ตอนที่ 10 มันเป็นใคร

"ได้จูบแรกพี่ไปแล้วรับผิดชอบพี่ด้วยนะครับ"

คำพูดของมาวินทำเอาเพลงขวัญอ้าปากค้าง ทำตัวไม่ถูกชะงักนิ่งไม่พูดจนมาวินเอ็นดูกับท่าทางของคนตัวเล็ก        "เงียบแบบนี้จะรับผิดชอบพี่สินะ"

มาวินยังพูดขึ้นเมื่อเพลงขวัญไม่ยอมตอบอะไรเขา พร้อมกับเอามือไปจับแก้มเพลงขวัญเบาๆ

          "งือออ ไม่รับผิดชงรับผิดชอบอะไรทั้งนั้นล่ะค่ะ"

เมื่อตั้งสติได้เพลงขวัญก็เอียงหน้าหลบเล็กน้อยเมื่อโดนมือหนามาสัมผัสแก้มเนียนของเธอ พร้อมกับพูดด้วยท่าทีเหมือนเด็กน้อยไม่พอใจ

          "ไม่รับผิดชอบได้ไง พี่เสียหายนะต้องมาเสียจูบแรกให้หนู"

มาวินพูดด้วยน้ำเสียงเชิงกวนๆ ยิ่งทำให้เพลงขวัญทำหน้าบึ้งตึงไปใหญ่

          "พี่เสียจูบแรกคนเดียวรึไง หนูก็เสียจูบแรกไปเหมือนกันนะ พี่เป็นผู้ชายพี่ก็ควรมารับผิด....อุ๊ป!"

เพลงขวัญยกมือปิดปากตัวเองเมื่อรู้สึกตัวว่าจะพูดอะไรออกไป 'ไม่ได้นะยัยเพลง จะมาพูดให้เค้ามารับผิดชอบตัวเองม่ายด้ายยย พี่เค้ามีคนที่ชอบอยู่แล้วเว้ยย ใจแข็งเข้าไว้อย่าหวั่นไหวนะ' เพลงขวัญได้แต่คิดเตือนสติตัวเองโดยการกระทำของเพลงขวัญยิ่งทำให้มาวินยิ้มกว้างขึ้น

          "พะ...พี่จะทำอะไร เพลงสู้คนนะจะบอกให้"

เพราะเห็นท่าทางน่าหมั่นเขี้ยวของเพลงขวัญมาวินจึงแกล้งเดินไปใกล้จนเพลงขวัญถอยชิดผนังแล้วยกแขนทั้งสองข้างกักขังเธอไว้พร้อมกับโน้มหน้าลงไปใกล้หน้าเพลงขวัญเล็กน้อยมองสำรวจหน้าขาวเนียนอย่างใกล้ชิดจนคิดอยากจูบอีกครั้งอยากจะสอดลิ้นสัมผัสความหวานในปากของเธอ ส่วนเพลงขวัญเมื่อจนมุมก็เอามือดันหน้าอกกำยำของคนตัวโตไว้หน้าขาวเนียนก็เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อเพราะเขินกับการได้สัมผัสอกแกร่งที่บ่งบอกว่าหุ่นภายในน่าจะเต็มไปด้วยซิกแพคแน่ๆ ถึงจะบ่นอุบอิบเหมือนจะต่อต้านแต่ก็ไม่ได้ดิ้นหนีแต่กลับยืนนิ่งให้คนตัวโตโน้มหน้าสำรวจตัวเองใกล้ๆ แบบที่ไม่เคยให้ใครทำมาก่อน

          "เมื่อกี๊ที่พูด คือจะให้พี่รับผิดชอบหนูใช่มั้ย หืมมมม"

มาวินเอ่ยขึ้นขณะที่หน้ายังโน้มมาใกล้กันอยู่

          "อยากให้พี่รับผิดชอบแบบไหนครับ พี่ยอมหนูทุกอย่างเลยขอแค่หนูเอ่ยปากขอ"

