ログイン共有
บทที่ 5 มิติวิเศษ
最終更新日:
2025-09-19 08:20:08ตอนที่ 5
การอดอาหารมาอย่างยาวนาน ทำให้กระเพาะของทั้งสองเล็กลง แม้บนโต๊ะจะมีอาหารเลิศรสตั้งเรียงราย แต่สุดท้ายก็รับประทานได้เพียงเล็กน้อย ก่อนจะรู้สึกอิ่มจนไม่อาจฝืนกลืนต่อได้อีก ด้านนอก ณ ชายแดน หลินเทียนหยู่ ผู้เพิ่งได้รับตำแหน่ง “ขุนนางพิทักษ์แคว้น” เมื่อครึ่งปีก่อน กำลังเร่งรีบเดินทางกลับจวน เขาไม่อาจล่วงรู้เลยว่าในระหว่างที่ตนออกศึก กลับเกิดเรื่องราวอัปยศขึ้นกับบุตรสาวของตนในคืนสมรส และตอนนี้ เขากำลังใกล้กลับถึงจวน โดยไม่รู้ว่า เรื่องทุกอย่างได้เปลี่ยนไปหมดแล้ว ในเรือนหรงหยวน ฮูหยินรองนั่งบนตั่งหรูในมุมอุ่น ดวงตาคมกริบเต็มไปด้วยไฟอาฆาต มือทั้งสองกอดกระถางอุ่นมือทำด้วยหยกเนื้อดี ราวกับกำลังบีบอัดความแค้นเอาไว้ในอก ความคิดพาใจนางวกกลับไปยัง “สตรีโหว” ในอดีต ซูเหยา หญิงผู้มีชาติกำเนิดสูงศักดิ์ รูปโฉมเลิศล้ำ พรสวรรค์ทางวิญญาณเกินผู้ใด ผู้คนต่างยกย่องว่าเป็นเทพธิดา เป็นนางฟ้าในใจบัณฑิตทั่วหล้า และเป็นหญิงในฝันที่ผู้ชายทั้งเมืองหลวงถวิลหา แต่ในท้ายที่สุด หญิงงามผู้สูงศักดิ์คนนั้นกลับยอมลดตัว แต่งงานกับเพียงชายสามัญ หลินเทียนหยู่! พิธีสมรสครั้งนั้น โอ่อ่าตระการตา เครื่องประดับเจ้าสาวหรูหราจนเทียบได้กับทรัพย์สมบัติคลังหลวงทั้งเมือง ชั่วข้ามคืน… ตระกูลหลินก็ผงาดขึ้นเป็นจวนกั๋วกง ตระกูลชั้นสูงที่แม้แต่เหล่าขุนนางผู้ยิ่งใหญ่ก็ต้องเอาใจใส่ “ซูเหยาเอ๋ย… เจ้าจะสูงศักดิ์เพียงใดแล้วอย่างไร” ฮูหยินรองกัดฟันแน่นในใจ “หากไม่มีเจ้า ข้าหลี่อวี้หรงก็คงได้เป็นภรรยาเอกของจวนกั๋วกงไปแล้ว!” ทั้งที่นางสมรสกับหลินเทียนหยู่มาก่อนตั้งหลายปี แต่เพียงเพราะราชโองการฉบับเดียว กลับทำให้นางถูกผลักลงเป็นเพียงภรรยารอง ขณะที่ซูเหยาได้เลื่อนขั้นขึ้นไปเป็น “ภรรยาเอก” ในทันที! นับแต่วินาทีนั้น… ซูเหยาไม่เพียงช่วงชิงตำแหน่งภรรยาเอกไป ยังช่วงชิงหัวใจของสามีไปด้วย! หลินเทียนหยู่เปลี่ยนไป ไม่เหลือแม้แต่เงาของความรักที่เคยมีให้ตน! “เหตุใดกัน?! ข้าให้กำเนิดบุตรถึงสามคน แต่สุดท้ายก็ยังสู้เจ้าไม่ได้!” เมื่อซูเหยาตั้งครรภ์ หลินเทียนหยู่แทบไม่กลับมาหานางอีก ทุกครั้งที่นางขอพบก็มีเพียงข้ออ้างไร้สาระ ทั้งราชการ ทั้งธุระด่วน… แต่แท้จริงแล้วก็เพียงหมกตัวอยู่กับซูเหยาในเรือนหลินหยวน! เจ้าอาจจะงดงาม เจ้าอาจจะสูงศักดิ์ เจ้าอาจจะมีพรสวรรค์ แต่ในที่สุดเจ้าก็คลอดเพียง “บุตรสาว” มิใช่บุตรชายที่จะสืบทอดจวนได้! ทว่าโชคชะตากลับเล่นตลกอีกครั้ง บุตรสาวของเจ้า กลับฉายแววฉลาดเฉลียวเกินเด็กทั่วไป ทั้งยังสืบทอดพรสวรรค์อันเลิศล้ำของเจ้า แต่ถึงอย่างไร… นางก็ยังถูกข้าบงการจนกลายเป็นคนโง่ได้อยู่ดี! ซูเหยาเอ๋ย… เจ้าเป็นหนี้ข้า! ข้าจะให้เจ้าชดใช้อย่างสาสม!! ตอนนี้เจ้าตายไปแล้ว แต่เจ้าคงไม่อาจหลับตาได้อย่างสงบหรอกใช่หรือไม่? เจ้าต้องกำลังจ้องมองจากนรก ว่าบุตรสาวของเจ้ากำลังถูกเหยียดหยาม ดูหมิ่น ถูกผลักไสจนเกือบตาย ความรู้สึกนี้มันช่างเจ็บปวดเพียงใด… เจ้ารู้แล้วหรือยัง? เสียใจหรือไม่ ที่วันนั้นเจ้าก้าวเข้ามาแย่งทุกสิ่งไปจากข้า ทั้งตำแหน่ง ทั้งสามี ทั้งเกียรติยศ! หึ! เจ้าจงเฝ้าดูต่อไปเถิด สิ่งใดที่เจ้าช่วงชิงไป ข้าจะให้บุตรสาวเจ้าชดใช้คืนทั้งหมดเป็นทวีคูณ! กลางดึก ร่างหลินเยว่ซินพลันสะดุ้งตื่นขึ้นจากความฝัน อาการแสบคันรุนแรงแล่นพล่านไปทั่วกายจนยากจะทน นางพลิกตัวไปมาบนเตียงไม้ผุอย่างทรมาน ขนตาสั่นระริก ก่อนดวงตาคู่ลึกคมจะลืมขึ้น แววตาเต็มไปด้วยความรำคาญและเหนื่อยล้า แสงจันทร์สาดลอดหน้าต่างไม้ไผ่มาอาบร่างบาง นางยกมือขึ้นเพ่งมองแหวนหยกขาวที่สวมอยู่บนนิ้วชี้ เนื้อหยกใสสะอาด แวววาวอ่อนโยน ลวดลายซับซ้อนที่สลักอยู่ภายในเผยประกายลึกลับเร้นลับ ริมฝีปากของนางยกยิ้มบาง พลันพึมพำเสียงแผ่วเบา “ยังดี… ที่เจ้ายังอยู่กับข้า” ทันใดนั้น แสงสีขาวแล่นวาบออกมาจากแหวน ร่างของนางพลันเลือนหายไปในพริบตา เหลือเพียงผ้าห่มเก่าๆ วางทิ้งอยู่บนเตียงว่างเปล่า… สายหมอกสีขาวบางลอยคลุ้งอบอวลราวกับม่านเทพธิดา แสงทองอาบไล้ทั่วผืนดิน ทุกย่างก้าวที่ก้าวผ่านเผยให้เห็นพืชสมุนไพรล้ำค่าหลากชนิดงดงาม ราวกับดินแดนสวรรค์ในตำนาน ร่างของนางลอยเคลื่อนกลางอากาศอย่างสงบ ก้าวย่างแต่ละครั้งช้าและอ่อนช้อย