2.2

“เอิ่ม... เพื่อนคะ คนนั้นใครเอ่ย หลัวใหม่เหรอ?” กิ๊กถามเปิดประเด็นทันทีที่ทุกคนกลับมานั่งกันที่โต๊ะแล้ว

“ไม่ใช่ นั่นเพื่อนพี่ชายกู”

“อย่ามาคิดจะโกหกพวกกู มึงดูนี่!” เฟิร์นพูดต่อพลางยื่นโทรศัพท์มือถือของตัวเองให้กรรวีดู ในนั้นมีคลิปที่ถ่ายทันตอนเธอจูบกับเรวัตพอดิบพอดี

“โหยอีผี! ถ่ายไว้ทำไม ลบ!” กรรวีโวยวาย มีเรื่องกันตั้งนานจนเธอโดนตบหน้าหันเพื่อนก็ไปไม่ทันช่วย แต่ดันมาทันตอนฉากเลิฟซีนซ้ำยังถ่ายคลิปเอาไว้อีกด้วย มันน่าทุบให้หลังหักเรียงคนเสียจริง

“บอกพวกกูมาว่าอะไรยังไง ไหนเล่ามาซิ” จูนคาดคั้น ในขณะนั้นทุกสายตาก็หันมามองเธออย่างรอคำตอบ กรรวีถอนหายใจพลางกลอกตามองบนที่รอบกายมีแต่เพื่อนขี้เผือก

“โอ๊ย พวกมึงก็นะ ไม่ถามบ้างล่ะว่ารอยฝ่ามือบนหน้ากูเนี่ยได้มายังไง!” กรรวีหัวเสียที่เพื่อนไม่เห็นรอยบนหน้าเธอเลย โฟกัสแต่เรื่องผู้ชายอย่างเดียว

“เชี่ย! ไปโดนใครตบมาวะเนี่ย เพิ่งเห็น” เมื่อเห็นเพื่อนเริ่มหันมาสนใจรอยตบบนหน้า เธอจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างละเอียดยิบเพื่อหาพวกมาช่วยด่านานาให้สาแก่ใจ และตั้งใจเบี่ยงประเด็นไม่ให้เพื่อนไปสนใจโฟกัสเรื่องของเรวัตอีก

หลังจากที่นั่งดื่มต่อไม่นานเรวัตเดินเข้ามาหากรรวีที่โต๊ะ จากที่เพิ่งเบี่ยงเบนความสนใจของเพื่อนได้ ตอนนี้เธอกลับกลายเป็นจุดสนใจของคนรอบโต๊ะเลย

รูปร่างสูงใหญ่ หน้าตาลูกครึ่ง มาดมาเฟียกร้าวใจดูหล่อร้ายขนาดนี้ ไม่ใช่แค่เพื่อนแล้วเพราะเรวัตที่เดินมามีออร่าดึงดูดสายตาของคนรอบข้างได้เป็นอย่างดี

“ถ้ามีปัญหาอะไรเรียกพี่หรือคนของพี่ได้ตลอดนะ ส่วนมื้อนี้พี่ขอเลี้ยงเอง” เรวัตยืนคร่อมหลังกรรวีที่นั่งอยู่ เขาโน้มหน้าลงมาคุยกับเธอจนริมฝีปากหยักแทบจะชิดใบหูขาว คางของเขาแทบจะเกยอยู่บนไหล่เธออยู่แล้ว

ลมหายใจอุ่นกลิ่นมินต์ที่รดรินพวงแก้มขาวทำเอากรรวีขนลุกเกรียวจนต้องหันไปมอง จังหวะนั้นกลับกลายเป็นว่าปลายจมูกเชิดรั้นดันไปสัมผัสหน้าแก้มของเรวัตอย่างไม่ตั้งใจ ฉากนั้นทำเอาสาว ๆ ที่มองมาแทบกรีดร้องด้วยความอิจฉา