คำพูดของมาวินยิ่งทำให้เพลงขวัญทำตัวไม่ถูกหน้าแดงไม่หยุด นี่เขาจะจีบรึป่าวหรือแค่แกล้งเธอเฉยๆ แต่เพลงขวัญยังปักใจเรื่องที่มาวินมีคนที่ชอบอยู่แล้วจึงเลือกที่จะคิดว่าเขาต้องแกล้งเธอแน่ๆ

          "ไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรทั้งนั้นล่ะค่ะ เมื่อกี๊มันเป็นอุบัติเหตุเพลงไม่ได้ตั้งใจพี่ก็ไม่ได้ตั้งใจถือว่าเราไม่ได้จูบกันนะคะ เลิกแกล้งเพลงได้แล้ว เพลงจะขึ้นไปหายัยเมย์"

พูดจบเพลงขวัญก็ก้มลอดหว่างแขนของมาวินแล้วรีบวิ่งขึ้นชั้นบนทันที จนมาวินยกยิ้มเอ็นดูให้กับท่าทางของคนตัวเล็ก 'จะทำให้พี่หลงไปถึงไหนสาวน้อย' มาวินนึกคิดแล้วรีบเดินตามเพลงขวัญไป

          "อ้าวว ทำไมพี่ดินแดนอยู่ในสภาพนี้คะพี่ราเชนทร์ แล้วยัยเมย์ไปไหนคะ"

เมื่อเพลงขวัญเดินเข้ามาในห้องที่พวกเขาดื่มในตอนแรกก็ต้องตกใจที่เห็นดินแดนนอนคว่ำหน้าที่พื้น แถมเนื้อตัวยังเปียกคาดว่าคงจะเป็นเหล้าเพราะกลิ่นเหล้าแรงมาก

          "คือออ ไอ้แดนมันเมาครับน้องเพลง เป็นเรื่องปกติเวลามันเมามากๆ ก็ชอบเอาเหล้ามาอาบตัวเองจนน็อคไปแล้ว ส่วนน้องเมย์พี่เพิ่งแบกไปนอนห้องพักไอ้แดนครับ ที่นี่จะมีห้องนอนของพวกพี่สามคนไว้พักเวลาขับรถกลับไม่ไหว"

ราเชนทร์เอ่ยบอกเพลงขวัญด้วยเสียงนิ่งไม่มีเล่น เมื่อเพลงขวัญละสายตาจากเขาก็ยกยิ้มกับแผนการตัวเองที่สามารถแกล้งดินแดนได้ ย้อนเหตุการณ์ก่อนหน้าที่เพลงขวัญจะเข้ามา

          "ไอ้แดนกูเอาน้องเมย์ไปนอนห้องเรียบร้อยแล้ว ไอ้วินก็กำลังเดินไปตามน้องเพลง ถึงคิวมึงล่ะครับ"

ราเชนทร์พูดกับดินแดนเพื่อให้ทำตามแผนที่วางไว้

          "เออ กูรู้แล้ว ก็แค่แกล้งนอนเมาหลับเอง สบายมากกก"

สิ้นคำพูดดินแดนก็ทิ้งตัวนอนหงายที่โซฟา แต่ก็ต้องตกใจเมื่อราเชนทร์เอาเหล้ามาเทราดตัวเขาจนเรียกว่าอาบเลยทีเดียว

          "ไอ้เชี่ยยแดน มึงทำอะไรเนี่ยยย"

ดินแดนสะดุ้งลุกขึ้นทันทีพร้อมกับเอ่ยปากด่าราเชนทร์ แต่ราเชนทร์เปล่าสะทกสะท้านไม่

          "เอ้า ไอ้สัส ก็ต้องทำให้เหมือนจริงสิวะ เหมือนๆ กับว่ามึงเมาแล้วรั่วไง มึงห้ามนอนโซฟานะลงไปนอนพื้นเลย เร็วๆๆ เดี๋ยวน้องเพลงมา"

ราเชนทร์ยกยิ้มอย่างถูกใจที่สามารถหาโอกาสแกล้งเพื่อนได้

          "กูฝากไว้ก่อนเถอะมึง ถึงทีมึงกูจะจัดเต็มเลยคอยดู"