ทว่าเงาเบื้องหลังกลับซ้อนทับเป็นภาพลวง ก่อนจะปรากฏขึ้นอีกครั้งภายในสวนสมุนไพรห่างออกไปราวร้อยจั้งในพริบตาเดียว เบื้องหน้าเป็นบ่อน้ำพุร้อนกว้างสุดสายตา ไอหมอกโอบล้อมทั่วบริเวณ น้ำตกเย็นเฉียบไหลทะลักลงมาจากหน้าผาสูงชัน เสียงกึกก้องสะท้านทุ่งหญ้า แต่ยามหยดน้ำตกกระทบผืนน้ำ… กลับพลันกลายเป็นความอุ่นละมุนอย่างน่าประหลาด แม้นางจะหาคำอธิบายไม่ได้ แต่สำหรับหลินเยว่ซินแล้วตราบใดที่ทุกสิ่งมีประโยชน์ นั่นก็เพียงพอ เสื้อผ้าเก่าโทรมถูกปลดออก เผยให้เห็นผิวกายคล้ำอมเหลือง ซีดโทรม นางก้มลงมองตัวเองด้วยแววตาขุ่นเคือง ก่อนปรายสายตาไปยังอกแบนราบ มุมปากกระตุกเล็กน้อยอย่างอดเยาะหยันตัวเองไม่ได้ ทั้งดำ ทั้งแบน… ช่างสิ้นหวังเสียจริง! นางถอนหายใจยาว ก่อนทิ้งตัวนั่งลงบนก้อนหินใหญ่กลางบ่อน้ำ เอนหลังพิงด้วยท่วงท่าสบายที่สุด ร่างผ่อนคลายราวกับกำลังละทิ้งความเหนื่อยล้าเอาไว้ บ่อน้ำแห่งนี้นางสำรวจมาแล้วทุกซอก ทุกมุม แม้จะลึกมืดมิดจนมองไม่เห็นก้นบ่อ แต่บางจุดกลับมีหินรองรับพอดีให้นั่งหรือนอนได้โดยไม่จมลงไป ที่นี่…คือ “มิติพิเศษ” ที่นางค้นพบโดยบังเอิญ โลกอีกใบที่เต็มไปด้วยพลังธาตุสมบูรณ์ไร้ที่สิ้นสุด พืชสมุนไพรหายากเบ่งบานเติบโตเร็วและแข็งแรงกว่าปกติหลายเท่า นางจึงเลือกปลูกสมุนไพรล้ำค่าไว้เต็มสวนแห่งนี้ ไม่เพียงเท่านั้นสายน้ำในบ่อนี้ยังเปี่ยมด้วยพลังรักษา สามารถฟื้นฟูบาดแผลและเสริมสร้างพลังปราณได้ดียิ่ง รอยเลือดแห้งกรังบนเรือนร่างค่อยๆ จางหาย แผลลึกที่เคยทิ่มแทงกลับสมานปิดทีละเล็กละน้อย รอยแผลเป็นที่ติดแน่นมานานก็ค่อยเลือนหายราวกับไม่เคยมีอยู่ ร่างกายทั้งร่างกำลังฟื้นฟู ซ่อมแซมด้วยวิถีแห่งสวรรค์ สะเก็ดแผลเริ่มลอกออก อาการเจ็บปวดกลับกลายเป็นเพียงความคันเสียดแทง หลินเยว่ซินข่มตาหลับ ปล่อยตัวให้ค่อยๆ จมลงสู่ก้นบ่อ ความทุกข์ทรมานค่อยคลายหาย เหลือเพียงความสงบเย็นในใจ ใต้น้ำเต็มไปด้วยพืชน้ำสายพันธุ์แปลกประหลาด ใบเรียวพลิ้วไหวตามกระแสน้ำราวกับร่ายรำ นางกลับหายใจได้อย่างอิสระภายใต้สายน้ำนี้ ราวกับที่นี่คือบ้านเกิดมาแต่เดิม นางลอยตัวนิ่งกลางบ่อ หลับตาเข้าสมาธิอย่างสงบ ราวกับเวลาหยุดลง ไม่รู้ว่านานเพียงใด… จนกระทั่ง ผิวน้ำที่เคยสงบนิ่งพลันสั่นไหว บางสิ่งกำลังลอยขึ้น อย่างเชื่องช้าสัมผัสถึงความผิดปกติ หลินเยว่ซินพลันลืมตาในทันที ก้าวขึ้นยืนบนก้อนหินกลางบ่อด้วยท่าทีระแวดระวัง บาดแผลทั่วร่างแทบหายเป็นปลิดทิ้ง เหลือเพียงร่องรอยจางบาง ผิวพรรณที่เคยคล้ำกลับขาวกระจ่างขึ้นราวกับผืนหยก เส้นผมยาวดำขลับที่เคยหยาบกร้าน บัดนี้ทอประกายเรื่อม่วงอ่อนทั่วทั้งศีรษะ ดวงตาของหลินเยว่ซินเบิกกว้าง ราวกับไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น นางยกมือคว้าปอยผมที่ร่วงหล่นลงมาตรงอกขึ้นมอง แสงสีม่วงสะท้อนประกายวิบวับราวกับเปลวไฟลึกลับในรัตติกาล ริมฝีปากกระซิบสั่นเบา ทว่าแฝงด้วยแรงสั่นสะท้านจากก้นบึ้งหัวใจ “ผม…สีม่วง?” หรือว่า ดวงตาสีม่วงในตำนานของนางกำลังจะกลับคืน ในโลกศตวรรษที่ 21 หลินเยว่ซินคือ “นักฆ่าอันดับหนึ่ง” ผู้มีผมยาวสีม่วงและดวงตาสีม่วงลึกล้ำเอกลักษณ์ ที่ทำให้ใครก็ตามที่สบตาต่างไม่อาจลืมเลือน แต่ในบางภารกิจ นางจำต้องซ่อนตัว เปลี่ยนสีผมและสีตาเพื่อกลมกลืนกับสภาพแวดล้อม ไม่ให้ใครล่วงรู้ตัวตนที่แท้จริง ทว่าหลังจากทะลุมิติมาอยู่ในโลกใหม่นี้ นางกลับไม่เคยมีเวลาแม้แต่จะสังเกตรูปลักษณ์ของตัวเองเลย สักครั้ง… เมื่อความคิดผุดขึ้นมา ร่างของนางพลันปรากฏขึ้นอย่างเงียบงันในเรือนไม้ไผ่เล็กริมน้ำ สภาพราวกับสั่งจิตให้เคลื่อนที่มาเอง เบื้องหน้าคือกระจกเงาเก่าเก็บบนโต๊ะเครื่องแป้ง ภาพสะท้อนภายในนั้นชัดเจนราวผลึกแก้วใสหญิงสาวผู้หนึ่งกำลังนั่งมองตนเองอยู่ตรงนั้น ผิวผอมบางซีดเซียว ทว่าขับประกายสุขภาพแฝงเร้น ผมยาวสีม่วงอ่อนพลิ้วเป็นลอนคลื่นระยับใต้แสงอ่อน ดวงตาสีม่วงเข้มลึกล้ำราวกับกลืนกินจักรวาลทั้งมวล นางถึงกับตกตะลึง หัวใจพลันสั่นสะท้าน “เป็นดวงตาสีม่วงจริงๆ ด้วย!” และยิ่งเพ่งพินิจ ก็ยิ่งต้องเบิกตากว้าง เพราะร่างนี้…ไม่เพียงแต่ชื่อเดียวกัน หากรูปลักษณ์ยังเหมือนกับตัวตนเดิมของนางราวกับถูกส่องกระจกเงาฝาแฝด! เว้นเสียแต่ว่า… ส่วนที่เคยภาคภูมิใจ ทั้งผิวขาวเนียนละเอียดและทรวงอกอวบอิ่มกลับเลือนหายไปสิ้น เหลือเพียงร่างผอมบางอ่อนแอที่ไร้สง่าราศี
