LOGINShare
บททดสอบ
Last Updated:
2025-05-03 00:16:51การเดินทางสู่จังหวัดน่านของเพทายเป็นไปด้วยความหวังและความกระวนกระวาย เขาไม่รู้ว่าแพรไหมอยู่ที่ไหนในเมืองที่เงียบสงบแห่งนี้ แต่ความรักและความปรารถนาที่จะได้พบเธออีกครั้งนำทางเขาไป
ในที่สุด เพทายก็มาถึงโรงเรียนชนบทเล็กๆ แห่งหนึ่งตามที่อยู่ที่พ่อของเขามอบให้ เขาเห็นเด็กกลุ่มหนึ่งกำลังวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนานในสนาม และมีครูสาวคนหนึ่งกำลังดูแลเด็กๆ เหล่านั้นอยู่แต่ไกล เมื่อเพทายมองชัดๆ หัวใจของเขาก็เต้นแรงจนแทบทะลุออกมา แพรไหม...เธอยืนอยู่ที่นั่น ในชุดผ้าฝ้ายเรียบง่าย ใบหน้าของเธอดูสดใสและมีความสุขกว่าที่เขาเคยเห็นมา เพทายรีบก้าวเข้าไปหาเธออย่างรวดเร็ว "แพรไหม!" แพรไหมหันมาตามเสียงเรียก ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าเป็นเพทาย "คุณ...คุณเพทาย มาที่นี่ได้ยังไงคะ?" แพรไหมถามด้วยน้ำเสียงตกตะลึง "ผมตามหาคุณ" เพทายตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง เดินเข้าไปใกล้เธอ "ผมรู้ว่าผมทำผิดไป ผม..." "กลับไปเถอะค่ะ" แพรไหมพูดแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ที่นี่ไม่ใช่ที่ของคุณ" "ไม่! ผมจะไม่กลับไปไหนทั้งนั้นถ้าไม่มีคุณไปด้วย" เพทายยืนกราน "ผมขอโอกาสอีกครั้งได้ไหม? ผมรู้ว่าผมมันโง่เขลาที่ไม่เห็นค่าของคุณตั้งแต่แรก" แพรไหมจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเพทายอย่างลังเล เธอเห็นถึงความจริงใจและความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่ภายในนั้น "คุณมีคู่หมั้นแล้วนะคะ..." แพรไหมเอ่ยเสียงแผ่วเบา "ผมถอนหมั้นแล้ว" เพทายตอบทันที "ผมรู้แล้วว่าคนที่ผมรักจริงๆ คือใคร" ความเงียบปกคลุมไปชั่วขณะ แพรไหมมองเพทายด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งความดีใจ ความไม่แน่ใจ และความหวาดระแวง เพทายเห็นความลังเลในแววตาของเธอ จึงตัดสินใจทำในสิ่งที่เขาไม่เคยคิดว่าจะทำมาก่อน เขาคุกเข่าลงตรงหน้าแพรไหม ท่ามกลางสายตาของเด็กๆ และชาวบ้านที่เริ่มเข้ามามุงดู "แพรไหม...ให้โอกาสผมได้พิสูจน์ตัวเองอีกครั้งได้ไหม? ผมสัญญาว่าจะไม่ทำให้คุณเสียใจอีก ผมรักคุณ" น้ำตาของแพรไหมเริ่มไหลอาบแก้ม เธอไม่เคยคิดว่าเพทายจะมาตามหาเธอถึงที่นี่ และไม่เคยคิดว่าจะได้ยินคำว่ารักจากปากของเขา ชาวบ้านที่ยืนดูอยู่ต่างก็ส่งเสียงเชียร์และให้กำลังใจแพรไหม บางคนถึงกับนำข้าวและน้ำมาให้เพทายที่เฝ้ารออยู่หน้าบ้านพักของเธอทุกวัน ในที่สุด แพรไหมก็ใจอ่อน เธอค่อยๆ พยักหน้าช้าๆ "ก็ได้ค่ะ...แต่ถ้าคุณทำให้ฉันเสียใจอีก ฉันจะไปในที่ที่คุณไม่มีวันหาฉันเจอ" เพทายรีบลุกขึ้นยืน โอบกอดแพรไหมด้วยความดีใจอย่างสุดซึ้ง "ผมสัญญา ผมจะไม่ทำให้คุณเสียใจอีกแล้ว" ตลอดทั้งเดือน เพทายพักอยู่ที่น่าน ช่วยเหลืองานบ้านแพรไหมทุกอย่าง ทั้งกวาดบ้าน ซักผ้า ทำอาหาร เขาเรียนรู้ชีวิตที่เรียบง่ายและได้ใกล้ชิดกับแพรไหมมากขึ้น ความรักของทั้งคู่เติบโตขึ้นอย่างมั่นคง "คุณไม่อยากกลับกรุงเทพฯ เหรอคะ?" แพรไหมถามในขณะที่ทั้งสองกำลังนั่งทานอาหารเย็นด้วยกัน "ถ้าไม่มีคุณ ผมก็ไม่อยากกลับไปไหนทั้งนั้น" เพทายตอบด้วยรอยยิ้ม แพรไหมยิ้มตอบ เธอรู้ว่าความรักครั้งนี้เป็นของจริง และพวกเขาสมควรที่จะได้รับโอกาสในการเริ่มต้นใหม่ ในที่สุด เพทายก็พาแพรไหมกลับกรุงเทพฯ พร้อมกับคำมั่นสัญญาว่าจะสร้างครอบครัวที่อบอุ่นด้วยกัน ทั้งสองคนกลับไปพบพ่อแม่ของแพรไหมเพื่อขอโทษและขอพร และเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยความรักและความเข้าใจ อุปสรรคและความเจ็บปวดในอดีตเป็นเหมือนบทเรียนที่ทำให้พวกเขารักและเข้าใจกันมากขึ้น ความรักที่เริ่มต้นจากความขมขื่นและเงื่อนไข ได้แปรเปลี่ยนเป็นรักแท้ที่มั่นคงและยั่งยืน เพทายและแพรไหมจับมือกันแน่น มองไปยังอนาคตที่สดใสรออยู่ข้างหน้า พวกเขารู้ว่าเส้นทางข้างหน้าอาจไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ แต่พวกเขามีกันและกัน และนั่นคือสิ่งที่สำคัญที่สุด...
Related chapters
หนี้รักลวงใจ การพบเจอกันอีกครั้ง
แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านม่านไหมบางเบาในห้องนั่งเล่นของบ้านทรงไทยหลังงาม ทว่าบรรยากาศกลับอบอวลไปด้วยความตึงเครียดและเงียบงัน แพรไหม นั่งกอดเข่ามองเอกสารในมือด้วยดวงตาที่พร่าเลือน ตัวเลขหนี้สินที่สูงจนน่าตกใจราวกับโซ่ตรวนที่กำลังรัดคอครอบครัวของเธอเสียงถอนหายใจแผ่วเบาดังมาจากร่างที่นั่งอยู่บนโซฟาฝั่งตรงข้าม ผู้เป็นมารดา ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำจากการร้องไห้ ส่วนผู้เป็นบิดา นั่งกุมมือภรรยาแน่น ราวกับต้องการส่งผ่านความเข้มแข็งทั้งหมดที่มีไปให้"พ่อคะ แม่คะ..." แพรไหมเอ่ยเสียงสั่นเครือ พยายามกลืนก้อนสะอื้นลงคอ "เรา...เราหมดหนทางแล้วใช่ไหมคะ"ผู้เป็นบิดาเงยหน้าขึ้น มองลูกสาวด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเสียใจ "พ่อขอโทษนะลูก ที่ไม่สามารถรักษาสมบัติของบรรพบุรุษไว้ได้ โรงงานของเรา..." เสียงของเขาขาดหายไปมารดาของแพรไหมรีบลุกขึ้นเดินเข้าไปกอดลูกสาวแน่น น้ำตาไหลอาบแก้ม "ไม่ใช่ความผิดของลูกเลยแพรไหม ทุกอย่างมัน...มันเกิดขึ้นเร็วเกินไป"แพรไหมซบหน้าลงบนไหล่มารดา ความรู้สึกสิ้นหวังถาโถมเข้าใส่ แต่ในส่วนลึกของจิตใจกลับมีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา ราวกับแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์"แต่ว่า..." แพรไหมผละออกจากอ้อมกอดมา
Last Updated : 2025-04-28หนี้รักลวงใจ ข้อเสนอ
หลังจากถูกเพทายปฏิเสธอย่างไม่ใยดี แพรไหมกลับมาที่โรงงานด้วยความรู้สึกท้อแท้ แต่เมื่อเห็นใบหน้าเศร้าสร้อยของพ่อแม่ ความมุ่งมั่นในใจก็กลับมาลุกโชนอีกครั้ง เธอจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เธอต้องหาทางโน้มน้าวเพทายให้ได้วันรุ่งขึ้น แพรไหมตัดสินใจไปรอพบเพทายที่หน้าบริษัท MJ ตั้งแต่เช้าตรู่ เธอถือแฟ้มเอกสารและตัวอย่างผ้าไหมติดมือมาด้วย หวังว่าสักวันเขาจะใจอ่อนยอมเปิดโอกาสให้เธอได้นำเสนอผลงานอย่างจริงจัง"คุณครับ ที่นี่ที่ส่วนบุคคลนะครับ เสียงของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยดังขึ้นเมื่อเห็นแพรไหมยืนอยู่หน้าประตูทางเข้า"ดิฉันมาพบคุณเพทายค่ะ" แพรไหมตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพแต่หนักแน่น"คุณมีนัดหมายไว้หรือเปล่าครับ""ไม่มีค่ะ แต่ดิฉันมีความจำเป็นต้องพบท่านจริงๆ"เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมองแพรไหมด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่สามารถอนุญาตให้เธอเข้าไปข้างในได้ แพรไหมจึงทำได้เพียงยืนรออยู่ด้านนอก ท่ามกลางแสงแดดที่เริ่มร้อนระอุหลายชั่วโมงผ่านไป แพรไหมยังคงยืนหยัดอยู่ที่เดิม สายตาจับจ้องไปยังประตูทางเข้าบริษัท หวังว่าเพทายจะออกมาหรือมีใครสักคนสังเกตเห็นความตั้งใจของเธอในที่สุด รถหรูคันคุ้นตาของเพทายก็แล่นเข้ามาจอด แพรไห
Last Updated : 2025-04-28หนี้รักลวงใจ เริ่มงาน