ดินแดนชี้หน้าด่าเพื่อนแต่ก็ยอมทำตามราเชนทร์เพราะไม่มีอะไรจะเสียแล้วจึงได้แต่นอนคว่ำหน้าลงที่พื้น

ตัดมาที่เหตุการณ์ปัจจุบันเมื่อมาวินเดินเข้ามาก็ตกใจกับการเล่นใหญ่ของเพื่อนได้แต่คิดว่าแค่แกล้งเมาหลับที่โซฟาก็พอแล้วมั้ย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไปได้แต่คอยสังเกตอาการสาวน้อยว่าจะทำยังไง ทางด้านเพลงขวัญเมื่อเห็นมาวินเดินเข้ามาแล้วเขายักคิ้วยิ้มกวนให้เธอ เธอก็มองค้อนเขาไปหนึ่งกรุบก่อนที่จะหันมาสนใจดินแดนและราเชนทร์แทน

          "แสดงว่าเมย์กับพี่ดินแดนจะนอนที่นี่ใช่มั้ยคะ"

เพลงขวัญเอ่ยถามราเชนทร์ออกไปเพื่อจะได้มั่นใจว่าเพื่อนของเธอจะนอนนี่หรือมีคนพากลับบ้าน

          "ใช่ครับน้องเพลง สองคนนี้คงไปไหนไม่ได้แล้วละครับ พี่ก็เมาเหมือนกันกะว่าจะนอนที่นี่เหมือนไอ้ดินแดนนี่ล่ะครับ น้องเพลงมากับน้องเมย์ใช่มั้ย นอนที่นี่ก็ได้นะห้องไอ้วินว่าง"

ราเชนทร์เอ่ยเสนอเพลงขวัญพร้อมกับยิ้มนิดๆ รอฟังคำตอบของเธอ ส่วนเพลงขวัญเมื่อได้ยินราเชนทร์เอ่ยบอกให้ไปนอนห้องมาวินเธอก็ตกใจยกมือส่ายไปมาเชิงปฏิเสธ

          "มะ...ไม่นอนค่ะ เพลงจะกลับหอ ดะ...เดี๋ยวเพลงเรียกรถแกร็บกลับก็ได้ค่ะ"

เพลงขวัญเอ่ยปฏิเสธแบบกุกๆ กักๆ คิ้วเข้มของมาวินขมวดขึ้นทันทีพร้อมกับส่งสายตาให้ราเชนทร์เพื่อให้พูดอะไรซักอย่าง

          "พี่ว่าให้ไอ้วินไปส่งดีกว่านั่งแกร็บไปคนเดียวดึกๆ ดื่นๆ นะครับน้องเพลง ขืนไปแบบนั้นไม่รู้จะไว้ใจได้มั้ย พี่ไม่ค่อยสบายใจ อีกอย่างถ้าน้องเมย์ตื่นขึ้นแล้วถามว่าน้องเพลงกลับยังไงแล้วมารู้ว่าปล่อยน้องกลับเองพวกพี่โดนเละแน่ วันนี้ไอ้วินไม่ได้ดื่มมากมันไม่เมาขับรถไปส่งน้องเพลงได้สบายอยู่แล้ว ให้มันไปส่งเถอะนะเพื่อความสบายใจของพวกพี่"

ราเชนทร์เอ่ยบอกเหตุผลพร้อมกับตีหน้าเศร้าเพื่อให้เพลงขวัญเห็นใจ ทางด้านเพลงขวัญได้ฟังคำพูดก็รู้สึกลำบากใจเพราะเกรงใจพวกเขาที่ต้องไปส่งเธอแต่อีกใจก็เห็นใจถ้าเมย์รู้เข้าคงด่าพวกเขาแน่ๆ

          "จะให้พี่มาวินไปส่งเพลง ถามพี่เค้ายังคะว่าอยากไปส่งเพลงมั้ย"

เพลงขวัญถามราเชนทร์แต่หันหน้าไปยังมาวินเล็กน้อย ส่วนราเชนทร์ก็ได้แต่ทำหน้าหมั่นไส้กับความนิ่งของเพื่อน อยากจะตะโกนบอกเพลงขวัญไปให้รู้แล้วรู้รอดว่ามันอยากไปส่งน้องจนใจจะขาดแล้ว

