Episode 31 ท้าทาย
ธีลินถูกพาตัวมายังสถานที่ที่เธอเองก็คุ้นเคยเป็นอย่างดี นั่นคือบ้านของอาคิราที่เต็มไปด้วยความทรงจำมากมายระหว่างเธอกับเขาที่เคยมีร่วมกันในอดีตจนเกิดโซ่ทองคล้องใจอย่างคาร์ลินลูกสาวตัวน้อยมาบนโลกใบนี้
ภายในบ้านที่เธอคิดว่าคงถูกปล่อยให้ทิ้งร้าง เนื่องจากตั้งแต่วันที่เขาจากไปเธอเองก็ไม่เคยกลับมาเหยียบที่นี่อีกเลย เพราะไม่ต้องการให้ความทรงจำเลวร้ายย้อนกลับมาทำร้ายเธออีก คิดไม่ถึงว่ามันยังคงอยู่ในสภาพดีราวกับมีคนคอยดูแลอยู่ตลอดเวลา
"พาลินมาที่นี่ทำไม แล้วลูกล่ะ"
"ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ถ้าเด็กนั่นเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขฉันจริงๆ ฉันไม่ปล่อยให้ต้องมาอยู่กับผู้หญิงแพศยาอย่างเธอหรอก" อาคิราขบฟันแน่นบีบข้อมือคนตัวเล็กจนแดงเป็นรอยช้ำ
"ลินมีเรื่องอยากบอกคุณ ช่วยฟังก่อนได้ไหมถ้าคุณไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร"
"ได้ ฉันจะยอมฟังเรื่องปั้นน้ำเป็นตัวของเธออีกครั้งก็ได้ แต่หลังจากที่ฉันเอาเธอเสร็จแล้วนะ"
"โอ๊ย! คุณครามลินเจ็บ" คนตัวเล็กเอ่ยร้องออกมาเสียงหลงเมื่อถูกอุ้มพาดบ่
Episode 32 ทรมานใบหน้าคมคายก้มมองดูร่างกายที่สอดประสานเป็นหนึ่งเดียวกันกับคนตัวเล็กด้วยความพึงพอใจ มันยังให้ความรู้สึกคับแน่นไม่ต่างจากครั้งแรกที่เขาได้เคยสัมผัส ถึงแม้จะผ่านการคลอดลูกมาแล้วก็ตามถ้อยคำท้าทายจากคนตัวเล็กก่อนหน้านี้ยิ่งทำให้เขาอยากเอาชนะเธอ อยากให้เธอเป็นฝ่ายเอ่ยปากร้องขอความเมตตาจากเขาทว่ามันกลับไม่เป็นไปตามที่เขาคาดการณ์เอาไว้ เมื่อเธอยอมข่มความเจ็บปวดของตัวเองเอาไว้ไม่ปริปากร้องขอเลยแม้แต่ครั้งเดียว"อึก!…อือ!" ริมฝีปากบางขบเม้มเข้าหากันจนห้อเลือด เขาคลายมือจากลำคอระหงเลื่อนขึ้นมาดันปลายนิ้วเข้าไปในโพรงปากเล็กแทน นั่นก็เพื่อให้เธอเลิกกัดปากตัวเองเสียทีถึงแม้จะมีความรู้สึกสงสารแวบเข้ามาในหัวเป็นระยะ แต่มันก็ไม่สามารถดับอารมณ์กระสันของเขาที่ลุกโชนในตอนนี้ได้ สะโพกสอบยังคงถาโถมแรงกายทั้งหมดที่มีเข้าไปหาคนตัวเล็กอย่างหนักหน่วง จนร่างกายสั่นคลอนครั้งแล้วครั้งเล่าภาพความทรงจำมากมายที่เคยมีร่วมกันพรั่งพรูเข้ามาฉายซ้ำอีกครั้งสร้างความรู้สึกหงุดหงิดในใจให้กับมาเฟียหนุ่มไม่น้
Episode 33 ป๊ะป๋าคาร์ลินทารกตัวน้อยมองมาเฟียหนุ่มตาใส ความไร้เดียงสา และความบริสุทธิ์ในแววตาของเธอทำให้เขานึกถึงความรู้สึกแรกที่มีต่อธีลิน"แอ๊ะ~" มือน้อยๆ ยื่นมาตรงหน้าอาคิรา ทันทีที่ฝ่ามือน้อยๆ สัมผัสลงมาบนใบหน้าเขา แววตาที่เคยเย็นชาก็อ่อนลงในทันที พร้อมกับรอยยิ้มที่คลี่ตามมา"ไงตัวเล็ก""แอ๊ะ~ ฮ่าๆ" เด็กน้อยหัวเราะร่าอารมณ์ดีสร้างความสุขให้กับมาเฟียหนุ่มไม่น้อย