ตอนที่ 10.1 สุราราคะ

ตอนที่ 10.1 สุราราคะ

ขันทีน้อยจากไปราวหนึ่งเค่อ ภายในห้องหอตกอยู่ในความเงียบชนิดที่เข็มตกพื้นยังดังสะท้อนกึกก้อง บรรยากาศอบอวลไปด้วยความสิ้นหวังและความหวาดหวั่นจนสามนายบ่าวหายใจติดขัด

จางเหม่ยอวี้ลนลานทำอะไรไม่ถูก กลอกดวงตาไปมาระหว่าง

ใช้ความคิด และตอนนี้นางรู้สึกได้ถึงความไม่สบายตัวหลังดื่มสุราจอกนั้น

ยิ่งเวลาล่วงผ่านไปก็ยิ่งอึดอัดร้อนรุ่มอย่างแปลกประหลาด หญิงสาวพยายามสูดลมหายใจเข้าปอด จนสาวใช้ที่อยู่ด้วยกันหน้าถอดสี กังวลไปกับอาการของนายสาว

จางเหม่ยอวี้เหงื่อไหลออกมาเต็มใบหน้า นางนั่งซึมกะทือเบื้อใบ้คล้ายนักโทษรอเวลาขึ้นลานประหาร หัวใจเย็นเยียบไปทั้งดวง พลันความคิดหนึ่งปรากฏขึ้นในใจ ด้วยคิดไปว่าสุรามงคลพระราชทานที่เพิ่งดื่มไปไม่นานต้องมีอะไรบางอย่างผิดปกติอย่างแน่นอน

บิดานางเผลอล่วงเกินเชื้อพระวงศ์องค์ใดกันหรือ ไฉนฝ่าบาทกับฮองเฮาถึงประทานยาพิษแก่นางในวันสมรสเช่นนี้

หลังจากครุ่นคิดอยู่นานกลับหาข้อสรุปไม่เจอ ความกลัวที่ฝังลึกในจิตใต้สำนึกกำลังแผ่ซ่านกระจายไปทั่ว มือเล็กสั่นไหวไม่หยุด

“ฮะ...ฮูหยินเจ้าคะ ระ...เราไปตามหมอดีหรือไม่” อาหู่ละล่ำละลักเสียงสั่น นางรู้สึกหวาดกลัวไม่น้อย ส่วนจื่อผิงดวงตาแดงก่ำ พยายาม

อดกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล นี่เป็นข้อดีข้อเสียของสองสาวใช้ คนสนิทของ

จางเหม่ยอวี้

อาหู่ฉลาดมีไหวพริบรู้ประสารู้กาลเทศะ แต่อ่อนไหวตามแรงอารมณ์ จื่อผิงเด็ดเดี่ยวหลักแหลมกล้าแกร่ง แต่ความอดทนต่ำ ทว่าทุกสถานการณ์ที่เผชิญมักเป็นจื่อผิงที่ไม่ลนลาน แต่ถ้าหากสติขาดผึงเมื่อใดนางก็เป็นคนเอาเรื่อง บุกทะลวงไม่สนหน้าไหนทั้งสิ้น

“อาหู่ เจ้าคิดอะไรตื้นเขินเกินไปแล้ว” จื่อผิงย่นคิ้ว หลับตาระงับความเดือดดาลแล้วถอนใจ พร้อมกับกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงขรึม

“จะบอกท่านหมอว่าอย่าไร ฝ่าบาทวางยาพิษในสุรามงคลที่มอบแก่เฉินเย๋ปั๋วฟูเหริน[1]อย่างนั้นหรือ หากข่าวนี้หลุดออกไป หมอที่ไหนจะกล้า

เข้ามาทำการรักษากันเล่า” จื่อผิงเสียงสั่นเครือ ทำเป็นแข็งใจกลั้นน้ำตาไว้ ทั้งที่นางเองก็อยากกรีดร้องด้วยความสงสารนายสาว

