บทที่ 10 เจ้านายเก่า

เพลงขวัญออกมาจากกาสิโนหรู เธอนั่งแท็กซี่ตรงไปที่ร้านขายยาทันที เธอก็คงไม่ปล่อยให้ตัวเองท้องเหมือนกัน หญิงสาวซื้อยาคุมฉุกเฉินและยาคุมธรรมดามาด้วย เพราะยาคุมฉุกเฉินมันอันตรายหากเธอกินบ่อยๆ คงไม่ดีต่อร่างกายเธอแน่ หากในอนาคตเธอต้องการมีครอบครัวมีลูกเธอจะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องนี้

หลังจากที่เพลงขวัญได้ยาครบเรียบร้อยเธอไม่รอช้ารีบกินยาคุมฉุกเฉินทันที เมื่อเสร็จธุระหญิงสาวนั่งแท็กซี่เข้ามาที่ผับเพื่อทำงานต่อเลย เธอเดินเข้ามาทางหลังร้านตรงเข้าไปที่ห้องพนักงานและหยิบชุดเด็กเสิร์ฟไปเปลี่ยนในห้องน้ำทันที

หญิงสาวแต่งตัวเสร็จเธอก็หยิบกระเป๋าอุปกรณ์ออกมาแล้วยืนแต่งหน้าทำผมที่หน้ากระจก

แอดด

เสียงประตูห้องน้ำดังขึ้นพร้อมเสียงเอ่ยทักทาย

“อ้าว น้องเพลงมาทำงานไวจังเลยละลูก ยังไม่ถึงเวลาเข้างานเลย” เสียงของพี่ดาด้า ผู้จัดการร้านที่เป็นสาวประเภทสองเอ่ยถามเพลงขวัญ

“พอดีเพลงมาทำธุระแถวนี้ค่ะ เพลงเลยมาเข้างานเลย” เพลงขวัญที่อยู่ในชุดเด็กเสิร์ฟสีดำทั้งตัวเอ่ยเสียงหวาน

“หุ่นดีจริงๆ เลยลูกสาว กินข้าวบ้างไหมเนี่ยลูก”

“กินสิค่ะ” เพลงขวัญยิ้มหวานให้สาวประเภทสอง

“ลูกค้าถามหาน้องเพลงเยอะมากเลยนะ ไม่สนใจเป็นพีอาร์หรอเพลง เงินดีกว่าอีกนะ”

“เพลงไม่ถนัดหรอกค่ะ นี่เพลงก็มาทำพาร์ทไทม์เพื่อรอผลตอบกลับสัมภาษณ์ตามที่แจ้งพี่ไปตอนแรกเลยค่ะ”

“เสียดายจัง หุ่นก็ดี หน้าก็สวย” ดาด้าพูดอย่างอ้อมแอ้ม

“ไว้ถ้าเพลงไม่ผ่านการสมัครงาน เพลงจะคิดดูอีกทีแล้วกันนะคะ” เพลงขวัญพูดทีเล่นทีจริง

“ได้เลยค่ะลูกสาว ยินดีต้อนรับเสมอค่ะ”

เพลงขวัญส่งยิ้มสดใสกลับไปให้สาวประเภทสอง ดาด้ายกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูก็พบว่าเวลาตอนนี้ก็เกือบห้าโมงเย็นแล้ว

“ตายแล้ว พี่ไปเตรียมห้องวีให้พวกนักธุรกิจก่อนนะ”

“ค่ะ”

“ตั้งใจทำงานนะลูกสาว ขอให้วันนี้ได้ทิปเยอะๆ นะจ้ะ”

สิ้นเสียงดาด้าก็รีบออกไปจากห้องน้ำอย่างรวดเร็ว เพลงขวัญจึงหันมาจัดการแต่งหน้าของตัวเองต่อ

เวลาผ่านไปประมาณสิบห้านาทีเพลงขวัญจัดการกับหน้าผมของตัวเองเรียบร้อยแล้ว เธอก็ออกมาทำงานอย่างขยันขันแข็งด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส

“เพลงจ้ะ มานี่หน่อยลูกสาว” เสียงของดาด้า ผู้จัดการร้านเอ่ยเรียกเพลงขวัญ

“พี่ฝากไปดูห้องวีไอพี01 หน่อยสิลูก”

