บทที่ 23 ข้านี่แหละท่านต้าหมิง

เมื่อ จางอี้หมิง อุ้มหวงจื่อรั่ว มาถึงหน่วยแพทย์ ศิษย์ของหน่วยแพทย์ ต่างรีบพานางเข้าไปยังด้านในเพื่อทำการดูแลอย่างเร่งด่วน

เมื่อถึงเตียง จางอี้หมิงค่อยๆ วางหวงจื่อรั่วลงด้วยความระมัดระวัง แต่ขณะที่เขากำลังจะปล่อยตัวนางลง แขนของหวงจื่อรั่วกลับกอดคอเขาไว้แน่น ไม่ยอมปล่อย

จางอี้หมิงเหลือบมองใบหน้าของนางที่ซีดเซียว แต่ยังคงแฝงไว้ด้วยความงามที่เปล่งประกายแม้ในยามหมดสติ ในใจเขาคิดอย่างขบขัน

               “หากเจ้าไม่ได้บาดเจ็บ ข้าก็ยินดีให้เจ้ากอดไว้ไม่ปล่อย”

ในตอนนั้นเอง หลินหนิง ที่เดินตามมาด้วยความเป็นห่วง รีบเข้ามาช่วยดึงแขนของหวงจื่อรั่วออกจากคอของจางอี้หมิง นางจัดท่าทางให้หวงจื่อรั่วนอนราบลงบนเตียงอย่างเรียบร้อย

แม้ตอนนี้สีหน้าของนางจะซีดเผือก แต่ทว่าก็มิอาจกลบกั้นความงามของนางได้แม้แต่น้อย ยากนักที่จางอี้หมิงจะละสายตา ออกจากนางได้

แม่นางผิงกั๋ว ศิษย์หญิงผู้มีตำแหน่งประจำหน่วยแพทย์ เดินเข้ามาตรวจดูอาการ ก่อนจะเงยหน้ามองจางอี้หมิงและกล่าวด้วยน้ำเสียงสุภาพ

               “ข้าต้องตรวจร่างกายนางอย่างละเอียด ขอเชิญศิษย์พี่ออกไปรอด้านนอกก่อนเถอะ”

จางอี้หมิงพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกไปยังห้องรับรองที่อยู่ด้านข้าง หลินหนิงตามออกมาในเวลาต่อมา สีหน้าของนางยังคงเต็มไปด้วยความกังวล

หลินหนิงหันไปมองจางอี้หมิงแล้วถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“จื่อรั่วจะเป็นอะไรหรือไม่?”

จางอี้หมิงยิ้มเล็กน้อย ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

               “ไม่มีปัญหาหรอก นางแข็งแกร่งกว่าที่เจ้าคิด ไม่นานก็คงฟื้นตัว”

คำตอบนั้นช่วยให้หลินหนิงคลายความกังวล นางถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องถาม

               “ข้าสงสัย ทำไมทวนนั้นถึงยอมรับจื่อรั่ว?”

จางอี้หมิงยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงแฝงความลึกลับ

               “เจ้ามีคำถามเยอะยิ่งนัก แต่ถ้าจะให้ตอบ...ก็เพราะเหตุผลเดียวกับที่กระบี่เล่มนั้นเลือกเจ้า”

หลินหนิงขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความงุนงง นางถามต่อ

               “แล้วเหตุใดกระบี่จึงเลือกข้า?”

จางอี้หมิงหัวเราะเบาๆ ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงเจือความขี้เล่น

               “คงเป็นเหตุผลเดียวกับที่มีบุรุษรูปงามมาเลือกเจ้า”

หลินหนิงส่ายหน้าอย่างไม่ใส่ใจ คำพูดนั้นทำให้นางรู้สึกเขินเล็กน้อย แต่ก็ยังกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง

               “ไม่มีบุรุษใดเลือกข้า!”

จางอี้หมิงหัวเราะเบาๆ แต่ในใจเขาแอบคิดว่า “แม่นางน้อยเอ๋ย หากไม่มีอะไรผิดพลาด ข้านี่แหละจะเป็นคนเลือกเจ้าเอง”

หลินหนิงยังคงไม่หมดคำถาม ก่อนนางจะนึกอะไรขึ้นมาบางอย่างได้แล้วถามว่า

“เหตุใดศิษย์หน่วยแพทย์จึงเรียกท่านว่าศิษย์พี่?”

จางอี้หมิงหันมามองหลินหนิง เขานิ่งไปเล็กน้อยก่อนตอบด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย

               “ความจริงเป็นเช่นนั้น”

คำตอบนั้นทำให้หลินหนิงเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

               “เป็นเช่นนั้น…คือเช่นไหน? ท่านเป็นศิษย์พี่จริงๆ?”

จางอี้หมิงยิ้มเล็กน้อย ขยับตัวเล็กน้อยก่อนกล่าวต่อ

               “ข้าสูญเสียพลังปราณไปเมื่อปีก่อน จึงมาฝึกวิชาร่วมกับพวกเจ้าที่นี่ ข้าก็คือจางอี้หมิง หรือว่า ‘ท่านต้าหมิง’ ที่เจ้ารู้จักนั่นแหละ”

แล้วตำรานั้นข้าก็โก่งราคาเจ้า เอาเถอะ เรื่องนี้ข้าจะไม่บอกให้เจ้าเสื่อมศรัทธาแต่อย่างใด              

เมื่อได้ยินคำว่า "ท่านต้าหมิง" หลินหนิงรีบเข้าไปจับมือของจางอี้หมิง ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ดวงตากลมโตของนางจ้องมองนัยตาของเขา แววตาแฝงไปด้วยประกายอันงดงาม

               “เป็นจริงเช่นนั้นหรือ? ท่านคือท่านต้าหมิงที่ข้าเคยอ่านในตำราสอบ!”