เขาอุ้มทารกน้อยเดินวนไปมา พลางชวนเธอคุยเรื่อยเปื่อยทั้งที่รู้ว่าเธอคงไม่เข้าใจที่เขาพูด"หม่ามี้ใจดีไหม มีผู้ชายคนอื่นมายุ่งกับหม่ามี้รึเปล่า" คาร์ลินตัวน้อยไม่ได้ตอบอะไร แต่เอียงคอมองอาคิราตาแป๋วชายหนุ่มแค่นหัวเราะเบาๆ ให้กับความน่ารักของทารกน้อยตรงหน้า ระหว่างที่เขาอุ้มเธอเดินเล่นรอบๆ ห้อง ชวนคุยเรื่องต่างๆ จนเธอผล็อยหลับไปคาอกของเขา ทำให้เขาต้องหันไปขอความช่วยเหลือจากพี่เลี้ยงที่จ้างมาเพราะไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร"ส่งมาให้ฉันดีกว่าค่ะ""แอ๊ะ~" ทันทีที่อาคิราขยับตัวเตรียมส่งเด็กน้อยให้พี่เลี้ยง เธอก็ขยับต
Episode 34 ตายทั้งเป็นร่างบางตั้งท่าเตรียมจะเดินผ่านหน้าอาคิราอีกครั้งเพื่อออกไปตามหาลูกสาวของตัวเอง แต่วินาทีนั้นเองที่เธอถูกอุ้มพาดบ่ามาทิ้งลงบนเตียง ก่อนจะตามมาบีบคอคนตัวเล็กเอาไว้"งั้นก็ต้องมาดูกันว่าเธอจะเอาตัวรอดจากนรกของฉันไปได้ยังไง" มาเฟียหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงลอดไรฟัน ตามด้วยการถอดเข็มขัดหนังราคาแพงของตัวเองออกมาดวงตากลมโตมีหยดน้ำตาใสๆ ไหลรินออกมา ทว่ากลับไร้ซึ่งเสียงขอความเมตตาจากอีกฝ่าย มือที่ถูกเนกไทพันธนาการอยู่ก่อนหน้าถูกจับตรึงขึ้นเหนือศีรษะทุยอีกครั้ง ก่อนที่ใบหน้าคมคายจะโน้มลงมาดูดดุนผิวอ่อนจนเกิดรอยช้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความรุนแรงของเขาทำให้คนตัวเล็กเริ่มรู้สึกเกลียดชังสัมผัสจากเขาขึ้นทุกวินาที"ขอร้องฉันสิ อ้อนวอนฉันเหมือนตอนที่ฉันขอให้เธอไม่ทรยศฉัน!" ใบหน้าคมคายเงยหน้าขึ้นมาตะโกนใส่หน้าคนตัวเล็กด้วยความหัวเสียที่เธอยอมทนเจ็บปวด แต่กลับไม่ยอมอ่อนข้อให้กับเขา"ถ้าลินจะขอร้องคุณคงไม่ใช่เพราะความเจ็บปวด แต่เป็นเพราะความรังเกียจต่างหาก""ดี! เกลียดฉันให้ลึกไปถึงกระดูกดำของเธอเลยนะ เพร
Episode 35 สงครามเย็นอาคิราถึงกับพูดไม่ออกหลังจากที่ได้ยินความจริงจากปากของลูกน้องคนสนิทที่รายงานเกี่ยวกับเรื่องราวที่ผ่านมาของธีลินให้ฟัง"แม่งเอ๊ย!" เขาทำได้เพียงสบถออกมาอย่างหัวเสีย ที่ผ่านมาเพราะต้องการจะลืมทุกอย่าง และมัวแต่โฟกัสการรักษาร่างกายตัวเองทำให้เขาไม่คิดจะสืบหาความจริงของเรื่องราวที่เกิดขึ้นเลยร่างสูงรีบรุดเดินไปที่ห้องนอนเพื่อดูอาการคนตัวเล็กด้วยความรู้สึกโมโหตัวเองที่ไม่ฟังหญิงสาวอธิบายตั้งแต่ทีแรก ยิ่งได้เห็นสภาพดูไม่ได้ของธีลินที่หมอกำลังเจาะสายน้ำเกลือทำให้ความรู้สึกผิดยิ่งเพิ่มพูนขึ้นเป็นเท่าตัว"เป็นไงบ้างหมอ" อาคิราเอ่ยถามหมอที่ให้คนตามมารักษาอาการก่อนหน้านี้"อาการบาดเจ็บบริเวณอวัยวะเพศค่อนข้างหนักพอสมควรค่ะ มีการอักเสบและฉีกขาด ส่วนบาดแผลฟกช้ำอื่นๆ ตามบริเวณของร่างกายก็มีทั้งจุดที่ไม่หนักมาก และหนักมากเช่นกัน ที่หนักก็จะเป็นข้อมือดูเหมือนคนไข้พยายามจะนำบางอย่างที่รัดมือออกทำให้อาจจะมีอาการเคล็ดตามหลัง ซึ่งต้องรอดูอาการตอนคนไข้ฟื้นอีกที ตอนนี้หมอก็ฉีดยารวมถึงให้น้ำเกลือทิ้งเอาไว้ แล้วก็จ่ายยา
