“แล้วกำหนดวันใช้เงินให้เจ้าหนี้คือเมื่อไหร่ครับ” ที่ชายหนุ่มถาม เพราะหากมีเวลาพอเขาก็จะพยายามหาเงินมาช่วยใช้หนี้ ได้เท่าไหร่จ่ายไปเท่านั้นก่อน ถึงจะไม่ได้เต็มจำนวนแต่ขอให้เจ้าหนี้เข้าใจว่าเรามีจ่ายให้เขาเท่านี้ ส่วนที่เหลือจะจ่ายให้แน่ๆ เจ้าหนี้เหล่านั้นก็น่าจะเห็นใจอยู่บ้าง “พรุ่งนี้”“พรุ่งนี้!!” คนฟังทวนเวลาอย่างตกใจ คำว่าพรุ่งนี้ดูเหมือนจะปิดทางออกเสียสนิท แล้วอย่างนี้จะแก้ปัญหาของเรื่องไปทางไหนก็ยังคงมืดแปดด้าน “ใช่...แม่จะทำยังไงดีคิงส์ แม่จะช่วยครอบครัวของอาแหม่มกับหนูน้ำมนต์ยังไงดี” เพ็ญแขเฝ้าถามลูกชายสีหน้ายังคงแสดงออกถึงความกังวล แววตาก็ครุ่นคิด สีหน้าแบบนั้นพลอยรวมของคณินเข้าไปด้วยอีกคน ตอนนี้เขาแบกปัญหาของเพื่อนแม่ไว้บนบ่าเข้าให้เสียแล้ว “ใจเย็นๆ ก่อนนะครับแม่” “สามีพึ่งเสียแท้ๆ นี่จะปล่อยให้ลูกไปแต่งงานใช้หนี้กับใครก็ไม่รู้ ถ้าฝ่ายนั้นเป็นคนเลว ทำร้ายหนูน้ำมนต์ขึ้นมา แม่กับอาแหม่มต้องครอมใจแน่ๆ” เพ็ญแขน้ำตาร่วงทันทีที่พูดถึงเรื่องนี้ เพราะเข้าใจหัวอกของคนเป็นแม่ด้วยกัน การแสดงของแม่ยิ่งทำให้ลูกชายกังวลหนักขึ้นไปอีก แต่ก็ยังพยายามพูดให้แม่สบายใจไว้ก่อน “คงไม่ร้ายแรงถึ
หลังจากคุยกันเรื่องนี้เรียบร้อย คณินก็ขอให้แม่กินอะไรบ้าง เพ็ญแขส่ายหน้าให้ ว่าไม่อยากกินอะไร ไม่ใช่เพราะความกังวล แต่เพราะตื้นตันที่ลูกชายยอมแต่งงานกับปิติญาดาต่างหาก พอเห็นสายตาขอร้องของลูกชาย ในที่สุดเธอก็ยอม เมื่อกินข้าวใกล้หมดก็ขอนอนพัก คณินพยักหน้าให้ ก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอนของแม่“เป็นยังไงบ้างคิงส์” พอเห็นลูกชายเดินออกมาจากห้อง มงคลที่ขึ้นมารอแถวๆ ประตูห้องนอน ก็รีบถามขึ้นทันที“แม่ยอมกินข้าวแล้วครับ”“จริงเหรอ โล่งอกไป” มงคลแกล้งถอนหายใจออกมาหนักๆ อย่างโล่งอก “ตกลงเรื่องที่แม่กังวลจนไม่ยอมกินข้าว กินปลา คือเรื่องอะไรกันแน่ คิงส์รู้ไหม?”“ทราบครับ…” คณินเอ่ยรับ ก่อนจะเล่ารายละเอียดที่ได้รู้จากแม่ ให้พ่อฟังคร่าวๆ มงคลทำท่าตกอกตกใจกับสิ่งที่ได้รู้ ปากพูดแต่คำว่า ‘ทำไมเพ็ญแขไม่บอกอะไรเขาเลย เก็บไปทุกข์ใจอยู่คนเดียว’ ก่อนจะเอ่ยขอบอก ขอบใจลูกชาย ที่ยอมเสียสละช่วยเรื่องนี้ คนเป็นพ่อยิ้ม คิดไว้ไม่มีผิด ถ้าแม่มีเรื่องกลุ้มใจ คณินต้องโดดลงไปช่วยเป็นแน่ “พรุ่งนี้ เราคงต้องเข้าไปที่บ้านอาแหม่มแต่เช้า” ไม่ต้องพูดขยายความ คนฟังอย่างคณินก็เข้าใจว่าเรื่องอะไร “ครับ”“คิงส์ไปพักผ่อนซะ หลั
