บทที่ 3 ความสัมพันธ์สั่นคลอน

เสียงเปิดปิดประตูรถปึงปัง บ่งบอกอารมณ์ของเจ้าตัวได้เป็นอย่างดี แถมเทวทิณณ์ยังไม่รอขึ้นลิฟต์กลับไปที่ห้องพร้อมกัน เพียงเพราะเขาไม่อยากจะปะทะอารมณ์กับอีกฝ่ายมากนัก เขาจึงเลือกที่จะจัดการความหงุดหงิด รอใจเย็นมากกว่านี้จึงค่อยคุยกับภรรยา แต่เหมือนมัชชุพรจะไม่ได้เข้าใจแบบนั้น

เมื่อเข้ามาในห้องไม่เห็นสามีอยู่ในห้องนั่งเล่น คิดว่าเขาคงอยู่ในห้องนอน ป่านนี้คงจะอาบน้ำเข้านอนแล้วกระมัง เธอจึงเลือกที่จะนอนในห้องเล็ก เพราะเป็นคอนโดขนาดสามห้องนอน เสื้อผ้าของเธอมีติดไว้อยู่เกือบทุกห้อง เพราะเป็นคนรักสวยรักงาม เสื้อผ้ากระเป๋าจึงมีเป็นคอลเลคชั่น

“พรุ่งนี้ค่อยคุยก็แล้วกัน”

คิดได้จึงเลือกหลับไปทั้งอย่างนั้น ปกติเวลาโกรธกันทั้งคู่ไม่เคยปล่อยให้ข้ามวัน มักจะพูดกันด้วยเหตุและผลเสมอ แต่มาวันนี้เหตุการณ์กลับตาลปัตร เธอออกไปเที่ยวกลางคืนกับเพื่อนสาวโดยที่ไม่ได้ส่งข้อความบอกสามีก่อน เธอเป็นฝ่ายผิดเธอยอมรับ แต่เขาล่ะ…นอนเตียงเดียวกันเเท้ ๆ แทบไม่เจอหน้าเป็นสัปดาห์

ส่วนเทวทิณณ์จ้องมองที่นอนข้างตัวที่ว่างเปล่า สองมือก่ายหน้าผากอย่างเหนื่อยหน่าย

‘นอนที่ห้องเล็กสินะ’

‘หวังว่าพรุ่งนี้เราจะกลับมาคุยกันเหมือนเดิม’

แปดโมงเช้าวันเสาร์ วันหยุดที่ไม่ใช่วันหยุดสำหรับเจ้าของบริษัทอย่างเทวทิณณ์ ไซต์งานก่อสร้างมีปัญหา เขาได้รับโทรศัพท์จากรุ่นน้องคนสนิท จึงรีบอาบน้ำแต่งตัวบึ่งไปยังสถานที่ก่อสร้างทันที เพราะเป็นเมกะโปรเจ็คจึงต้องมีความผิดพลาดน้อยที่สุด ถึงกระนั้นก็ยังไม่ลืมโอนเงินหลายหลักเอาใจภรรยา รวมไปถึงกระเป๋าแบรนด์เนมคอลเลกชั่นใหม่ ให้มาจัดส่งถึงที่พร้อมกับช่อดอกไม้ช่อโต

เสียงสั่นครืดของโทรศัพท์บนหัวเตียง ทำให้มัชชุพรสะดุ้งตื่น ก่อนจะควานไปหาโทรศัพท์ตัวปัญหาทั้ง ๆ ที่ตายังปิดอยู่

‘หืม การแจ้งเตือนเงินเข้าบัญชี’

นี่คงเป็นวิธีการง้อของสามีเธอที่ได้รับเป็นประจำ ไม่ใช่เรื่องน่าตื่นเต้นอะไรมากมายสำหรับมัชชุพร รีบอาบน้ำแต่งตัวหวังว่าจะได้พูดคุยและกล่าวขอโทษสามีอย่างที่ใจนึก แต่กลับพบความว่างเปล่า

นึกขึ้นได้อีกเรื่องหนึ่งก่อนจะต่อสายหาเพื่อนสนิทอย่างธิชา

“ตื่นยังแก”

“ยัง”