Episode 36 สายเกินไปคำพูดของหญิงสาวสะท้อนถึงคำพูดของตัวเขาเองที่เคยพูดกับเธอก่อนหน้านี้ เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมคนที่ต้องเลี้ยงลูกมาเพียงลำพังด้วยความเหนื่อยยากอย่างเธอถึงได้โกรธที่เขาพูดจาดูถูกเธอแบบนั้น ขนาดเขาที่ถูกบอกว่าไม่สมควรเป็นพ่อคนยังรู้สึกเจ็บปวดไม่ต่างกัน"ลิน…" อาคิราไม่รู้จะพูดอะไรออกมา จึงลุกเดินไปหยิบผ้ามาห้ามเลือดบริเวณหลังมือคนตัวเล็กที่กระชากสายน้ำเกลือออกไปก่อนหน้านี้เอาไว้ "ฉันจะไปตามพยาบาลมาใส่สายน้ำเกลือให้ใหม่ รอเดี๋ยวนะ" เพราะรู้ว่าคนตัวเล็กไม่พร้อมที่จะฟังอะไรในตอนนี้ เขาจึงเดินออกไปเรียกพยาบาลที่ให้คนเตรียมเอาไว้มาจัดการเรื่องสายน้ำเกลือให้โดยระหว่างนั้นเองเขาก็ออกคำสั่งบางอย่างให้กายไปจัดการ ถึงแม้จะไม่เห็นด้วยแต่เขาก็มีหน้าที่เพียงแค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น"ไปหาคนมาเฝ้าหน้าห้องธีลินไว้ ฉันไม่อนุญาตให้ใครเข้าออกโดยไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าเฉพาะแม่บ้านเอาข้าวไปส่ง กับพยาบาลเท่านั้น แล้วก็ห้ามให้ธีลินออกมาเด็ดขาด""แต่ทำแบบนี้…""กูสั่ง" อาคิราย้ำเสียงแข็ง เพราะกลัว
Episode 37 ทางเลือกธีลินที่ผล็อยหลับไปเพราะฤทธิ์ยา และอาการอ่อนเพลียตื่นขึ้นมาในช่วงเย็นของวัน เธอมองดูนาฬิกาบ่งบอกว่าเธอนอนมานานเกินสามชั่วโมงแล้ว เดิมทีตั้งใจจะออกไปดูลูกสาวตอนกลางวัน แต่ถูกอาคิราพยายามหาเหตุผลต่างๆ นานามาขัดขวางจนเธอเหนื่อยใจเมื่อตื่นมาไม่เห็นใครอยู่ภายในห้องจึงตั้งใจถือถุงน้ำเกลือลุกเดินไปที่ประตูหวังจะแอบออกไปหาลูกสาวตัวเอง ทว่าทันทีที่เปิดประตูออกมาก็พบกับลูกน้องของอาคิราที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้อง"นายหญิงน้อยต้องการอะไรบอกพวกผมได้เลยครับ" ลูกน้องคนหนึ่งเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นธีลินเปิดประตูออกมา"ฉันอยากออกไปข้างนอก""ถ้าเรื่องนั้นเกรงว่าจะไม่ได้ครับ""หมายความว่ายังไง? ทำไมไม่ได้""นายน้อยสั่งเอาไว้ครับ""ตั้งใจขังฉันเอาไว้งั้นเหรอ?" หญิงสาวแค่นหัวเราะออกมาด้วยความสมเพช สุดท้ายวิธีการของเขาก็ยังคงเห็นแก่ตัวเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน"ผมขอโทษด้วยครับถ้านายหญิงน้อยอยากออกผมจะไปแจ้ง…""ไม่ต้องเรียกฉันว่านายหญิงน้อยหรอก ดูสภาพฉันสิ ต่างจากนักโทษของพวกคุณย
