บทที่ 8 ให้เวลากับตัวเอง 3

ธิชาเข้ามาในร้านอาหารจีนแห่งหนึ่ง นั่งกินหม้อไฟคนเดียว เข้าร้านของหวานคนเดียว มันดีสำหรับเธอแล้วจริง ๆ ตอนนี้ ออกมาข้างนอกฝนก็หยุดพอดี แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีรถยนต์คันหนึ่งมาจอดเทียบฟุตบาทที่เธอยืนอยู่ คล้ายว่ารอมานานแล้ว

เมื่อกระจกเลื่อนลงเธอก็ปรับสีหน้าก่อนจะเอ่ยทัก “สวัสดีค่ะพี่ภพ” ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายทำแบบนี้หมายความว่าอะไร แต่ถ้าจะหนีไปตลอดก็ไม่ใช่นิสัยของเธอเองเช่นกัน

“ขึ้นมาสิพี่ไปส่ง”

“ไม่เป็นไรค่ะ” ธิชาปฏิเสธด้วยความสุภาพ แต่เพราะเป็นเส้นทางเดินรถทางเดียว หากพิภพไม่ขยับรถ คันข้างหลังก็ไปไม่ได้

“ขึ้นมาเถอะชา ข้างหลังบีบแตรไล่แล้ว” ธิชาเม้มปาก แต่ก็ฉุกคิด มันไม่ใช่ปัญหาของเธอ หากเขาไม่เลื่อนรถอยากจะถูกก่นด่าสาปแช่งก็แล้วแต่

“มันเป็นปัญหาของคุณ ลาตรงนี้เลยนะคะ” ธิชาพูดเสร็จก็เดินหันหลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังสะพานลอย หายไปกับฝูงชน พิภพทำอะไรไม่ได้นอกจากจิ๊ปากอย่างหัวเสีย ก่อนจะเคลื่อนรถจากไป

ธิชากลับห้องมาด้วยความระแวง ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมาไม้ไหน แม้ว่าคอนโดที่นี่ระบบรักษาความปลอดภัยอยู่ในมาตรฐานที่ถือว่าดีอยู่ในระดับหนึ่งก็เถอะ หญิงสาวมองซ้าย มองขวาอย่างหวาดระแวงก่อนจะเดินเข้าคอนโดไปโดยไม่รู้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองแผ่นหลังบางนั้นอยู่นานสองนาน

เช้าวันจันทร์ก็มาถึงธิชาไปทำงานตามเวลาปกติในทุก ๆ วัน แต่ว่าในตอนขากลับสายตาของเธอก็มองเห็นความผิดปกติของพาหนะส่วนตัวที่ยางแบนทั้งสี่ล้อ หญิงสาวเท้าเอวอย่างหัวเสีย ก่อนจะต่อสายหาช่างที่อยู่ในบริเวณนี้ให้มาเปลี่ยนยางหรือสูบลม เพื่อนร่วมงานอย่างอิทธิเห็นหญิงสาวก้ม ๆ เงย ๆ อยู่บริเวณข้างรถจึงเดินเข้าไปหาอย่างไม่ลังเล

“ธิชารถเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”

“คุณอิท ชาเองก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่าเกิดอะไรขึ้น พอมาเจอก็แบนทั้งสี่ล้อแล้ว” คิ้วสวยขมวดเป็นปมอยู่อย่างนั้น “คุณโทรตามช่างหรือยังครับ”

“โทรแล้วค่ะ เดี๋ยวสักพักคงมา”

“งั้นผมอยู่เป็นเพื่อนนะครับ”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ” ธิชาโบกมือไปมาตรงหน้าชายหนุ่ม “เกรงใจ เผื่อคุณอิทมีธุระ”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ เรื่องแค่นี้เอง” อิทธิมองเป็นยังบริเวณรอบ ๆ ออฟฟิศก่อนจะเอ่ยชวนเพื่อนร่วมงานไปรอที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งใกล้ ๆ นี้ อีกอย่างก็ครึ้มฟ้าครึ้มฝน เกรงว่าอีกไม่นานฝนคงเทลงมาแน่ ๆ

“ไปหาร้านนั่งกันก่อนดีกว่าครับ อีกไม่นานฝนคงตกลงมาแน่”

“ดีเหมือนกัน งั้นมื้อนี้ชาก็เป็นเจ้ามือเองนะคะ เกรงใจแย่”

“ได้ไงครับ ทานก่อนค่อยว่ากัน” และแล้วทั้งคู่ก็เข้าไปนั่งรอในร้านอาหารใกล้ ๆ เพื่อรอช่างมาเปลี่ยนยาง

ธิชาเองก็เพิ่งเข้าทำงานที่นี่ได้ไม่นาน ไม่ได้สนิทกับใครมากนัก วันนี้เป็นครั้งแรกที่เธอได้มีโอกาสมาทานข้าวกับเพื่อนร่วมงานอย่างอิทธิสองต่อสองแบบนี้ รู้สึกประหม่าอยู่เหมือนกัน ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้คิดอะไร ก่อนจะเอ่ยชวนอีกฝ่ายคุยสัพเพเหระรออาหารมาเสิร์ฟ

“คุณอิททำงานที่นี่มานานกี่ปีแล้วคะ”

“ปีนี้ย่างปีที่ห้า”

“โอ้โห…นานเหมือนกันนะคะเนี่ย”

“แปลกใช่ไหมล่ะครับ” อิทธิตอบยิ้ม ๆ

“ไม่หรอกค่ะ แล้วแต่คน แต่สำหรับชาเองก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะทำงานที่เดียวยาวขนาดนั้น แต่ไม่แน่ที่นี่อาจเป็นที่แรกก็ได้นะคะ”

“ทำไมล่ะครับ” อิทธิรู้สึกแปลกใจกับคำตอบนั้น

“สำหรับคนอื่นชาไม่รู้นะคะ แต่สำหรับชาคงเลือกความสบายใจมาก่อนเป็นอันดับแรก”

“แม้ว่าเงินเดือนจะไม่ได้มากอย่างนั้นเหรอครับ”

“ค่ะ…” หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะเอ่ย

“พอมาถึงจุด ๆ หนึ่งเรามักจะเลือกความสบายใจก่อนเงิน” ธิชาถอนหายใจ

“ผมขออนุญาตถาม…งานเก่ามีปัญหาเหรอครับ”

“ก็คงประมาณนั้นแหละค่ะ…” ธิชายิ้มแหย

“แต่ว่าคุณอิทดูเป็นคนสมัยใหม่ ทำไมถึง…”

“เรียกผมว่าอิทก็ได้ครับ” ชายหนุ่มยิ้มก่อนจะตอบ “ผมก็คงเหมือนคุณ…ตอนแรกก็ไม่ได้คิดว่าจะทำที่เดียวยาวนานขนาดนี้ คงเพราะความเคยชินละมั้งครับ สิ่งแวดล้อม ผู้คน ผมเลยไม่ค่อยชอบย้ายงานบ่อย ๆ กว่าอะไรจะเข้าที่เข้าทางใช้เวลาพอสมควร”

ภาพที่เห็นคนทั้งสองต่างนั่งทานอาหาร ใบหน้าแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มของหญิงสาวทำเอาใครบางคนนั่งตบพวงมาลัยรถอย่างหัวเสีย วางแผนมาเสียดิบดีกลายเป็นส่งชิ้นเนื้อเข้าปากเสือเสียอย่างนั้น

เมื่อทานอาหารเสร็จ ช่างก็เปลี่ยนยางเสร็จพอดี ธิชาจ่ายเงินก่อนจะเอ่ยขอบคุณชายหนุ่มเพื่อนร่วมงานที่มาอยู่เป็นเพื่อน

“ขอบคุณมากนะคะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้ค่ะ”

“เอ่อ…หากคุณไม่ว่าอะไร นี่เบอร์ผม” ชายหนุ่มกดเบอร์พร้อมโชว์หน้าจอมายังตรงหน้าหญิงสาว “เผื่อมีเรื่องฉุกเฉิน หากคุณไม่มีใครก็โทรหาผมได้”

“จะดีเหรอคะ” ธิชารู้สึกลำบากใจ แต่ก็ไม่อยากให้อีกฝ่ายมองว่าเธอเข้าหาเพราะผลประโยชน์ ก่อนจะกดเบอร์นั้นโทรออก แลกเบอร์กันเสร็จสรรพก็ขอตัวกลับ ธิชาโคลงหัว เหมือนว่าช่วงนี้ดวงจะซวยยังไงไม่รู้ตั้งแต่เจอคนบางคน เฮ้อ! หรือว่ายังหนีได้ไกลไม่พอ หรือเพราะเบื้องบนรู้ว่าเธอยังเหลือเยื่อใยให้เขาอยู่จึงส่งบททดสอบมาให้ ธิชาถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายก็จะสตาร์ทรถกลับที่พัก ไม่แน่ปีหน้าเธออาจจะต้องย้ายงาน ย้ายบ้านอีกครั้งก็ได้ ใครจะไปรู้!