จางเหม่ยอวี้พยักหน้าเห็นพ้อง ก่อนจะถอนใจแล้วพูดอย่างอารมณ์ดี ทั้งที่แท้จริงแล้วนางเองก็รู้สึกหวาดกลัว จนขวัญผวาอยู่ไม่น้อย ทว่าได้พยายามฝืนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เป็นนานกว่าหัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำจะสงบ

“อาหู่ไม่ต้องวิตก ผ่านมาหนึ่งเค่อแล้ว ข้ายังไม่เป็นอะไร แปลว่าในสุรานั่น อาจไม่มียาพิษเจือปน” หญิงสาวฝืนยิ้มนิดๆ ทว่ารอยยิ้มนั้นกลับส่งไปไม่ถึงแววตา

“จะ...จริงหรือเจ้าคะ แต่ข้าว่าท่านมีอาการไม่สู้ดีเลย”

“จริงสิ” จางเหม่ยอวี้รู้ดีว่าไม่อาจปิดปังสิ่งที่เกิดขึ้นกับร่างกายได้ทั้งหมด แต่คำยืนยันนั่นก็คงพอทำให้สาวใช้ขี้ตื่นกลัวคลายความกังวลลง

ได้บ้างกระมัง

“ไม่เป็นอะไรแน่นะเจ้าคะ”

“ข้าไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆ พวกเจ้าอย่าได้ห่วงเลย”

เมื่อได้รับคำตอบอันหนักแน่น จื่อผิงก็ถอนหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อยใจที่คอยลุ้นระทึกไปด้วยค่อยสงบลง หัวสมองขบคิดไปไกล ว่า หากฮ่องเต้ประทานความตายแก่เจ้านายแล้ว มดปลวกเช่นนางจะไปร้องขอความยุติธรรมจากไหน

ศาลเจ้าเมือง ศาลอาญา ศาลยุติธรรม ล้วนอยู่ใต้บัญชาฝ่าบาทหมดสิ้น ดูท่าแล้วจื่อผิงกับอาหู่คงจำต้องตายตามนายไปติดตามรับใช้ในเมืองผี เรื่องตายพวกนางไม่กลัว แต่สิ่งที่ห่วงกังวลยิ่งกว่า คือชีวิตของผู้เป็นนายที่พวกนางนั้นรักนักหนา

“เช่นนั้น ฮูหยินพักผ่อนก่อนเถอะเจ้าค่ะ งานเลี้ยงคงอีกนานกว่าจะแล้วเสร็จ”

จื่อผิงทำเป็นใจหนักแน่นเดินไปจัดผ้าปูเตียงให้เรียบตึง ในใจเป็นห่วงเจ้านายตัวน้อยจนแทบบ้า ตั้งแต่เช้ามืดยันตอนนี้เกือบเย็นย่ำยังไม่ได้พักสายตาหรือกระทั่งหยุดนิ่ง ๆ เลย

“ทะ...ทำไมหน้าแดง และ…และเหงื่อออกท่วมตัวแบบนี้เล่าเจ้าคะ”

อาหู่เห็นอาการผิดปกติของนายสาวที่ไม่อาจปกปิดได้มิด

“อากาศไม่ได้ร้อนอบอ้าวอันใดเลย”

ตรงกันข้ามสายลมพัดโชยเย็นเยือก เพราะท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีส้มในยามพลบค่ำแล้ว อีกประการเรือนหอแห่งนี้มีต้นไม้ปกคลุมไปทั่ว ทุกที่ล้วนมีร่มเงาไม้เป็นสถานที่หลบร้อนและบังแดดบังฝน

จางเหม่ยอวี้ยกหลังมือปาดเช็ดเม็ดเหงื่อที่ผุดพรายขึ้นมาบนหน้าผากไม่หยุด นางรู้สึกเช่นเดียวกับคำบอกเล่าของสาวใช้คนสนิท มากไปกว่านั้นอาการที่นางฝืนทนได้ในช่วงแรกกลับยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น ความร้อนค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นจากภายใน และกระจายไปทั่วร่างกายแล้วตอนนี้ โดยเฉพาะตรงท้องน้อยที่เหมือนมีบางอย่างว่ายวนอยู่ในนั้น ลำคอแห้งผากคล้ายกลายเป็นผุยผง กระหายน้ำจนต้องกลืนน้ำลายบ่อยขึ้น