Episode 38 ยื้อเวลาอาคิราจัดการหาหมอที่ดีที่สุดมารักษาอาการป่วยของธีลินไม่ว่าจะเป็นทางร่างกาย และสภาพจิตใจ ถึงแม้การได้กลับมากินยารักษาอาการป่วยต้านอาการซึมเศร้า วิตกกังวลจนอารมณ์เริ่มกลับมาคงที่หลังจากเริ่มกลับมาทานยารักษาอาการป่วยในหลายวันที่ผ่านมา แต่ความเฉยชาที่มีต่อมาเฟียหนุ่มยังคงดำเนินต่อไป ตัวตนของเธอที่แสดงออกต่อเขาในตอนนี้ราวกับเป็นคนละคนกับก่อนหน้าอย่างสิ้นเชิงรวมถึงยอมให้คนเฝ้าหน้าห้องธีลินออกไปตามคำแนะนำของแพทย์ที่มารักษาว่าเธอไม่ควรถูกขังไว้ในห้องให้สภาพจิตใจแย่ลงกว่าเดิมถึงแม้จะทำใจไม่ได้ แต่ก็คำนึงถึงสุขภาพของหญิงสาวมากกว่า แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะยอมให้เธอไปจากเขาเช่นกัน ถึงตอนนี้ธีลินจะได้รับอิสระในการใช้ชีวิตอยู่ภายในบ้านที่ใหญ่โตราวกับคฤหาสน์ได้อย่างสบายใจ แต่ทุกตารางวาของบ้านก็ล้วนมีแต่คนของเขาจับจ้องมาที่เธอทุกการเคลื่อนไหว"ร้อนไหมคะ" อาคิรานั่งลงบนผ้าปูที่ธีลินเตรียมเอาไว้นั่งเล่นที่สวนหลังบ้านกับลูกน้อยของเธอ พร้อมกับเอ่ยถามลูกสาวตัวน้อยที่กำลังพยายามยืนขึ้นด้วยความน่าเอ็นดู ตามด้วยหันมาถ
Episode 39 ไม่ยอมแพ้อาคิราพาธีลิน และลูกมาส่งที่ร้านนมของเธอตามที่รับปากเอาไว้ ทำให้เขาได้เจอกับธามน้องชายของธีลินในรอบหลายปี สายตาของธามมองเขาด้วยความระมัดระวัง ถึงแม้ธีลินจะไม่ได้บอกธามถึงเรื่องที่อาคิราใช้ความรุนแรงกับเธอที่ผ่านมา แต่เพียงรับรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นมาเฟียนั่นก็มากพอที่จะทำให้เขาระแวงในตัวอีกฝ่าย"สวัสดีครับ" ธามทักทายอีกฝ่ายตามมารยาท เพียงแค่ไม่แน่ใจว่าควรทักทายในฐานะอดีตเจ้านาย พ่อของหลาน หรือแฟนของพี่สาวดี เพราะธีลินก็ไม่ได้ลงรายละเอียดให้ฟังมากนัก"อืม""ไงไอ้ตัวเล็กไม่เจอกันนานเลย~ น้าพาไปกินนมเย็นดีกว่า" ธามหันมาสนใจหลานสาวตัวน้อยที่ส่งรอยยิ้มหวานเรียกความเอ็นดูอย่างรู้งาน ทำให้ธีลินต้องเผชิญหน้ากับอาคิราอีกครั้ง"คุณกลับไปได้แล้วค่ะ" ธีลินเอ่ยปากไล่ทันทีที่หันกลับมามองอีกฝ่าย"ขอขึ้นไปดูข้างบนหน่อยได้ไหม ฉันอยากรู้ว่าลินกับลูกอยู่ยังไง" อาคิราพยายามหาข้ออ้างเพื่อให้ได้อยู่ต่อ"รู้ได้ยังไงคะว่าลินพักอยู่ข้างบน ให้คนตามสืบเรื่องของลินเหรอคะ?" ธีลินเอียงคอเอ่ยถามอีกฝ่ายด้วย
บทส่งท้ายหลายเดือนต่อมาหลังจากกลับจากญี่ปุ่นคราวนั้นฟูมิโกะก็ตัดสินใจสมัครเรียนต่อที่ประเทสไทยเพื่อที่จะได้สามารถอยู่ไทยได้อย่างถาวร และตอนนี้ธามเองก็ย้ายมาอยู่ที่คอนโดกับเธอเขาคอยไปรับไปส่งเธอที่มหาลัยอยู่ทุกวัน รวมถึงภาษาไทยเองเธอก็เริ่มมีการพัฒนาขึ้นมา และเพราะความพยายามอย่างหนักของแฟนสาวทำให้ธามไม่อยากเอาเปรียบเธอเขาจึงเรียนภาษาญี่ปุ่นเพิ่มเติมด้วย อย่างน้อยๆ ก็เอาไว้สื่อสารกับครอบครัวของเธอโดยได้รับคำแนะนำจากพี่สาวของเธอธีลินที่เรียนภาษาญี่ปุ่นไปก่อนหน้าจนสื่อสารได้อย่างคล่องแคล่ว ซึ่งเป็นผลพลอยได้ให้หลานสาวของเขาคาร์ลินสามารถสื่อสารเข้าใจได้ถึงสามภาษานั่นคือไทย อังกฤษ และญี่ปุ่น และคาดว่าหลานคนเล็กที่พึ่งลืมตาดูโลกได้ไม่นานก็คงจะพูดได้สามภาษาเช่นเดียวกันตอนนี้ร้านขนมของเขาสาขาที่สองเริ่มทำการก่อสร้างเตรียมเปิดร้านแล้วในกลางปีหน้านี้ โดยเขาใช้เงินเก็บของตัวเองทั้งหมดไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากครอบครัวฟูมิโกะที่อยากช่วยให้เขาได้สร้างตัวเร็วๆ หรือแม้กระทั่งจากพี่สาวเขาเอง นั่นก็เพราะเขาอยากพิสูจน์ตัวเองให้ครอบครัวของฟูมิโกะเห็นว่าเขาสามารถดูแลเธอได้“วันนี้ออกไปกินข้าวนอกบ้านกั
Episode 88ปรับความเข้าใจหลังจากปรับความเข้าใจกันดีแล้วทั้งสองคนก็เริ่มปรับตัวเข้าหากันมากขึ้น โดยเฉพาะการใช้ชีวิตเป็นคู่รักจริงๆ สิ่งแรกที่เห็นได้ชัดถึงการเปลี่ยนแปลงไปคือการออดอ้อนของฟูมิโกะที่ดูเหมือนจะแสดงออกต่อเขามากยิ่งขึ้น ซึ่งเขาเองก็มองดูด้วยความเอ็นดู แถมยังรู้สึกดีเสียด้วยซ้ำที่เธอเริ่มแสดงตัวตนด้านใหม่ๆ ออกมาให้รู้จักกันและกันมากยิ่งขึ้น“คุณหนูครับมีคนมาหาครับ”“ใครเหรอ?” ฟูมิโกะที่กำลังให้อาหารปลาคาร์ปอยู่กับธามที่บ่อน้ำภายในเรียวกังหันไปถามลูกน้องที่เดินเข้ามาบอกข่าวด้วยสีหน้าสงสัย“ชื่อยูสึเกะครับบอกว่าเป็นเพื่อนของคุณหนู”“ยูสึเกะ?” คนตัวเล็กพึมพำด้วยน้ำเสียงกระอักกระอ่วน เธอรู้ดีว่าธามมีนิสัยขี้หึงมากแค่ไหน ครั้งก่อนที่บังเอิญเจอกันเขาก็งอนแก้มป่องออกจากร้านไปไม่บอกไม่กล่าว“ไอ้หน้าจืดนั่นเหรอ”“อือ มาหาน่ะ”“มาหาถึงบ้านเลย?”“อือ”“แล้วจะออกไปเจอไหม” ธามเอ่ยถามเสียงเรียบไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมาเป็นพิเศษ“เอ่อ…ควรออกไปเจอหน่อยไหมอุตส่าห์มาหาถึงบ้านแล้ว อ้อ บ้านฉันมีคนอยู่เต็มไปหมดเลยนะไม่ได้อยู่กันสองต่อสองแน่นอน”“ฉันเคยเตือนอะไรเธอไว้จำได้ไหม”“ไม่ให้เ
Episode 87ครอบครัวทั้งธามและฟูมิโกะสวมชุดกิโมโนและยูกาตะแบบโบราณออกมาทานข้าวเย็นพร้อมหน้าพร้อมตากัน โดยมีพ่อแม่และพี่ชายของฟูมิโกะร่วมวงอยู่ด้วย สถานการณ์ที่พึ่งผ่านไปก่อนหน้านี้เพียงไม่กี่ชั่วโมงที่พี่ชายเธอพึ่งจะใช้ดาบฟันแขนธามจนเลือดอาบทำให้บรรยากาศค่อนข้างดูอึดอัดอยู่พอสมควร“คิดยังไงกับลูกสาวฉัน”“มาถามอะไรตอนกินข้าวคะ” แม่ของฟูมิโกะเงยหน้าปรามสามี“ไม่เป็นไรครับ” ธามบอกด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม ก่อนจะหันไปตอบคำถามพ่อของฟูมิโกะ“ผมรักมิโกะจังครับ”“รักถึงขั้นไหน”ธามหันมามองใบหน้าหวานที่เอาแต่ก้มหน้างุดด้วยความประหม่าไม่รู้ว่าคำตอบของเขาจะออกมาในรูปแบบไหน“ถึงขั้นที่อาจจะมีหลานให้ทุกคนครับ”“ว่าไงนะ?! แกท้องเหรอมิโกะจัง?” ฟุทามิที่กำลังใช้ตะเกียบคีบอาหารเข้าปากเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตกใจ“พะ…พี่จะบ้าเหรอไม่ได้ท้องสักหน่อย