คำพูดของเพทายดังก้องอยู่ในหัวของแพรไหมซ้ำไปซ้ำมา ข้อเสนอที่แสนต่ำช้าและเหยียดหยามนั้นราวกับตบหน้าเธออย่างแรง ความโกรธ ความขยะแขยง และความรู้สึกเสียใจที่ต้องมาเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ถาโถมเข้ามาจนแทบประคองสติไม่อยู่แพรไหมกลับมาถึงบ้านด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง ภาพพ่อแม่ที่นั่งกอดกันด้วยความเศร้าสร้อยยิ่งตอกย้ำความจำเป็นที่เธอต้องทำบางอย่างเพื่อกอบกู้ทุกสิ่ง"ไหม...ทำไมกลับมาเร็วจังเลยลูก? เป็นยังไงบ้าง?" มารดาเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของลูกสาวแพรไหมกลั้นน้ำตาที่เอ่อคลอเบ้า "เขา...เขาไม่สนใจค่ะแม่ เขาบอกว่าเขามีซัพพลายเออร์อยู่แล้ว" เธอโกหกคำโต ไม่กล้าเอ่ยถึงข้อเสนอที่แสนเลวร้ายนั้นคืนนั้น แพรไหมนอนไม่หลับ เธอพลิกตัวไปมาด้วยความกระวนกระวาย ข้อเสนอของเพทายวนเวียนอยู่ในความคิด หากเธอปฏิเสธ โรงงานของครอบครัวต้องถูกยึด พ่อแม่ต้องหมดเนื้อหมดตัว แต่ถ้าเธอตอบตกลง...ศักดิ์ศรีและคุณค่าในตัวเธอจะเหลืออะไร?เช้าวันใหม่ แพรไหมตัดสินใจเด็ดขาด เธอแต่งตัวและออกจากบ้านอีกครั้ง จุดหมายปลายทางคือบริษัท MJ แห่งเดิม แต่ครั้งนี้ แววตาของเธอไม่ได้เต็มไปด้วยความหวัง แต่กลับเป็นความมุ่งมั่นที
Last Updated : 2025-04-28หนี้รักลวงใจ ทำให้พอใจ
ลิฟต์หรูเคลื่อนขึ้นสู่ชั้นบนสุดอย่างเงียบเชียบ แพรไหมยืนตัวเกร็ง มองตัวเลขที่เปลี่ยนไปบนแผงควบคุมด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ ความกังวลและความกลัวถาโถมเข้ามาจนรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก ในที่สุดลิฟต์ก็เปิดออกสู่ห้องโถงกว้างขวางที่ตกแต่งอย่างหรูหราแต่เย็นชาเพทายยืนรออยู่ที่หน้าประตูห้องพักของเขา ในชุดคลุมอาบน้ำสีเข้มที่ขับให้ผิวขาวของเขาดูโดดเด่นยิ่งขึ้น ดวงตาคมกริบจับจ้องมาที่แพรไหมอย่างไม่ปิดบังความรู้สึกบางอย่าง"เข้ามาสิ" เพทายเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนจะหันหลังเดินนำเข้าไปในห้องแพรไหมก้าวตามเข้าไปอย่างช้าๆ สำรวจห้องพักที่กว้างขวางและตกแต่งอย่างมีสไตล์ แต่กลับให้ความรู้สึกเย็นเยียบและไร้ชีวิตชีวาทันทีที่แพรไหมก้าวพ้นธรณีประตู เพทายก็หันกลับมาอย่างรวดเร็ว คว้าเอวบางของเธอเข้าไปใกล้ ก่อนจะก้มลงจูบเธออย่างดุดันและรุนแรง เป็นจูบที่ปราศจากความอ่อนโยนและเต็มไปด้วยการแสดงความเป็นเจ้าของแพรไหมหลับตาลง ปล่อยให้น้ำตาเอ่อคลอเบ้า เธอรู้สึกเหมือนเป็นเพียงวัตถุที่ถูกเขาครอบครองอย่างไร้สิทธิ์ที่จะต่อต้าน บทรักที่เกิดขึ้นในคืนนั้นเป็นไปอย่างเร่าร้อนและรวดร้าว เป็นการสูญเสียครั้งสำคัญในชีวิตของเธ
Last Updated : 2025-04-28หนี้รักลวงใจ ไม่คาดคิด
เย็นวันนั้น แพรไหมรีบนำเช็คที่เพทายให้มาไปจัดการปิดหนี้นอกระบบที่คอยตามรังควานครอบครัวเธอ เมื่อเจ้าหนี้รับเงินไปและยอมลงลายมือชื่อในเอกสารปลดหนี้ แพรไหมรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก น้ำตาแห่งความโล่งใจไหลอาบแก้มกลับถึงบ้าน ภาพที่เห็นคือพ่อและแม่กอดกันร้องไห้ด้วยความดีใจ เมื่อรู้ว่าหนี้สินก้อนใหญ่ได้รับการสะสางแล้ว แพรไหมเองก็อดที่จะน้ำตาคลอไม่ได้ ความรู้สึกผิดที่ต้องแลกอิสรภาพของตัวเองมาด้วยเงินจำนวนนี้ยังคงกัดกินหัวใจเธออยู่ลึกๆ"ขอบคุณมากนะลูกไหมแก้ว" ผู้เป็นพ่อเอ่ยเสียงสั่นเครือ "ถ้าเราทำงานนี้สำเร็จ เราจะมีเงินพอที่จะรักษาบ้านของเราไว้ได้"แพรไหมฝืนยิ้มให้พ่อกับแม่ "ค่ะพ่อ...แต่ช่วงนี้ไหมอาจจะไม่ได้กลับบ้านนะคะ ทางบริษัทคุณเพทายอยากให้ไหมไปช่วยงานที่บริษัทด้วย"พ่อและแม่มองหน้ากันด้วยความสงสัยเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ซักถามอะไรมากนัก พวกท่านดีใจที่ลูกสาวกำลังจะมีโอกาสที่ดีในการทำงานหลังจากวันนั้น แพรไหมก็ย้ายเข้าไปอยู่ในคอนโดหรูของเพทายอย่างเต็มตัว ชีวิตของเธอเปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง จากลูกสาวเจ้าของโรงงานทอผ้าไหม กลายเป็นผู้หญิงที่ต้องอยู่ภายใต้การควบคุมของชายที่เธอเคยปฏิเสธรักเพทา
