซึ่งคงต้องสืบหาความจริงกันต่อไป