บทที่ 15 ทุกอย่างที่เป็นของเศวตร

บทที่ 15

“แม่”

“ทะ แทน แทน!!”

พรพิศทิ้งตะหลิวที่อยู่ในมือกวักเรียกคนงานอีกคนให้เข้ามาทำต่อแล้วรีบเดินออกไปหาลูกชาย มือเหี่ยวผอมจับต้นแขนลูกชายไว้ทั้งสองข้างพลันสะดุ้งเมื่อจู่ ๆ พสุธาก็คุกเข่าก้มลงกราบแทบเท้า

“ผมขอโทษที่มาช้า”

“ฮือ แทน ฮือ ไม่เป็นไรลูก ลูกหายไปไหนมา เราทุกคนเป็นห่วง หนูบัว..”

“ไม่ต้องพูดชื่อเขาอีกครับแม่”

“แต่ ลูก..”

“ผมอยากจะแวะมาบอกแม่ว่าผมจะไปอยู่ที่อื่นต่ออีกสักระยะ ถ้ายังไงแล้วผมจะกลับมารับแม่อีกทีนะครับ”

พรพิศประคองลูกชายให้ลุกขึ้นยืนแล้วดันให้นั่งลงบนแคร่ไม้ด้านหน้า เธอลูบแขน ลูบใบหน้า

“ลูกตัวใหญ่ขึ้นแล้วก็คล้ำลงอีก”

“มันเป็นไปตามธรรมชาติครับแม่”

“แล้วลูกจะไปอยู่ที่ไหน ทำไมลูกไม่อยู่ที่นี่”

พรพิศจับมือลูกชายขึ้นมากุมไว้ พยายามจ้องดวงตาที่ถูกปกปิดด้วยแว่นกันแดดสีดำ

“แม่ก็รู้ว่าผมอยู่ที่นี่ไม่ได้ นายหัวบัญชรเป็นคนส่งผมลงเรือเถื่อน แต่โชคยังดีที่ผมรอดมาได้”

“เรือเถื่อน!!”

“ครับ ผมโดนตีที่ศีรษะในเช้าวันที่ออกไปทำบุญ ตื่นมาอีกครั้งก็อยู่บนเรือแล้ว แต่เราไม่ต้องพูดถึงมันหรอกครับแม่ เพราะยังไงผมก็รอดมาแล้ว ผมแค่อยากให้แม่รอผมอยู่ที่นี่ก่อน ผมจะไปตั้งตัวสักพักแล้วกลับมารับแม่ไปอยู่ด้วย”

พรพิศเพ่งมองใบหน้าแกร่งที่มีเหลี่ยมคมขึ้นเพราะกล้ามเนื้ออย่างชายหนุ่มฉกรรจ์ ยกมือลูบหน้าลูกชายด้วยความรักใคร่

“แล้วหนูบัว”

“เธอหมั้นแล้วนะครับแม่ แสดงว่าเรื่องในวัยเด็กของเราก็จบสิ้นไปแล้ว”

“ไม่ลูก ไม่ใช่แบบนั้น ลูกควรได้คุยกับเธอ”

“ไม่มีประโยชน์ครับแม่ ผมต้องไปแล้ว ขืนอยู่นานนายหัวจะรู้ แม่ไม่ต้องบอกบัวหรือใครนะครับว่าผมมา”

“แทน!!”

พรพิศดึงมือลูกชายไว้เมื่อเขายืนขึ้น ร่างสูงใหญ่ก้มลงกราบไหล่บอบบางของพรพิศ มือเหี่ยวย่นลูบไหล่ลูบหลังลูกชายร้องไห้น้ำตาซึมเมื่อคิดว่าต้องจากกับพสุธาอีกครั้ง

“แทน แม่มีของจะให้”

พสุธาเงยหน้าขึ้นจากไหล่ผอมของมารดา เห็นมือสั่นเทาล้วงลงในขอบผ้าถุงที่แม่มักจะเย็บเพิ่มเป็นกระเป๋าข้างในไว้ใส่ของกันหล่นหาย