Last Updated : 2025-04-28หนี้รักลวงใจ หัวใจที่เริ่มเปลี่ยนไป
หลังจากเหตุการณ์ถูกทำร้าย เพทายเริ่มแสดงท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด เขาดูแลและใส่ใจแพรไหมมากขึ้น คอยถามไถ่อาการและแสดงความเป็นห่วงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ความเย็นชาที่เคยปกคลุมเริ่มจางหายไป เผยให้เห็นด้านที่อ่อนโยนและอบอุ่นกว่าเดิมแพรไหมเองก็รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงนั้น เธอเริ่มสังเกตเห็นรอยยิ้มบางๆ ที่มุมปากของเขา แววตาที่อ่อนลงเมื่อมองมาที่เธอ และคำพูดที่ไม่ได้แฝงไปด้วยความเยาะเย้ยเหมือนแต่ก่อน การดูแลเขาในคืนที่เขาบาดเจ็บทำให้เธอได้ใกล้ชิดและสัมผัสถึงความเปราะบางที่ซ่อนอยู่ภายใต้ท่าทางแข็งกระด้างนั้นความสัมพันธ์ของทั้งคู่ค่อยๆ พัฒนาไปอย่างช้าๆ จากความสัมพันธ์ทางกายภาพที่เริ่มต้นด้วยความขมขื่น กลายเป็นความผูกพันทางใจที่ลึกซึ้งขึ้น พวกเขาเริ่มพูดคุยกันมากขึ้น แชร์เรื่องราวและความคิดเห็นต่างๆ แพรไหมได้รู้ว่าภายใต้ภาพลักษณ์ของนักธุรกิจหนุ่มผู้ประสบความสำเร็จ เพทายก็มีความเหงาและความกดดันที่ต้องแบกรับไว้มากมายความรู้สึกชอบเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของแพรไหมอย่างไม่รู้ตัว เธอรู้สึกขอบคุณและซาบซึ้งในความช่วยเหลือและความเปลี่ยนแปลงของเขา ในขณะที่เพทายเองก็ไม่เคยละสายตาจากแพรไหมตั้งแต่แรก
Last Updated : 2025-04-28หนี้รักลวงใจ ดูแลตัวเองด้วย
หนึ่งสัปดาห์ก่อนถึงกำหนดส่งมอบงานผ้าไหมผืนสุดท้าย บรรยากาศในคอนโดหรูเริ่มเปลี่ยนแปลงไปอย่างละเอียดอ่อน เพทายไม่ได้แสดงท่าทีเย็นชาและออกคำสั่งเหมือนเคย เขากลับเอาใจใส่ดูแลแพรไหมมากขึ้น สังเกตความชอบเล็กๆ น้อยๆ ของเธอ และมักจะหาเวลามาพูดคุยด้วย แม้จะเป็นเพียงเรื่องทั่วไป แต่ก็ทำให้หัวใจของแพรไหมสั่นไหวอย่างห้ามไม่อยู่เย็นวันหนึ่ง ขณะที่แพรไหมกำลังนั่งทำงานเย็บปักผ้าไหมผืนสุดท้ายอยู่ในห้องนั่งเล่น เพทายเดินเข้ามาพร้อมกับแก้วน้ำอุ่นในมือ"ดื่มหน่อยสิ เห็นนั่งนานแล้วเดี๋ยวปวดหลัง" เพทายวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะข้างๆ เธอด้วยท่าทีอ่อนโยนแพรไหมเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างแปลกใจ "ขอบคุณค่ะ""ช่วงนี้ดูเธอตั้งใจกับงานมากเลยนะ" เพทายนั่งลงบนโซฟาฝั่งตรงข้าม มองแพรไหมด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป "ผ้าไหมที่ทอออกมาสวยมากจริงๆ สมแล้วที่เป็นฝีมือของตระกูลเธอ""มันเป็นงานของครอบครัวฉันค่ะ ฉันก็แค่อยากทำให้ดีที่สุด" แพรไหมตอบเสียงแผ่วเบา พยายามซ่อนความรู้สึกสับสนในใจ"เธอรู้ไหมว่าตั้งแต่ได้ร่วมงานกับเธอ ทำให้ฉันได้เห็นอะไรหลายๆ อย่างที่ไม่เคยสังเกตมาก่อน" เพทายเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม "ความมุ่งมั่น ความอดทน และความเข้มแข็
Last Updated : 2025-04-30หนี้รักลวงใจ ไม่ปล่อย
