บทที่ 2 อดีตอันฝังใจ 2/2

บทที่ 2 อดีตอันฝังใจ 2/2

ก๊อก ก๊อก

เมื่อได้ยินเสียงคนเคาะประตูห้องบัวบูชาก็ถึงกับสะดุ้งตัว ดูเหมือนว่าเวลาที่เธอไม่อยากให้มาถึงที่สุดมันจะเดินทางมาถึงแล้ว หญิงสาวถอนหายใจออกมา ก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดประตูห้อง พอเห็นป้าชื่นยืนอยู่หน้าห้องบัวบูชาก็เผลอเม้มริมฝีปากเข้าหากันจนแทบเป็นเส้นตรงด้วยความรู้สึกกลัวปนประหม่า

“ได้เวลาแล้ว”

“ค่ะ ป้าชื่น”

บัวบูชาสูดลมหายใจเข้าปอดเรียกความกล้าให้กับตนเอง ก่อนจะก้มหน้าเดินตามแม่บ้านวัยกลางคนไปยังห้องนอนของลูกชายเจ้าของบ้านหลังนี้ ซึ่งอยู่บนชั้นสองของตัวบ้าน

ทางด้านเจตนิพัทธ์เขาเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ มันควรจะรู้สึกสดชื่น แต่ร่างกายเขากลับรุ่มร้อน ลมหายใจติดขัดขึ้นมาอย่างควบคุมไม่อยู่ ไหนจะความต้องการเรื่องอย่างว่าที่มีมากขึ้นเรื่อย ๆ จนสมองเขาแทบเบลอนี่อีก 

 คราวแรกเจตนิพัทธ์คล้ายจะยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของตัวเองกันแน่ แต่เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูและเสียงของป้าชื่น เจ้าของใบหน้าคมเข้มก็คล้ายจะเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้างแล้ว

"คุณเจต ป้าชื่นเองค่ะ" คนสนิทของคุณนายจิตรลดาเอ่ยออกไปหลังเคาะประตูห้องคุณชายของเธอไปสองครั้ง

เจตนิพัทธ์เปิดประตูออกมาด้วยท่าทางไม่พอใจ เขาจ้องมองป้าชื่นก่อนจะชายตามองผู้หญิงแปลกหน้าอีกคน ซึ่งเอาแต่ยืนก้มหน้าก้มตา 

“เข้าไปสิหนูบัว” ป้าชื่นบอกคนข้าง ๆ นั่นจึงทำให้เด็กสาวเดินเข้าไปข้างในห้อง บัวบูชายังเอาแต่ก้มหน้าไม่กล้าจะเงยขึ้นมองเจ้าของห้องสักนิด

“นี่แม่ทำแบบนี้ทำไมครับป้าชื่น ถึงกับต้องทำแบบนี้กับผมเลยเหรอครับ”

“อย่าโทษคุณนายเลยนะคะคุณเจต คุณนายหวังดีกับคุณเจตจริง ๆ ค่ะ” 

บัวบูชาไม่เข้าใจกับบทสนทนาของคนทั้งคู่นัก เธอเข้าใจแค่เพียงว่าน้ำเสียงของเจตนิพัทธ์ดูไม่พอใจที่เธอมาที่ห้องนี้เป็นมากก็เท่านั้น แต่ไม่รู้ว่าชายหนุ่มกำลังมีอารมณ์บางอย่างก่อตัวขึ้นด้วยฤทธิ์ยาที่เผลอกินไปโดยไม่รู้ตัว

ป้าชื่นพูดจบก็เดินออกไปจากหน้าห้องนอนของคุณชายของเธอทันที ทำให้ตอนนี้ในห้องกว้างมีเพียงสองหนุ่มสาวเท่านั้น บัวบูชาได้แต่ยืนก้มหน้าบีบมือตัวเองแน่นอย่างคนไม่รู้ว่าจะต้องพูดหรือทำอะไรดี 

เจตนิพัทธ์จับจ้องหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาไม่พอใจ ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้คิดอะไรอยู่ถึงได้ยอมพาตัวเองมาอยู่ที่นี่ตามที่แม่เขาสั่ง ครุ่นคิดไม่นานเจ้าของร่างสูงโปร่งก็ส่งเสียงหัวเราะคล้ายเย้ยหยันออกมา 

เหตุผลก็คงไม่พ้นคำว่า 'เงินและอยากสบาย' สินะ ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงคนไหนก็ยอมทำทุกอย่างได้เพียงเพราะทั้งสองอย่างนี้ ต่อให้จะเป็นเรื่องไร้ยางอายอย่างการเป็นเมียเก็บของผู้ชายรวย ๆ ก็ยังยอมได้

เจตนิพัทธ์หวนนึกถึงอดีตคนรักที่สร้างแผลใจให้กับเขา ทั้งที่ตอนนั้นเขาทุ่มเทความรักให้ ซื่อสัตย์และมั่นคงกับเธอแค่เพียงคนเดียว แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับเลือกจะสวมเขาให้กัน ยอมทอดกายให้ผู้ชายคนอื่นได้เชยเพื่อหวังสุขสบายในวันข้างหน้า ยอมเป็นเมียน้อยของผู้ชายรวย ๆ คนหนึ่ง ยอมทิ้งศักดิ์ศรีและความรู้สึกผิดชอบชั่วดี เพียงเพราะสิ่งที่เรียกว่า 'เงินทองและความสุขสบาย'

เสียงหัวเราะในลำคอของคนตรงหน้าที่ดังขึ้น ทำให้บัวบูชาเผลอเงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่าย วินาทีที่ได้จ้องมองผู้ชายตรงหน้าเต็มสายตา เธอยอมรับว่าท่าทางของเขาดูน่าเกรงขามมากจริง ๆ แววตาของอีกฝ่ายดูดุดันจนทำให้เธอตัวแข็งทื่อขึ้นมาซะอย่างนั้น

“เพราะเงินสินะ” เป็นประโยคแรกที่เจตนิพัทธ์เอ่ยพูดกับผู้หญิงที่แม่หามาให้ ผู้หญิงในแบบที่เขาเกลียดที่สุด

“คะ?” บัวบูชาทำหน้าไม่เข้าใจกับคำพูดของคนตรงหน้า นั่นจึงทำให้เจ้าของรูปร่างสูงโปร่งสืบเท้าเข้ามาหาเธอทันที ความตกใจมันทำให้คนตัวเล็กถอยหลังหนี แต่กลับถูกเขาคว้าแขนทั้งสองข้างไว้ไม่ให้หนีได้อีก

“จะหนีทำไม เธอต้องการแบบนี้อยู่แล้วไม่ใช่หรอ ทำหน้าที่ของเธอสิ” เขาว่าก่อนจะปล่อยมือออกราวกับไม่อยากจะสัมผัสร่างกายผู้หญิงตรงหน้านานอย่างไรอย่างนั้น

บัวบูชาเม้มริมฝีปากเข้าหากัน เธอตกใจและก็กลัวไม่น้อย แต่ก็อย่างที่เขาพูด เธอต้องทำหน้าที่ของตัวเอง หน้าที่ที่เธอฝืนใจเลือก

“ค่ะ บัวเข้าใจแล้ว”

“เข้าใจแล้วก็ถอดเสื้อผ้าออก อย่ามาทำตัวเหมือนสาวน้อยอ่อนต่อโลกต่อหน้าฉัน ฉันไม่ชอบ ในเมื่อเธอกล้าตกลงทำตามข้อเสนอของแม่ฉัน เธอก็ต้องกล้าจะทำทุกอย่างให้ฉันพอใจไม่ใช่รึไง”