และเพื่อไม่เป็นการเสียเวลา เช้านี้ทุกคนในครอบครัวของภูมิภักดีเกียรติจึงมุ่งตรงไปยังบ้านของครอบครัวอารายานนท์ พร้อมด้วยเจ้าหน้าที่เขต ที่มงคลให้คนขับรถไปรับมาตั้งแต่เช้า ซึ่งจะทำหน้าที่ในการจดทะเบียนสมรสระหว่างคณินและปิติญาดานั่นเอง เมื่อมาถึงหน้าประตูบ้านหลังใหญ่ คณินเห็นเหมือนในรูปที่แม่ให้ดู เพราะมีชายชุดดำยืนคุมอยู่หลายคน ถามกันอยู่เป็นนานกว่าจะยอมให้เข้าบ้านส่วนคนที่ไม่รู้อีโหน่ อีเหน่อย่างปิติญาดาก็ถูกผกามาศจับแต่งตัวสวย ด้วยชุดเจ้าสาวรองานแต่งงานแบบไม่ต้องการตั้งแต่เช้า หญิงสาวดูไม่เต็มใจ แต่ก็ไม่พูด ยอมทำตามแม่ไปเหมือนหุ่นยนต์ ผกามาศโอบกอดลูกสาว รู้สึกสงสาร เพราะคนที่ทำให้ลูกไม่ร่าเริงคือคนเป็นพ่อแม่ จึงได้แต่เอ่ยขอโทษ“น้ำมนต์ แม่ขอโทษนะลูก”“แม่…อย่าพูดแบบนี้สิคะ” ปิติญาดาเอ่ยตอบเสียงอู้อี้ ในอ้อมกอดของแม่ น้ำตาเหมือนจะไหลชอบกล “แม่ไม่รู้จะพูดยังไงนี่จ๊ะ แม่ไม่อยากให้เรื่องทุกอย่างจบลงแบบนี้เลย” สองแม่ลูกกอดกันกลม ก่อนที่จะได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง เด็กรับใช้เปิดเข้ามาเพื่อบอกว่ามีแขกมาขอพบ“ได้เวลาแล้วสินะ” ว่าที่เจ้าสาวเอ่ยเสียงเรียบ เดาว่าคนที่มาพบนั่น ต้องเป็นเจ้าหนี้แน่
“ทำไมหนูต้องแต่งงานกับ เอ่อ...ด้วย” สีหน้าของหญิงสาวแสดงออกว่าสับสน เธอเป็นตุ๊กตาหรือไง จะจับโยนไปแต่งงานกับใครก็ได้แบบนี้ คิดแล้วช่างน่าน้อยใจจริงๆ “ถ้าไม่แต่งงานกันซะ เจ้าหนี้ก็ต้องเอาเรื่องนี้มาเป็นข้ออ้างข่มขู่ให้หนูน้ำมนต์แต่งงานด้วยอย่างที่เป็นมา แต่ถ้าสองคนตกลง วันนี้อาพาเจ้าหน้าที่เขตมาด้วย จะได้จดทะเบียนกันอย่างถูกต้อง ส่วนเรื่องงานฉลองมงคลสมรส เราค่อยมาจัดกันภายหลัง” “มะ...แม่คะ” ปิติญาดาหันหาที่พึ่ง ผกามาศนั่งนิ่งเหมือนคนใช้ความคิด ส่วนคณินรู้อยู่แล้วว่าเขามาที่นี่เพราะอะไรจึงนิ่งเช่นกันแล้วรอฟังคำของผู้ใหญ่อย่างเดียว การถูกบอกเลิกแบบกะทันหันทำให้ชายหนุ่มเหมือนคนไม่มีชีวิตจิตใจ เวลานี้เขายอมทุกอย่างแม้กระทั่งสิ่งนั้นคือการต้องแต่งงานกับคนที่เขาไม่ได้รักก็ตาม“เราคงไม่มีทางเลือกอื่นแล้วลูก ถ้าให้แม่เลือกที่จะให้หนูแต่งงานครั้งนี้กับใครได้ แม่ขอเลือกคิงส์ อย่างน้อยเราก็สนิทกับทุกคนในครอบครัวนี้ แถมยังช่วยเราในยามคับขันด้วย” คำพูดของแม่ทำให้ปิติญาดานิ่ง หญิงสาวกำลังคิดชั่งใจ หันไปทางไหนก็มีแต่คำว่าแต่งงาน แต่งงานเต็มไปหมด เธอจะเลือกเดินทางไหนดี จะแต่งงานกับผู้ชายที่ไม่รู้จั