หลังจากที่แพรไหมจากไป เพทายกลับมาที่คอนโดด้วยความรู้สึกเงียบเหงาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ปกติแล้ว แม้ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะเริ่มต้นด้วยเงื่อนไข แต่เขาก็คุ้นชินกับการมีเธออยู่ใกล้ๆ ไม่ว่าจะเป็นเสียงฝีเท้าแผ่วเบาในห้อง หรือกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ลอยอยู่ในอากาศ บัดนี้ ทุกอย่างกลับกลายเป็นความว่างเปล่าเพทายเดินสำรวจห้องนอนที่เคยใช้ร่วมกัน สายตาของเขาจับจ้องไปยังโต๊ะเครื่องแป้งที่ว่างเปล่า ไร้ซึ่งเครื่องสำอางและของใช้ส่วนตัวของเธอ เขาเปิดตู้เสื้อผ้า เสื้อผ้าของเธอหายไปจนหมด เหลือไว้เพียงพื้นที่ว่างเปล่าที่ทำให้เขารู้สึกโหวงเหวงในใจความรู้สึกบางอย่างเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของเพทาย ความรู้สึกที่มากกว่าความเคยชิน หรือความต้องการทางกาย เขารู้สึกเหมือนสูญเสียบางสิ่งบางอย่างไปอย่างไม่มีวันหวนกลับเขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เลื่อนดูเบอร์โทรศัพท์ของแพรไหมแล้วกดโทรออก แต่ปลายสายยังคงเป็นเสียงที่ไม่สามารถติดต่อได้ ความหงุดหงิดเริ่มก่อตัวขึ้น เพทายโทรซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็ยังคงไร้การตอบรับ"บ้าจริง!" เพทายสบถออกมาอย่างหัวเสีย เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงต้องหายไปแบบนี้ พวกเขาสิ้นสุดสัญญากันแล้วไม่ใช่หรือ? เธอได
Last Updated : 2025-04-30
Latest chapter
หนี้รักลวงใจ บททดสอบ
การเดินทางสู่จังหวัดน่านของเพทายเป็นไปด้วยความหวังและความกระวนกระวาย เขาไม่รู้ว่าแพรไหมอยู่ที่ไหนในเมืองที่เงียบสงบแห่งนี้ แต่ความรักและความปรารถนาที่จะได้พบเธออีกครั้งนำทางเขาไปในที่สุด เพทายก็มาถึงโรงเรียนชนบทเล็กๆ แห่งหนึ่งตามที่อยู่ที่พ่อของเขามอบให้ เขาเห็นเด็กกลุ่มหนึ่งกำลังวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนานในสนาม และมีครูสาวคนหนึ่งกำลังดูแลเด็กๆ เหล่านั้นอยู่แต่ไกลเมื่อเพทายมองชัดๆ หัวใจของเขาก็เต้นแรงจนแทบทะลุออกมา แพรไหม...เธอยืนอยู่ที่นั่น ในชุดผ้าฝ้ายเรียบง่าย ใบหน้าของเธอดูสดใสและมีความสุขกว่าที่เขาเคยเห็นมาเพทายรีบก้าวเข้าไปหาเธออย่างรวดเร็ว"แพรไหม!"แพรไหมหันมาตามเสียงเรียก ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าเป็นเพทาย"คุณ...คุณเพทาย มาที่นี่ได้ยังไงคะ?" แพรไหมถามด้วยน้ำเสียงตกตะลึง"ผมตามหาคุณ" เพทายตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง เดินเข้าไปใกล้เธอ "ผมรู้ว่าผมทำผิดไป ผม...""กลับไปเถอะค่ะ" แพรไหมพูดแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ที่นี่ไม่ใช่ที่ของคุณ""ไม่! ผมจะไม่กลับไปไหนทั้งนั้นถ้าไม่มีคุณไปด้วย" เพทายยืนกราน "ผมขอโอกาสอีกครั้งได้ไหม? ผมรู้ว่าผมมันโง่เขลาที่ไม่เห็นค่าของคุณ
หนี้รักลวงใจ ตามหา
หลายวันผ่านไป การตามหาแพรไหมของเพทายยังคงไร้ร่องรอย แม้จะสั่งให้คนออกตามหาอย่างพลิกแผ่นดิน แต่ก็ยังไม่พบแม้แต่เงาของเธอ ความกระวนกระวายและความร้อนใจเริ่มกัดกินจิตใจของเขาอย่างหนักหน่วง เขานอนไม่หลับ กินไม่ลง เอาแต่จ้องโทรศัพท์มือถือรอการติดต่อจากเธอ แต่ก็ไม่มีแม้แต่ข้อความเดียวในขณะที่เพทายกำลังจมอยู่กับความสิ้นหวัง เชอรีน คู่หมั้นของเขาก็มาหาที่คอนโดด้วยความเป็นห่วง"เพทายคะ คุณเป็นอะไรไป ทำไมดูซึมๆ แบบนี้" เชอรีนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พลางลูบแขนเขาเบาๆเพทายเงยหน้าขึ้นมองคู่หมั้นด้วยแววตาที่ว่างเปล่า "ผม...ผมไม่สบายใจนิดหน่อยน่ะเชอรีน""เรื่องงานเหรอคะ? มีอะไรให้เชอรีนช่วยไหม?"เพทายส่ายหน้า "ไม่ล่ะ ขอบคุณนะ"เชอรีนมองเพทายอย่างพิจารณา เธอสังเกตเห็นความผิดปกติในแววตาของเขา ความกังวลที่ซ่อนอยู่ลึกๆ ทำให้เธอตัดสินใจถามออกไปตรงๆ"มันเกี่ยวกับ...คุณแพรไหมใช่ไหมคะ?"เพทายชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจออกมา "เธอ...หายไป""หายไปไหนคะ?" เชอรีนถามด้วยความสงสัย"ผมก็ไม่รู้" เพทายตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด "หลังจากที่ส่งมอบงาน เธอก็หายไปเลย ติดต่อก็ไม่ได้"เชอรีนจ้องมองเพทายอย่างลึกซึ้ง เธอส
