เพลี้ยงพล้ำแต่แรกเจอ (4)

(ต่อ)

ติ๊ด...ติ๊ด...

 เสียงกรีดร้องจากโทรศัพท์เครื่องหรูดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงันภายในห้องพักของโรงแรมระดับห้าดาว ร่างเปลือยเปล่าสองร่างยังคงอิงแอบแนบซบกันไม่ยอมห่างหาย หลังจากบทเพลงแห่งรักได้จบสิ้นลงไปเมื่อสองชั่วโมงก่อน น่านพยัคฆ์ก็ยังไม่ยอมปล่อยร่างนุ่มนิ่มออกห่างแม้แต่เพียงเสี้ยววินาทีเดียว  เขายังคงตระกองกอดร่างงามเอาไว้ยิ่งกว่าจงอางหวงไข่ กลิ่นกายหอมอ่อนจากเนื้อนวลทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย จนหลับสบายอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในชีวิต ตั้งแต่วัยเด็กจวบจนกระทั่งวัยหนุ่ม...บางอย่างที่เขาขาดหายและไม่เคยได้รับจากใคร แม้แต่ผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ให้กำเนิดของตัวเองแท้ๆ เขาก็ไม่เคยได้รับจากท่านเลย มันรู้สึกอิ่มเอมหัวใจอย่างบอกไม่ถูก หรือนี่เขาจะหลงแม่เนื้อหอมเข้าให้แล้วก็ไม่รู้...

ส่วนนิดาเองก็หลับสนิทเพราะฤทธิ์ของยาสลบยังคงไม่หมดประสิทธิภาพ อีกทั้งผสมกับหญิงสาวถูกวายร้ายสูบเอาพลังแรงกายจนหมดสิ้นไปตอนสูญเสียพรหมจรรย์ให้กับตัวร้ายอย่างหน้าด้านๆ หากหญิงสาวตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย ยังไม่รู้เลย เธอจะทำเช่นไรกับเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ แต่ในความฝันอันเลวร้ายนั้น กลับมีบางอย่างทำให้นิดารู้สึกและรับรู้ได้ เธอจะปลอดภัยเมื่อตกอยู่ในอ้อมกอดแสนอบอุ่นนี้...

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด...

เสียงเตือนจากสายเรียกเข้ายังคงแผดเสียงร้องดังอย่างต่อเนื่อง จนทำให้ร่างใหญ่ขยับตัวขึ้นมาด้วยอารมณ์หงุดหงิด...

 “ใครวะเสือกโทรมาตอนนี้...” น่านพยัคฆ์ขมวดคิ้วหงุดหงิด แต่ก็ยังปล่อยให้เครื่องมือสื่อสารแผดเสียงดังต่อไป

   ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด...

           “อืม...”  เสียงห้าวร้องครางออกมาเมื่อเสียงรบกวนเวลาพักผ่อนไม่ยอมหยุดลงง่ายๆ มือใหญ่จึงค่อยๆควานหาต้นตอแห่งเสียงอันน่ารำคาญ ก่อนจะไปสะดุดเข้ากับวัตถุสีทองยี่ห้อใหม่ล่าสุด พร้อมกับนิ้วแกร่งกดรับลงบนปุ่มหน้าจอ โดยไม่ยอมลืมเปลือกตาขึ้นมองหน้าจอเลยด้วยซ้ำว่าใครโทรเข้ามา

“นาย...นายครับ...นายสิงห์แย่แล้ว...”  เมื่อปลายสายกดปุ้มรับปุ๊บ  มืดจึงไม่รอให้ทางปลายสายนั้นเอ่ยเสียงใดๆออกมาด้วยซ้ำ  พอสัญญาณบ่งบอกว่ามีคนรับสาย มืดก็รีบรายงานข่าวร้ายกับเจ้านายด้วยจิตใจร้อนรน ปากก็รายงานตัวเองก็รีบวิ่งไปยังชั้นจอดรถยนต์ด้วยความเร่งรีบ ใบหน้าคมเข้มตามแบบฉบับหนุ่มไทยฉายความวิตกกังวลอย่างเด่นชัด เมื่อก่อนหน้านี้ทางไร่ราชพยัคฆ์โทรเข้ามาหาเขา นายน่านสิงห์ขับรถชนต้นไม้ ตอนนี้ยังอยู่ในห้องไอซียู อาการยังน่าเป็นห่วงอยู่ห้าสิบห้าสิบ...

