บทที่ 6 นางเก่งกาจยิ่งกว่าเดิม

แต่หญิงร่างอวบอิ่มเช่นซูเม่ยที่วิญญาณในร่างไม่ใช่คนเดิมจึงได้ยกไม้ยาวที่พาดเอาไว้ที่ข้างฝาขึ้นมาแล้วเอ่ยว่า “ ก็ลองเข้าไปค้นดูสิ ถ้าไม่ฟาดให้หน้าหงาย อย่ามาเรียกว่าซูเม่ย ” ลินลี่ในร่างซูเม่ยเอ่ยด้วยใบหน้าขึงขัง แม้ไม่ได้เก่งกาจอะไรแต่ก็พอจะเคยได้ร่ำเรียนศิลปะการป้องกันตัวมาบ้าง วันนี้จะต้องจัดการกำจัดคนเห็นแก่ตัวสองคนนี้ให้ออกไปจากชีวิตของครอบครัวที่น่าสงสารนี้ให้ได้ “ หนอย !! นังซูเม่ย กล้าเหรอ น้ำหน้าอย่างแกจะทำอะไรพวกข้าได้ ” คนเป็นลูกสาวเงื้อมือเหมือนจะโผเข้ามาตบซูเม่ยที่ยืนป้องกันครัวของบ้านนี้เอาไว้ นางจึงได้ยกเท้าถีบอย่างแรงไปที่หน้าอกของหญิงตรงหน้าจนนางกระเด็นล้มลงก้นกระแทกเสียงดังผลั๊ก

สองแม่ลูกตะลึงงันที่อยู่ซูเม่ยนั้นกล้าสู้พวกตน เพราะอดีตที่ผ่านมาซูเม่ยยอมให้ทั้งสองทุบตีโขกสับมาตลอด ไม่เคยกล้าหือเลยสักครั้งเดียว คนเป็นลูกสาวนั้นจุกไม่น้อยเลยได้แต่นั่งแปะอยู่บนพื้นเช่นเดิม ส่วนคนเป็นแม่ก็ปรี่เข้ามาจะตบกับซูเม่ยจึงถูกถีบลงไปนั่งแปะบนพื้นไม่ไกลจากบุตรสาวของตนนัก แต่คนแก่ร่างกายไม่แข็งแรงย่อมจะเจ็บตัวกว่าคนหนุ่ม จึงได้ร้องโอดโอยออกมา “ ข้าจะไปฟ้องหัวหน้าหมู่บ้านว่าถูกนังซูเม