ตอนที่4. ไข่พะโล้

           “แม่จ๋า แม่ช่วยชิมไข่พะโล้ของหนูแพรหน่อยซิ”      หญิงสาวร้องถามพลางยกชามพะโล้ออกมาให้แม่ที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องนอน 

            “มีอะไรเหรอ ลูกไม่สบายเหรอ ถ้าไม่สบายไม่ต้องไปทำงานก็ได้นะลูก”   คนเป็นแม่เข้าใจไปว่าลูกไม่สบายเลยชิมอะไรไม่รู้รส แต่พอตักพะโล้ในชามลองชิมดู รสชาติก็ปกติดี

            “ก็อร่อยดีนี่ลูก”

            “แพรไม่ได้เป็นอะไรค่ะ พอดีลูกค้าจ้างแพรทำกับไข้พะโล้ค่ะ แพรไม่มั่นใจเลยให้แม่ช่วยชิมก่อน” 

            “เอ๋? แล้วลูกค้ารู้ได้ไงว่าลูกทำกับข้าวล่ะ”  แม่ถามอย่างประหลาดใจ

            “สองสามวันก่อน แพรไปทำความสะอาดที่ห้องชุดของลูกค้า แล้ววางปิ่นโตไว้ เขาตื่นมากินข้าวกล่องของแพรแล้วจ้างแพรทำไข่พะโล้ค่ะ”

            “มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ”

            “แต่ดูเขาเป็นคนดีนะคะ ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร”

            “แล้วลูกบอกหัวหน้าหรือเปล่า”

            “เปล่าค่ะ คิดว่าเขาคง..ไม่จริงจังอะไร”

            “ปกติบริษัทก็จะมีแม่บ้านที่ทำอาหารได้  ถ้าลูกค้าต้องการเชฟไปทำอาหารที่บ้านก็ต้องติดต่อกับทางบริษัท”

            “ถ้างั้นเอาไงดีคะแม่”  แพรดาวไม่อยากให้มีปัญหา  คนรวยทำอะไรประหลาดอยู่ด้วย

            “ครั้งเดียวคงไม่เป็นไร  ลูกก็คุยกับลูกค้าดีๆ อย่าไปรับงานนอกเหนือหน้าที่เราอีกก็แล้วกัน”

            “ค่ะแม่ งั้นแพรออกไปก่อนนะคะ  แพรทำกับข้าวเผื่อแม่กับคุณตาแล้วค่ะ”

            “จ๊ะลูก”

            แพรดาวเดินไปหิ้วถุงใส่พะโล้กับกล่องข้าวของเธอแล้วรีบออกไปทำงาน เธอต้องตอกบัตรที่บริษัทก่อน แล้วทางบริษัทจะไปส่งตามที่ทำงานที่แต่ละคนมีตาราง  บางวันก็ทำงานคนเดียว บางวันก็หลายคนแล้วแต่ที่แต่งาน  เดี๋ยวนี้หนุ่มสาวสมัยใหม่  ทำงานไม่ค่อยมีเวลาดูแลห้องพัก  คอนโดหรูๆในกรุงเทพฯ หลายแห่งผ่านมือเธอมาแล้วทั้งนั้น  บางคนชอบจัดปาร์ตี้ เสร็จงานแล้วก็คือหน้าที่ของพวกเธอ พนักงานทำความสะอาดที่ไม่คอยมีใครเห็นคุณค่า   ถึงเธอจะมาทำงานแทนแม่  แต่ก็ต้องเข้าอบรมเหมือนคนอื่น  แต่เธอได้เปรียบกว่านิดหน่อยตรงโปรไฟล์ดี จบปริญญาตรี ภาษาอังกฤษพอไหว  ลูกค้าชาวต่างชาติมักเรียกใช้งานเธอเป็นประจำ

            ขณะเดินออกมาหน้าบ้าน คุณตาบรรพตตื่นเช้าและกำลังรดน้ำต้นไม้ดอกไม้เล็กๆหน้าบ้าน  หญิงสาวทักทายปกติเช่นทุกวัน

            “คุณตาขา วันนี้มีไข่พะโล้นะคะ”  เธอร้องบอกแล้วกำลังจะเดินผ่าน แต่ชายชรากลับเอ่ยถามเธอก่อน ซึ่งปกติคุณตาเจ้าของบ้านแทบไม่เคยชวนเธอคุยเลย

            “ช่วงนี้มีอะไรดีๆบ้างไหม?”

            “อะไรดีๆของคุณตานี่แบบไหนล่ะคะ”  แพรดาวยิ้มทะเล้น   “แค่คุณตายังให้แพรกับแม่อยู่บ้านหลังนี้ก็เรียกว่าเรื่องดีที่สุดของแพรแล้วล่ะคะ”

            “อย่างนั้นเรอะ”  คุณตาแค่พยักหน้ารับ มุมปากมีรอยยิ้มเล็กๆ

            “แพรไปทำงานก่อนะคะ”

            แพรดาวรีบเดินเร็วๆไปขึ้นรถเมล์ที่หน้าปากซอย กระโดดขึ้นรถเมล์สายที่เธอต้องการ มาถึงบริษัทใช้เวลาสี่สิบนาทีซึ่งเร็วกว่าปกติมาก อาจเพราะยังเช้าอยู่ รีบตอกบัตรแล้วแจ้งว่าวันนี้เธอจะไปที่คอนโดของลูกค้าเอง  หญิงสาวต้องนั่งรถเมล์ต่ออีกเวลาเท่าเดิม  ลงรถแล้วก็วิ่งกระหืดกระหอบมาคอนโดของผู้ชายประหลาดๆคนนั้น

            ดีใจที่เขาไม่ลืมว่าสั่งเธอให้มาเช้า  เพราะมาถึงแสดงบัตรกับพนักงานดูแลคอนโดแล้วก็อนุญาตให้เธอขึ้นตึกได้ทันที  

            ชายหนุ่มลืมตามองเพดานห้องที่คุ้นเคย กะพริบตาอยู่หลายครั้งจนมั่นใจว่าตื่นมาในห้องของตัวเองแล้วจึงยันตัวลุกขึ้นนั่ง  เสยผมที่ลงมาปรกหน้า  นึกหงุดหงิดที่ผมของเขายาวค่อนข้างเร็ว สองสัปดาห์ต้องไปร้านตัดผมครั้งหนึ่ง    สองสามวันนี้เงาดำหายไปไหนนะ   ปกติก่อกวนเขาตลอด บางวันแทบไม่ได้ทำงานทำการ 

            หัสดินปวดต้นคอ  ช่วงนี้เขาต้องอ่านเอกสารหนาหลายร้อยหนา  มีเรื่องที่ต้องตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว  ความเครียดทำให้เขาปวดท้ายทอยบ่อยๆ  ชายหนุ่มลุกขึ้น เขาสวมเพียงกางเกงผ้าฝ้ายขายาวสีครีม ท่อนบนเปลือยเปล่าด้วยความเคยชิน  เดินนวดต้นคอออกมาจากห้องนอน  กำลังเดินลากเท้าจะไปเข้าห้องน้ำ นอนแช่น้ำอุ่นในอ่างจากุชี่ แต่จมูกก็ได้กลิ่นหอมๆ  ท้องของเขาก็ร้องโครกครากออกมาทันที

            กลิ่นนี่... หิวจัง

            “อรุณสวัสดิ์ค่ะ”  แพรดาวร้องทัก  เธอกำลังอุ่นพะโล้ของเขา  เธอยิ้มด้วยสีหน้าปกติไม่มีท่าทีขัดเขินหรือจะให้ท่าแต่ประการใด

            “เธอ...” เขาพยายามนึกชื่อของผู้หญิงแปลกๆ คนนี้  “พนักงานทำความสะอาด”

            “ค่ะ”    เอาเถอะ จำชื่อเธอไม่ได้ก็ดีแล้ว เกิดมีเรื่องอะไรขึ้นมา ร้องเรียนเธอไม่ได้ก็แล้วกัน  คิดแล้วก็กลั้นหัวเราะ ไม่ได้ใส่ใจที่ถูกจำชื่อไม่ได้

            “กาแฟร้อนไหมคะ หรือจะทานข้าวเลย ฉันอุ่นกับข้าวให้อยู่ค่ะ”

            “ทั้งสองอย่าง”  เขาตอบง่ายๆ  แล้วเดินไปทางห้องน้ำ 

            แพรดาวรู้ว่าเขาไปห้องน้ำ  เขามีห้องน้ำขนาดใหญ่ อ่างจากุชี่ที่เธอต้องใช้พลังงานในการทำความสะอาดมากเป็นห้องน้ำที่เธอรู้สึกเซ็กซี่ที่ด้านหนึ่งมันเป็นกระจกใส มองเห็นวิวด้านนอก  คงรู้สึกเหมือนแช่น้ำอุ่นบนก้อนเมฆละมั้ง เธอคิดเล่นๆ   ถึงเขาจะสั่งแค่ข้าวกล้องกับไข่พะโล้  แต่เธอก็แถมทอดมันปลากรายมาเพิ่มให้เขาด้วย

            หญิงสาวยังไม่ชงกาแฟให้เขา รอจนออกมาจากห้องน้ำก่อน  ระหว่างนั้น เธอก็ก็เดินไปเก็บเสื้อผ้าในตะกร้าของเขาเตรียมเอาไปส่งซักรีด   ห้องของเขาเหมือนไม่มีคนอยู่ โต๊ะ ตู้ เก้าอี้ ทุกอย่างอยู่สภาพเดิมราวกับไม่ถูกขยับ  ควรรอให้เขากินอาหารเช้าให้เสร็จก่อนแล้วค่อยทำความสะอาดน่าจะดี

            ราวสิบห้านาทีต่อมา เขาเดินตัวเปียกโดยมีผ้าขนหนูผืนใหญ่พันรอบเอว  เดินผ่านเธอทั้งที่ไม่จำเป็นต้องผ่านก็ได้เธอขมวดคิ้วรอบทำหน้ายุ่ง  เขาไม่ชอบใส่รองเท้าในบ้านหรือไง แล้วจะซื้อมาไว้ทำไมกัน  เพราะรอยเท้าของเขามันเป็นรอยย่ำน้ำและเขาอาจลื่นล้มก็ได้

            ชายหนุ่มรู้สึกถึงสายตาของหญิงสาวที่จ้องมอง  เขาไม่แปลกใจหรอกถ้าเธอจะมอง แต่พอเห็นมองแบบเคืองโกรธ เขาก็อดประหลาดใจไม่ได้

            “มีอะไร”

            “เปล่าค่ะ”  เธอสายหน้าแล้วก้มจดรายการของที่ต้องซื้อให้เขา

            “มีซิ”  เขายืนยัน