“ทำไมละคะ” เพลงขวัญเอ่ยถามอย่างสงสัยเพราะปกติหน้าที่ดูแลห้องวีไอพีไม่ใช่หน้าที่ของเธอ

“ยัยหวานนะสิ มันไปทำดูแลห้องนั้น แล้วดันไปทำไวน์หกใส่เขา เขาเลยไล่ตะเพิดมันออกมาเนี่ย นั่งร้องห่มร้องไห้อยู่นั่นแหละ เจ๊เข้าไปคุยกับเขามาแล้วละ เลยบอกเขาไปว่าจะหาคนใหม่มาดูแล”

“ทำไมไม่ให้พวกสาวพีอาร์ไปละคะ”

“กลุ่มนี้เขาไม่ได้ชอบพีอาร์นะสิ เขาแค่จะคุยธุรกิจกันแล้วก็มีเด็กเสิร์ฟคอยดูแลเรื่องเครื่องดื่มให้นะ”

“โอเคค่ะ เดี๋ยวเพลงจัดการต่อเองค่ะ”

“ขอบใจมากนะลูกสาว น่ารักที่สุดเลย”

เพลงขวัญยิ้มหวานส่งให้ผู้จัดการร้านก่อนจะเดินไปที่ห้องวีไอพี หญิงสาวเคาะประตูสามทีก่อนจะเปิดเข้าไปทันที

“ขออนุญาตค่ะ ฉันเข้ามาดูแลพวกคุณแทนน้องคนเมื่อกี้ค่ะ” เพลงขวัญเอ่ยเสียงหวานพร้อมกับมองไปรอบๆ ห้องก็พบกับผู้ชายใส่สูทผูกไทนั่งกันอยู่สี่คนในมือถือแก้วไวน์อยู่หันมามองเธอเป็นตาเดียวกัน

ธันวา มองเด็กเสิร์ฟหน้าหวานที่เข้ามาในห้องอย่างประหลาดใจ เขาจำเธอได้ดีไม่มีทางลืม ใบหน้าสวยหวานกับดวงตากลมโตนั้น เธอคือเด็กฝึกงานของทีทีเเอร์ไลน์ เขาเคยเจออยู่บ่อยครั้ง เพราะหน้าตาที่โดดเด่นบวกกับความเก่งของเธอ ทำให้ต่างมีแต่คนชื่นชมเธอ แต่ทำไมเด็กที่กำลังไปได้ดีขนาดนั้นถึงมาทำงานอยู่ที่นี่ได้ละ

ธันวา อธิพัฒน์เทวานนท์

เจ้าของสายการบิน ทีทีแอร์ไลน์ หนุ่มไทยแท้อายุ 29 ปี เขาเคยเจอเพลงขวัญอยู่หลายต่อหลายครั้งที่สนามบินตอนที่หญิงสาวเป็นนักศึกษาฝึกงาน แต่เพราะเขาต้องไปอยู่ที่ฝรั่งเศสมาเกือบสามเดือน พอเขากลับมาเธอก็ฝึกงานจบไปแล้ว

“หน้าตาสวยจังเลยเด็กคนนี้” เจษ หนึ่งในเพื่อนของธันวาคนที่ไวน์หกใส่ชุดสูทจนเลอะสีแดงเป็นวงกว้างเอ่ยขึ้น

“ขอบคุณค่ะ ฉันต้องขอโทษแทนน้องด้วยนะคะ” เพลงขวัญเอ่ย

“ไม่เป็นไรหรอก มานั่งข้างๆ พี่สิ” เจษเอ่ยขึ้นพร้อมกับตบลงที่โซฟาเบาๆ

“ไอ้เจษหยุดเลย มึงเห็นชุดน้องเขาไหม เขาเป็นเด็กเสิร์ฟไม่ใช่เด็กนั่งดริ้ง” เสียงทุ้มเข้มของธันวาทำให้เจษเงียบทันที เพลงขวัญหันไปสบตาชายหนุ่ม เธอรู้สึกว่าหน้าเขาคุ้นมากแต่ก็นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน

“ไม่ต้องไปสนใจพวกมันนะ ทำงานของน้องไปเลยครับ ถ้าพวกมันไปยุ่มย่ามเดี๋ยวพี่จัดการให้เอง” ธันวาเอ่ย

“ค่ะ”