ร่างใหญ่ที่นอนพักเอาแรงหลังจากหมดพลังงานไปกับการกินเนื้อหอมหวาน ก็ถึงกับลืมตาโพลง เมื่อได้ยินชื่อของบิดาตัวเอง...

“ พ่อข้าเป็นอะไร...มึงพูดใหม่สิไอ้มืด” น่านพยัคฆ์ถามลูกน้องกลับด้วยน้ำเสียงติดกระด้าง รีบกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังระมัดระวังวางร่างน้อยลงกับเตียงนอนอย่างแผ่วเบา  เขาค่อยๆผ่อนศีรษะทุยสวยวางลงบนหมอนใหญ่ ก่อนจะกระโจนออกไปยืนคุยโทรศัพท์ยังด้านนอกระเบียงแทน เพราะกลัวเสียงดังของเขาจะไปรบกวนเวลานอนของนิดาเอาได้

 “ว่าไง!...พ่อกูเป็นอะไร” น่านพยัคฆ์ตะคอกเสียงดังด้วยความร้อนใจ

 “นายสิงห์ประสบอุบัติเหตุรถชนกับต้นไม้ครับนาย...” มืดรายงานผู้เป็นนายเมื่อขับเคลื่อนยานพาหนะคู่ใจมาจอดตรงบริเวณด้านหน้าของตัวโรงแรม

  “ห๊า!!! มึงว่าพ่อกูเป็นอะไรนะ...”  น่านพยัคฆ์ตัวชาวาบรู้สึกใจคอไม่ดีขึ้นมาฉับพลัน

 “รีบๆลงมาเถอะนาย มืดขับรถมาจอดรอตรงหน้าทางเข้าโรงแรมแล้ว ส่วนตั๋วเครื่องบินมืดก็โทรจองให้นายเรียยร้อยแล้วด้วยครับ...”  มืดเร่งเจ้านายให้ลงมาด่วน เมื่อมืดวางสายจากทางไร่เสร็จ ก็รีบจัดเตรียมทุกอย่างให้พร้อมอย่างรู้งาน เมื่อใจของมืดเอง ก็รู้สึกเป็นห่วงเจ้านายใหญ่แห่งไร่ราชพยัคฆ์ไม่ต่างกัน           

“เออ...เดี๋ยวกูลงไปไม่เกินห้านาที มึงเตรียมสตาร์ทรถรอกูไว้เลย...” น่านพยัคฆ์กดวางสายลูกน้อง ก่อนจะเดินเข้ามาภายในห้องพักหรูหราเหมาะสมกับค่าพักคืนล่ะหลายหมื่นบาท สายตาคมกริบกวาดมองร่างหอมของคนตัวเล็กอย่างอดเป็นห่วงไม่ได้ ไม่รู้พรุ่งนี้ถ้าหากหญิงสาวตื่นขึ้นมาจะตกใจมากน้อยแค่ไหน หากเธอเห็นสภาพของตัวเองเป็นเช่นนี้

รอยแดงเป็นจ้ำตามเนื้อตามตัวเต็มไปหมด ไหนจะลอยเลือดจางๆบนผ้าปูสีขาวนั่นอีก ไม่บอกก็พอจะเดาได้ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่องรอยต่างๆทั้งบนร่างของหญิงสาวกับเตียงนอน... แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อพ่อของเขากำลังตกอยู่ในช่วงวิกฤต ไม่รู้อาการของท่านจะหนักเบาเพียงใด เอาไว้เขาจะกลับมาจัดการกับแม่เมียขัดดอกของเขาทีหลังก็แล้วกัน  ถึงยังไงเสียเขาก็ไม่อาจปล่อยให้แม่เนื้อหอมของเขาต้องตกไปเป็นของใครได้อีกแล้ว ในเมื่อเธอเป็นของเขา และก็ต้องเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้นด้วย....แววตาสีสนิมเหล็กทอดมองร่างน้อยด้วยความห่วงแหน ริมฝีปากหยักสวยยกยิ้มอย่างอิ่มเอมใจเมื่อหวนคิดถึงห้วงเวลาแห่งความสุขที่ผ่านไปเมื่อครู่นี้ ทุกอย่างยังคงแช่มชื่นในหัวใจของเขาไม่จืดจาง แต่ก็ต้องรีบตัดใจ เมื่อบิดาของเขาก็อาการไม่ดีจนเขาอดห่วงไม่ได้เช่นกัน...