          "พี่บอกแล้วว่าจะรับผิดชอบน้องทุกอย่าง เพราะฉะนั้นพี่เต็มใจไปส่งครับ ไปเถอะดึกแล้ว"

พูดเสร็จมาวินก็จับแขนแล้วเดินไปทันทีจนเพลงขวัญตั้งตัวไม่ทันได้แต่รีบหันไปยกมือไหว้สวัสดีราเชนทร์ด้วยมือข้างเดียว

          "ลุกได้แล้วมึง ภารกิจเสร็จสิ้นแล้วแยกย้ายไปนอน"

ราเชนทร์เอ่ยปลุกเพื่อนที่นอนคว่ำหน้าโดยการเอาเท้าไปสะกิดเบาๆ ด้วยท่าทางกวนๆ

          "ไอ้สัส ได้ทีเอาใหญ่มึง ว่าแต่มันจะไปส่งน้องเฉยๆ มั้ยวะ คลั่งรักขนาดนี้มันจะปล้ำน้องเค้ากลางทางมั้ยเนี่ย"

ดินแดนพูดขึ้นขณะลุกขึ้นยืนข้างราเชนทร์

          "อันนั้นก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของมัน ส่วนกูกับมึงก็ไปนอนเถอะครับ พรุ่งนี้มีเรียนเช้าอีก"

สิ้นเสียงราเชนทร์ทั้งสองก็แยกย้ายไปห้องใครห้องมัน

ทางด้านมาวินในขณะที่เขาเดินจับแขนคนตัวเล็กเพื่อเดินไปยังรถของเขา เพลงขวัญก็หยุดเดินแล้วชักแขนออกจากมือหนา

          "เพลงเดินเองได้ค่ะ จูงเหมือนเด็กหลงทางไปได้ กลัวเพลงจะไม่ไปด้วยรึไง"

เพลงขวัญพูดบ่นให้มาวิน ส่วนมาวินก็ไม่ได้มีท่าทีหงุดหงิดกับคำพูดและท่าทางของเธอเลย แต่กลับยกยิ้มจนเพลงขวัญทำหน้างงกับอาการคนตัวโต

          "ครับ กลัวหนูไม่ยอมขึ้นรถกับพี่ ถ้าอุ้มได้พี่อุ้มขึ้นรถแล้ว"

คำพูดมาวินทำเอาเพลงขวัญหมั่นไส้เอ่ยพูดกับมาวินด้วยท่าทีเป็นกันเอง

          "ถ้าพี่กล้าอุ้มก็ลองดูสิเพลงถีบพี่จริงๆ ด้วย"

เพลงขวัญพูดขึ้นพร้อมกับท่าทางจะถีบ จนมาวินหัวเราะเบาๆ เอ็นดูกับท่าทางเกรี้ยวกราดของคนตัวเล็กมันไม่ได้น่ากลัวซักนิด

          "ลองมั้ยล่ะครับ ว่าพี่จะอุ้มหนูได้ก่อนหรือหนูจะถีบพี่ได้ก่อน"

มาวินพูดขึ้นขายาวก็ก้าวไปหาเพลงขวัญช้าๆ จนเพลงขวัญถอยหลังช้าๆ ได้แต่ด่าตัวเองในใจที่คิดผิดมาท้าทายพี่เค้า จึงยกมือขึ้นเชิงยอมแพ้

          "โอเค เพลงยอมแพ้ ไปส่งได้ยังคะเพลงง่วงนอนแล้วพรุ่งนี้มีเรียนเช้าอีก"

เพลงขวัญเอ่ยขึ้นยอมแพ้คนตัวโต สิ้นเสียงเพลงขวัญมาวินก็ยกยิ้มพอใจที่สามารถสยบสาวน้อยของเขาได้ จึงเดินไปเปิดประตูรถให้

          "เชิญครับ"