หนี้รักลวงใจ ไม่ปล่อย
หลังจากที่แพรไหมจากไป เพทายกลับมาที่คอนโดด้วยความรู้สึกเงียบเหงาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ปกติแล้ว แม้ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะเริ่มต้นด้วยเงื่อนไข แต่เขาก็คุ้นชินกับการมีเธออยู่ใกล้ๆ ไม่ว่าจะเป็นเสียงฝีเท้าแผ่วเบาในห้อง หรือกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ลอยอยู่ในอากาศ บัดนี้ ทุกอย่างกลับกลายเป็นความว่างเปล่าเพทายเดินสำรวจห้องนอนที่เคยใช้ร่วมกัน สายตาของเขาจับจ้องไปยังโต๊ะเครื่องแป้งที่ว่างเปล่า ไร้ซึ่งเครื่องสำอางและของใช้ส่วนตัวของเธอ เขาเปิดตู้เสื้อผ้า เสื้อผ้าของเธอหายไปจนหมด เหลือไว้เพียงพื้นที่ว่างเปล่าที่ทำให้เขารู้สึกโหวงเหวงในใจความรู้สึกบางอย่างเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของเพทาย ความรู้สึกที่มากกว่าความเคยชิน หรือความต้องการทางกาย เขารู้สึกเหมือนสูญเสียบางสิ่งบางอย่างไปอย่างไม่มีวันหวนกลับเขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เลื่อนดูเบอร์โทรศัพท์ของแพรไหมแล้วกดโทรออก แต่ปลายสายยังคงเป็นเสียงที่ไม่สามารถติดต่อได้ ความหงุดหงิดเริ่มก่อตัวขึ้น เพทายโทรซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็ยังคงไร้การตอบรับ"บ้าจริง!" เพทายสบถออกมาอย่างหัวเสีย เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงต้องหายไปแบบนี้ พวกเขาสิ้นสุดสัญญากันแล้วไม่ใช่หรือ? เธอได
หนี้รักลวงใจ ดูแลตัวเองด้วย
หนึ่งสัปดาห์ก่อนถึงกำหนดส่งมอบงานผ้าไหมผืนสุดท้าย บรรยากาศในคอนโดหรูเริ่มเปลี่ยนแปลงไปอย่างละเอียดอ่อน เพทายไม่ได้แสดงท่าทีเย็นชาและออกคำสั่งเหมือนเคย เขากลับเอาใจใส่ดูแลแพรไหมมากขึ้น สังเกตความชอบเล็กๆ น้อยๆ ของเธอ และมักจะหาเวลามาพูดคุยด้วย แม้จะเป็นเพียงเรื่องทั่วไป แต่ก็ทำให้หัวใจของแพรไหมสั่นไหวอย่างห้ามไม่อยู่เย็นวันหนึ่ง ขณะที่แพรไหมกำลังนั่งทำงานเย็บปักผ้าไหมผืนสุดท้ายอยู่ในห้องนั่งเล่น เพทายเดินเข้ามาพร้อมกับแก้วน้ำอุ่นในมือ"ดื่มหน่อยสิ เห็นนั่งนานแล้วเดี๋ยวปวดหลัง" เพทายวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะข้างๆ เธอด้วยท่าทีอ่อนโยนแพรไหมเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างแปลกใจ "ขอบคุณค่ะ""ช่วงนี้ดูเธอตั้งใจกับงานมากเลยนะ" เพทายนั่งลงบนโซฟาฝั่งตรงข้าม มองแพรไหมด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป "ผ้าไหมที่ทอออกมาสวยมากจริงๆ สมแล้วที่เป็นฝีมือของตระกูลเธอ""มันเป็นงานของครอบครัวฉันค่ะ ฉันก็แค่อยากทำให้ดีที่สุด" แพรไหมตอบเสียงแผ่วเบา พยายามซ่อนความรู้สึกสับสนในใจ"เธอรู้ไหมว่าตั้งแต่ได้ร่วมงานกับเธอ ทำให้ฉันได้เห็นอะไรหลายๆ อย่างที่ไม่เคยสังเกตมาก่อน" เพทายเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม "ความมุ่งมั่น ความอดทน และความเข้มแข็