‘เกิดอะไรขึ้นกับข้า!’ จางเหม่ยอวี้ร้องถามตนเองในใจ ยามนี้นางรู้สึกเร่าร้อนมากกว่าเดิม ราวกับมีเปลวเพลิงสุมในช่องท้อง แม้แต่ยอดปทุมถันก็เหมือนจะแข็งขึงเป็นตุ่มไต

“ดื่มก่อนเจ้าค่ะ” จื่อผิงไม่พูดพร่ำทำเพลง รินน้ำเปล่ายื่นส่งให้เจ้านายทันควัน นางหันสบตากับอาหู่ แล้วอุทานพร้อมกันอย่างไม่ได้

นัดหมาย

“อย่าบอกนะว่า...มิใช่สุราเจือยาพิษแต่เป็น...สุราราคะ!” จื่อผิงว่องไวกว่าอาหู่ที่ยืนตกตะลึงอึ้งงัน “บ่าวจะไปเตรียมน้ำแช่ตัวเจ้าค่ะ”

“สะ...สุราราคะอย่างนั้นหรือ!” จางเหม่ยอวี้ตาเบิกกว้าง นางไม่คิดเลยว่าเรื่องพรรค์นี้จะมาถึงตัว

สุราราคะไม่ใช่ยาพิษ เช่นนั้นจึงไม่มียาใดมาถอนพิษได้ หากเป็นสุราที่มาจากหอนางโลมวิธีแก้ย่อมไม่ยุ่งยาก หากเป็นชายก็แค่เพียงหาที่ระบายปลดปล่อย เป็นหญิงก็ให้แช่ตัวในน้ำเย็น หรือไม่ก็ดื่มยานอนหลับให้หลับไปเสีย

ทว่าสุราราคะที่มาจากในรั้วในวัง สองสาวใช้ไม่รู้วิธีบรรเทาฤทธิ์เดชของมันเลยแม้แต่น้อย

“อาหู่! เจ้าหาวิธีต้มยาในโรงครัวได้หรือไม่” จื่อผิงร้อนใจไปหมด ยิ่งเห็นเจ้านายหนีบขาเข้าหากัน มือไม้ลูบคลำตัวเองแล้วรู้สึกเลือดพุ่งขึ้นสมอง

“ข้าจะไปดูลาดเลาเดี๋ยวนี้” อาหู่รีบตอบ อกสั่นขวัญแขวนจนมือไม้เย็น. หากแขกเหรื่อรู้เรื่องเจ้าสาวในงานต้องยาปลุกกำหนัดขึ้นมาจะเป็น

เช่นไร ยิ่งนางคิดใจก็ยิ่งเต้นแรงไม่หยุด

“ข้าจะรีบกลับมา” อาหู่กล่าวเสียงสั่นก่อนเร่งรีบเปิดประตู

ทว่าเมื่อเลื่อนบานประตูออกไปอาหู่ก็ต้องตกใจอุทานดังลั่น เมื่อมีบุรุษรูปร่างสูงใหญ่ปรากฏกายตรงหน้าห้อง

“ท่านปั๋ว!” เฉินชิงซงมีเผิงเสียนจือประคับประคองมาส่งถึงเรือนหอ ชายหนุ่มงอตัวยืนตัวตรงไม่ได้ สีหน้าแดงเถือกลามไปถึงลำคอ ท่าทางเหมือนอดกลั้นสุดชีวิต ซ้ำยังกัดริมฝีปากจนเลือดซิบ

[1] ฝ่ายหญิงได้บรรดาศักดิ์ตามสามี หากสามีเป็นปั๋ว ภรรยาจะเป็น ปั๋วฟูเหริน (สามีสกุลเฉิน ในเรื่องจึงใช้ว่า เฉินเย๋ปั๋วฟูเหริน)