บทที่ 22 ทวนเหยียนหลง

เสียงของ ซุนสีห่าว ดังก้องไปทั่วบริเวณ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจและหยิ่งผยอง

เหล่าศิษย์หน้าใหม่ที่ยืนอยู่ต่างหันมามองอย่างสนใจ บางคนแอบกระซิบกระซาบถึงความกล้าของเขา ขณะที่บางคนลอบหัวเราะเบาๆ กับท่าทางที่โอ้อวด

โฮ่วเมี่ยน ศิษย์พี่ใหญ่ผู้ดูแลคลังอาวุธ หัวเราะดังออกมา เสียงหัวเราะของเขาดังก้องจนทุกคนหยุดพูดคุยและหันไปมอง โฮ่วเมี่ยนก้าวเข้ามาใกล้ซุนสีห่าว ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ดูมีเลศนัย

“ช่างกล้าหาญยิ่งนัก! เช่นนั้นข้าจะให้เจ้าลองดู”

เขาหันกลับไปยังประตูเหล็กอีกชั้นหนึ่งที่ปิดสนิทอยู่ และยกมือผลักมันเปิดออกอย่างแผ่วเบา แต่บานประตูหนักนั้นกลับส่งเสียงดังลั่น เมื่อประตูเปิดออก สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาของทุกคนคือ ทวนวิเศษเล่มหนึ่ง

ทวนเหยียนหลง ตั้งตระหง่านอยู่กลางห้อง รัศมีแห่งพลังลึกลับแผ่ออกมาจากทวนอย่างต่อเนื่อง ด้ามทวนทำจากโลหะดำสนิท สลักลวดลายมังกรพันรอบอย่างวิจิตร ปลายทวนเปล่งแสงสีเงินวาววับ ราวกับมีชีวิตที่หายใจเข้าออก ลมปราณรอบๆ พื้นที่นั้นพัดหมุนอย่างแผ่วเบา แต่กลับแฝงด้วยแรงกดดันที่ยากจะอธิบาย

โฮ่วเมี่ยนชี้ไปที่ทวนเล่มนั้น พลางกล่าวเสียงเข้ม

“นี่คือ ทวนเหยียนหลง ทวนวิเศษที่ทรงพลังที่สุดในคลังแห่งนี้ หากเจ้ามั่นใจว่าเจ้าคู่ควร จงเข้าไปหยิบมัน หากทำได้ ทวนเล่มนี้จะเป็นของเจ้า”

ซุนสีห่าว มองทวนด้วยสายตาเป็นประกาย เขายิ้มเล็กน้อย พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ

“นี่แหละคือสิ่งที่ข้าต้องการ!”

เขาก้าวเดินขึ้นบันไดที่นำไปยังแท่นตั้งทวน ท่ามกลางสายตาของทุกคนที่จับจ้องอย่างลุ้นระทึก

เมื่อถึงจุดที่ตั้งทวน ซุนสีห่าวยืนตรงหน้าอย่างมาดมั่น เขายกมือขึ้นสูงก่อนจะประกาศเสียงดัง

“ข้าคือซุนสีห่าว บุตรชายของท่านซุนเล่อตัว รองเจ้ากรมคลัง! ข้าจะเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดแห่งสำนักเทียนหยาง!”

จางอี้หมิงที่ยืนดูอยู่เมื่อได้ยินเสียงประกาศของซุนสีห่าว ก็ลอบหัวเราะเบาๆ ในใจ พลางครุ่นคิดว่า “ในอดีตข้าก็เคยพูดเช่นนี้ ถ้าไม่ติดที่เจ้ากวนบาทาข้าตั้งแต่วันแรก ข้าจะดึงเจ้ามาเป็นศิษย์ก้นกุฏิอีกสักคน”

สิ้นคำประกาศของซุนสีห่าว เขาเอื้อมมือไปจับด้ามของ เหยียนหลง

ทันใดนั้นเอง ทวนเริ่มเปล่งประกายแสงสีเงินสว่างวาบ เสียงหวีดหวิวของพลังปราณดังสะท้อนไปทั่วบริเวณ ลมแรงจากพลังของทวนพัดจนซุนสีห่าวต้องหลับตา

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะดึงทวนออกมาได้ พลังอันมหาศาลของ ทวนเหยียนหลง ก็พุ่งกระแทกใส่ร่างของเขาอย่างรุนแรง

ร่างของซุนสีห่าวกระเด็นออกไปอย่างแรง เขาล้มลงกับพื้นเสียงดัง ใบหน้าซีดเผือด กระอักเลือดจนล้นปาก มีรอยบาดเจ็บเล็กน้อยที่แขนและหน้าอก ลูกสมุนสองคนที่ติดตามเขารีบวิ่งเข้ามาประคองลูกพี่ของพวกเขาทันที

“น่าอดสูยิ่งนัก เอาเถอะ ข้าเองก็เคยหยิบดาบที่ตีไว้เพื่อท่านอาจารย์เจ้าสำนักเช่นกัน เพียงแต่ตอนนี้มันอยู่ในมือของข้า” จางอี้หมิงมองดูแล้วครุ่นคิดในใจ

โฮ่วเมี่ยนที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่ส่ายหน้าช้าๆ ก่อนจะหัวเราะเบาๆ และเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“เจ้าแค่ยังไม่คู่ควร”

จากนั้นโฮ่วเมี่ยนโบกมือสั่งลูกสมุนทั้งสอง “พาเขาไปที่หน่วยแพทย์ซะ”

ลูกสมุนทั้งสองรีบพาซุนสีห่าวที่บาดเจ็บและยังคงมึนงงออกจากคลังอาวุธไป

จากนั้น โฮ่วเมี่ยนยืนยิ้มเล็กน้อยแล้วเอ่ยถามเสียงดัง “ยังมีใครที่อยากลองสัมผัสทวนเล่มนี้อีกหรือไม่?”

เสียงของเขาดังกังวานไปทั่วบริเวณ แต่ไม่มีใครกล้าเอ่ยคำตอบออกมา บรรยากาศในห้องเงียบงัน ท่ามกลางสายตาของศิษย์ทุกคนที่เต็มไปด้วยความลังเลและเกรงกลัว

จางอี้หมิง ที่ยืนอยู่ด้านหลังเพียงหัวเราะเบาๆ ในลำคอ พร้อมกล่าวเสียงเรียบที่ได้ยินเพียงไม่กี่คน

“จะสักแค่ไหนเชียว”

คำพูดนั้นทำให้ หลินหนิง หันมามองเขา นางหัวเราะออกมาเบาๆ ด้วยน้ำเสียงสดใสราวกับหยอกล้อ

“ถ้าเช่นนั้น ท่านลองไปหยิบดูสิ ทวนเล่มนั้นอาจจะเป็นของท่าน!”

จางอี้หมิงยิ้มเล็กน้อย ตบไปที่ดาบที่อยู่ข้างเอวเบาๆ

“ข้าชอบดาบมากกว่า ทวนไม่ใช่ทางของข้า”

เขาหันไปมอง หวงจื่อรั่ว ศิษย์หญิงผู้สง่างามและเยือกเย็น ที่มักจะสะพายทวนเล่มหนึ่งอยู่เป็นประจำ ใบหน้าของนางงดงามราวกับภาพวาด แววตานางเปล่งประกายงดงาม

“ข้าเห็นเจ้าสะพายทวนอยู่เสมอ อาจเป็นไปได้ว่าทวนเล่มนี้รอเจ้าอยู่ เจ้าไม่ลองดูหน่อยหรือ?”

หลินหนิงที่ยืนอยู่ใกล้ๆ รีบเสริมเสียงใส “จื่อรั่ว เจ้าจะลองดูหรือไม่”

แม่นางน้อยหลินหนิงผู้นี้ช่างสนับสนุนคนอื่นเก่งยิ่งนัก จางอี้หมิงลอบชื่นชมสาวน้อยผู้มีความสดใสในใจ

หวงจื่อรั่วชำเลืองมองทั้งสองคน ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความลังเล แต่เมื่อเห็นสายตาที่เปี่ยมด้วยความมั่นใจจากหลินหนิงและจางอี้หมิง นางก็พยักหน้าเบาๆ

“เช่นนั้นข้าจะลองดู”

ท่ามกลางเสียงซุบซิบของศิษย์คนอื่นๆ หวงจื่อรั่วก้าวเดินขึ้นไปยังแท่นตั้งทวน ทุกสายตามองนางด้วยความสนใจ

“จะไหวหรือ ขนาดซุนสีห่าวยังไม่รอด”

“อวดเก่งยิ่งนัก”

เมื่อเดินมาถึง นางยืนมอง ทวนเหยียนหลง อย่างตั้งใจ แสงสะท้อนจากปลายทวนดูเหมือนจะสื่อสารอะไรบางอย่างกับนาง

นางสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะเอื้อมมือไปจับด้ามของทวน ในขณะนั้นเอง ทวนเปล่งประกายแสงสีทองเจิดจ้าขึ้นมา 

พลังของทวนกระจายตัวออกไปทั่วห้อง ลมปราณในอากาศปั่นป่วน ราวกับทั้งห้องถูกพลังของทวนแผ่ซ่านทั่วบริเวณ

เสียงอุทานดังขึ้นจากศิษย์รอบข้าง หลายคนถอยหลังไปสองสามก้าวด้วยความตกตะลึง

ทันใดนั้นประกายแสงจากทวนก็สว่างจ้าขึ้นมา ก่อนที่หวงจื่อรั่วจะดึงทวนเหยียนหลงเล่มนั้นออกมา

เปรี้ยง!

ร่างกายของหวงจื่อรั่วกระเด็นออกมา แต่ในมือของนางนั้น กำทวนเล่มนั้นไว้แล้ว

ก่อนที่ร่างกายของนางจะร่วงลงสู่พื้น จางอี้หมิงที่จ้องมองอยู่ รีบพุ่งเข้ามารับนางไว้ทันพอดี

“ข้าบอกแล้วว่ามันเป็นของเจ้า”

จากนั้น โฮ่วเมี่ยนเดินเข้ามา เขาประสานมือคารวะให้จางอี้หมิง พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง 

“พลังนางถูกดึงไปเยอะเกินไป รีบพานางไปยังหน่วยแพทย์เถิด”

จางอี้หมิงอุ้มตัวหวงจื่อรั่วไว้ในอ้อมแขนอย่างเบามือ ใบหน้าของเขายังคงสงบนิ่ง 

หากข้าบอกว่าหน้าอกของเจ้าที่โดนตัวข้ามันนุ่มมาก ข้าคงจะมีจิตใจที่หยาบช้าเกินไป เอาเถอะ ข้าจะพาเจ้าไปหน่วยแพทย์เอง

ทางด้านของหลินหนิงที่ยืนอยู่ไม่ไกล ก็รีบวิ่งติดตามมาด้วยทันที