最新チャプター
หมอพิษคืนชีพ ล้างแค้นใต้หล้า บทที่ 77 เสียงสุดท้าย ก่อนวิญญาณดับสูญ
บทที่ 77หลินเยว่ซินหัวเราะเบาๆในลำคอ นางยกมือขวาขึ้นอย่างเชื่องช้าปลายนิ้วขาวซีด เรียวยาวราวหยกสลัก เผยฝ่ามือที่แบออกในมือนั้น คือเข็มทองสองเล่ม สิ่งที่เขารู้จักดียิ่งกว่าผู้ใดในใต้หล้า ดวงตาดำสนิทของเขาฉายแววบางอย่างวูบไหว แต่ยังแสร้งยิ้มบางประหนึ่งไม่รู้เรื่องรู้ราว “เข็มทองรึ…หน้าตาก็แปลกดี” เสแสร้งหรือ? หลินเยว่ซินเพียงยิ้มเล็กน้อยอย่างรู้ทัน แต่หาได้เอ่ยวาจาเปิดโปงหรือกดดันใดๆ นางเพียงหยิบเข็มเล่มหนึ่งขึ้นมาช้าๆ หมุนปลายเรียวอย่างแผ่วเบาในระหว่างนิ้ว “งั้นหรือ… ข้าเองก็คิดเช่นนั้น” เสียงของนางเยียบเย็นดุจหิมะตกกลางฤดูร้อน แฝงรอยประชดประชันที่คมกริบเกินกว่าจะถูกจับผิดได้ “ของบางอย่าง ต่อให้ภายนอกงดงามเพียงใด ก็อาจซ่อนพิษร้ายในทุกเสี้ยวของเนื้อแท้” กล่าวจบ นางก้าวขึ้นอีกก้าว ยืนประจันหน้ากับเขาในระยะประชิดใกล้เสียจนได้ยินแม้เสียงลมหายใจ หลินเยว่ซินมองเขานิ่งๆ ในใจกลับยกย่องอย่างไม่อาจปฏิเสธได้ บุรุษผู้นี้… ไม่สิ เด็กหนุ่มผู้นี้ กลับมีจิตใจลึกซึ้งเกินวัย ราวกับเคยผ่านศึกหนักนับร้อยสนาม ชั้นเชิงของเขา… ไม่ใช่สิ่งที่เด็กคนหนึ่งควรมี หากแต่ลึกล้ำประหนึ่งสืบทอดจากบรรพชน
หมอพิษคืนชีพ ล้างแค้นใต้หล้า บทที่ 76 คนที่ขัดใจ ก็ฆ่าปิดปาก คนที่พูดตรง ก็กำจัดให้สิ้น
บทที่ 76คิ้วเรียวของหลินอวี้เฉิงขมวดแน่นเล็กน้อย ก่อนจะถอดผ้าคลุมไหล่ออกแล้วค่อยๆ คลี่มันออกด้วยมืออันอ่อนโยน โอบคลุมร่างที่สั่นไหวของมารดาไว้แน่น แววตาที่ทอดมองเต็มไปด้วยความห่วงใยลึกซึ้ง ไม่เอื้อนเอ่ยคำใด มีเพียงความเงียบงันที่อ่อนโยนปกคลุมอยู่รอบตัวทันใดนั้น เสียงทรงอำนาจก็ดังขึ้น“เจ้ามาทำอะไรที่นี่!”