หนี้รักลวงใจ หัวใจที่เริ่มเปลี่ยนไป
หลังจากเหตุการณ์ถูกทำร้าย เพทายเริ่มแสดงท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด เขาดูแลและใส่ใจแพรไหมมากขึ้น คอยถามไถ่อาการและแสดงความเป็นห่วงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ความเย็นชาที่เคยปกคลุมเริ่มจางหายไป เผยให้เห็นด้านที่อ่อนโยนและอบอุ่นกว่าเดิมแพรไหมเองก็รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงนั้น เธอเริ่มสังเกตเห็นรอยยิ้มบางๆ ที่มุมปากของเขา แววตาที่อ่อนลงเมื่อมองมาที่เธอ และคำพูดที่ไม่ได้แฝงไปด้วยความเยาะเย้ยเหมือนแต่ก่อน การดูแลเขาในคืนที่เขาบาดเจ็บทำให้เธอได้ใกล้ชิดและสัมผัสถึงความเปราะบางที่ซ่อนอยู่ภายใต้ท่าทางแข็งกระด้างนั้นความสัมพันธ์ของทั้งคู่ค่อยๆ พัฒนาไปอย่างช้าๆ จากความสัมพันธ์ทางกายภาพที่เริ่มต้นด้วยความขมขื่น กลายเป็นความผูกพันทางใจที่ลึกซึ้งขึ้น พวกเขาเริ่มพูดคุยกันมากขึ้น แชร์เรื่องราวและความคิดเห็นต่างๆ แพรไหมได้รู้ว่าภายใต้ภาพลักษณ์ของนักธุรกิจหนุ่มผู้ประสบความสำเร็จ เพทายก็มีความเหงาและความกดดันที่ต้องแบกรับไว้มากมายความรู้สึกชอบเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของแพรไหมอย่างไม่รู้ตัว เธอรู้สึกขอบคุณและซาบซึ้งในความช่วยเหลือและความเปลี่ยนแปลงของเขา ในขณะที่เพทายเองก็ไม่เคยละสายตาจากแพรไหมตั้งแต่แรก
หนี้รักลวงใจ ไม่คาดคิด
เย็นวันนั้น แพรไหมรีบนำเช็คที่เพทายให้มาไปจัดการปิดหนี้นอกระบบที่คอยตามรังควานครอบครัวเธอ เมื่อเจ้าหนี้รับเงินไปและยอมลงลายมือชื่อในเอกสารปลดหนี้ แพรไหมรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก น้ำตาแห่งความโล่งใจไหลอาบแก้มกลับถึงบ้าน ภาพที่เห็นคือพ่อและแม่กอดกันร้องไห้ด้วยความดีใจ เมื่อรู้ว่าหนี้สินก้อนใหญ่ได้รับการสะสางแล้ว แพรไหมเองก็อดที่จะน้ำตาคลอไม่ได้ ความรู้สึกผิดที่ต้องแลกอิสรภาพของตัวเองมาด้วยเงินจำนวนนี้ยังคงกัดกินหัวใจเธออยู่ลึกๆ"ขอบคุณมากนะลูกไหมแก้ว" ผู้เป็นพ่อเอ่ยเสียงสั่นเครือ "ถ้าเราทำงานนี้สำเร็จ เราจะมีเงินพอที่จะรักษาบ้านของเราไว้ได้"แพรไหมฝืนยิ้มให้พ่อกับแม่ "ค่ะพ่อ...แต่ช่วงนี้ไหมอาจจะไม่ได้กลับบ้านนะคะ ทางบริษัทคุณเพทายอยากให้ไหมไปช่วยงานที่บริษัทด้วย"พ่อและแม่มองหน้ากันด้วยความสงสัยเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ซักถามอะไรมากนัก พวกท่านดีใจที่ลูกสาวกำลังจะมีโอกาสที่ดีในการทำงานหลังจากวันนั้น แพรไหมก็ย้ายเข้าไปอยู่ในคอนโดหรูของเพทายอย่างเต็มตัว ชีวิตของเธอเปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง จากลูกสาวเจ้าของโรงงานทอผ้าไหม กลายเป็นผู้หญิงที่ต้องอยู่ภายใต้การควบคุมของชายที่เธอเคยปฏิเสธรักเพทา
หนี้รักลวงใจ ทำให้พอใจ
ลิฟต์หรูเคลื่อนขึ้นสู่ชั้นบนสุดอย่างเงียบเชียบ แพรไหมยืนตัวเกร็ง มองตัวเลขที่เปลี่ยนไปบนแผงควบคุมด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ ความกังวลและความกลัวถาโถมเข้ามาจนรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก ในที่สุดลิฟต์ก็เปิดออกสู่ห้องโถงกว้างขวางที่ตกแต่งอย่างหรูหราแต่เย็นชาเพทายยืนรออยู่ที่หน้าประตูห้องพักของเขา ในชุดคลุมอาบน้ำสีเข้มที่ขับให้ผิวขาวของเขาดูโดดเด่นยิ่งขึ้น ดวงตาคมกริบจับจ้องมาที่แพรไหมอย่างไม่ปิดบังความรู้สึกบางอย่าง"เข้ามาสิ" เพทายเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนจะหันหลังเดินนำเข้าไปในห้องแพรไหมก้าวตามเข้าไปอย่างช้าๆ สำรวจห้องพักที่กว้างขวางและตกแต่งอย่างมีสไตล์ แต่กลับให้ความรู้สึกเย็นเยียบและไร้ชีวิตชีวาทันทีที่แพรไหมก้าวพ้นธรณีประตู เพทายก็หันกลับมาอย่างรวดเร็ว คว้าเอวบางของเธอเข้าไปใกล้ ก่อนจะก้มลงจูบเธออย่างดุดันและรุนแรง เป็นจูบที่ปราศจากความอ่อนโยนและเต็มไปด้วยการแสดงความเป็นเจ้าของแพรไหมหลับตาลง ปล่อยให้น้ำตาเอ่อคลอเบ้า เธอรู้สึกเหมือนเป็นเพียงวัตถุที่ถูกเขาครอบครองอย่างไร้สิทธิ์ที่จะต่อต้าน บทรักที่เกิดขึ้นในคืนนั้นเป็นไปอย่างเร่าร้อนและรวดร้าว เป็นการสูญเสียครั้งสำคัญในชีวิตของเธ
หนี้รักลวงใจ เริ่มงาน
คำพูดของเพทายดังก้องอยู่ในหัวของแพรไหมซ้ำไปซ้ำมา ข้อเสนอที่แสนต่ำช้าและเหยียดหยามนั้นราวกับตบหน้าเธออย่างแรง ความโกรธ ความขยะแขยง และความรู้สึกเสียใจที่ต้องมาเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ถาโถมเข้ามาจนแทบประคองสติไม่อยู่แพรไหมกลับมาถึงบ้านด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง ภาพพ่อแม่ที่นั่งกอดกันด้วยความเศร้าสร้อยยิ่งตอกย้ำความจำเป็นที่เธอต้องทำบางอย่างเพื่อกอบกู้ทุกสิ่ง"ไหม...ทำไมกลับมาเร็วจังเลยลูก? เป็นยังไงบ้าง?" มารดาเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของลูกสาวแพรไหมกลั้นน้ำตาที่เอ่อคลอเบ้า "เขา...เขาไม่สนใจค่ะแม่ เขาบอกว่าเขามีซัพพลายเออร์อยู่แล้ว" เธอโกหกคำโต ไม่กล้าเอ่ยถึงข้อเสนอที่แสนเลวร้ายนั้นคืนนั้น แพรไหมนอนไม่หลับ เธอพลิกตัวไปมาด้วยความกระวนกระวาย ข้อเสนอของเพทายวนเวียนอยู่ในความคิด หากเธอปฏิเสธ โรงงานของครอบครัวต้องถูกยึด พ่อแม่ต้องหมดเนื้อหมดตัว แต่ถ้าเธอตอบตกลง...ศักดิ์ศรีและคุณค่าในตัวเธอจะเหลืออะไร?เช้าวันใหม่ แพรไหมตัดสินใจเด็ดขาด เธอแต่งตัวและออกจากบ้านอีกครั้ง จุดหมายปลายทางคือบริษัท MJ แห่งเดิม แต่ครั้งนี้ แววตาของเธอไม่ได้เต็มไปด้วยความหวัง แต่กลับเป็นความมุ่งมั่นที
หนี้รักลวงใจ ข้อเสนอ
หลังจากถูกเพทายปฏิเสธอย่างไม่ใยดี แพรไหมกลับมาที่โรงงานด้วยความรู้สึกท้อแท้ แต่เมื่อเห็นใบหน้าเศร้าสร้อยของพ่อแม่ ความมุ่งมั่นในใจก็กลับมาลุกโชนอีกครั้ง เธอจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เธอต้องหาทางโน้มน้าวเพทายให้ได้วันรุ่งขึ้น แพรไหมตัดสินใจไปรอพบเพทายที่หน้าบริษัท MJ ตั้งแต่เช้าตรู่ เธอถือแฟ้มเอกสารและตัวอย่างผ้าไหมติดมือมาด้วย หวังว่าสักวันเขาจะใจอ่อนยอมเปิดโอกาสให้เธอได้นำเสนอผลงานอย่างจริงจัง"คุณครับ ที่นี่ที่ส่วนบุคคลนะครับ เสียงของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยดังขึ้นเมื่อเห็นแพรไหมยืนอยู่หน้าประตูทางเข้า"ดิฉันมาพบคุณเพทายค่ะ" แพรไหมตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพแต่หนักแน่น"คุณมีนัดหมายไว้หรือเปล่าครับ""ไม่มีค่ะ แต่ดิฉันมีความจำเป็นต้องพบท่านจริงๆ"เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมองแพรไหมด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่สามารถอนุญาตให้เธอเข้าไปข้างในได้ แพรไหมจึงทำได้เพียงยืนรออยู่ด้านนอก ท่ามกลางแสงแดดที่เริ่มร้อนระอุหลายชั่วโมงผ่านไป แพรไหมยังคงยืนหยัดอยู่ที่เดิม สายตาจับจ้องไปยังประตูทางเข้าบริษัท หวังว่าเพทายจะออกมาหรือมีใครสักคนสังเกตเห็นความตั้งใจของเธอในที่สุด รถหรูคันคุ้นตาของเพทายก็แล่นเข้ามาจอด แพรไห