“ไม่ได้ขู่!” หนุ่มใหญ่สองคนจ้องตากันไปมาอย่างไม่มีใครยอมใคร ก่อนที่วิบูรณ์จะยอมอ่อนข้อให้ก่อน “อืม...เอาเป็นว่า เรามาคุยกันดีๆ ไหมครับ ผมยอมรับตรงๆ ว่าการได้เห็นหน้าลูกสาวของคุณผกามาศวันนี้ทำให้ผมหลงรักเธอเข้าแบบทันที จึงอยากจริงจัง หวังแต่ง...” วิบูรณ์เล่นบทเจ้าหนี้หน้าเลือดและคนโรคจิตได้ตรงตามที่ศรชัยต้องการจริงๆ “สกปรก!” ปิติญาดาสบถออกมาเบาๆ เธอรู้สึกขยะแขยงผู้ชายที่ชื่อวิบูรณ์อย่างบอกไม่ถูก รังเกียจจนแทบไม่อยากยืนอยู่ใกล้ด้วยซ้ำ มือบางกำเข้าหากันแน่นทำให้คณินรับรู้ไปด้วย เพราะเขายังไม่ได้ปล่อยมือที่จับเธออยู่แต่อย่างใด “เอาละๆ เผอิญผมเป็นคนเข้าใจอะไรง่ายๆ เสียด้วยสิ” คนรับบทเจ้าหนี้ยักไหล่ให้ บทจะเข้าใจก็ต้องเข้าใจ เพราะมีผู้กำกับสั่งนี่นา ว่าอย่าทำให้เรื่องมันวุ่นวายจนเกินไป ต่อความยาวสาวความยืด เดี๋ยวค่าตัวลดลง แต่ก็ไม่วายเล่นบทส่งท้าย วิบูรณ์หันไปมองปิติญาดาอย่างหื่นกระหายก่อนจะเอ่ยขึ้น “ไปให้ไกลๆ นะครับน้องน้ำมนต์ อย่าให้พี่เสี่ยคนนี้เจอตัว ไม่งั้นเสร็จแน่!” “คิงส์ พาน้องออกไปก่อน ไปอยู่ต่างจังหวัดให้ไกลเลยก็ได้ รีบไป!”“ครับ” ชายหนุ่มเอ่ยรับคำของพ่อ สถานการณ์แบบนี้ฝ่ายเข
ความรีบร้อนออกจากบ้านตามที่ผู้ใหญ่บอก ทำให้ปิติญาดาไม่ได้หยิบอะไรติดตัวมาเลยสักชิ้น กระเป๋าสตางค์ เงิน โทรศัพท์ เรียกได้ว่ามาแต่ตัวจริงๆ หญิงสาวนั่งนิ่งเหมือนหุ่นยนต์ ทุกอย่างรอบตัวตอนนี้เกิดขึ้นเร็วจนตั้งรับแทบไม่ทัน พ่อพึ่งเสีย เป็นหนี้หลายร้อยล้านและสุดท้ายต้องแต่งงานกับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ คิดแบบนั้นน้ำตาของความอัดอั้นก็ร่วงปิติญาดาหันข้างให้คณิน หญิงสาวแอบร้องไห้แต่เขาก็รับรู้ได้เพราะอาการตัวโยนที่แสดงออกให้เห็นเป็นระยะๆ เธอยกมือขึ้นปาดน้ำตาปอยๆ ก่อนจะสูดอากาศเข้าเต็มๆ ปอดให้กำลังใจตัวเอง นั่งรถมาได้สักพักใหญ่ๆ คนหน้านิ่งซึ่งตอนนี้ทำหน้าที่ขับรถถึงกับยิ้มส่ายศีรษะและขำกับตัวเองจ๊อกกกกก!!!เสียงท้องร้องของหญิงสาวที่นั่งหน้าบึ้งในชุดเจ้าสาวกำมะลอข้างๆ ตัว ช่างทำลายบรรยากาศอันอึมครึมลงไปอย่างสิ้นเชิง มือน้อยๆ ยกขึ้นมาลูบท้องที่แบนราบไปมาอย่างน่าสงสาร เธอรู้สึกหิวมาได้สักพักแล้วแต่ข่มตัวเองไว้ สุดท้ายพยาธิในท้องก็ประท้วงทำเอาเธออายแสนอาย ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนดี ผู้ชายข้างๆ นี่ก็เถอะ ไม่ใช่พระเอกในนิยายขี่ม้าขาวมาช่วยเธอจากภัยอันตรายสักหน่อย แต่จะว่าไปเขาก็เหมือนอยู่นะ เพราะเ
“ถูก…สำหรับฉัน นายเองก็น่ากลัวไม่น้อยไปกว่าไอ้เจ้าหนี้หน้าเลือดนั่นสักเท่าไหร่หรอก” ปิติญาดากอดอกยักไหล่ให้ชายหนุ่ม แต่ก็ไม่วายนั่งให้ห่างเขามากที่สุด ด้านซ้ายของลำตัวจึงติดกับประตูเหมือนมีกาวแปะไว้ คำสบประมาทของหญิงสาวทำเอาคนฟังหันขวับมามอง แววตาเอาเรื่องไม่น้อย “น้อยๆ หน่อย อย่าลืมว่านี่คือผู้มีพระคุณที่ขี่ม้าข้าวไปช่วยเธอจากไอ้เฒ่านั่น” คณินชี้นิ้วมายังตัวเอง แต่ปิติญาดากลับย่นจมูกโด่งรั้นนั้นให้เขาแทน การต่อปากต่อคำเกิดขึ้นแบบไม่รู้ตัว และนี่คือจุดเริ่มต้นที่ทำให้พวกเขารู้จักกันและกัน “ไม่ได้ขอ”“อ้อ…งั้นฉันจะพาเธอกลับเข้ากรุงเทพฯ เดี๋ยวนี้” คนพูดจริงทำจริงอย่างคณินหักพวงมาลัยรถเข้าขวา เมื่อเห็นป้ายบอกให้กลับรถได้เท่านั้นแหละ ปิติญาดาก็เอ่ยตอบเสียงหลง “มะ…ไม่เอา” “งั้นก็นั่งนิ่งๆ ไป อยู่แบบสงบเสงี่ยมหน่อยลูกหนี้” คำว่าลูกหนี้ที่ได้ยิน ทำให้คนฟังแอบจี๊ดในอก น้ำท่วมปากพูดไม่ออกในที่สุด แต่ก็ยังเถียงแบบน้ำขุ่นๆ “อย่ามาว่าฉันเป็นลูกหนี้นายนะ พ่อกับแม่นายเป็นคนช่วยเรื่องเงิน ถ้าให้คิดนั่นคือคนที่เป็นเจ้าหนี้ฉันอย่างแท้จริง ไม่ใช่นาย ขี้ตู่”“อย่าลืม ว่าคนเป็นพ่อแม่ลูกก็คือคนๆ เดีย
“จะว่าไปเธอก็ไม่เห็นมีอะไรให้ฉันแตะต้องได้ เสน่ห์รึก็มองไม่เห็น ตัวแห้งๆ ยังกับกุ้งเสียบ นิสัยก็บ้าๆบอๆ เอาเถอะ ไหนๆ ฉันก็หลวมตัวแต่งงานกับเจ้าสาวกำมะลออย่างเธอแล้วนี่ หวังพันธะข้อนี้ของเราจะเป็นแค่ช่วงสั้นๆ” คำพูดดูถูกของคณินทำให้ปิติญาดาควันออกหู เขาหาว่าเธอไม่มีเสน่ห์อย่างนั้นเหรอ ทีตัวเองล่ะมีเสน่ห์ตายเลย สิ่งที่เธอคิดก่อนหน้าขอถอนคำพูดให้หมด ผู้ชายแบบนี้ต่อให้เหลือคนเดียวบนโลก เธอก็ไม่แล “คนอย่างฉันมีเสน่ห์มากพอที่คนอย่างนายจะมองไม่เห็น ชิ จ๊อกกกก” การสนทนาจบลงอีกครั้ง เมื่อเสียงท้องร้องของปิติญาดาดังขึ้น คณินหัวเราะออกมาแบบไม่เก็บไว้อย่างเช่นครั้งแรกที่ได้ยิน คนหิวข้าวหน้าแดงก่ำ ทั้งอาย ทั้งโกรธที่ถูกคนหัวเราะเยาะ ชายหนุ่มเลี้ยวรถเข้าตัวเมืองนครสวรรค์ ก่อนจะไปหยุดลงหน้าห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งที่เขาเคยแวะมาบ้าง ไกด์จำเป็นพาเธอไปยังร้านอาหารประจำ ขณะนั่งกินข้าวทั้งคู่ก็ตกอยู่ในสายตาหลายสิบคู่ ไม่ต้องบอกก็คงรู้ว่าใครดึงดูดสายตาคนพวกนั้นถ้าไม่ใช่ปิติญาดา ก็เธอเล่นอยู่ในชุดแต่งงานนี่นา เมื่อกินข้าวอิ่ม คณินก็พาเจ้าสาวกำมะลอไปซื้อข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวให้เรียบร้อย พร้อมทั้งให้เธอเ
