บทที่ 5

กลางดึก ที่ชั้น 33 ของโรงแรมเซิ่งหลุน

งานเลี้ยงกำลังดำเนินอยู่ ส่วนด้านนอกหน้าต่างบานใหญ่ทิวทัศน์ยามค่ำคืนอันพลุกพล่านของเมืองอวิ๋น

งดงามจับใจ

เสียงเปียโนอันไพเราะลอยมาเข้าหู ฉู่เหมียนเอนกายพิงเคาน์เตอร์บาร์อย่างเกียจคร้าน แกว่งแก้วไวน์แดงในมือไปมาอย่างเบื่อหน่าย ดวงตาอันเย้ายวนเหลือบมองไปรอบ ๆ เป็นครั้งคราว

สายตาของชายหนุ่มในงานต่างก็จ้องมองเธออย่างหิวกระหาย พวกเขาต้องการจะเข้ามาพูดคุย แต่ไม่มีใครกล้า

วันนี้เธอสวมชุดเดรสยาวสีดำสายเดี่ยว ชายกระโปรงออกแบบให้มีระบายเล็กน้อย เผยให้เห็นปลีน่องขาวเนียนสวย

ชุดเดรสยาวทรงหลวมห้อยอยู่บนร่างของเธออย่างลงตัว อวดให้เห็นสัดส่วนร่างกายที่สมบูรณ์แบบอย่างชัดเจน ผมหยิกยาวสลวยแผ่ลงมากลางหลัง รอยสักรูปผีเสื้อปรากฏให้เห็นราง ๆ ดูโดดเด่นเกินกว่าจะละสายตา

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ฉู่เหมียนก้มดู เป็นข้อความ

ฉู่เทียนเหอ [ ถึงงานเลี้ยงหรือยัง ]

ฉู่เหมียนถอนหายใจ ตอบกลับข้อความ [ ค่ะ ]

เมื่อคืนนี้ฉู่เทียนเหอเป็นคนมารับเธอกลับบ้าน ตอนที่เธอเมาได้ที่เขาก็เกลี้ยกล่อมให้เธอยอมมาร่วมงานเลี้ยงในคืนนี้และยังจะจัดแจงจับคู่ให้เธออีก

ประเด็นสำคัญคือเธอดันเผลอตกลงไปจริง ๆ

คววามเมาทำให้เกิดเรื่องยุ่งยากตามมาไม่รู้จบ!

"ฉู่เหมียน?" จู่ ๆ ก็มีเสียงพูดภาษาจีนที่ไม่ค่อยคล่องปากดังขึ้นจากข้างหู

ฉู่เหมียนหันศีรษะไปมองเล็กน้อย เห็นชายหนุ่มชาวต่างชาติผมสีทองตาสีฟ้า

ชายหนุ่มเบิกตาโตด้วยความประหลาดใจ พูดว่า "คุณจริง ๆ ด้วย?"

ฉู่เหมียนก็รู้สึกแปลกใจเช่นกัน "จอห์น? มาที่นี่ได้ยังไงคะ?"

ผู้ช่วยของจอห์นอดสงสัยไม่ได้ "คุณจอห์น รู้จักกับคุณฉู่ด้วยเหรอครับ?"

ฉู่เหมียนยิ้ม เมื่อห้าปีก่อนตอนที่เธอไปเที่ยวต่างประเทศ จอห์นประสบอุบัติเหตุก็ได้เธอเป็นคนช่วยเขาไว้

ผู้ช่วยอธิบายว่า "คุณจอห์นเป็นแขกรับเชิญพิเศษของงานเลี้ยงในวันนี้ครับ คุณฉู่อาจจะไม่ทราบแต่ตอนนี้เขาเป็นนักลงทุนด้านการเงินมือฉมังที่โด่งดังในต่างประเทศ”

ฉู่เหมียนรู้สึกมึนงง ไม่น่าเชื่อว่าจอห์นที่เธอรู้จักจะเก่งขนาดนี้

เมื่อห้าปีก่อน เขายังเป็นแค่คนจรจัดที่ไม่มีแม้แต่บ้านซุกหัวนอน ต้องออกไปขอทานข้างนอก

จอห์นโบกมือ เขามีนิสัยถ่อมตัวและขี้อายเหมือนเด็กหนุ่ม "ผมไม่ได้เก่งขนาดนั้นหรอกครับ ตอนนั้นต้องขอบคุณ ฉู่เหมียนมาก ๆ..."