แล้วนายทำไมไปพูดจากำกวมแบบนั้นเล่า!” ฟูมิโกะรีบปฏิเสธด้วยท่าทางเลิ่กลั่ก ก่อนจะหันมาต่อว่าคนข้างๆ ที่พูดจาชวนเข้าใจผิดไปแบบนั้น“แล้วไป บ้านฉันไม่รีบมีหลานไม่ต้องเอาหลานมาให้พวกฉันตอนนี้”“ครับ” ธามรับคำสั้นๆ“แล้วมีแพลนจะแต่งงานไหม” คราวนี้เป็นพ่อของฟู
Episode 86ตกหลุมพรางอุณหภูมิห้องดูเหมือนจะเริ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ ตามอุณหภูมิในร่างกายของทั้งสองคน จังหวะหายใจเริ่มสอดประสานเป็นหนึ่งเดียวกัน ไออุ่นจากฝ่ามือหนาที่ลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างขาวเนียนทำให้ไรขนอ่อนลุกชันขึ้นตามอารมณ์กระสันที่ถูกปลุกเร้าขึ้นมา“อื้อ เดี๋ยวมีคนมา”“ช่างคนอื่นสิ ตอนนี้คิดแค่เรื่องของเราก็พอ” ถ้อยคำหวานที่คอยหลอกล่อให้คนตัวเล็กตกหลุมพราง เริ่มได้ผลขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเธอเริ่มสูญเสียการควบคุม ร่างกายเริ่มอ่อนแรงเกินกว่าจะผลักไสเขาออกไป หนำซ้ำเธอกลับรู้สึกต้องการเขาเสียด้วยซ้ำ“ห้องเก็บเสียงไหม”“เป็นเรียวกังแบบโบราณน่ะเลยไม่ค่อยเก็บเสียงเท่าไหร่”“อืม เข้าใจแล้วงั้นเธอก็ต้องอดทนหน่อยนะถ้าไม่อยากให้ใครมาได้ยินว่าเราสองคนกำลังทำแผลกันยังไง” ธามกระตุกยิ้มมุมปากด้วยความเอ็นดูใบหน้าเขินอายของหญิงสาวใบหน้าคมคายเลื่อนเข้ามาใกล้พร้อมกับจับใบหน้าหวานให้หันมาจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดลงมาบนปลายจมูกเชิดรั้น ริมฝีปากหนาทาบทับลงมาบนริมฝีปากสั่นระริกของหญิงสาวอย่างแผ่วเบาก่อนจะเริ่มบดขยี้เบาๆ ชิมความหอมหวานที่คุ้นเคยจังหวะลมหายใจที่เริ่มติดขัดส่งผลให้ริมฝีปากบ
Episode 85ยังคิดถึงการต่อสู้ที่ธามเป็นรองตั้งแต่เริ่มต้นทำให้เขาพลาดท่าถูกดาบฟันเข้าที่ต้นแขนข้างขวาจนเลือดอาบ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีทีท่าว่าจะยอมแพ้เลย ในขณะที่อีกคนพยายามกัดฟันข่มความเจ็บปวดเดินหน้าต่อสู้อยู่นั้น คนดูอย่างฟูมิโกะกลับร้องไห้ออกมาจนแทบไม่มีเสียงให้ร้อง“พอได้แล้ว…ฮึก พ่อหนูยอมแล้วให้หนูแต่งงานกับใครก็ได้ หนูจะไม่โกหกแล้ว” ฟูมิโกะรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายสะบัดแขนออกจากพันธนาการของลูกน้องวิ่งออกมาคุกเข่าขอร้องต่อหน้าพ่อตัวเองพร้อมกับกอดขาพี่ชายตัวเองเอาไว้ไม่ให้ลงมือไปมากกว่านี้“ทำอะไรของเธอน่ะฉันจัดการได้” ธามทิ้งดาบเดินเข้ามาพยุงคนตัวเล็กให้ลุกขึ้น แต่เธอกลับกอดขาพี่ชายเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เสียงร้องไห้ของเธอทำให้เธอแทบจะไม่ได้ยินอะไรรอบตัวเลยในตอนนี้“ไม่เอา