ตอนที่ 5

ตอนที่ 5

ม่านฟ้ากลับมาคอนโดที่พ่อซื้อไว้ให้โดยมีคนขับรถไปรับมา แต่เธอสั่งให้เขากลับไปทันทีที่มาถึงคอนโด หญิงสาวยืนมองตึกสูงตระหง่านแล้วคลี่ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ที่อยู่ใหม่ของเธออยู่ห่างจากมหาวิทยาลัยแค่นิดเดียว

“ขอบคุณนะคะพ่อ แม่” ม่านฟ้าพูดออกมาเบาๆ เพราะสุดท้ายแล้วทั้งสองคนก็ตามใจเธอด้วยการให้ออกมาอยู่ข้างนอกคนเดียว แถมยังหาคอนโดที่ดีที่สุดให้อีกด้วย  

แม้คีย์การ์ดจะไม่มีเลขห้องบอกไว้ แต่พ่อก็ส่งรายละเอียดให้ทางไลน์แล้ว ม่านฟ้าจึงขึ้นไปถูกห้องอย่างไม่ต้องกังวล

ติ๊ง

เพียงแตะคีย์การ์ดและกดรหัสเข้าไปประตูเปิดออกทำให้เจอกับกระเป๋าเดินทางและข้าวของที่พ่อให้คนขนมาไว้ให้

ม่านฟ้าเดินไปดูกระเป๋าต่างๆ และยิ้มออกมา เพราะแม้จะบอกว่าไม่ต้องจัดห้องให้ แต่สงสัยป้าแก้วจัดเสื้อผ้าใส่ตู้ให้แล้ว แต่ของอื่นๆ ยังไม่ได้จัดการ

“นี่คงเป็นฝีมือป้าแก้วแน่ ๆ  เดี๋ยวเปลี่ยนเสื้อผ้าและค่อย จัดห้องดีกว่า” ม่านฟ้าพูดออกมายิ้มๆ เพราะป้าแก้วก็คือป้าแก้วที่เป็นห่วงเธอเสมอ

หญิงสาวรีบเปลี่ยนเสื้อผ้ามาเป็นเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นก่อนจะเปิดกระเป๋าต่างๆ ออก แล้วจัดของเข้าที่เข้าทางอย่างเป็นระเบียบ พอเสร็จเรียบร้อยแล้วก็หันมองรอบ ๆ ห้องอย่างพึงพอใจ พ่อของเธอตกแต่งห้องไว้ให้ในโทนที่เธอชอบ ท่านน่าจะดูแบบมาจากห้องนอนของเธอเอง

“เป็นอิสระแล้ว” ม่านฟ้ามองผลงานตัวเองแล้วมายืนกาวแขนอยู่กลางห้อง ก่อนตะโกนออกมาน้ำเสียงร่าเริงเต็มไปด้วยความสุข เธอกระโดดลงไปนอนดิ้นกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงนุ่ม

อยู่กับพ่อแม่ก็สุขสบายดีอีกแบบ แต่ม่านฟ้าโหยหาชีวิตที่เป็นอิสระมานานแล้ว จากนี้ไปเธอจะทำอะไร จะไปไหนยังไงก็ได้ โดยจะไม่มีพ่อแม่มาคอยจับตามองอีกแล้ว

แต่นอนอย่างมีความสุขไม่นานก็ต้องลุกขึ้นมาเมื่อมีเสียงเตือนจากไลน์ดังขึ้น

 LINE กลุ่มสามสาวสุดสวย

Toey : ไปหาอะไรกินกันไหมพวกแก

Maprang : ที่ไหนเหรอ

Jaokha : ฉันอยากกินหมูกระทะ กินกันไหม

Toey : ได้สิ มีร้านใกล้ ๆ คอนโดแกเลย

ม่านฟ้าอ่านแชตกลุ่มเพื่อน ๆ จากนั้นก็นัดแนะเวลาและสถานที่กัน ร้านนี้เธอเห็นตอนนั่งรถกลับมาที่คอนโด ถึงได้คิดอยากกินขึ้นมา

หญิงสาวรีบไปอาบน้ำแล้วเดินไปที่ร้านหมูกระทะ เพราะร้านอยู่ใกล้แค่นิดเดียว เธอก็เลยไม่ได้นั่งรถไป ม่านฟ้ามาถึงก่อนเพื่อนๆ ก็เลยเข้าไปจองที่นั่ง กวาดตามองรอบ ๆ ร้านจนเห็นโซนอาหาร เธอจึงลุกไปตักมาไว้รอเพื่อน

