เพลี้ยงพล้ำแต่แรกเจอ (2)

(ต่อ)

 ตึกแถวบริเวณนี้ดูเงียบผิดปกติ  อีกทั้งยังดูเก่าจนทรุดโทรมเหลือเกิน ไม่น่าจะมีพวกผู้ดีมีเงินมาพักอาศัยอยู่ได้ เหตุไฉนสุดาพรรณจึงมีเพื่อนพักอยู่ในตึกแถวนี้ได้... นิดาคิดแอบสงสัย แต่ก็ยังคงตั้งหน้าตั้งตาเดินต่อไป เพื่อจะได้รีบทำภารกิจนี้ให้เสร็จๆไปเสียที เพราะนี่ก็เลยเวลาเที่ยงมาพอสมควร  กลัวว่าจะกลับไปทำอาหารเมื่อเย็นให้คนที่บ้านวนาสินทธ์ไม่ทัน แล้วเธอจะต้องเจ็บตัวโดนทำโทษอีก...

            หญิงสาวกวาดสายตามองโดยรอบอย่างนึกหวาดหวั่นใจ เพราะเท่าที่เธอเห็น หากสุดาพรรณจะเลือกคบค้าสมาคมกับใครสักคนหนึ่ง  บุคคลนั้นจะต้องเป็นคนที่มีชื่อเสียงโด่งดังในระดับแวดวงไฮโซชั้นสูง   และคนจำพวกนั้นก็ไม่หน้าจะมีที่พักอาศัยเป็นเพียงแค่ตึกเช่าโทรมๆจนดูรกร้างแทบไร้ผู้คนอาศัยแบบนี้ได้...

  มันดูแปลกจนผิดปกติยังไงอยู่นะ... ตั้งแต่เธอเดินเลี้ยวเข้ามาในซอยเปลี่ยวแห่งนี้ เธอยังไม่เห็นว่าจะมีใครสักคน เดินผ่านเข้าออกสวนทางกับเธอเลย

 นิดาได้แต่กำเอกสารในมือแน่น พยายามสอดส่ายสายตามองสำรวจรอบบริเวณทั้งสองข้างทาง หากมีอะไรผิดสังเกตขึ้นมา เธอจะได้หาทางหนีทีไล่ได้ทันเวลา ...

สายตาหวานก้มลงมองแผ่นกระดาษในมืออีกครั้ง เมื่อหมายเลขในกระดาษที่สุดาพรรณจดให้ ตรงกับตึกแถวหลังเก่าหลังนี้เข้าพอดี

“เฮ้อ!เจอสักที...” นิดาถึงกับพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก อย่างน้อยเธอก็มาถึงที่หมายแล้ว ที่เหลือก็แค่ยื่นจดหมายฉบับนี้ให้เพื่อนของสุดาพรรณ ก็เป็นอันเสร็จสิ้นภารกิจ  เธอก็จะได้กลับไปเตรียมอาหารมื้อเย็นให้กับคุณผู้หญิงได้ทันเวลาอีกด้วย...

ทว่าใครจะล่วงรู้ถึงภัยอันตรายที่กำลังคลืบคลานเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัว...

“คงเป็นหลังนี้สินะ...” นิดาพึมพำเบาๆ เมื่อตัวเลขทั้งสองตรงกันอย่างไม่คลาดเคลื่อน หญิงสาวจึงไม่รอช้า รีบกดปุ้มอ๊อดเรียกคนข้างในทันที แต่ไม่ทันจะกดซ้ำเป็นครั้งที่สอง ร่างงามก็มีอันต้องเซถอยหลังด้วยเพราะแรงกระชาก...

“อุ๊ย!!!” นิดาถึงกับอุทานตกใจ เมื่ออยู่ดีๆร่างงามก็ถูกชุดกระชากอย่างแรง จากด้านหลัง

“ว้าย!...” แรงกระชากอย่างรุนแรงนั้น ทำให้นิดาเซถลาไปด้านหลังทั้งร่าง ร่างบางปะทะเข้ากับอกแกร่งของผู้กระทำมิดีมิร้ายอย่างจังจนเธอรู้สึกเจ็บจุกขึ้นมา  แต่สัญชาติญาณป้องกันตัวเร่งเร้าให้หญิงสาวไม่อนาทรต่อความเจ็บปวดนั้น เธอพยายามดิ้นรนต่อสู้จนสุดกำลัง เพื่อให้ตัวเองได้หลุดพ้นออกจากร่างกายใหญ่โตทางด้านหลัง  ซึ่งมันได้รัดร่างของเธอไว้อย่างแน่นหนาจากสองแขนแกร่งของมัน จนเธอรู้สึกเจ็บกระดูกแขนเหลือเกิน ต่อให้เจ็บปวดมากกว่านี้ เธอก็จะไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอก  นิดายังคงดิ้นรนเพื่อหาทางให้ตัวเองได้หลุดพ้นออกจากพันธนาการรัดรึงนี้อย่างเอาเป็นเอาตาย...