ถ้าไม่มีฉู่เหมียน เขาคงนอนตายอยู่ใต้สะพานนั้นไปแล้ว ฉู่เหมียนเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตเขาไว้

"คุณมาประเทศจีนครั้งนี้มีธุระอะไรเป็นพิเศษเหรอคะ?" ฉู่เหมียนถามอย่างสุภาพ

จอห์นกำลังจะตอบ แต่แล้วก็ชี้ไปที่ชายหนุ่มที่เดินเข้ามาจากทางประตูด้วยรอยยิ้ม กล่าวอย่างร่าเริงว่า "มาเพื่อเจรจาความร่วมมือกับคุณกู้น่ะครับ"

เมื่อฉู่เหมียนได้ยินคำนี้ เธอก็รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง

คุณกู้ ผู้ทรงอิทธิพลที่สุดในเมืองอวิ๋นก็มีแต่เขาคนเดียวเท่านั้น

ฉู่เหมียนเงยหน้าขึ้นมองออกไปด้านนอก แล้วก็เห็นคนที่เธอไม่อยากเจอที่สุดนั่นก็คือกู้ว่างเชิน

ชายหนุ่มสวมชุดสูทสั่งตัด รูปร่างสูงเพรียวสง่า ไหล่กว้าง เอวคอด สัดส่วนดีมาก

ทันทีที่เข้ามาในงานเลี้ยง เขาก็กลายเป็นจุดสนใจของทุกคน หลายคนเข้ามาทักทายเพื่อสร้างความคุ้นเคย หวังว่าจะได้มีความสัมพันธ์ด้านธุรกิจกับกู้ว่างเชิน

อย่ามองว่าเขาอายุยังน้อย เพราะสถานะของเขาในแวดวงธุรกิจนั้นมั่นคงมาก แม้แต่รุ่นพี่ที่อาวุโสกว่ายังต้องเรียกเขาว่าคุณกู้ด้วยความเคารพ

ในสายตาของฉู่เหมียน นอกจากเรื่องที่กู้ว่างเชินไม่รักเธอแล้ว ก็ไม่มีข้อบกพร่องใด ๆ ที่จะยกมาติเตียนได้

ข้างกายเขายังมีหญิงสาวในชุดเดรสสีขาวคนหนึ่ง เธอคือลู่เจียวลูกสาวของบริษัทตระกูลลู่

ตระกูลลู่มีภูมิหลังที่โดดเด่น เป็นหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ของเมืองอวิ๋น พ่อแม่ของตระกูลลู่ตามใจลูกสาวมาก

ลู่เจียวมีพี่ชายสามคน ทุกคนต่างก็รักและตามใจลู่เจียวมากเช่นกัน

ฉู่เหมียนและลู่เจียวเป็นเพื่อนกันมาหลายปี แต่ดันโชคร้ายไปชอบผู้ชายคนเดียวกัน

นอกจากจะไม่ได้รับความรักแล้ว ยังสูญเสียมิตรภาพไปด้วย

เธอเป็นผู้แพ้อย่างสิ้นเชิง

ลู่เจียวเกี่ยวก้อยกับกู้ว่างเชิน ทั้งคู่สบตากัน กู้ว่างเชินแสดงอารมณ์ผ่อนคลายออกมา

ทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้าลู่เจียวเขามักจะอ่อนโยนเสมอ

ฉู่เหมียนมองฉากนี้ หัวใจของเธอเจ็บปวดรวดร้าว

หลังจากแต่งงานกับกู้ว่างเชินมาหลายปี เขาไม่เคยยิ้มให้เธอแบบนี้เลย

ราวกับว่าการแต่งงานของทั้งสองไม่เคยได้รับการยอมรับจากเขา

"ฉู่เหมียนครับ นั่นไงคุณกู้ เขาดังมากเลยนะ ผมจะพาคุณไปทำความรู้จักกับเขาสักหน่อย" จอห์นจับมือ

ฉู่เหมียนเดินไปทางกู้ว่างเชิน

ฉู่เหมียนหัวเราะ เธอยังต้องทำความรู้จักกับกู้ว่างเชินอีกเหรอ

ตลอดเจ็ดปี เธอเคยเห็นมุมอ่อนโยนและมุมที่กระตือรือร้นของเขา เคยเห็นมุมเย่อหยิ่งและมุมที่สง่างามของเขา ทั้งยังเคยเห็นมุมไร้หัวใจและมุมที่เขาใช้คำพูดคำจารุนแรง