พอได้แล้ว…ฮึก นายยอมแพ้เถอะนะ” ฟูมิโกะบอกเสียงสั่น “เธอยังสู้เพื่อฉันขนาดนี้แล้วฉันจะยอมแพ้ได้ยังไง” ธามบอกพร้อมกับลูบศีรษะทุยเบาๆ ด้วยความเอ็นดู“เฮ้อ ไปรักกันที่อื่นไป” ฟุทามิถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินไปส่งดาบให้ลูกน้องเอาไปเก็บ ส่วนเขาก็เดินกลับมานั่งจิบชาที่นั่งตัวเอง“พาไปทำแผลสิมิโกะ” แม่ของฟูมิโกะ
Episode 84ด่านเคราะห์ว่าที่พ่อตายากูซ่าฟูมิโกะวิ่งตามธามออกมาที่รถ มือเล็กๆ เอื้อมไปคว้ามือเขาเอาไว้ก่อนที่เขาจะเดินไปไกลกว่านี้“เดี๋ยวก่อนสิเรายังไม่ได้กินอะไรกันเลยนะ”“ฉันกินไม่ลงแล้ว เธอกลับไปกินกับไอ้หน้าจืดนั่นแทนสิคงมีความหลังให้ต้องคุยกันเยอะน่าดู”“นายหึงเหรอ? นายทำเหมือนหึงฉันอีกแล้วนะรู้ไหม” ฟูมิโกะถามเพื่อความชัดเจน“ฉันทำขนาดนี้แล้วเธอยังไม่เข้าใจอีกเหรอว่าฉันชอบเธอขนาดไหน ชอบจนอยากเข้าไปซัดหน้าไอ้นั่นที่เข้ามาคุยกับเธอเต็มทีแล้ว เธอต่างหากตั้งแต่เริ่มต้นเคยคิดจะจริงจังกับฉันบ้างไหม หรือเห็นฉันเป็นแค่ไม้กันหมาเอาไว้หนีการแต่งงานแค่นั้นถึงได้คิดว่าคำพูดและการกระทำของฉันมันไม่มีค่าพอให้เธอเก็บมาใส่ใจว่าฉันทำไปเพราะชอบเธอจริงๆ ไม่ใช่การแสดงแบบที่เธอทำอยู่!”“หมายความว่ายังไง? การแสดงอย่างงั้นเหรอ?”“คุณพ่อ!” คนตัวเล็กตาเบิกโพลงด้วยความตกใจที่เห็นพ่อตัวเองเดินเข้ามาพร้อมกับพี่ชายตัวเอง เธอใช้เหตุผลในการเลิกรากับธามเพื่อบอกครอบครัวตัวเองถึงการกลับมาญี่ปุ่นของเธอและขอร้องไม่ให้ครอบครัวเข้าไปยุ่งในความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาที่กลายเป็นอดีตไปแล้ว“กลับไปคุยกันที่บ้าน
Episode 83ใจไม่แข็งพอเมื่อใจไม่แข็งพอสุดท้ายเธอก็พาตัวเองขึ้นมาอยู่บนรถกับธามจนได้ โดยที่ตัวเธอเองไม่รู้ด้วยซ้ำว่าปลายทางที่กำลังจะไปคือที่ไหน“จะพาฉันไปไหน”“ไม่รู้เหมือนกัน แค่บอกให้คนขับรถขับวนไปเรื่อยๆ”“ว่างเหรอ”“ไม่ว่าง แต่ไม่รู้จะทำยังไงไม่ให้เธอหนีไปอีก”“นายมีอะไรจะพูดก็พูดมา” ฟูมิโกะชิงตัดบทสนทนากลบเกลื่อนอาการประหม่าของตัวเอง“หาร้านกินข้าวกันไหม”“อือ”ธามบอกให้คนขับรถแวะร้านอาหารให้ ระหว่างนั้นก็แอบยื่นมือไปกุมมือเรียวเอาไว้ แต่เธอกลับดึงมือออกอีกทั้งยังไม่ยอมมองหน้าเขาตรงๆ สักทีเขาเองก็ไม่อยากบีบคั้นเธอให้รู้สึกอึดอัดจนเกินไป จึงรอให้ถึงร้านอาหารแล้วค่อยหาโอกาสเปิดใจคุยกับเธออย่างจริงจังร้านอาหาร“อยากสั่งอะไรเพิ่มไหม” ธามเอ่ยถามหลังจากสั่งอาหารที่คิดว่าเธอน่าจะชอบมาหลายอย่าง“ไม่แล้ว แค่นั้นก็กินไม่หมดแล้ว” ฟูมิโกะตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก“ฉันสั่งแต่ของที่เธอน่าจะชอบมาทั้งนั้นเลยนะ”“รู้ได้ยังไงว่าฉันชอบกินอะไร”“ก็สังเกตเอาเวลากินข้าวด้วยกันไง เธอชอบกินอะไรที่มันครีมมี่ๆ ใช่ไหม ไว้วันหลังฉันจะลองทำให้กินนะ”“นายไม่ต้องมาทำตัวดีกับฉันหรอก ฉันไม่ชินมีอะไ