“อ้าวเหรอ จะสิบโมงแล้ว โทษที เมื่อวานขอโทษด้วยนะเว้ย”

“ไม่เป็นไรแก เคลียร์กับพี่ทิณยัง”

“…”

“ยังอะ ตื่นมาก็ไม่เจอแล้ว สงสัยช่วงนี้งานยุ่ง”

“ไม่กวนแกแล้ว นอนต่อเถอะ”

“อือ”

มัชชุพรชั่งใจอยู่นานก่อนจะตัดสินใจโทรหาสามี อย่างน้อยตอนเย็นอาจจะได้ร่วมโต๊ะทานอาหารด้วยกันหรือพูดปรับความเข้าใจกันซะที แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อปลายสายไม่รับแม้จะโทรไปหลายสายแล้วก็ตาม

“ยุ่งอะไรนักหนานะ”

คิ้วเรียวสวยขมวดกันเป็นปม ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาตอนนี้เหมือนมีเส้นบาง ๆ มาขวางกั้น

จริงสิ! เมื่อวานสามีก็ไปที่คลับเช่นเดียวกัน นอกจากพี่ภพแล้ว เขาไปกับใครอีกไหม มัชชุพรรู้กิตติศัพท์ของเพื่อนชายคนสนิทของสามีดี เขาน่ะเจ้าชู้ทำเพื่อนเธอเสียใจหลายครั้ง แต่ก็อดกังวลไม่ได้ สังคมการทำงานของสามีต้องพบปะพูดคุยกับลูกค้าคนอื่น ๆ เสมอ ส่วนเธอนั้นมีเพียงบทสนทนาในแอปพลิเคชันเท่านั้นที่ดีลงานกับลูกค้า

ทางด้านเทวทิณณ์ที่ยุ่งเรื่องวัสดุและคนงานจึงไม่ทันสังเกตข้อความที่ได้รับว่าภรรยาติดต่อเขาเมื่อหลายชั่วโมงก่อนหน้า หลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดินอยู่บริเวณไซต์งานก่อสร้างจนพระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้า หมดไปอีกหนึ่งวัน

“เหนื่อยฉิบหาย”

ความเหนื่อยสะสมและปัญหาที่เข้ามาในแต่ละวัน ทำให้เทวทิณณ์ไม่สามารถปลีกตัวไปคิดเรื่องอื่น ๆ แม้กระทั่งลืมไปว่าเขาและภรรยาปั้นปึ่งใส่กันตั้งแต่เมื่อวาน

เทวทิณณ์ขับรถกลับบ้านอย่างอ่อนเพลีย ตอนกลางวันร้อนมาก ประจวบกับไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่เมื่อเช้า จึงรีบบึ่งกลับบ้านเมื่อกระเพาะส่งเสียงร้องประท้วงขึ้นมา

พอเปิดประตูเข้าไปยังคอนโด กลับพบเพียงแต่ความว่างเปล่าของห้อง มัชชุพรหายไปไหน อย่างน้อยทำกับข้าวไว้รอเขาบ้างก็ยังดี ก่อนจะล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพท์ออกมา พลันเห็นข้อความหลายฉบับว่าภรรยาไม่สามารถติดต่อได้ จึงกดปุ่มโทรหาอีกฝ่ายทันที รอไม่นานอีกฝ่ายก็กดรับ

“ว่าไงคะ”

“ตัวเล็กอยู่ไหน”

“กำลังจะถึงแล้วค่ะ พี่ทิณทานอะไรหรือยังคะ”

“ยัง”

“งั้นรอสักครู่นะคะ มัชกำลังกลับค่ะ”

“รอนะคะ”

เทวทิณณ์คุยเสร็จจึงรีบเข้าไปอาบน้ำ แช่ตัวในน้ำอุ่นสักหน่อยท่าจะดี พอออกมาก็เจออาหารมากหน้าหลายตาที่เขาชอบวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะอย่างเอาใจไม่ว่าจะเป็นเป็ดพะโล้ชื่อดัง ปูอบวุ้นเส้น ต้มยำกุ้งมะพร้าวอ่อน แม้แต่ห่อหมกทะเลที่โปรดปรานก็ถูกวางเรียงใส่จานกระเบื้องสีสวยรออยู่เช่นกัน