“พี่ธร!” ภรรยาตามกฏหมายถึงขั้นอึ้ง เพราะไม่คิดว่าชายหนุ่มจะกล้าตอบแบบนี้กลับมา โยนความผิดไปยังผู้หญิงที่ยืนหลบหลังชายหนุ่มทันทีว่าคือตัวต้นเหตุในการเปลี่ยนไปครั้งนี้ของพงศธร“บัวก็รู้ว่าพี่อยากมีลูก แต่บัวก็กลัวหุ่นจะเสีย กลัวจะไม่สวยและอีกสารพัดข้ออ้าง”“แต่เราคุยกันอีกครั้งก็ได้ บัวอาจจะเปลี่ยนใจยอมมีลูกกับพี่ก็ได้” กิ่งดาวเริ่งอ่อนลง ไม่คิดว่าการที่เธอไม่ยอมมีลูกจะทำให้ผู้ชายที่เธอคิดว่าเขารักเธอมากยอมทำได้ทุกอย่างเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้“อาจจะเปลี่ยนใจงั้นเหรอ” พงศธรยิ้มเหยียดออกมา ถึงขั้นนี้กิ่งดาวก็ยังใช้คำว่าอาจจะ แทนที่จะพูดว่าเธอยอมมีลูกกับเขา“ใช่...แต่นังนี่กลับปล่อยให้ตัวเองท้อง ฉันจะฆ่าแกนังสารเลว แย่งผัวชาวบ้าน” คำแต่ละคำที่กิ่งดาวพูดออกมาช่างไม่เหมือนกิ่งดาวคนที่พงศธรรู้จักสักนิด“หยุด...ต่อให้บัวพูดยังไง ตอนนี้ก็คงสายไปแล้ว”“เพราะนังเมียน้อยนี่ใช่ไหม เพราะมัน พี่ถึงเป็นแบบนี้” สติของกิ่งดาวเริ่มหลุด เธอไม่ยอมหยุดแค่นี้แน่นอน ปลายฟ้านั้นไ
“นิดหน่อยค่ะ” มือหนาของเขตไทยยกขึ้นสัมผัสแก้มนวลของต้องหทัยเบาๆ ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน คิดถึงเป็นบ้า“งั้นเราไปหาอะไรกินข้าวกันก่อนดีกว่า อาหารเหนือที่นี่อร่อยมาก”“ค่ะ” หญิงสาวเอ่ยรับก่อนจะเดินตามชายหนุ่มไป เขตไทยกระชับมือบางที่เขากุมอยู่แน่น ก่อนจะหันมาขโมยหอมแก้มเธอหนักๆ ให้ได้หายคิดถึง ต้องหทัยจึงฟ้อนเล็บตอบแทนเขาไปชุดใหญ่กับการทำอะไรประเจิดประเจ้อจนส่งผลต่อใบหน้าเธอให้รู้สึกร้อนผ่าวๆ อยู่ขณะนี้เขตไทยสั่งอาหารขึ้นชื่อของทางรีสอร์ตให้ต้องหทัยได้ลองชิม หญิงสาวนั่งมองหน้าเขานิ่ง มือทั้งสองคนยังคงกุมกันอยู่ คล้ายจะกลัวว่าถ้าปล่อยคนใดคนหนึ่งจะหายตัวไปแบบนั้น แม้จะอยากถามเขาว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้นบ้างเธอก็ไม่ถาม กลับชวนคุยเรื่องอื่นรอให้ทานอิ่มค่อยถามก็ได้แต่ขณะทานข้าวอยู่นั้นชายหนุ่มกลับถามเธอขึ้นมาก่อน เพราะรู้ว่าเธอเองก็มีเรื่องให้กังวลอยู่เหมือนกัน แต่เหมือนเส้นผมบังภูเขา เพราะถ้าต้องหทัยบอกชื่อว่าเพื่อนคนที่เธอตามหาว่าเป็นใคร เขตไทยคงช่วยได้นานแล้ว“แล้วหมวยตามหาเพื่อนพบหรือยังครับ”“
“ปล่อยเธอได้แล้วเสี่ย” เสียงของคณินดังขึ้น เมื่อเห็นว่าเสี่ยโกศลลงเรือไปแล้ว“เออ...” เสี่ยโกศลยอมทำตามสัญญาของลูกผู้ชาย แม้ลึกๆ ยังอยากได้ตัวประกันไว้กับตัว เพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะรอดจากตำรวจได้จริงๆ แต่พอมาคิดดูปิติญาดาจะเป็นภาระในการหนีเสียมากกว่า และมั่นใจว่าวิธีหนีทางน้ำของตนนั้นต้องได้ผลแน่ เนื่องจากมีจุดลับขึ้นฝั่งไว้ในใจ ซึ่งทางตำรวจต้องคิดไม่ถึงเสี่ยโกศลใช้ปลายปืนแตะหลังของปิติญาดาให้เดินกลับขึ้นไป หญิงสาวค่อยๆ เดินเข้าหาฝั่ง เมื่อถึงคณินก็ยื่นมือมารับ ทั้งคู่กอดกันกลม หัวใจของปิติญาดาเต้นแรงพอๆ กับหัวใจของคณิน เขาโล่งอกที่เธอปลอดภัยแต่สถานการณ์กลับเปลี่ยนอีกครั้ง เมื่อเสียโกศลเลือกที่จะเอาคืนปิติญาดาให้หายเจ็บใจ จังหวะที่บังคับเรือเพื่อจะหลบหนีกลับเล็งปลายกระบอกปืนมายังหญิงสาว หวังจะยิงแก้แค้นที่กล้าสมรู้ร่วมคิดกับตำรวจซ้อนแผนจับเขาแบบนี้ปัง!เสียงปืนดังขึ้นอีกหนึ่งนัด ปิติญาดาสะดุ้งเพราะเมื่อครู่เธอถูกเหวี่ยงให้มาหลบอยู่ในอ้อมกอดของคณิน ชายหนุ่มรับกระสุนปืนนัดนี้แทนเธอ ร่างหนาถึงกับทรุด&ld
ปัง!เสียงปืนที่ดังขึ้นหนึ่งนัด ทำให้เสี่ยโกศลไหวตัว เพราะเชื่อในสัญชาตญาณของตัวเองว่าต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่ ส่งของวันนี้ก็รู้สึกเสียวสันหลังอย่างบอกไม่ถูก จะหมุนตัวกลับแต่รถก็อยู่ไกลเกินไป ถ้าถูกจับได้จะไม่คุ้มเสี่ยง จึงต้องหาตัวประกัน ซึ่งจะมีใครเหมาะกับตำแหน่งนั้นไปเสียไม่ได้ นอกเสียจากปิติญาดาเมื่อคิดแบบนั้น จึงตรงเข้าไปหาเป้าหมายซึ่งเธอยืนนิ่งอย่างไม่รู้ตัว คณินเห็นว่าเสี่ยโกศลเดินตรงไปหาปิติญาดาแล้วและรู้ว่าต้องมีแผนไม่ดีแน่แต่เขากลับขยับตัวช้าไป เพราะตอนนี้เสี่ยโกศลถึงตัวหญิงสาวเสียแล้ว พร้อมกับปืนที่นำมาจ่อข้างขมับเธอ“พี่คิงส์”“ทำอะไรนะเสี่ย...ปล่อยเธอ!” สีหน้าของคณินบ่งบอกว่าชายหนุ่มโกรธมากที่เสี่ยโกศลเลือกใช้วิธีนี้ แต่มีหรือคนถูกสั่งจะยอมทำตามง่ายๆ ถ้าไม่มีอะไรก็ดีไป แต่ถ้ามีขึ้นมาเขาต้องไม่ถูกจับ ต้องรอดออกไปจากที่นี่ให้ได้ สิ่งที่เสี่ยโกศลทำในตอนนี้เหมือนย้ำในความผิดของตนให้ชัดขึ้น ถ้าไม่ร้อนตัวก็คงไม่หาทางออก“ปล่อยให้โง่น่ะสิวะ พวกมึงคิดจะจับกูเหรอ ไม่มีทาง”“จับอะไร ผมไม่รู้เร
งานด้านนอกที่ได้รับหมอบหมายนั้นเหมือนจะไม่มีอะไรมาก ก็แค่การจัดเตรียมของใส่สายพานให้เคลื่อนเข้าไปภายในเท่านั้น แม้จะถามคนที่ทำงานด้วยว่าด้านในมีอะไรแต่ก็ไม่มีใครพอจะให้คำตอบอนุภพได้เลยสักคน ขณะทำงานก็คอยสังเกตรอบๆ ตัวไปด้วย แต่ก็นึกอะไรขึ้นได้ ร้อยตำรวจเอกอนุภพถือวิสาสะเดินเข้าไปภายในส่วนต้องห้ามทันที พอเห็นว่าด้านในทำอะไรอยู่เขาถึงกับตะลึง เพราะตรงหน้าคือขั้นตอนการลักลอบนำเฮโรอีนใส่ไว้ใต้ฐานเซรามิคที่จะส่งออก ในที่สุดเขาก็รู้จนได้“เอ็งเข้ามาทำอะไรในนี้ รีบออกไป” ดำเอ่ยสั่งเสียงห้วน เพราะไม่อยากให้เสี่ยโกศลมาเห็น