“มาถึงนานหรือยังเจ้าขา” มะปรางมาแล้วเอ่ยทักทาย

“ประมาณห้านาทีนี่เอง ฉันตักมาเผื่อแล้วบางส่วนนะ” ม่านฟ้าตอบเพื่อนกลับไปด้วย มือก็คีบเนื้อใส่เตาไปด้วย

“โอเค งั้นกินพวกนี้หมดก่อนค่อยไปตักใหม่” มะปรางพยักหน้ารับรู้และลงมือช่วยม่านฟ้าย่างเนื้อ ผ่านไปประมาณสิบนาทีเตยหอมก็เข้ามา

“ยิ้มแห้งมาเลย คนชวนแท้ ๆ ทำไมมาสายกว่าใครเพื่อนจ้ะ” ม่านฟ้าแซวเพื่อนที่เพิ่งนั่งลงข้าง ๆ ด้วยสีหน้าเซ็งๆ

“รถมันแน่นมาก ฉันก็เลยรอคันใหม่ กว่าจะได้ขึ้นมาก็เลยข้าไปหน่อย” เตยหอมตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนๆ ช่วงเวลาเย็น ๆ รถโดยสารก็แน่นแทบทุกคัน

“กินเลย ย่างไว้ให้แล้ว” ม่านฟ้ามองจานเล็กที่เธอย่างหมูไปใส่ไว้แล้วพยักหน้าให้เพื่อน

“ขอบใจมากนะแก” เตยหอมยิ้มให้เพื่อนแล้วลงมือคีบหมูใส่ปากทันที “อื่ม อร่อย” เธอพูดขึ้นมาอย่างพอใจ

“เตย แล้วแถวนี้มีร้านไหนอร่อย ๆ อีกบ้าง จะได้ตามไปกินให้ครบ” มะปรางเอ่ยถามขึ้นมาเพราะเตยหอมโตในย่านนี้น่าจะมีร้านเด็ดในใจอีกหลายร้าน

“เยอะมาก วันไหนอยากกินอะไรถามได้เลย ฉันรู้หมด” เตยหอมคุยโวออกมาอย่างคนเจ้าถิ่น แต่ก็ไม่เกินจริงเพราะเธอก็ชอบกินตามรีวิว จนรู้ว่าร้านไหนเด็ด ร้านไหนไม่เด็ด

“โอเค วันไหนอยากกินอะไร ฉันจะมาถามที่แกก็แล้วกัน ตอนแรกว่าจะดูตามรีวิวเอา” ม่านฟ้าพูดกับเตยหอมอย่างสบายใจ

“ฉันก็ตามไปกินตามรีวิวนั่นแหละแก มันก็มีที่เด็ด ๆ กับที่แบบเฉย ๆ พอกินได้อะ แต่ส่วนใหญ่ก็เด็ดจริงนะ” เตยหอมพูดขึ้นมา เพราะเธอก็เป็นสมาชิกในกลุ่มรีวิวอาหารของมหาวิทยาลัยเหมือนกัน กลุ่มนี้จะเป็นกลุ่มเปิด นักศึกษาคนไหนไปกินอะไรก็มักจะมารีวิวให้เพื่อนๆ รู้ด้วย ส่วนใหญ่จะเป็นร้านอาหารรอบๆ มหาวิทยาลัย หรือห่างออกไปไม่มากนัก

ม่านฟ้าพยักหน้ารับรู้แล้วสนใจกับการกินหมูกระทะต่อ จากนั้นก็แยกย้ายกันกลับคอนโดใครคอนโดมัน

พอกลับมาถึงคอนโดแล้ว ม่านฟ้าก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนและโทรกลับไปรายงานแม่ในวันแรกอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะนอนเล่นเฟซบุ๊กโดยเธอเข้ากลุ่มของกินในละแวกนี้ เพื่อจะได้เสาะหาของกินอร่อย ๆ ตามรอยรีวิวบ้าง

คืนแรกของการนอนในที่ที่ไม่คุ้นเคย ไม่ได้ทำให้ม่านฟ้าหลับยาก เพราะเธอเพลียมาทั้งวันและยังได้กินของอร่อยจนแน่นท้อง ทำให้คืนแรกหลับไปได้อย่างสบาย