Episode 82ขอจีบได้ไหมประเทศญี่ปุ่นธามเงยหน้ามองท้องฟ้าประเทศญี่ปุ่นด้วยหัวใจที่กลับมาเต้นแรงมีความหวังอีกครั้ง อย่างน้อยๆ ก็ได้เข้าใกล้ฟูมิโกะเข้ามาอีกนิดถึงแม้จะไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าก้าวต่อๆ ไปจะต้องเจอกับอะไรบ้าง เพราะเขาก็เป็นเพียงผู้ชายธรรมดาที่มาเหยียบถึงถิ่นยากูซ่า เพราะได้รับความช่วยเหลือจากอาคิรา เลยมีคนจัดเตรียมที่พัก และคนขับรถเอาไว้ให้ ธามสั่งให้คนขับรถพาเขาไปที่บ้านของฟูมิโกะทันทีที่มาถึง‘มาขอพบฟูมิโกะจัง’ธามชูกระดาษที่เขียนเป็นภาษาญี่ปุ่นให้บอดี้การ์ดที่ยืนเฝ้าหน้าประตูดู เพราะเขาไม่สามารถสื่อสารภาษาญี่ปุ่นได้ โดยธีลินพี่สาวของเขาเป็นคนเขียนเตรียมมาให้ทั้งหมด‘บอกว่าธามมาขอพบ’บอดี้การ์ดหันมามองหน้ากัน ก่อนอีกคนจะเดินหายเข้าไปในตัวบ้านเพื่อรายงานการมาของเขา ไม่นานก็กลับออกมา“คุณหนูไม่อนุญาตให้เข้าพบ” ธามหันไปมองหน้าคนของอาคิราที่มากับเขาเพื่อให้ช่วยแปลความหมายที่บอดี้การ์ดพูดมาเมื่อครู่นี้“เขาบอกว่าไม่ให้เข้าพบครับ”“แสดงว่าอยู่ที่นี่จริงๆ สินะ” ธามพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหยิบกระดาษอีกแผ่นส่งให้บอดี้การ์ด “บอกว่าเอาไปให้มิโกะจังให้หน่อย” ธามหันไปขอความ
Episode 81ทบทวน“กันเขาไว้ และต่อไปนี้ห้ามให้ผู้ชายคนนี้เข้าใกล้ฉันอีก” ฟูมิโกะออกคำสั่งลูกน้องเสียงเรียบ ก่อนจะก้าวขึ้นรถไปโดยไม่หันหลังไปมองธามเลยว่าเขาพยายามที่จะฝ่าด่านลูกน้องเข้ามาหาเธอแค่ไหนซึ่งแน่นอนว่าเขาทำมันไม่สำเร็จ ทุกอย่างจึงจบลงด้วยการจากไปแบบไม่มีวันหวนกลับของฟูมิโกะ และเรื่องราววุ่นวายที่เขาไม่ต้องการให้มีในชีวิตด้วยเช่นกันแต่ทำไมในใจของเขากลับรู้สึกผิด และเจ็บปวดมากกว่าดีใจเสียอีก นั่นเป็นเพราะแม้แต่คำว่าขอโทษเขาก็ไม่ได้เอ่ยออกไปต่อหน้าเธอส่วนฟูมิโกะเองหลังจากคืนนั้นเธอก็บินตรงกลับญี่ปุ่นทันทีทำให้ต่อให้ธามจะบุกไปหาเธอที่คอนโดอีกกี่ครั้งก็ไม่มีทางได้พบเจอกับเธออีกแล้ว“ไหวไหมเนี่ยพี่ธาม ไปทะเลาะกันยังไงทำไมถึงได้…” โซ่เดินมาถามด้วยความเป็นห่วง หลายวันมานี้เขาเหมือนร่างที่ไร้วิญญาณทำอะไรเหม่อลอยไปหมด วันๆ แทบจะอยู่ไม่ติดร้านเอาแต่ไปเฝ้าคอนโดของฟูมิโกะทั้งวันส่วนผ้าแพรหลังจากกลับจากทะเลก็ได้มาขอโทษกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป และพยายามเว้นระยะห่างจากธามจนบรรยากาศในร้านดูอึดอัด“คนผิดคือฉันเอง สมควรแล้วที่เป็นแบบนี้” ธามเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงและแววตาว่างเปล่า“ผิดแล