เดี๋ยวจะเป็นเรื่องใหญ่ เพราะคนที่เข้ามาในนี้โดยไม่ได้รับอนุญาตนั้นตายมานักต่อนักแล้ว“ขอโทษทีพี่ดำ ฉันลืมเอาเงินค่าส่งยานี่ให้พี่”“เออๆ เสร็จแล้วเอ็งก็ออกไป ไป!” ขณะพูดก็ดันหลังอนุภพให้กลับออกไปด้วย นายตำรวจหนุ่มก็ยอมทำตามอย่างไม่อิดออด อย่างน้อยตอนนี้เขาก็รู้ขั้นตอนที่สำคัญเข้าให้แล้ว ที่เหลือก็แค่จับกุมเสี่ยโกศลในวันส่งของให้ได้คาหนังคาเขา คล้อยหลังที่อนุภพเดินกลับออกไปเสี่ยโกศลก็เดินออกมา“ใครดำ”
หลังจากสร้างข่าวและทำตัวให้เป็นที่น่าสนใจนานพอสมควรหมิงต้าก็เริ่มขยับตัวอีกครั้ง โดยเริ่มจากการรับนัดมิสเตอร์จางเป็นคนแรก การพูดเริ่มต้นแบบไม่มีอ้อมค้อม เพราะรู้ๆ กันอยู่ว่าต่างฝ่ายต่างทำอะไรในธุรกิจมืด ฟังผิวเผินจะเหมือนการต่อรองธุรกิจทั่วๆ ไป แต่สินค้าที่พวกเขาหมายถึงนั่นคือเฮโรอีน ด้วยความที่มิสเตอร์จางอยากได้หมิงต้าคนนี้เข้าร่วมกลุ่มด้วยเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว การเจรจาซื้อขายจึงดูจะง่ายสำหรับนายตำรวจนอกเครื่องแบบมาก“แล้วนี่คุณจะนำของจากไทยเข้าจีนได้ยังไงกัน” แม้จะรู้ช่องทางแต่หมิงต้าก็แสร้งทำเป็นไม่รู้ มิสเตอร์จางคลี่ยิ้มก่อนจะยอมบอกเพราะเห็นว่าเป็นหุ้นส่วนธุรกิจกัน“ง่ายจะตายไป วิธีง่ายๆ ที่ใครก็คิดไม่ถึง”“อืม…ผมชักอยากจะเห็นกับตาแล้วสิว่าวิธีที่ว่านั่นคืออะไร” หมิงต้าอมยิ้ม สบตามิสเตอร์จางให้เห็นว่าเขาเป็นมิตรไม่ใช่ศัตรู“วันรับของก็รู้เองครับ”“ผมจะรอวันนั้น” มิสเตอร์จางพยักหน้ารับ คิดไม่ผิดที่ขอพบหมิงต้า เพราะเขาสั่งซื้อในจำนวนมหาศาลจริงๆ ลูกค้าเก่าเทียบไม่ได้สักคน ถ้าได้ทำงานด้วยหลายคร
“แน่ใจเหรอครับ”“คิงส์!” เพ็ญแขผุดขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่แทบจะทันที ก่อนจะมองหน้าสามีเลิ่กลัก มงคงปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ก่อนจะเอ่ยถาม หวังให้ลูกชายไม่ได้ยินการสนทนาของเขากับภรรยาเมื่อครู่ แต่เหมือนจะไม่เป็นผล“มาตั้งแต่เมื่อไหร่ลูก”“ก็นานพอที่จะได้ยินพ่อกับแม่คุยกันเรื่องคลุมถุงชนอะไรนั่น ตกลงแล้วพ่อของน้ำมนต์ยังไม่เสียชีวิตใช่ไหมครับ เจ้าหนี้บ้าๆ นั่นก็คงไม่มี เรื่องทั้งหมดก็แค่การจัดฉากให้ผมกับเธอแต่งงานกัน” คณินมองพ่อและแม่สลับกันไปมา ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าทำไมถึงคิดทำเรื่องใหญ่โตแบบนั้นได้ ในเมื่อความลับไม่เป็นความลับอีกต่อไป มงคลจึงเอ่ยตามความจริง“ที่พ่อกับแม่ทำก็เพราะหวังดีทั้งนั้น ถ้าไม่ทำแบบนี้ลูกกับหนูน้ำมนต์ก็คงไม่ได้แต่งงานกัน”“ความหวังดีมีอีกตั้งมากที่จะแสดงออก แล้วที่สำคัญพ่อกับแม่รู้ได้ยังไงว่าผมกับเธอจะไปด้วยกันได้จริงๆ”“แต่ตอนนี้พ่อกับแม่ก็คิดไม่ผิดไม่ใช่เหรอ แกกับหนูน้ำมนต์กำลังรักกันอยู่” คำพูดของพ่อคณินไม่ปฏิเสธ แต่ถ้าผลที่
