ตามหา

หลายวันผ่านไป การตามหาแพรไหมของเพทายยังคงไร้ร่องรอย แม้จะสั่งให้คนออกตามหาอย่างพลิกแผ่นดิน แต่ก็ยังไม่พบแม้แต่เงาของเธอ ความกระวนกระวายและความร้อนใจเริ่มกัดกินจิตใจของเขาอย่างหนักหน่วง เขานอนไม่หลับ กินไม่ลง เอาแต่จ้องโทรศัพท์มือถือรอการติดต่อจากเธอ แต่ก็ไม่มีแม้แต่ข้อความเดียว

ในขณะที่เพทายกำลังจมอยู่กับความสิ้นหวัง เชอรีน คู่หมั้นของเขาก็มาหาที่คอนโดด้วยความเป็นห่วง

"เพทายคะ คุณเป็นอะไรไป ทำไมดูซึมๆ แบบนี้" เชอรีนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พลางลูบแขนเขาเบาๆ

เพทายเงยหน้าขึ้นมองคู่หมั้นด้วยแววตาที่ว่างเปล่า "ผม...ผมไม่สบายใจนิดหน่อยน่ะเชอรีน"

"เรื่องงานเหรอคะ? มีอะไรให้เชอรีนช่วยไหม?"

เพทายส่ายหน้า "ไม่ล่ะ ขอบคุณนะ"

เชอรีนมองเพทายอย่างพิจารณา เธอสังเกตเห็นความผิดปกติในแววตาของเขา ความกังวลที่ซ่อนอยู่ลึกๆ ทำให้เธอตัดสินใจถามออกไปตรงๆ

"มันเกี่ยวกับ...คุณแพรไหมใช่ไหมคะ?"

เพทายชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจออกมา "เธอ...หายไป"

"หายไปไหนคะ?" เชอรีนถามด้วยความสงสัย

"ผมก็ไม่รู้" เพทายตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด "หลังจากที่ส่งมอบงาน เธอก็หายไปเลย ติดต่อก็ไม่ได้"

เชอรีนจ้องมองเพทายอย่างลึกซึ้ง เธอสัมผัสได้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่มากกว่าความกังวลใจในน้ำเสียงของเขา

"เพทายคะ...คุณรู้สึกยังไงกับคุณแพรไหมกันแน่?"

คำถามของเชอรีนราวกับจุดประกายบางอย่างในใจของเพทาย เขาเงียบไปนาน ครุ่นคิดถึงความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเอง ความผูกพัน ความห่วงหา และความรู้สึกว่างเปล่าเมื่อไม่มีเธออยู่ข้างกาย

ในที่สุด เพทายก็เงยหน้าขึ้นมองเชอรีนด้วยแววตาที่แน่วแน่ "เชอรีน...ผมคิดว่าผม..." เขาหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจพูดในสิ่งที่อยู่ในใจ "ผมคิดว่าผมรักเธอ"

คำพูดของเพทายทำให้เชอรีนตกใจ แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็เหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง เธอจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเขาและเห็นถึงความจริงจังและความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่

"เพทายคะ...ถ้าคุณรู้สึกแบบนั้นจริงๆ คุณควรจะตามหาเธอ" เชอรีนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป "เชอรีนว่า...เราถอนหมั้นกันเถอะค่ะ"

คำพูดของเชอรีนทำให้เพทายตกใจยิ่งกว่าเดิม "เชอรีน...คุณพูดจริงเหรอ?"

"ค่ะ" เชอรีนพยักหน้าอย่างหนักแน่น "เชอรีนไม่อยากเป็นคนที่ยืนขวางความสุขของคุณ ถ้าใจของคุณไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว"

หลังจากนั้น เชอรีนก็ไปคุยกับพ่อของเธอเพื่อขอถอนหมั้น แม้ผู้เป็นพ่อจะตกใจและไม่เข้าใจ แต่เมื่อเห็นความเด็ดเดี่ยวของลูกสาวและรับรู้ถึงความรู้สึกที่แท้จริงของเพทายในที่สุดก็ยอมตามใจ

ในขณะเดียวกัน พ่อของเพทายเองก็สังเกตเห็นความผิดปกติของลูกชายมาโดยตลอด เขารู้ดีว่าเพทายไม่เคยมีความสุขอย่างแท้จริงกับเชอรีน และการปรากฏตัวของแพรไหมได้เปลี่ยนแปลงทุกอย่าง พ่อของเพทายได้สั่งให้คนของตัวเองคอยติดตามความเคลื่อนไหวของแพรไหมอยู่เงียบๆ และเมื่อรู้ว่าลูกชายกำลังทุกข์ทรมาน เขาก็ตัดสินใจยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ

พ่อของเพทายโทรหาลูกชายและบอกว่าเขามีเบาะแสของแพรไหม เพทายรีบไปพบพ่อด้วยความหวัง

"พ่อครับ...เธออยู่ที่ไหน?" เพทายถามด้วยน้ำเสียงกระวนกระวาย

ผู้เป็นพ่อยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้ลูกชาย "คนของพ่อสืบมาได้ว่าเธอไปอยู่ที่นี่...จังหวัดน่าน"

ดวงตาของเพทายเป็นประกายขึ้นทันที ความหวังกลับมาลุกโชนในใจอีกครั้ง "น่าน...ขอบคุณมากครับพ่อ!"

เพทายไม่รอช้ารีบออกเดินทางไปยังจังหวัดน่านทันที เขาไม่รู้ว่าแพรไหมไปอยู่ที่ไหนของน่าน แต่เขาสัญญาว่าจะตามหาเธอจนเจอ...ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม