ตอนที่5 เรื่องดีๆ

            “ฉันพูดได้หรือคะ”  

หญิงสาวถามกลับทั้งที่ยังก้มหน้ากับสมุดโน้ตอยู่

            “ว่ามา” หัสดินยืนกอดอกเปลือยเปล่าของตัวเอง  มองเธอเงยหน้าขึ้น สีหน้าของหญิงสาวบ่งบอกไม่พอใจจริงๆ นั้นแหละ และเขาไม่เคยเห็นใครทำสีหน้าแบบนี้ใส่เขามาก่อน

            “คุณเปียก”

            “ก็ผมอาบน้ำ”  เขายักไหล่

            “คุณควรเช็ดตัวให้แห้งก่อน แล้วคุณก็ไม่ใส่รองเท้าแตะในบ้านด้วย คุณมีตั้งหลายคู่ เดินทั้งที่เท้าเปียกคุณจะลื่นล้มได้นะคะ”

            เมื่อถูกตำหนิตรงๆ เขาชะงักไปเล็กน้อยแต่เก็บสีหน้าอยู่ ชายหนุ่มไหวไหล่แล้วเดินผลุบหายเข้าไปในห้องก่อนจะออกมาอีกครั้งด้วยเสื้อคลุมสีน้ำเงินเข้ม  พอเขานั่งลงที่เก้าอี้ในห้องครัวแล้วเธอก็ยกกาแฟมาให้เขาก่อน แล้วค่อยถอยไปตั้งหลักตามมารยาท

            กาแฟร้อนแต่เขายกดื่มแค่สองสามครั้งก็หมดแก้ว  เธอจึงยกอาหารมาวางแทนที่ 

            “คุณมาแต่เช้า กินอะไรมาหรือยัง”  เขาถาม

            “ฉันเอาปิ่นโตมาค่ะ” 

            “ตอบไม่ตรงคำถาม” เขาทำเป็นบ่น “นั่งกินด้วยกันซิ”

            “จะดีหรือคะ”

            “ไม่ดีหรอก ถ้าคุณจะยืนกิน”   เขาพูดห้วนๆ   ซึ่งแพรดาวเริ่มจับทิศทางได้แล้ว เขาเป็นคนพูดสั้นๆ ห้วนๆแบบนี้เอง

            เมื่อเห็นว่าเขาอยากให้เธอนั่งกินข้าวด้วยกัน  ตอนเช้าเธอรีบออกมาก็ยังไม่ได้กินอะไร เธอจึงเปิดปิ่นโตออกมานั่งกินตรงข้ามเขา  แล้วก็นึกได้ รีบหยิบเงินทอนกับกระดาษแผ่นเล็กที่จดรายการอาหารให้เขาทราบว่าเธอใช้เงินไปเท่าไหร่      

“เก็บเงินทอนไว้เถอะ”

            “จะดีหรือคะ เงินทอนนี่ตั้งแปดร้อยเชียว”

            “ค่าทำกับข้าว”   

            “ขอบคุณค่ะ”  เมื่อเขาเต็มใจให้เธอก็ยินดีรับ  นั่งกินอาหารเป็นเพื่อนเขาไปเงียบๆ  ดูท่าทางเขาจะหิวจริงๆ จนต้องเติมข้าวสวยให้อีกรอบ

            “ผมไม่ค่อยได้กินข้าวเช้านานแล้ว”  เขาพูดลอยๆขึ้นมา

            “ยังมีอีกนะคะ อยู่ในตู้เย็น คุณอุ่นด้วยไมโครเวฟแล้วก็กินได้เลย”

            “ทอดมันก็อร่อยดี”  เขาเป็นเชฟขนมหวาน แต่เรื่องอาหารคาวเขาก็เป็นนักชิมคนหนึ่ง

            “อันนี้ฉันก็ทำเองค่ะ ซื้อกินไม่ค่อยถูกปาก”

            “ชอบทำกับข้าวเหรอ”

            “เปล่าค่ะ แค่แม่ไม่ค่อยมีเวลา หน้าที่เลยอยู่ที่ฉัน เราไม่ค่อยมีเงินกัน อยากกินอะไรทำกินเองประหยัดที่สุดค่ะ”

            เขาเงยหน้ามองเธอเล็กน้อย “คุณอายุเท่าไหร่”

            “ยี่สิบสองแล้วค่ะ”

            “เรียนจบหรือยัง”  เขาเลิกคิ้ว  หน้าตาเหมือนเด็กมัธยม ไม่นึกว่าจะอายุเกินยี่สิบแล้ว

            “จบได้ครึ่งปีแล้วค่ะ รอรับปริญญาสิ้นปี”

            “หือ?”   คราวนี้เขาจ้องหน้าเธอจริงจัง

            “ตรวจประวัติฉันก็ได้”  เธอยืนยันด้วยแววตา  

            “จบปริญญามาทำงานแบบนี้เหรอ”  เขากินทอดมันปลากรายชิ้นสุดท้าย แม้ไม่ได้อร่อยเลิศระดับโรงแรมห้าดาวแต่ก็อร่อยถูกปากเขาทีเดียว

            “ทำไมละคะ งานสุจริตนี่”  เธอไม่ได้รู้สึกน้อยใจอะไร ถ้าเขาจะดูถูกเธอก็ไม่แปลกหรอก เพราเขาไม่ใช่คนแรกที่ถามเธอแบบนี้

            เขายกแก้วน้ำขึ้นดื่ม สายตาสำรวจคนตรงหน้าอย่างเปิดเผย

“คิวงานคุณมาทำความอีกครั้งวันไหน”

            “พฤหัสค่ะ”

            ชายหนุ่มนิ่งไม่พูดอะไร ดื่มน้ำอีกแก้วแล้วก็ลุกออกไปดื้อๆ  เธอเองก็ไม่ถามอะไรเขา เก็บถ้วยชามไปล้าง ครู่หนึ่งเขาออกมาด้วยเสื้อเชิ้ตแขนยาวแต่สวมกางเกงยีนส์สีดำสนิท  เธอรู้สึกว่าเขายืนมองเธออยู่จึงเอี้ยวตัวหันไปมอง 

            ทั้งสองสบตากันหลายวินาที หัวคิ้วของหญิงสาวเริ่มขมวดด้วยความสงสัย

จะให้เธอติดกระดุมเสื้อให้อีกหรือไงนะ ?