หลินเทียนหยู่ตวาดลั่น แววตาเต็มไปด้วยเพลิงโทสะที่แทบจะระเบิดออกมาเสียให้ได้ ความขุ่นเคืองในอกพลันพุ่งพล่านราวอยากทำลายทุกสิ่งตรงหน้าให้พินาศในขณะที่บรรยากาศตึงเครียดถึงขีดสุด เสียงหัวเราะเบาๆ พลันดังขึ้นหลินเยว่ซินก้าวเข้ามาอย่างสงบนิ่ง แขนข้างหนึ่งพาดอยู่บนไหล่ของหลินเทียนเฟิงด้วยท่าทีไม่ใส่ใจนัก แม้จะเผชิญหน้ากับบิดาโดยตรง แต่ดวงตาคู่นั้นกลับไม่เหลือบมองแม้แต่น้อยนางยกมือขึ้นช้าๆ ปลายนิ้วเรียวยาวลูบไล้เล็บสีแดงที่แต้มไว้อย่างประณีต ท่าทางเหมือนไม่พอใจนัก แต่คำพูดที่หลุดออกจากปากกลับแทงใจผู้เป็นบิดาเข้าอย่างจัง“ฝีมือของท่านพ่อ… พวกเราลูกๆ ล้วนได้ประจักษ์กับตาแล้วเจ้าค่ะ”เสียงของหลินเยว่ซินเยียบเย็นดุจน้ำค้างยามเหมันต์ ล่องลอยอยู่กลางอากาศ เงียบงันราวกับคมดาบกรีดลงกลางอ
หมอพิษคืนชีพ ล้างแค้นใต้หล้า บทที่ 75 บทเรียนของอวี้หรง
บทที่ 75ขณะนั้นเอง ขุนนางวัยกลางคนผู้หนึ่งเบียดฝูงชนเข้ามา ชุดขุนนางของเขาเบียดเสียดกับแขนเสื้อผู้อื่นอย่างไม่เกรงใจในมือมีห่อเอกสารถูกพับอย่างดี“ฮ่ะฮ่าๆ! มาแล้ว มาแล้ว ทุกท่านทั้งหลาย พวกท่านอยากรู้เรื่องนี้มากใช่หรือไม่ เช่นนั้น ดูสิ! ดูสิ่งนี้คืออะไร!”ผู้คนแย่งกันไปหยิบอ่าน พอเพียงกวาดตาไปไม่กี่บรรทัดก็พากันหัวเราะเสียงดังไม่หยุดทุกสายตา หันขวับไปยังชายผู้หนึ่งที่ยืนอยู่ท่ามกลางวงล้อม โดยไร้ซึ่งความเข้าใจใดๆสายตาเหล่านั้นเจือทั้งความเวทนา เสียดสี และความสะใจ…ปะปนกันจนยากแยกแยะหลินเทียนหยู่คิ้วกระตุกเล็กน้อย ก่อนที่หัวใจจะเต้นแรงขึ้น สัญชาตญาณของแม่ทัพผู้ผ่านศึกนับไม่ถ้วนกำลังกระซิบบอกเขาว่า…ในเอกสารนั้น ต้องมีเรื่องอัปยศเกี่ยวกับเขาอย่างแน่นอนเขาพุ่งมือไปคว้ากระดาษแผ่นหนึ่ง ดวงตาคมกริบไล่กวาดตัวอักษรทีละบรรทัด…“ภรรยาคนแรกของท่านกั๋วกงตระกูลหลิน คือแม่นางสกุลโหว หลินเทียนหยู่รักนางดั่งชีวิต แต่ไม่ได้ใส่ใจสกุลหลี่แม้เพียงน้อยหลี่อวี้หรงเฝ้าเรือนอย่างเดียวดาย อกอัดตันใจจนต้องระบายกับคนรับใช้ในจวนจากนั้น…ไม่นาน นางก็ตั้งครรภ์ และให้กำเนิดหลินอวี้ซิง…”ราวกับฟ้าผ่าลงตรงกล
หมอพิษคืนชีพ ล้างแค้นใต้หล้า บทที่ 74 ถูกใส่ร้าย โดยไม่ได้กระทำ