มาวินเปิดประตูรถพร้อมกับผายมือก้มโค้งให้เพลงขวัญขึ้นรถ การกระทำของเขาทำเอาเพลงขวัญอมยิ้มขึ้นที่เขาทำเหมือนเธอเป็นเจ้านายของเขาซะอย่างนั้น แต่สีหน้ายิ้มก็เปลี่ยนมานิ่งเหมือนเดิมเมื่อคิดว่าตัวเองจะเผลอใจเคลิ้มกับการกระทำของเขา

          "ขอบคุณค่ะ"

เพลงขวัญเอ่ยขอบคุณมาวินแล้วเดินขึ้นรถทันที ส่วนมาวินเมื่อเพลงขวัญขึ้นรถแล้วก็ปิดประตูรถแล้วเดินไปขึ้นฝั่งคนขับอย่างอารมณ์ดีทันที

          "หิวอะไรมั้ยครับ จะแวะซื้ออะไรมั้ย"

มาวินชวนเพลงขวัญพูดคุยตลอดทางแถมเขายังขับรถช้าเพราะไม่อยากให้ถึงหอเร็ว

          "ไม่หิวค่ะ เพลงไม่ชอบกินอะไรตอนดึกเดี๋ยวพุงออก"

คำตอบของเพลงขวัญทำเอามาวินได้แต่ยิ้ม เธอเริ่มพูดเป็นกันเองกับเขาแถมยังกล้าต่อปากต่อคำกับเขามากขึ้นด้วย

          "หนูเคยเรียนมวยหรอครับ"

อยู่ดีๆ มาวินก็นึกถึงเหตุการณ์ของเพลงขวัญที่ผับจึงเอ่ยถามขึ้น

          "พี่รู้ได้ไงคะว่าเพลงเคยเรียนมวยมา"

เพลงขวัญทำหน้าตกใจหันหน้าไปสนใจมาวินทันที

          "เหตุการณ์ข้างล่างพี่เห็นทั้งหมด ท่าทางการหักข้อมือของหนูมันบ่งบอกว่าเคยฝึกมาพี่พูดถูกมั้ย ทำไมถึงเรียนมวยล่ะ ชอบหรอ"

มาวินเอ่ยพูดคุยกับเพลงขวัญหันมองหน้าเธอแป๊บเดียวก็หันไปมองถนนต่อ

          "จริงๆ ก็ไม่ค่อยชอบหรอกค่ะ แต่มันมีเหตุการณ์จำเป็นที่ต้องเรียนเพื่อป้องกันตัวเอง"

เพลงขวัญพูดขึ้นพร้อมกับหน้าซึมลงเหมือนกับไม่โอเคเมื่อพูดเรื่องนี้ขึ้นมา

          "เกิดอะไรขึ้นครับ เล่าให้พี่ฟังได้มั้ย ทำไมทำหน้าเศร้าแบบนั้นเป็นเรื่องที่ไม่สบายใจหรอ"

มาวินพูดขึ้นมองหน้าเพลงขวัญสลับกับมองถนนถึงรู้ว่าตอนที่เธอพูดเรื่องนี้แล้วทำหน้าเหมือนกังวลอยู่

          "เหตุผลที่เพลงเรียนมวยเพราะเอาไว้ป้องกันตัวเองเวลาเจออันตราย สมัยเรียน ม.4 เพลงเกือบโดนข่มขืน...อ๊ะ! พี่มาวินหยุดรถทำไมคะ"

เมื่อมาวินได้ยินคำพูดของคนตัวเล็กว่าเกือบโดนข่มขืนเขาก็หยุดรถข้างทางกะทันหันแล้วหันมองเพลงขวัญจนเพลงขวัญตกใจหยุดเล่าทันที

          "มันเป็นใคร มันทำหนูเจ็บมั้ย"

เสียงทุ้มดุเอ่ยถามเพลงขวัญจนเพลงขวัญชะงักตกใจเพราะตลอดทางเขาพูดกับเธอด้วยเสียงนุ่มนวลและรอยยิ้มแต่ตอนนี้คนตัวโตพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน ใบหน้าก็บึ้งตึงตาขวางบ่งบอกว่าเขากำลังโกรธ