หลังจากนั้นเพลงขวัญก็ไปยืนตรงมุมเงียบๆ คอยดูแลบริการรินไวน์ให้พวกชายหนุ่มทั้งสี่คนที่ตอนนี้ไม่ได้คุยเรื่องธุรกิจกันแล้ว ส่วนใหญ่จะคุยเรื่องชีวิตส่วนตัวกับเรื่องผู้หญิงกันทั้งนั้น

ธันวาลอบมองเพลงขวัญเป็นพักๆ แม้ว่าเธอจะอยู่ในชุดเด็กเสิร์ฟธรรมดาแต่กระนั้นก็ไม่สามารถปกปิดความสวยของเธอได้เลย กว่าเขาจะได้เจอเธออีกครั้งเขาไม่อยากปล่อยโอกาสครั้งนี้ให้หลุดมือไป

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ จวบจนตีสอง พวกเพื่อนของธันวาก็เมามายกลับกันไปหมดแล้ว เหลือแต่ธันวาที่ไม่ได้เมาเหมือนคนอื่น เขามองเพลงขวัญที่ยังคงยืนนิ่งเป็นหินอยู่มุมห้องไม่ส่งเสียงใดๆ เขายกนาฬิกาขึ้นมาดูแล้วก็ลุกขึ้นก้าวออกจากห้องไปทันที

หลังจากที่ลูกค้าออกไปหมด เพลงขวัญก็รีบเข้ามาเก็บแก้วจานและทำความสะอาดห้องอย่างรวดเร็ว เธออยากรีบทำรีบกลับคอนโดไปนอนสักที วันนี้เธอเหนื่อยมากๆแล้ว เพลงขวัญใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีก็เก็บกวาดทุกอย่างจนเสร็จเรียบร้อย

หญิงสาวกลับมาที่ห้องพนักงานจัดการเปลี่ยนชุด จากชุดทำงานเป็นชุดของเธอ แล้วเธอก็ออกมารอแท็กซี่หน้าผับทันที

เพลงขวัญยืนรอแท็กซี่อยู่เกือบสิบห้านาทีก็ยังไม่มีวี่แวว เธอจึงตัดสินใจที่จะนั่งรถไฟฟ้ากลับ แต่เธอต้องเดินไปที่สถานีก่อนซึ่งอยู่ห่างจากตรงนี้ไม่ไกลมาก หญิงสาวตั้งท่ากำลังจะเดินไปแต่ก็ต้องชะงักเพราะมีรถยนต์คันหรูสีดำมาจอดเทียบฟุตบาทอยู่ข้างหน้าเธอ หญิงสาวมองรถหรูขมวดคิ้วอย่างสงสัย

ธันวาเปิดประตูก้าวเดินลงมาจากรถ เดินตรงมาหยุดอยู่ที่ข้างหน้าเพลงขวัญ

“จะไปไหนครับ” เสียงธันวาเอ่ยถามอย่างสุภาพ

“เพลงจะกลับคอนโดค่ะ”

“เดี๋ยวพี่ไปส่ง”

เพลงขวัญนิ่งไปชั่วครู่ ผู้ชายคนนี้ก็ดูไม่ได้มีพิษมีภัยอะไรแต่เธอก็ไม่อยากไว้ใจใครง่ายๆ อยู่ดี

“ไม่เป็นไรค่ะ เราไม่รู้จักกัน ขอตัวค่ะ” เพลงขวัญเอ่ยพร้อมกับตั้งท่าจะเดินหนี

“พี่รู้จักเรานะ” ธันวาเอ่ยอย่างนิ่งเรียบ

“หะ รู้จักเพลงหรอคะ”

“ใช่ เราฝึกงานอยู่ที่บริษัทพี่”

“ฝึกงาน? ที่ทีทีแอร์ไลน์หรอคะ”

“ใช่ครับ”

“งั้นก็แสดงว่าพี่เป็นเจ้าของสายการบินทีทีแอร์ไลน์ใช่ไหม”

“ใช่แล้ว พี่เจอเราบ่อยด้วยนะ”

“เพลงขอโทษนะคะที่เสียมารยาท ถึงว่าทำไมเพลงรู้สึกคุ้นๆ หน้าคุณจัง”

“ขึ้นรถเถอะมันดึกมากแล้ว พี่ไปส่ง อยากคุยเรื่องงานกับเราด้วย”

“งานหรอคะ” เพลงขวัญเอ่ยเสียงอ้อมแอ้ม

“ใช่ครับ”

“งั้น..ก็ได้ค่ะ”

“เชิญครับ”