2.1

ผ่ามือใหญ่สอดผ่านกลุ่มผมยาวสลวย ประคองท้ายทอยให้ใบหน้าสวยเชิดขึ้น จากนั้นใบหน้าหล่อเหลาราวกับรูปปั้นก็โน้มหน้าลงมาทาบฝีปากหยักบนเรียวปากอวบอิ่มของหญิงสาวตรงหน้า ไม่สนใจว่าเจ้าตัวจะอยู่ในอาการชะงักงันและตกใจกับการกระทำของตนแค่ไหน

ปากหยักขบเม้มแผ่วเบาเหมือนหยอกเย้า ลิ้นร้อนละเลียดชิมความหวานภายในโพรงปากสาวตอนที่เธอเผลอเผยออ้าเพราะตกใจ

กรรวียืนตาค้างตัวแข็งทื่อ ดวงตาคู่สวยสอดประสานกับตาเรียวดุคมของเพื่อนพี่ชายที่กำลังมองตาเธออยู่เหมือนกัน ในขณะที่ยังไม่ผละจูบออกไป หัวใจดวงน้อยถึงกับเต้นระส่ำหวั่นไหวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

ดวงตาคมสีเทาหม่นเป็นประกายลึกล้ำและน่าค้นหาของชายหนุ่มตรงหน้า เป็นสายตาที่เธอไม่สามารถที่จะอ่านออกหรือคาดเดาอะไรจากเขาได้เลย

ถึงการจูบคือสิ่งที่กรรวีคิดจะทำในคราแรก แต่ก็ไม่คิดว่าเรวัตจะเป็นฝ่ายเริ่มทำมันเสียเอง และจูบที่เธอคิดเป็นเพียงแค่การสัมผัสภายนอกปากแตะปาก ไม่ได้ตั้งใจให้เลยเถิดไปถึงขั้นแลกลิ้นกันเนิ่นนานขนาดนี้ นี่มันเกินคาดหมาย

กรรวียืนอึ้งในขณะที่อีกฝ่ายหัวเราะเครือในคอราวกับกำลังพอใจ...

“นี่มึงทำบ้าไรวะ!” สาธิตที่ยืนอึ้งมองอยู่นานก็ทนไม่ไหว กัดฟันกรอดแล้วพุ่งไปกระชากร่างของคนรักเก่าออกมาหมายจะซัดหน้าหล่อเหลาเข้าสักหมัดให้หายโมโหที่ชายหนุ่มมาจูบอดีตแฟนสาวที่เขายังรักอยู่

กระนั้นก็ไม่ทันการ เพราะเมื่อร่างสูงของเรวัตผละออกห่างจากหญิงสาว เขาใช้ความว่องไวตวัดแขนล่ำและกำปั้นหนักฟาดหมัดเข้าใส่ใบหน้าของสาธิตเสียก่อนจนเซถลาล้มหน้าคว่ำไม่เป็นท่า

“อย่าให้กูรู้ว่ามึงมายุ่งวุ่นวายกับหงส์อีก ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่ากูไม่เตือน” เรวัตดุดันจนบรรดาไทยมุงแถวนั้นอดกลัวไปด้วยไม่ได้

การ์ดร่างใหญ่หลายคนเข้ามาเคลียร์พื้นที่และลากสาธิตออกไปตามคำสั่งของเรวัตทันทีโดยที่นานาตามว่าที่สามีไปด้วยไม่ห่าง ไทยมุงก็พากันแยกย้าย เหลือทิ้งไว้แค่เรวัตกับกรรวีที่ยังยืนนิ่งค้างกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นไม่หาย

“จะกลับบ้านเลยไหม เดี๋ยวพี่ไปส่ง” เรวัตเอ่ยถาม ฝ่ามือใหญ่เลื่อนมาวางบนศีรษะหญิงสาวแล้วโยกเบา ๆ ทำกรรวีหลุดออกจากภวังค์ได้

“ฮะ... คะ?”

“ยังตกใจอยู่เหรอ sn,”

“คะ? อ่อ... ค่ะ” กรรวีมองหน้าเขาแล้วตอบด้วยรอยยิ้มที่พยายามกลบเกลื่อน พยักหน้ารับเบา ๆ ไม่ได้ตกใจเรื่องความรุนแรง แต่ตกใจที่ตัวเองยืนจูบกับเพื่อนพี่ชาย! กระทั่งตอนนี้สัมผัสขนั้นยังคงอยู่บนริมฝีเธอปากเธออยู่เลย

ต่อไปนี้จะมองหน้าพี่เขายังไงติดกันล่ะ กรรวีได้แต่ถามตัวเองในใจ

“สรุปเราจะกลับบ้านเลยไหม พี่จะได้ไปส่ง” เรวัตพูดขึ้นอีกครั้ง ทั้งยังมองหน้าเธอด้วยท่าทางปกติ น้ำเสียงที่พูดก็ปกติดีไม่มีอะไรเปลี่ยนไป

เขาคงทำไปเพราะแค่อยากช่วยเธอโดยที่ไม่ได้คิดอะไร แล้วเธอจะคิดมากไปทำไมให้รกสมองกัน ถึงจูบนั้นจะดีมากก็ตาม

“ขอบคุณนะคะ แต่ไม่เป็นไรค่ะหงส์ขับรถมา กลับเองดีกว่าค่ะ”

“อืม แล้วเรามากับใคร ทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้คนเดียว”

“มากับเพื่อนค่ะ พวกนั้นน่าจะนั่งกันอยู่ที่ตะ... โต๊ะ” กรรวีอธิบายพลางหันสายตาไปยังทิศทางที่เธอเดินมาเพื่อมองหาเพื่อนที่น่าจะรออยู่ที่โต๊ะ แต่ยังไม่ทันที่พูดจบก็สบตากับเพื่อนตัวดีที่ยืนอ้าปากค้างอยู่แบบพอดิบพอดี

‘นะ นี่... พวกมันมายืนตรงนี้กันตั้งแต่เมื่อไหร่ มากันยกแก๊งเลยด้วย อย่าบอกนะว่าเห็นฉากจูบของเธอกับพี่เขาเข้าให้แล้ว’

“เอิ่ม... สวัสดีค่ะ” จูนอาสาเป็นหน่วยกล้าตายทักทายเรวัต

พวกเธอได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นเลยเป็นห่วงกรรวีที่หายไปเข้าห้องน้ำคนเดียวตั้งนาน จึงพากันฝ่าดงผู้คนเข้ามาจนทันเห็นฉากสิบแปดบวกของเพื่อนสาว ตอนแรกก็กะจะเข้ามาช่วย แต่เพื่อนไม่มีทีท่าขัดขืนอะไรเลยได้แค่ปล่อยไปเลยตามเลย แล้วยืนมองกันตาปริบ ๆ

รักเพื่อน อยากให้เพื่อนเจอผู้ชายคนใหม่มาดามหัวใจ

“นี่เพื่อนเราเหรอ” เรวัตพยักหน้ารับพร้อมหันมาถามกรรวี มือหนาเลื่อนจากหัวหญิงสาวมาวางบนไหล่สวยตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ กรรวีพยักหน้าแทนคำตอบแล้วผละตัวออกห่างเขา ขอตัวกลับโต๊ะโดยไม่ลืมขอบคุณเขาอีกครั้งสำหรับความช่วยเหลือ เรวัตจึงแยกย้ายไปไม่คิดเซ้าซี้อะไรต่ออีก