57

คั่วน้องชายไม่สำเร็จก็หันมาคั่วกับพี่ชายอีก เธอคงต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อขจัดผู้หญิงคนนั้นให้พ้นจากทางชีวิตไม่ใช่ปล่อยให้มาเป็นกระดูกชิ้นใหญ่ทำให้เธอไม่สบายใจอยู่แบบนี้

นิโคลัสพาโซอี้กลับมายังคฤหาสน์ซาเวียร์ในสภาพที่เด็กหญิงตัวน้อยหลับติดอกของเขาและมีภิณไลย์ญาติดตามเขากลับมาหลังจากอยู่ที่งานมอเตอร์โชว์จนกระทั่งดึก เขาอุ้มโซอี้ขึ้นไปที่ห้องนอนของเธอบนชั้น 2 ของคฤหาสน์อันโอ่อ่า

ภิณไลย์ญาตามไปช่วยดูแลจัดที่นอนและห่มผ้าให้เด็กหญิงตัวเล็กที่นอนหลับไหลเพราะตลอดทั้งวันโซอี้มีความสุขและสนุกสนานกับการชมยานยนต์รุ่นใหม่ เด็กหญิงวิ่งขึ้นไปนั่งบนรถหรูและซุปเปอร์คาร์คันโนูนทีคันนี้ทีด้วยความตื่นตาตื่นใจและมีความสุขอย่างที่สุด

ภิณไลย์ญาคอยติดตามเฝ้าดูโดยตลอด เห็นได้ชัดว่าวันนี้เด็กน้อยมีความสุขและรื่นเริงมากกว่าเวลาอยู่บ้าน หนูน้อยคงจะตื่นเต้นกับการได้เห็นอะไรแปลกตาใหม่ ๆ แม้ว่าหลายครั้งที่โซอี้ยังไม่ค่อยยอมพูดจากับคนแปลกหน้าที่นิโคลัสแนะนำตัวว่าเด็กหญิงเป็นลูกสาวของเขาให้คนเหล่านั้นได้รู้จัก แต่แม่หนูก็ดูจะเริ่มคุ้นชินกับการอยู่ท่ามกลางผู้คนมาก ๆ และรู้จักปรับตัวแม้ยังพูดไม่ค่อยเก่งก็ตาม

หลังจากเห็นว่าโซอี้หลับแล้วทั้งที่ยังไม่ได้อาบน้ำเลยด้วยซ้ำ แต่คืนนี้นิโคลัสก็อะลุ่มอล่วยให้กับหนูน้อยในเมื่อเขาเห็นว่าโซอี้สนุกสนานตลอดทั้งวัน พอขึ้นนั่งบนรถทางกลับบ้านก็หลับติดอกของภิณไลย์ญาเลยทีเดียว เขาเข้าใจว่าโซอี้คงมีความสุขมากและนั่นเป็นสิ่งที่เขาคาดหวังและพึ่งพอใจ หลังจากส่งเด็กหญิงเข้านอนแล้วภิณไลย์ญาก็กลับไปที่ห้องของเธอแต่ขณะที่กำลังจะเปิดประตูก็ต้องชะงักเมื่อมือหนาใหญ่รั้งเอวบอบบางของเธอทำให้ภิณไลย์ญาหันกลับไปพบว่าเป็นนิโคลัสเขายืนอยู่ในท่าประชิดตัวเธอหญิงสาวแสดงอาการตกใจ

บทที่ 24

“นิค...มีอะไรเหรอคะ ฉันกำลังจะเข้านอนแล้วล่ะค่ะ”

“ผมแค่อยากคุยกับคุณ”

ภิณไลย์ญาเหลือบและซ้ายขวาก่อนตอบว่า

“คุยเรื่องอะไรคะ นี่มันดึกแล้ว โซอี้ก็หลับแล้วด้วย ค่อยคุยกันพรุ่งนี้เถอะค่ะ”

เขาจับไหล่บอบบางทั้งสองด้วยฝ่ามือหนาแกร่งแต่เธอก็ไม่รู้สึกถึงแรงบีบมือทั้งสองของเขาที่วางบนบ่าของเธอนั้นมันส่งผ่านความรู้สึกบางอย่างซ่านลึกเข้าไปถึงใต้บึ้งหัวใจของเธอ ภิณไลย์ญาแทบไม่กล้าสบนัยน์ตาคมเข้มที่จ้องมองเธอด้วยประกายหม่นแสงลง

“ขอบคุณนะที่ช่วยดูแลโซอี้วันนี้ ท่าทางแกมีความสุขมาก ผมไม่เคยเห็นลูกสาวของผมมีความสุขมากขนาดนี้มาก่อน”

“โซอี้ได้เจออะไรใหม่ ๆ ค่ะมันทำให้เธอตื่นเต้นและมันก็เป็นปกติของเด็กที่พอเห็นอะไรที่แปลกตาก็จะทำให้สนุกและมีความสุขมาก คุณมีเรื่องที่จะพูดกับฉันแค่นี้ใช่ไหมคะ”

“มากกว่านี้...”

เขาพูดแค่นั้นแล้วก้มหน้าลงไปหาภิณไลย์ญาอย่างรวดเร็วโดยที่เธอเองไม่ทันได้ตั้งรับเมื่อปากของเขาประกบปิดปากของเธอแนบสนิท เธอยืนนิ่งเพราะไม่รู้ว่าจะทำยังไงมือเท้าของเธอเย็น แต่เหมือนความร้อนถ่ายเทจากปากของเขาเข้าไปในลำคอของเธอ ปลายลิ้นของนิโคลัสจุ่มจ้วงลึกเข้าไปในโพรงปากเล็ก ดูดซับความหอมหวานและลิ้มเลียความนุ่มละมุนภายในนั้น

มันทำให้ภิณไลย์ญาเริ่มเคลิบเคลิ้มต่อสัมผัสอันหวามไหวและซาบซ่านของนิโคลัส เธอไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ อาจเกิดขึ้นนับตั้งแต่ที่เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่จูบเธอก็เป็นได้ เขาถอนริมฝีปากออกแต่ใบหน้าก็ยังอยู่ชิดใกล้ใบหน้าของเธอ ลมหายใจของเขาร้อนระอุราดลดลงบนกลีบปากนุ่มละมุน

“นิค...พอเถอะค่ะเดี๋ยวใครมาเห็นเข้ามันจะไม่ดีนะคะ”

“ใครจะมาเห็น ป้าเจนนี่ก็กลับไปแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแค่คุณกับผม”

“แต่คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ”

“ทำไมจะทำไม่ได้ในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างมันอยู่ในสัญญา”

“คุณบอกเองนะคะว่าคุณฉีกสัญญานั้นทิ้งไปแล้ว”

“ผมบอกว่าผมฉีกสัญญาเก่าทิ้งแต่ผมก็ทำสัญญาขึ้นมาใหม่และนี่ก็อยู่ในสัญญาใหม่ระหว่างเรา”

“คุณเอาเปรียบฉันอยู่เรื่อยเลยนะคะนิค เมื่อไหร่ฉันจะมีสิทธิ์ตัดสินใจเลือกในสิ่งที่ฉันต้องการทำได้ซะที”

“คุณเลือกได้เนเน่”

“ฉันมีทางเลือกด้วยเหรอคะ?...เปล่าเลย...ฉันไม่ได้มีทางเลือกอะไรเลย คุณชี้นำฉันทุกอย่างและฉันก็ต้องทำตามคำสั่งของคุณด้วย”

“เลือกได้สิ...เลือกที่จะยินยอมผมแบบนี้ไง”