“คะ ค่ะ..ขอบคุณนะคะพี่เรย์ แต่ไม่ต้องเลี้ยงก็ได้ค่ะหงส์เกรงใจ พอดีมากันหลายคน” กรรวีผละตัวออกห่างเล็กน้อย ยังคงสงวนท่าทางให้เป็นปกติ เธอเข้าใจดีว่าเสียงเพลงมันดัง ทั้งเขาและเธอก็ไม่ได้ตั้งใจ แค่ความบังเอิญที่ทำให้ใกล้กันขนาดนี้

“ไม่ต้องเกรงใจหรอก เพราะต่อไปพี่อาจมีเรื่องให้หงส์ช่วยเหมือนกัน”

“ช่วย? เรื่องอะไรเหรอคะ”

“ไม่รู้สิ... เอาไว้คุยกันวันหลังนะ เราสนุกกับเพื่อนต่อเถอะ ถ้ากลับไม่ไหวยังไงก็บอก ห้องทำงานพี่อยู่ชั้นบนสุดริมขวาสุด บอกการ์ดหรือจะขึ้นไปเองก็ได้ตามสบายเลย” เพราะเขาจะสั่งการ์ดไว้ว่าสำหรับกรรวีจะขึ้นไปเมื่อไหร่ก็ได้

“อ่า.. ค่ะ ขอบคุณค่ะ” กรรวีรับคำมาอย่าง'งง ๆ เรวัตเนี่ยนะมีเรื่องให้เธอช่วย ร้อยวันพันปีแทบไม่ได้คุยกันเลยด้วยซ้ำ สายงานของเธอกับเขาก็คนละทางกัน เขาทำงานสีเทาส่วนเธอเป็นหมอ จะมีอะไรให้ช่วยได้ อย่าบอกนะว่าให้ช่วยจีบพรนับพันให้ ถ้าเรื่องนี้ไม่มีวันเสียหรอกเธอจะเก็บพรนับพันไว้ให้พี่ชาย

หลังจากที่เรวัตเดินจากไป กรรวีก็ไหวไหล่อย่างไม่อยากใส่ หากเธอช่วยได้ก็ช่วยไปแต่หากช่วยไม่ไหวก็ค่อยว่ากันอีกที

“นี่มึงแน่ใจนะว่าแค่เพื่อนพี่ชาย กูว่าไม่ใช่ละ...”

“เออว่ะ จังหวะตอนที่หันหน้ามาป๊ะกัน โคตรจิ้นเลยมึง~”

“กูละเขินแทนเลย” เสียงเพื่อนของกรรวีเอ่ยแซว ทั้งที่กรรวีก็ยืนยันว่าไม่ใช่ แต่ด้วยความที่เธอไม่ได้สนใจต่อล้อต่อเถียงอะไรเลยไม่มีเพื่อนคนไหนแซวต่อ แค่พูดเล่นกันพอหอมปากหอมคอเท่านั้น

ในกลุ่มเพื่อนที่อยู่ในวัยเบญจเพสเรื่องราวส่วนใหญ่ที่ใช้สนทนากันคงไม่พ้นเรื่องชีวิต การเงิน การงาน และครอบครัวเสียมากกว่า เอาเรื่องเฮงซวยในชีวิตมาระบายและคอยให้คำปรึกษาตาม เวลาหลักในชีวิตคือการทำงาน จะได้ออกมาสังสรรค์ด้วยกันบ้างก็นาน ๆ ครั้งไม่ได้บ่อยเท่าตอนเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว ได้จัดมิตติ้งย่อยกันทั้งทีกรรวีจึงเอาให้สุด พรุ่งนี้เป็นวันหยุดเลยดื่มได้

“เฮ้ย! เบาได้เบา กระดกเหล้าอย่างกับน้ำเปล่าเลย” เจเพื่อนชายในกลุ่มที่นั่งดื่มเงียบ ๆ มานานร้องห้าม จะแย่งแก้วลงแต่กรรวีกลับปัดมือเพื่อนทิ้งตามด้วยเสียงพูดก่นด่า

“แม่ง... ทำตัวเป็นที่ปรึกษา ที่ไหนได้จะคาบไปแดกเอง”

“นี่มึงกำลังด่าอีพี่นานา?” จูนถามขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงเพื่อนเอื้อนเอ่ยอย่างเมามายแทบไม่ได้สติ

“เออ! หญิงก็ร้าย ชายก็เหี้ย”