            “ผมจะไปทำงาน”

            “เชิญค่ะ”

            “ช่วยติดกระดุมแขนเสื้อให้หน่อย”

            แพรดาวทวนคำที่ได้ยิน เห็นเขายืนนิ่งและไม่มีท่าทีจะขยับราวกับย้ำว่าต้องการให้เธอทำอย่างนั้นจริงๆ เธอจึงเช็ดมือกับผ้ากันเปื้อนแล้วช่วยติดกระดุมที่แขนเสื้อทั้งสองข้างให้

            “เนคไท”

            “คะ”  เธอทำตาปริบๆ แต่สุดท้ายก็ก้าวเข้าไปใกล้แล้วจัดการผูกเนคไทให้ นิ้วเรียวงามขยับคล่องแคล่ว ครู่ต่อมาชายหนุ่มก็พร้อมจะไปทำงานแล้ว

            แพรดาวมองเขาแล้วเผลอขมวดคิ้วไม่รู้ตัว  เขาเหมือนลังเลครู่หนึ่งก่อนถือกระเป๋าหมุนตัวเดินออกไป  เธอมองเขาไปจนสุดสายตาแล้วก็ยักไหล่เลียนแบบเขา  ไม่ได้สนใจท่าทางแปลกๆของผู้ชายแล้วทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป     

          “ช่วงนี้มีอะไรดีๆบ้างไหม?”

            เสียงคุณตาลอยวนเวียนมาในสมอง แพรดาวเอียงคอไปมา แบบนี้น่าจะเรียกว่าเรื่องประหลาดมากกว่าเรื่องดีๆนะคะคุณตา

            หัสดินสวมแจ็กเก็ตหนังสีดำสนิทแล้วตามด้วยหมวกกันน็อตเต็มใบ เขาขึ้นคร่อมรถบิ๊กไบค์ของตนแล้วมุ่งหน้าไปบริษัท  ใช้เวลาฝ่าการจราจรในกรุงเทพฯ ราวๆ ยี่สิบนาทีก็ถึงที่หมาย หลังจากรถในที่ผู้บริหารแล้ว เขาก็เดินเลี้ยวเข้าไปในห้องน้ำชาย ใบหน้าเคร่งขรึมปรากฏรอยยิ้มและยิ้มจนดวงตาหยีเล็ก เขาไม่ชอบที่ตัวเองฝืนความเป็นตัวเองอย่างนี้ แต่นี่เป็นสิ่งที่เขาทำจนชิน เพื่อให้คนรอบข้างสบายใจ

            ตอนนี้เขาคือหัสดิน ผู้ถือหุ้นรองจากหัสวีร์ พี่ชายต่างแม่ของเขา

            เขาปรับอารมณ์ครู่หนึ่งก็ออกจากห้องน้ำ ด้วยใบหน้าระบายยิ้มทะเล้น เมื่อเจอพนักหน้าก็กล่าวทักทายอย่างเป็นกันเอง ร่างสูงโปรงชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นรมิดา -เลขาข้างกายหัสวีร์

            “คุณดิน” รมิดาเรียกชื่ออย่างสนิทสนม “กำลังลุ้นเลยว่าจะมาประขุมผู้ถือหุ้นทันไหม”

            “ยังไงก็ต้องมา ไม่งั้นถูกตัดออกจากกองมรดกแน่”  หัสดินหัวเราะร่วน “วันนี้ไม่ได้หิ้วขนมมาฝาก ถ้าคุณฝนว่างแวะไปที่ร้านได้นะครับ”

            “ค่ะ กินฟรีใช่ไหมคะ”

            “สำหรับคุณฝน ฟรีทุกเมนูครับ”

“ไอ้ดิน! มาเตรียมแผนประชุมงานก่อน”

“ครับๆ ทราบแล้วครับท่านประธานพันล้าน”

“คุณดินกินมื้อเช้ามาหรือยังคะ ฝนจะได้สั่งไว้ให้”

“ผมกินมาแล้วครับ ขอแค่กาแฟร้อนก็พอ” 

หัสดินตอบแล้วเดินเข้าห้องทำงานของพี่ชาย  หัสวีร์ดันแพ้มเอกสารตรงหน้าให้น้องชายร่วมบิดาแล้วเอนหลังพิงพนักเก้าอี้

“สีหน้าดีขึ้น มีอะไรดีๆหรือเปล่า”

“หือ? ผมเหรอ ก็ปกตินี่”

“ไปหาหมอตามนัดหรือเปล่า”

“พี่อย่าห่วงเรื่องไร้สาระของผมเลย”

“ไอ้ดิน  นายนี่มันโตแล้วไม่น่ารักเลย”  หัสวีร์ส่ายหน้าไปมา เรื่องที่หัสดินเป็นโรคสองบุคลิกนั้น เขาเองก็รู้ แต่ระยะหลังไม่เห็นน้องชายแสดงท่าทีผิดปกติอะไร เขาก็เบาใจลงบ้าง ถึงไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ แต่ก็โตมาด้วยกัน  ยังไงเขาก็มองหัสดินเป็นน้องชายคนหนึ่ง