“แม่ไม่เคยบอกแทนว่าพ่อเป็นใคร แต่แม่ไม่อยากให้แทนลำบาก”

เขามองกระดาษแผ่นเล็กในมือที่แม่ส่งมาให้ เป็นที่อยู่และเบอร์โทรศัพท์เขียนด้วยลายมือขยุกขยิก

“แม่พกติดตัวเสมอเผื่อลูกกลับมา เขาอยู่ที่นั่น แม่คิดว่าเขาจะช่วยแทนได้”

“ไม่ครับแม่ พ่อทิ้งเรา ผมจะไม่มีวันกลับไปให้เขาดูถูก”

พรพิศลูบต้นแขนลูกชาย ดวงตาแสบร้อนปนน้ำตาที่รินไหล

“พ่อไม่ได้ทิ้งเรา เขาแค่ไม่รู้ แม่อยากให้แทนลองไปหาเขา แล้วเล่าเรื่องทุกอย่างให้เขาฟัง”

“แม่!!”

“แม่เชื่อว่าพ่อคงไม่ใจไม้ไส้ระกำพอที่จะไม่ช่วยเหลือลูก เชื่อแม่เถอะนะ”

พสุธามีคำถามมากมายติดอยู่ที่ริมฝีปาก เขาต้องการถามเรื่องราวของพ่อกับแม่แต่ติดแค่ว่าตอนนี้มันไม่ใช่เวลาที่ดีนัก

“ผมจะไม่ติดต่อกลับมาอีก ผมอยากให้แม่ทำเหมือนผมตายไปแล้วจะได้ไหมครับ”

พรพิศพยักหน้าอ่อนแรง เธอเข้าใจลูกชายของเธอดีว่าเขาต้องการอะไร เขาไม่อยากให้แม่ของเขาเดือดร้อน และอาจทำให้ตัวพสุธาเองตกอยู่ในอันตราย

“ผมจะมาที่นี่อีกครั้งเมื่อผมพร้อม ซึ่งมันอาจจะนานมาก”

พสุธาก้มลงกราบที่ไหล่ของแม่อีกครั้งแล้วสวมกอดไว้แน่น ใจที่ปวดร้าวยังเจ็บหนึบไปทั้งกาย เสียงเบาอย่างหญิงทำงานหนักเอ่ยขึ้น

“แม่จะรอแทนอยู่ที่นี่ไม่ไปไหน”

พรพิศมองตามหลังลูกชายที่เดินจากไปหลังจากผละออกจากอ้อมกอดของคนเป็นแม่ ร่างสูงกว่าคนทั่วไปทั้งใหญ่โตเดินผ่านแขกนับร้อยออกไปทางประตูรั้วด้านหน้า

เธอได้แต่ถอนหายใจหนักหน่วงอย่างปวดร้าวเมื่อนึกถึงคุณหนูบุษยา สาวน้อยที่รอคอยพสุธาอยู่เช่นกัน

พสุธาสตาร์ทรถคันเดิมหักหัวเลี้ยวกลับมองรั้วและบ้านหลังใหญ่ผ่านกระจกมองข้าง เสียงเพลงดังกระหึ่มด้วยบทเพลงรักงานหมั้นยังดังก้องไปทั่วป่าและท้องทะเล

ลมชายฝั่งพัดพากลิ่นเค็มทะเลผ่านใบหน้าขณะที่ขี่รถจักรยานยนต์กลับไปทางเดิม ทางคุ้นเคยที่เขาผ่านมานับครั้งไม่ถ้วนตั้งแต่เด็กจนโต

แต่ไม่อีกแล้ว เขาจะไม่กลับมาที่นี่จนกว่าเขาจะพร้อม และเขาจะกลับมาแย่งชิงทุกอย่างที่เป็นของนายหัวบัญชรไปจากมือ ไม่ว่าจะเป็นบ้าน สวนยาง เงินทอง หรือแม้แต่ลูกสาว ถ้าเธอแต่งงานไปแล้วเขาจะแย่งชิงมาจากเสี่ยรังสรร