  “ฤทธิ์เยอะนักนะนังนี่...เดี๋ยวเหอะมึง จะได้ตายเสียก่อนได้ขึ้นสวรรค์กับกูหรอก...ฮ่า...ฮ่า...”  คนร้ายถึงกับคำรามลั่น เมื่อนิดาพยายามเหวี่ยงขาไปเตะหน้าแข้งของมันเข้า ใบหน้าเหี้ยมเกรียมยิ้มเยาะมุมปาก  รู้สึกเนื้อเต้นเมื่อเห็นใบหน้าสวยหวานปานนางฟ้าของเหยื่อสาว...

                ขอบคุณสวรรค์ที่ส่งเนื้อนางฟ้ามาให้กูกินวันนี้ มึงนี่มันคงจะหวานหอมดีพิลึก...มันคิดอย่างมีความสุข โดยไม่สนเรื่องผิดบาปกับเรื่องที่มันทำ มันคิดอยู่อย่างเดียว ใครให้เงินจ้างมัน มันก็ทำงานตามค่าจ้างนั้น ใครจะเดือดร้อนก็ช่างหัวมันไม่เกี่ยวอะไรกับมันสักหน่อยเดียว...

            “ปล่อยนะ...” เหยื่อชิ้นโอชะยังคงดิ้นรนไม่หยุด จนไอ้โจรใจทรามต้องคำรามลั่นด้วยอารมณ์โมโห

“กูบอกให้มึงหยุดดิ้นไง...อีนี่วอนซะแล้วไหมล่ะ หรืออยากจะโดนกูเอามันเสียตรงนี้เลย จะได้ไม่มีแรงมาพยศกับกูอีก” เมื่อนิดาไม่หยุดดิ้นตามคำขู่ของชายใจทราม มันก็เริ่มหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อยๆ คำขู่ของมันทำเอานิดาเกือบสิ้นสติ แรงมีเท่าไหร่เธอจึงฮึดขึ้นสู้อย่างมีมีถอย

“ไอ่...อ่อย...อะ” ถึงจะรู้สึกตกใจสุดขีดกับคำพูดของคนร้าย แต่นิดายังคงดิ้นรนอย่างสุดกำลัง ไม่มีทางที่เธอจะยอมให้มันมารังแกเอาได้ตามอำเภอใจ ถ้าสู้มันไม่ได้จริงๆอย่างมากมากเธอก็จะกลั้นใจตาย ดีกว่าต้องทนให้มันข่มแหงรังแกให้ต้องอัปยศอดสูใจเอาได้

“ออย...อื่อๆ...”  ร่างบางพยายามใช้แรงเท่าที่มีดิ้นหนีออกจากกรงแขนเหล็กนั้น ส่วนปากอิ่มก็พยายามจะร้องตะโกนขอความช่วยเหลือออกไป แต่เพราะโดนมือหยาบกร้านตะปบปิดปากเอาไว้ เสียงจึงเล็ดลอดออกมาได้เพียงแผ่วเบา ดวงตากลมโตเบิกโพรงขึ้น  ก่อนภาพทุกอย่างจะลางเลือนจนค่อยๆดับมืดลงเรื่อยๆ และในที่สุดนิดาก็ไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีกต่อไป...

คุณพ่อคุณแม่ขา ได้โปรด ช่วยหนูนิด้วย...

นิดาทำได้เพียงสวดมนต์อ้อนวอนภาวนาในใจ ก่อนสติสุดท้ายจะดับวูบลง น้ำตาแห่งความอาดูรไหลลงมาเพียงปลายหางตา เวรกรรมใดหนอถึงทำให้เธอพบเจอแต่ความเลวร้ายเช่นนี้...

“ไอ้เหี้ยเอ้ย! นั่นมึงกำลังจะทำอะไรผู้หญิงน่ะ?”  คนมาทันเหตุการณ์เข้าพอดีสบทคำหยาบ พร้อมกับตะโกนเสียงกร้าวถามขึ้น ดวงตาสีสนิมส่องประกายความอำมหิตออกมา จนพาให้ใบหน้าหล่อเหลาถมึงทึงขึ้นจนดูน่ากลัว สองมือกำเข้าหากันแน่น หัวใจแกร่งของเขากระตุกวูบ เมื่อมองไปยังร่างบอบบางซึ่งตอนนี้อ่อนปวกเปียกไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว ภายใต้วงแขนของไอ้ระยำนั่น

“แล้วมึงมาเสือกอะไรด้วยวะไอ้เวร...”