บทที่ 74 “ท่านแม่รอง…” เสียงของหลินเยว่ซินอ่อนลง พลางยกมือลูบหว่างคิ้วด้วยท่าทีปวดหัว “ขอเถิด…วันหนึ่งจะปล่อยให้ข้าอยู่อย่างสงบบ้างไม่ได้หรือ?” คำพูดที่ทั้งเฉื่อยชาและรำคาญนั้น เล่นเอาหลี่อวี้หรงถึงกับจุกอก พูดไม่ออกสักคำ ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยโทสะ แทบจะสำลักโลหิตออกมา! นางผู้นี้…ยังจะกล้าแสร้งไม่รู้เรื่อง อยู่อีกหรือ! หลี่อวี้หรงกัดฟันแน่น พยายามข่มกลั้นโทสะที่แทบปะทุขึ้นมาท่วมอก นางจ้องเขม็งไปยังหญิงสาวตรงหน้าอย่างโกรธเคือง “ถ้าเช่นนั้น ข้าจะถามให้ชัด!” “เมื่อคืน…มีคนเห็นสาวใช้ของเจ้าลอบออกไปข้างนอก แล้วกลับมาช้ามาก! จากนั้น เช้าวันนี้ ใบปลิวก็ว่อนเมือง! เรื่องเมื่อคืนกับเรื่องฐานะบุตรสาวข้าก็ถูกพูดกันให้ทั่ว! เจ้ายังจะกล้าปฏิเสธอีกหรือว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้าแม้แต่น้อย!” หลินเยว่ซินยกมุมปากนิดๆ เอ่ยเสียงเนิบไม่ทุกข์ร้อน “เมื่อวาน…ท่านแม่รองเพิ่งกล่าวหาว่าข้าเป็นลูกนอกสมรสไม่ใช่หรือ? วันนี้…ก็รีบร้อนมาแต่เช้าเพื่อด่าข้าว่าปล่อยข่าวลือใส่พี่รอง ท่านไม่เหนื่อยบ้างหรือ หรือว่าหากวันใดไม่ได้หาเรื่องข้า ท่านจะกินไม่ได้ นอนไม่หลับเสียกระมัง” “เจ้า…!” “ท่านนี่สมกับเป็นมารด
หมอพิษคืนชีพ ล้างแค้นใต้หล้า บทที่ 72 ข่าวลือปลิวว่อนทั้งเมือง
บทที่ 72 ณ เรือนเยว่หยวน หลังจากเสี่ยวถิงจัดเตียงของคุณหนูเรียบร้อยแล้ว นางก็ลอบม้วนตัวกลับไปยังเรือนข้างอย่างเงียบงัน เพื่อพักผ่อน ในห้องที่เงียบมืดสนิท หลินเยว่ซินขยับนิ้วเพียงน้อยร่างของนาง ก็เลือนหายเข้าสู่มิติลับในพริบตา ภายในบ่อน้ำแห่งวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ ไออุ่นลอยคลุ้งบางเบา ปกคลุมทั่วผืนอากาศ สตรีนางหนึ่งนั่งพิงแผ่นหินใหญ่ด้วยท่วงท่าเกียจคร้าน ร่างเปลือยเปล่าแช่อยู่ในน้ำอย่างไม่ไยดี ริมฝีปากโค้งรอยยิ้มจางคล้ายเบื่อหน่าย มือหนึ่งของนาง ลูบไล้ไข่อสูรเบาๆ ไข่ใบนั้นมีขนาดใหญ่เกือบเท่าเด็กวัยห้าขวบ เนื้อไข่โปร่งแสงบางส่วน แผ่พลังหม่นลึกลับที่หมุนวนอยู่ภายในอย่างแผ่วพลิ้ว พลังนั้น…เหมือนมีชีวิตของตน “เจ้านี่…โตช้าชะมัด โตช้าจนข้าเริ่มรำคาญแล้วนะ” เสียงบ่นของนางเบาแผ่ว ทว่าแฝงด้วยน้ำเสียงเหน็บแนม คล้ายตำหนิของเล่นไร้ประโยชน์ที่ยังไม่ยอมเผยบทบาทสำคัญ ดวงตาสีม่วงเฉียบคมเหลือบมองไข่ใบนั้น ประกายหยอกล้อผสานแววเยาะหยันฉายชัดในดวงตาคู่งามหมั่นไส้ปนเอ็นดู… น้ำและดินในมิติแห่งนี้…หาใช่สิ่งของธรรมดาที่พบเห็นในโลกภายนอกไม่แต่กลับอวลไปด้วยพลังแห่งฟ้าดินอันมิอาจลบล้างได้ง่ายแ