ทุกอย่างที่เป็นของเศวตรจะถูกกลืนหายไปจนไม่เหลือ และกลายเป็นของเขา พสุธา ทองคำ เท่านั้น

“ป้าพิศคะ”

“คะคุณบัว”

พรพิศเอ่ยรับเมื่อยามเช้าของอีกวันมาถึงถัดจากวันหมั้น แม่บ้านเอี้ยวหน้ามองบุษยาที่เดินเข้ามาในห้องครัวนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิมจ้องเธอไม่วางตา

“เมื่อวานนี้บัวเห็นพี่แทนใช่ไหมคะ”

บุษยาถามตรง ๆ ทันทีเมื่อเข้ามาในห้องครัว เมื่อวานนี้ตอนที่อยู่บนเวทีเธอเห็นชายคนหนึ่งรูปร่างสูงมากคล้ายพสุธา หากแต่คนนี้รูปร่างกำยำผิดไปจากคนที่เธอเฝ้าคิดถึง ผมดำยาวประบ่าสวมเสื้อเชิ้ต และผิวคล้ำดำมากอย่างคนตากแดดตลอดเวลา

“ไม่ใช่ค่ะคุณบัว เป็นญาติน่ะค่ะ บังเอิญผ่านมาเลยแวะมาเยี่ยม”

“ป้าพิศมีญาติด้วยเหรอคะ”

“ค่ะ ก็ญาติห่าง ๆ เลยดูเหมือนเจ้าแทนไงคะ ป้าจะโกหกคุณบัวไปทำไม ถ้าเป็นเจ้าแทนมาจริง ป้าต้องดีใจจนต้องรีบบอกคุณบัวแล้วค่ะ”

บุษยานั่งนิ่ง เมื่อคืนนี้เธอนอนไม่หลับตลอดคืนเพียงนึกถึงว่าคนนั้นจะเป็นพสุธา ใจร้อนรนจนแทบรอให้เช้าไม่ไหว ต้องการมาหาป้าพรพิศเพื่อถามให้แน่ใจ

มือเล็กกำรวบไว้บนโต๊ะนิ่ง เธอคิดถึงพสุธามากเหลือเกิน ไม่รู้ว่าเขาจะยังอยู่ดีหรือตายจากไปแล้ว

“คุณบัวคะ อย่าคิดมากนะคะ คุณบัวหมั้นแล้วอีกไม่กี่เดือนก็ต้องแต่งงานกับเสี่ยรังสรร คุณบัวควรลืมเจ้าแทนแล้วใช้ชีวิตใหม่อย่างมีความสุข”

ใบหน้าหวานคมมองมือเหี่ยวเล็กน้อยที่กุมมือเธอไว้ บุษยาเอนร่างเข้าไปหาป้าพรพิศเพื่อซบศีรษะบนไหล่อันบอบบาง ไหล่ที่คอยซับน้ำตาเธอมาตลอดสามปี

“บัวทำไม่ได้ค่ะป้าพิศ บัวลืมพี่แทนไม่ได้”

“คุณบัว!!”

“ป้าพิศไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ บัวจะทำทุกอย่างเพื่อรักษาแม่และป้าพิศไว้ ให้อยู่ที่บ้านหลังนี้เพื่อรอพี่แทนกลับมา ไม่ว่านานแค่ไหนบัวก็จะรอ”

มือเหี่ยวย่นโอบประคองไหล่บอบบางของบุษยาเมื่อเริ่มรู้สึกว่าไหล่เล็กเริ่มสะท้านด้วยแรงสะอื้น กี่ครั้งแล้วจนเธอไม่อาจนับได้ว่าสาวน้อยคนนี้ต้องร้องไห้ออกมา เสียงสะอื้นจากการสะกดกลั้นเสียงร้องยิ่งทำให้เธอปวดใจ

แทนลูกแม่ คุณบัวรักลูกจริง ๆ แม่อยากให้ลูกเข้าใจเหลือเกิน