“ได้ข่าวน้ำมนต์หรือยังค่ะพี่วศิน” นี่คือประโยคที่ภคมณมักจะถามสามีของเธอเป็นประจำ“ยังเลยครับ แต่ไม่มีข่าวร้ายเข้ามา เราก็คงโล่งอกไปได้บ้าง” วศินโอบรอบเอวภรรยา ที่พักนี้ดูจะมีน้ำมีนวลมากขึ้น แต่ก็ไม่กล้าทักเพราะกลัวภคมณจะงอน ตีความหมายคำว่ามีน้ำมีนวลของเขาเป็นว่าเธออ้วน งานได้เข้าแน่ๆ“เฮ้อ!” ภคมณถอนหายใจออกมาเพราะกลุ้มใจเรื่องนี้ ทุกวันที่ผ่านไปหญิงสาวกังวลแต่เรื่องของปิติญาดาจนลืมสังเกตความผิดปกติที่เกิดกับร่างกายของตัวเอง เมื่อเธอเข้าไปนั่งในห้องรับแขกเด็กรับใช้ที่บ้านก็ถือถาดมะม่วง มะยมและอีกสารพัดของเปรี้ยวของมาให้นายสาวตามคำสั่งคนท้องซึ่งยังไม่รู้ตัวหยิบผลไม้รสเปรี้ยวเข้าปาก ขณะเคี้ยวสีหน้าไม่ได้แสดงอาการว่าเปรี้ยวแต่อย่างใด แต่คนมองอย่างวศินกลับรู้สึกเสียวฟันเสียเอง แต่สักพักก็ตาโตก่อนจะวิ่งขึ้นไปห้องนอนที่อยู่ชั้นบน ควานหากล่องอะไรสักอย่างในลิ้นชัก เมื่อพบก็รีบวิ่งลงมาหาภคมณที่ชั้นล่างซึ่งยังไม่ละมือจากของเปรี้ยวตรงหน้า“เข้าห้องน้ำ” เสียงตื่นเต้นของวศินเอ่ยบอก หัวใจเข้าเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ
หลังจากถูกจับตัวมานานหลายชั่วโมง ปิติญาดาก็ถูกปล่อยตัวให้กลับบ้านได้ เธอตั้งมั่นในใจว่านี่ต้องเป็นการถูกตำรวจจับครั้งเดียวและครั้งสุดท้ายของเธอ แต่ก่อนจะเข้าบ้านคณินแวะไปดูความเรียบร้อยที่โรงงาน แต่สั่งให้หญิงสาวนั่งรออยู่ในรถเท่านั้น จามรถูกเรียกตัวเข้าพบก่อนที่ผู้เป็นเจ้านายจะสั่งการอะไรบางอย่าง แม้จะไม่รู้อะไรมาก แต่จามรก็พยักหน้ารับหลังจากเสร็จธุระที่โรงงาน คณินก็ขับรถพาปิติญาดากลับบ้าน แต่ก็มาพบอีกหนึ่งหนุ่มที่นั่งรอหน้าเครียดอยู่ คณินดุนหลัง ปิติญาดาให้เข้าไปในบ้านก่อน หญิงสาวก็ยอมทำตามเพราะรู้สึกเหนื่อยมากแล้วนั่นเอง เขตไทยได้แต่มองตาม เพราะรู้ว่าเขาจะถามเอาความจริงจากเพื่อนได้“วันนี้เกิดอะไรขึ้นวะไอ้คิงส์”“เปล่า”“เปล่าอะไร ป้าชื่นบอกข้าว่าวันนี้ตำรวจไปจับน้องน้ำมนต์ถึงโรงงาน เรื่องบ้าอะไร ถ้ายังเห็นว่าข้าเป็นเพื่อนรักอยู่ละก็ เล่ามาให้หมด”“ข่าววงในจริงนะเอ็ง” คณินส่ายหน้า เขาอุตส่าห์กำชับคนทั้งโรงงานว่าให้เก็บเรื่องนี้ไว้อย่าพูดเด็ดขาดหรือถ้าจะพูดก็ให้พูดในเรื่องที่เขาแต่งขึ