จางอี้หมิงมองดวงตาของหลินหนิงที่เปล่งประกายอยู่ใกล้ๆ ใจของเขาเต้นแรงโดยไม่รู้ตัว เขานิ่งเงียบไปชั่วขณะ ไม่ได้รีบตอบคำถามนั้น

ทางด้านหลินหนิงเอง เมื่อเห็นสายตาของจางอี้หมิงที่มองนางอยู่เช่นกัน ใจของนางก็เต้นแรงขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุ

ขณะที่ทั้งสองยืนใกล้กันและบรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความเงียบงัน แม่นางผิงกั๋ว แห่งหน่วยแพทย์ก็เปิดประตูออกมา เสียงกระแอมเบาๆ 

ทั้งสองสะดุ้งและรีบละสายตาออกจากกันอย่างไม่ได้นัดหมาย

จางอี้หมิงและหลินหนิงถอยห่างออกจากกันเล็กน้อย ใบหน้าของทั้งสองคนแดงเรื่ออย่างชัดเจน

“แม่นางหวงรู้สึกตัวแล้ว พวกท่านสามารถเข้าไปเยี่ยมได้”

เมื่อได้ยินดังนั้น จางอี้หมิงและหลินหนิงพยักหน้าอย่างพร้อมเพรียง ก่อนจะเดินตามแม่นางผิงกั๋วเข้าไปยังด้านใน

เมื่อทั้งสองเดินเข้าไปในห้อง พวกเขาพบว่า หวงจื่อรั่ว รู้สึกตัวแล้ว หลินหนิงรีบเดินเข้าไปประคองหวงจื่อรั่วให้ลุกขึ้นนั่งบนเตียงพร้อมถามด้วยความเป็นห่วง

               “เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง? รู้สึกดีขึ้นแล้วหรือยัง?”

หวงจื่อรั่วยิ้มอ่อนๆ พลางพยักหน้า

ขณะที่ทั้งสามกำลังพูดคุยกันอย่างสบายใจ เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านนอก ประตูเปิดออกพร้อมการปรากฏตัวของ ซุนสีห่าว ที่ถูกส่งตัวมาก่อนหน้า

ซุนสีห่าว เดินเข้ามาด้วยท่าทีไร้เรี่ยวแรง ใบหน้าซีดเซียวจากการบาดเจ็บก่อนหน้านี้ แต่ดวงตาของเขายังคงแฝงไว้ด้วยความเย่อหยิ่ง เขาโบกพัดในมือเบาๆ แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงดูแคลน

               “นึกว่าข้าจะเป็นคนเดียวที่ต้องมาเยือนหน่วยแพทย์ ที่แท้ยังมีพวกอ่อนหัดมาที่นี่เช่นกัน”

หลินหนิง หันไปมองเขาด้วยสีหน้าสงบก่อนตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

               “ถึงแม้พวกเราจะอ่อนหัด แต่ทวนวิเศษเล่มนั้นก็เป็นของจื่อรั่วแล้ว เจ้าล่ะ ได้อะไรติดมือมาบ้างหรือยัง?”

คำพูดนั้นทำให้ซุนสีห่าวถึงกับชะงัก ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจ

               “เป็นเช่นนั้นจริงหรือ? นางสามารถครอบครองทวนเล่มนั้นได้?”

จางอี้หมิง กอดอก ยิ้มเย้ยเล็กน้อย ก่อนพูดเสริม

               “แน่นอนว่าเป็นเรื่องจริง หากเจ้าอยากเห็นทวนเล่มนั้น เจ้าก็ลองเรียกนางว่า 'ท่านย่า' ดูสิ เดี๋ยวนางจะเอาให้เจ้าดู”

จางอี้หมิงหยุดเล็กน้อยก่อนเสริมด้วยน้ำเสียงกวนประสาท

               “แล้วก็อย่าลืมเรียกข้าว่า 'ท่านปู่' ด้วยล่ะ จะได้ครบถ้วนสมบูรณ์”

คำพูดของจางอี้หมิงทำให้ซุนสีห่าวหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธและอับอาย เขากัดฟันแน่น ก่อนจะสะบัดพัดในมือแล้วหันหลังรีบวิ่งออกจากห้องไปโดยไม่พูดอะไรอีก

หลังจากที่ซุนสีห่าวออกไป หวงจื่อรั่ว ที่ยังนั่งอยู่บนเตียงก็มองหน้าจางอี้หมิงด้วยความสงสัย

               “เหตุใดเจ้าจึงบอกให้เขาเรียกข้าว่า 'ท่านย่า' แล้วเรียกเจ้าว่า 'ท่านปู่'?”

จางอี้หมิง ยิ้มมุมปาก แต่ไม่ตอบคำถาม เขาเพียงพูดว่า

               “เจ้าพักผ่อนเถอะ อย่าใส่ใจ” กล่าวจบจางอี้หมิงก็หมุนตัวเดินออกจากห้องไป