เธอรู้จักกู้ว่างเชินดีกว่าใคร ๆ

"ไฮ คุณกู้!" จอห์นร้องเรียกกู้ว่างเชิน

สายตาของกู้ว่างเชินมองไปที่จอห์น แต่เพียงแค่หนึ่งวินาทีก็ย้ายไปที่ฉู่เหมียน

ฉู่เหมียนสบตากับกู้ว่างเชินโดยไม่ทันตั้งตัว

เธอหันหลังเตรียมจะเดินหนีโดยสัญชาตญาณ ไม่ต้องการเผชิญหน้ากับกู้ว่างเชิน แต่ก็ถูกจอห์นดึงตัวให้เดินเข้าไปหา

กู้ว่างเชินหรี่ตามองการกระทำที่จอห์นจับมือฉู่เหมียนไว้อย่างใกล้ชิด สายตาของเขานิ่งเฉย

เพิ่งจะหย่าขาดจากเขาไป ผู้หญิงคนนี้ควงผู้ชายเปลี่ยนวันละคน ฉู่เหมียนนี่เป็นนักโปรยเสน่ห์ที่ยอดเยี่ยมเสียจริง ๆ

“เหมียนเหมียน เธอก็มาด้วยเหรอ?" ลู่เจียวทักทายด้วยความประหลาดใจ

"คุณคนนี้คือ?" จอห์นมองไปที่ลู่เจียวด้วยความประหลาดใจ "ได้ยินมาว่าคุณกู้แต่งงานแล้ว อย่าบอกนะครับว่าคุณผู้หญิงคนนี้คือภรรยาของคุณกู้?"

แววตาของฉู่เหมียนมืดลง

แต่งงานกันมาสามปี ภรรยาในทะเบียนอย่างเธอกลับมีน้ำหนักน้อยเหมือนฟองสบู่ เปราะบางเหลือเกิน

มีคนจำนวนมากที่ไม่รู้ว่าเธอเป็นภรรยาของกู้ว่างเชิน เช่นเดียวกับจอห์น รวมถึงกู้ว่างเชินเองก็ด้วย

ทางด้านลู่เจียวก็มองกู้ว่างเชินอย่างระมัดระวัง กอดแขนกู้ว่างเชินไว้แน่น

สีหน้าของเธอค่อนข้างตึงเครียด ราวกับว่ากำลังรอให้กู้ว่างเชินมอบสถานะให้กับเธอ

กู้ว่างเชินเหลือบมองไปที่ฉู่เหมียน พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ใช่ครับ"

"โอ้โฮ คนหล่อกับคนสวย เหมาะสมกันมาก" จอห์นอุทาน แล้วหันไปถามฉู่เหมียนด้วยรอยยิ้ม "จริงไหมครับ? ฉู่เหมียน"

ฉู่เหมียนเงยหน้าขึ้น สบตากับดวงตาสีดำลึกของกู้ว่างเชิน อดไม่ได้ที่จะกำแก้วไวน์ไว้แน่น

ภายใต้รูปลักษณ์ที่สงบของฉู่เหมียน หัวใจของเธอถูกฉีกกระชากอย่างรุนแรง เจ็บปวดเสียจนหายใจไม่ออก

เขาไม่เคยแนะนำให้คนอื่นรู้เลยว่าเธอเป็นภรรยาของเขา

ทุกครั้งที่เธอถามว่าทำไม เขาจะตอบด้วยความหงุดหงิดว่า “ก็แค่สถานะ ไม่เห็นต้องประกาศให้คนทั้งโลกรับรู้เลย อย่าทำตัวเป็นเด็กน้อยให้มากนัก"

เมื่อนึกย้อนกลับไปแล้ว ไม่ใช่ว่าไม่จำเป็นแต่เป็นเพราะเธอ…ฉู่เหมียน ไม่คู่ควรต่างหาก

ลู่เจียวได้รับการยอมรับ สีหน้าของเธอค่อนข้างเขินอาย

นี่เป็นครั้งแรกที่กู้ว่างเชินยอมรับต่อหน้าสาธารณชนว่าเธอเป็นภรรยาของเขา ประเด็นสำคัญคือพูดต่อหน้า

ฉู่เหมียนซะด้วย

ฉู่เหมียนหลุบตาลง ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม "สมกันจริง ๆ ค่ะ"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น กู้ว่างเชินก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ค่อย ๆ กำมือที่ล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกงแน่น

นึกถึงตอนที่ฉู่เหมียนบอกว่าชอบเขาครั้งแรก เด็กสาวคนนั้นมีดวงตาที่สดใสและมุ่งมั่น ‘ฉันไม่ยอมให้ใครมาตัดสินว่าคุณเหมาะกับใคร ฉัน ฉู่เหมียนเท่านั้นที่คู่ควรกับคุณ!"

แต่ตอนนี้ เธอกลับยอมรับด้วยรอยยิ้มว่าเขากับลู่เจียวเหมาะสมกัน

เธอว่าง่ายและยอมรับคำพูดคนอื่นขนาดนี้ อยากจะเล่นกลอะไรอีก?

"คุณกู้ครับ นี่เพื่อนผมเอง ฉู่เหมียน" จอห์นแนะนำให้กู้ว่างเชินรู้จัก

ฉู่เหมียนซ่อนความขมขื่นไว้ ยื่นมือขวาออกไป ยิ้มให้กู้ว่างเชิน “สวัสดีค่ะคุณกู้ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"

กู้ว่างเชินมองคิ้วและดวงตาของฉู่เหมียนอย่างไร้อารมณ์ เธอพูดคำว่า ‘คุณกู้’ ที่เขาสุดแสนจะรังเกียจ

เป็นครั้งแรกที่เขาสัมผัสได้ถึงสิ่งที่เรียกว่าออร่าทำลายล้างจากตัวของฉู่เหมียน

เธอมีรอยยิ้มที่อ่อนโยนและสวยงาม แต่เมื่อมองมาที่เขา ดวงตาของเธอกลับซ่อนคมมีดไว้

กู้ว่างเชินไม่ได้ยื่นมือออกไป

ฉู่เหมียนไม่สนใจ เอาเข้าจริงนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทำหน้าบึ้งใส่เธอ ในใจของกู้ว่างเชินคิดว่าเธอไม่คู่ควรจะได้รับการให้เกียรตอยู่แล้ว

จอห์นไม่รู้สึกถึงบรรยากาศที่แปลกประหลาด เริ่มพูดชมฉู่เหมียนอย่างไม่เสียดายคำพูด "ฉู่เหมียนเป็นผู้หญิงที่ใจดีและมีน้ำใจยิ่งใหญ่ที่สุดที่ผมเคยเจอเลยครับ ผมชื่นชมเธอมาก"

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมองไปที่ฉู่เหมียน แววตาของจอห์นก็เรียกได้ว่ายกย่องด้วยความบริสุทธิ์ใจ

กู้ว่างเชินมองสีหน้าของเขา แล้วก็มองไปที่ฉู่เหมียน อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เธอวางกับดักให้ลู่เจียว ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าลู่เจียวกลัวน้ำ แต่ก็ยังผลักลู่เจียวลงสระว่ายน้ำ

ผู้หญิงแบบนี้เรียกว่าใจดีเหรอ?

เมื่อรู้สึกถึงการเยาะเย้ยในแววตาของกู้ว่างเชิน ฉู่เหมียนก็หุบยิ้ม "จอห์น คุณกู้ดูเหมือนจะไม่ชอบฉันสักเท่าไร พวกคุณคุยกันไปก่อนเถอะ ฉันไม่รบกวนแล้ว"

เมื่อพูดจบ ฉู่เหมียนก็หันหลังเดินจากไป

เธอเดินช้า ๆ อย่างเกียจคร้าน รอยสักรูปผีเสื้อที่แผ่นหลังสะดุดตา มีชีวิตชีวา แต่กลับทำให้ดวงตาของ

กู้ว่างเชินเจ็บปวด

จอห์นพูดติดตลก "บนโลกนี้ไม่มีใครไม่ชอบฉู่เหมียนหรอก นอกจากคนคนนั้นจะตาบอด"

กู้ว่างเชิน "..."

ฉู่เหมียนมีนิสัยชอบอ่านข่าว โดยเฉพาะข่าวที่เกี่ยวกับเขา

เมื่อเช้านี้ข่าวที่เขาพาลู่เจียวไปร่วมงานเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่ เธอต้องเห็นแน่แต่เธอกลับไม่ส่งข้อความหรือโทรหาเขาเพื่อต่อว่าใด ๆ เลย

หรือว่าครั้งนี้เธอจะยอมปล่อยมือจริง ๆ

ลู่เจียวสังเกตท่าทีของกู้ว่างเชินอย่างละเอียด พบว่าหลังจากที่ฉู่เหมียนขอหย่า กู้ว่างเชินกลับดูไม่ค่อยมีความสุขเท่าที่ควร

ลู่เจียวอดกังวลไม่ได้หรือว่ากู้ว่างเชินจะเริ่มมีใจให้กับฉู่เหมียน?

จู่ ๆ เสียงตะโกนก็ดังขึ้นจากกลางห้องโถง "แย่แล้ว คุณหานหัวใจวาย เป็นลมไปแล้ว!"