“กูจะเสือกแล้วมึงจะทำไม...” น่านพยัคฆ์ยียวนกลับ ในใจเดือดปุดๆ อยากจะขย้ำฆ่ามันให้ตายๆไปนัก มันกล้าดียังไงมาแตะเนื้อต้องตัวว่าที่เมียของเขาแบบนั้นได้ เดี๋ยวเถอะมึงจะได้รู้จักทางไปนรก...

“กูกับอีนี้เป็นผัวเมียกัน มันไม่สบายกูจะพามันไปหาหมอ” คนร้ายกุเรื่องทันที มันไม่อยากเสียเวลาจะขย้ำเนื้อหวานๆอีกต่อไปแล้ว ดูท่าไอ้หมอนี้คงไม่ยอมปล่อยมันไปง่ายๆแน่

“เมียมึงเหรอ....ถามไอ้นี้ของกูดูก่อนดีกว่าไหม ไอ้ตอแหล...” เมื่อน่านพยัคฆ์ได้ยินสิ่งที่คนร้ายโมเมออกมา เลือดในกายของเขาก็เริ่มสูบฉีดขึ้นมาด้วยความบ้าคลั่ง น่านพยัคฆ์จึงชักปืนสีดำขึ้นมาเล็งไปยังไอ้โจรชั่วนั้นอย่างไม่กลัวเกรง กวนประสาทกูดีนักไอ้ห่า นั่นมันเมียกู ไม่ใช่เมียมึงโว้ย...

พอคนร้ายเห็นน่านพยัคฆ์ชักปืนออกมาเล็งเข้าที่ตัวมัน  จึงรีบรนรานวางร่างบอบบางทิ้งลงบนพื้นมือไม้อ่อน  ก่อนจะรีบวิ่งแจ้นหายเข้าไปในตัวตึกหางจุกตูด ยอมทิ้งเนื้อหวานโดยไม่ต้องเสียเวลาคิดสักนิดเดียว...

“โธ่! ไอ้เลว...กูก็นึกว่ามึงจะแน่ โธ่เอ๊ย...” น่านพยัคฆ์ตะโกนด่าไล่หลังเสียงข่ม สายตาเข้มมองคนร้ายแทบจะอยากฉีกเนื้อมันออกมาเป็นชิ้นๆเสียให้ได้ ก่อนจะรีบวิ่งมาช้อนร่างอรชรขึ้นด้วยความห่วงแหนแนบไว้กับอกแกร่งของตัวเอง  มือหยาบกร้านจากการทำงานกลางแจ้ง ค่อยๆบรรจงปัดคราบดินออกจากใบหน้าสวยด้วยความระมัดระวัง ใจเขากลัวเหลือเกิน กลัวเธอจะได้รับความเจ็บปวดไปมากกว่านี้...

ของคุณพระเจ้า ที่ดลจิตดลใจให้เขาตามเธอมาวันนี้ นี่ถ้าหากเขาไม่เดินสะกดรอยตามเธอมาเรื่อยๆ  จะเกิดอะไรขึ้นกับเธอบ้างก็ไม่รู้ ยิ่งคิดก็ยิ่งทำให้น่านพยัคฆ์รู้สึกอารมณ์เดือดขึ้นมาอีก อยากจะฆ่าใครสักคนเพื่อระบายความโกรธนัก...

“โธ่โว้ย!!!” น่านพยัคฆ์ส่งเสียงคำรามก้องไปทั่วบริเวณนั้น เพื่อระบายอารมณ์เดือดของตัวเอง

แต่เอ... แล้วเธอมาทำอะไรแถวๆนี้กันนะ...นั่นสิ เธอมาทำอะไรกันแน่นิดา...ใบหน้าคมคายก้มลงมองใบหน้านวลละออในอ้อมแขนของตัวเอง ปลายจมูกโด่งก้มลงสัมผัสกับแก้มเนียนอย่างอดใจไว้ไม่อยู่ ความรู้สึกบางอย่างกำลังก่อเกิดขึ้นภายในใจของเขา ถึงไม่อาจจะยอมรับมันตั้งแต่แรก... แต่ยิ่งได้เห็น ได้อยู่ใกล้แม้เพียงลมหายใจเป่ารดกันแค่นี้ มันยิ่งทำให้เขาไม่สามารถปีนขึ้นมาจากหลุมพรางที่บิดาเขาเป็นขุดสร้างได้เลย...

                                                                         **********************