เฮ้อ!!!... น่านพยัคฆ์เตรียมหันหลังตัดใจจากภาพยวนตาตรงหน้า แต่ขาเจ้ากรรมดันไม่ยอมเดินออกไปจากห้องนี้เสียที มันกับดื้อรั้นพาเขามานั่งแหมะลงบนเตียงใหญ่ ก่อนชายหนุ่มจะยอมพ่ายแพ้ให้กับความต้องการจากก้นบึ่งของหัวใจ เขาก้มใบหน้าหล่อคมลง กดปลายจมูกโด่งกับแก้มนวลใส  ขโมยหอมทั้งแก้มซ้ายแก้มขวาเสียฟอดใหญ่ กักเก็บความหอมหวานเอาไว้ในยามห่างกันอย่างเต็มที่เป็นหนสุดท้าย ก่อนจะผละร่างใหญ่ฝืนขาของตัวเองเดินแกมวิ่งออกมาจากห้องหวามหวานอย่างตัดใจ...

สองขารีบก้าวเดินตรงไปยังลิฟต์ มือใหญ่ล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกง หยิบเครื่องมือสื่อสารออกมา ชายหนุ่มไม่ลืมจะกดโทรออกหาใครบางคน ซึ่งมีอำนาจสูงสุดในโรงแรมระดับห้าดาวแห่งนี้...

“ว่าไงไอ้เวร โทรมาหากูซะดึกดื่นเชียวนะมึง คนจะหลับ จะนอนกอดเมียเสียหน่อยมารจริงเลยมึงเนี่ย...” พอวรสิทธิ์กดรับสายปุ๊บก็เหวเพื่อนรักกลับทันที

“ไอ้ห่านี่ ตกดึกทีไรเป็นต้องขยันทำการบ้านทุกทีเลยนะมึง จะรีบไปไหนหนักหนาวะ...” น่านพยัคฆ์อดเอ่ยแซวเพื่อนรักไม่ได้ เมื่อเขาทันได้ยินเสียงครวญครางออกมาจากปลายสาย

“ก็กูกำลังเร่งทำลูกแข่งกับไอ้พีมันอยู่นะสิ มึงก็รู้นี่ ไอ้ห่า...ยังจะมาเสือกแซวกูเล่นอีก ว่าแต่มึงมีไรรีบๆพูดมาสักที เสียเวลากูฉิบ...” วรสิทธิ์ทำเสียงจิจ้ะรำคาญ ในเมื่อตอนนี้เขากำลังกลายร่างเป็นม้าหนุ่มให้จ๊อกกี้สาวฝึกขี่อยู่อยางเมามัน

“ กูมีเรื่องจะรบกวนมึงหน่อย...” น่านพยัคฆ์ถึงกับส่ายหน้ากับมือถือ

  “มึงจะรบกวนอะไรกูก็รีบพูดมา กูจะรีบไปกล่อมเมียนอนต่อ กำลังหลับสบายเลยตอนนี้...” คนบอกจะกล่อมเมียนอนถึงกับกลั้นเสียงครางเอาไว้แทบไม่อยู่  เมื่อแม่เมียสุดสวาทโยกร่างงามแรงๆเพื่อแกล้งสามีด้วยใบหน้ายิ้มระรื่น  จนใบหน้าหล่อเหยเกเพราะความเสียวซ่านถึงอุรา

“กูจะฝากเมียกูหน่อย...พ่อกูขับรถชนต้นไม้ กูต้องรีบไปว่ะ...”