หมอพิษคืนชีพ ล้างแค้นใต้หล้า บทที่ 71 ข้าออกจะน่ารัก จะไปทำเรื่องเลวได้อย่างไร~
บทที่ 71สายตาคมกริบดั่งคมของหนานกงเยี่ยนหลัว จับจ้องไปยังอ่างปลาทรงประหลาดใบหนึ่ง สิ่งเดียวที่ดูไม่เข้ากับบรรยากาศเรียบสงบภายในเรือนในน้ำนิ่งใสสะอาดเรียบเย็น…เศษหยกโลหิตนั้น ที่แตกละเอียดก่อนหน้านี้ กำลังค่อยๆรวมตัวกลับเป็นรูปลักษณะเดิมอย่างเชื่องช้า ทว่า ดูลี้ลับยิ่งนัก เขาขมวดคิ้วเบาๆ เบิกตากว้างอย่างอดใจไม่ไหว“นี่มัน… อะไรกันแน่?”เสียงหัวเราะแผ่วเบาๆดังขึ้นจากข้างกายหลินเยว่ซิน หญิงสาวผู้สงบนิ่งคล้ายไม่แยแสสิ่งใด มือขาวเรียวเอื้อมไปหยิบหยกโลหิตขึ้นจากอ่างน้ำ ก่อนกล่าวน้ำเสียงราบเรียบ ดูคล้ายเรื่องไร้สาระ“ก็แค่ หยกโลหิต อย่าบอกนะว่าเจ้าไม่รู้จัก”นางพลิกหยกโลหิตไปมาในมือราวกับของเล่น แสงจากโคมไฟสาดกระทบผิวหยกจนสะท้อนประกายสีเลือดงดงาม กลับดูไร้รอยตำหนิ งดงามยิ่งกว่าก่อนจะแตกเสียอีก“ดูเหมือนว่า สายน้ำในมิติของข้า จะมีคุณวิเศษเกินคาด” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงแฝงรอยขบขัน ขณะมองชายหนุ่มที่เริ่มทำหน้าเคร่งเครียดเขารู้จักหยกโลหิต แต่สิ่งที่เขาไม่เข้าใจที่สุด กลับไม่ใช่หยก เขายกมือชี้ไปยังอ่างปลาทรงประหลาดนั้นทันที “ข้าหมายถึง เจ้านั่นต่างหาก!”นางปรายตามองตามนิ้ว ก่อนจะหัวเราะ
あなたも気に入るかもしれません
ทวงแค้นข้ามกาลเวลา
ชาไทยเย็น31.6K ビューสามี ข้าจะเลี้ยงดูท่านเอง
จิ้งจอกสะท้านหม้อไฟ23.5K ビューพระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง
นางสาวซินหยู่153.7K ビューท่านแม่ทัพได้โปรดปล่อยข้าไป
ป่าดอกท้อ31.4K ビューพี่ชายเจ้าขา ข้าไม่ใช่นางเอกของท่าน
ไฉ่เลี่ยงหรง1.9K ビューรักนี้ทะลุกำแพง
องค์หญิงโนเนม1.5K ビューใต้เงาจันทราข้านี้มิอาจเร้น
Luffy.g1.3K ビューสองพี่น้องหลังเขาวั้งซานกู่
ประตูฟ้ายั่งยืน44 ビュー