“เฮ้ย!  แล้วพ่อสิงห์เป็นอะไรมากหรือเปล่า มึงรอกูแป๊บ เดี๋ยวกูไปด้วย” ใบหน้าเหยเกเพราะความเสียวซ่านหยุดชะงักเมื่อได้ยินเรื่องร้ายของพ่อเพื่อน

 “กูก็ยังไม่รู้เลยไอ้สิทธิ์ แต่มึงไม่ต้องไปหรอก เดี๋ยวกูไปถึงจะโทรมาบอกมึงอีกที ตอนนี้กูเป็นห่วงนิ กลัวว่าตื่นขึ้นมาจะตกใจถ้าไม่เห็นใครมากกว่า....”  วรสิทธิ์แทบกลั้นขำเอาไว้ไม่อยู่ เมื่อไอ้เสือร้ายของกลุ่ม ผู้ซึ่งถูกขนานนามว่าเป็นเสือหลับ กลับตกม้าตายเอาแบบง่ายๆ ให้กับเพียงหญิงสาวที่พึ่งได้เจอหน้ากันเพียงวันเดียวแท้ๆ นี่หรือเปล่านน๊า ที่เรียกกันว่า พรหมลิขิต...

เนื่องจากทั้งสองมีความสนิทสนมไม่ต่างจากพี่น้องคลานตามกันมา น่านพยัคฆ์กับวรสิทธิ์จึงมักรู้ทุกเรื่องของอีกฝ่าย และเรื่องของนิดา น่านพยัคฆ์ก็โทรมาเล่าให้เขาฟังแล้วตั้งแต่เพื่อนรักกำลังจะขับรถลงมาถึงกรุงเทพๆ และเมื่อตอนบ่ายน่านพยัคฆ์ก็ขอให้เขาเปิดห้องพิเศษให้ ก่อนจะอุ้มร่างอรชรไม่ได้สติของหญิงสาวนางหนึ่ง ซึ่งเขาเดาได้ไม่ยากนัก จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากอนาคตเมียของไอ้เพื่อนตัวร้ายของเขานั่นเอง...

“ไอ้ขี้ตู่ เขายอมรับมึงเป็นสามีเขาแล้วไง ไปโมเมหาว่าเขาเป็นเมียมึงน่ะ...หรือว่า....” วรสิทธิ์รีบจับเอวของภรรยาไว้มั่น ก่อนจะอ้าปากค้างทั้งเสียวซ่านทั้งตกใจกับความไวไฟของไอ้เพื่อนตัวร้าย

“เออ...กูจัดการเขาเรียบร้อยแล้ว” น่านพยัคฆ์ไม่ได้ปฏิเสธแต่กับพูดบอกเพื่อนเหมือนเป็นเรื่องสามัญทั่วๆไปเขาทำกัน

“ไอ้บ้าเอ๊ย มึงนี่มันร้ายไม่ใช่เล่นเหมือนกันนะ เออๆ มึงไม่ต้องห่วงทางนี้ เดี๋ยวกูเคลียร์ทางไว้ให้มึงเอง มึงไปดูพ่อสิงห์อย่างสบายใจหมดห่วงได้เลย เอาไว้กูเคลียร์ทางนี้ให้มึงเรียบร้อยเมื่อไหร่ กูจะตามลงไปเยี่ยมพ่อก็แล้วกันนะ” วรสิทธิ์รับปากเป็นมั่นเหมาะ อดจะดีใจไม่ได้มากกว่า ถ้าหากน่านพยัคฆ์จะมีครอบครัว เหมือนดั่งเช่นเขากับพีรยุทธ์เสียที

“ขอบใจมากไอ้เพื่อนรัก...”   น่านพยัคฆ์ขอบใจเพื่อนรักก่อนจะกดวางสาย เขารู้สึกสบายใจมากขึ้น ก็คงหมดห่วงเรื่องของนิดาไปได้เปลาะหนึ่ง  เมื่อเขาแน่ใจในของตัววรสิทธิ์ เพื่อนรักของเขาคนนี้จะดูแลเมียของเขาได้เป็นอย่างดี โดยที่เขาไม่ต้องนึกห่วงอะไรมาก...

เมื่อน่านพยัคฆ์นำพาร่างใหญ่ลงมาถึงชั้นล่างแล้ว  เขาจึงไม่รอช้ารีบวิ่งไปยังรถยนต์สีดำของตัวเอง เมื่อชายหนุ่มขึ้นมานั่งบนรถ มืดก็เหยียบคันเร่งขับเคลื่อนยานเหล็กมุ่งตรงสู่สนามบินปานจรวดทันที...

                                                                    ********************************