บทที่ 7 น้องออกัส

"ขออนุญาตพาน้องมาส่งคุณแม่นะคะ" พยาบาลสาวเข็นรถพาเด็กทารกน้อยออกจากตู้อบมาส่งครอบครัวที่นั่งรออยู่ภายในห้อง 

"เชิญค่ะ" คุณย่ายิ้มหน้าบานรีบลุกขึ้นเข้าไปดูหลานตัวน้อยใกล้ๆด้วยความตื้นตันดีใจยิ่งกว่าใคร 

"ได้เวลาให้น้องดื่มนมแล้วค่ะ" พยาบาลสาวอุ้มเด็กทารกน้อยส่งให้กับคุณแม่ที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้พร้อมอธิบายท่าอุ้มที่ถูกต้องในการให้นมเสร็จแล้วก็ออกไปจากห้องพัก 

"สงสัยจะอิ่มแล้วค่ะ" พอทารกน้อยคล้ายจะอิ่มแล้วก็ส่งให้กับคนเป็นย่าที่มายืนใกล้ๆพูดสอนเรื่องวิธีดูแลเด็กกับเธอ

"โอ๋โอ๋นะลูกมามะมาให้ย่าอุ้มหน่อยเร็ว" คุณย่ารีบรับหลานชายตัวน้อยมาโอบอุ้มอย่างถนุถนอมเป็นที่สุด 

"ไหนๆขอปู่ดูหน้าหนูหน่อย" คุณปู่ก็มีอาการไม่ต่างกับคนเป็นย่ามากนักพวกท่านพาหลานเดินวนรอบห้องพูดคุยกับทารกน้อยที่กำลังบิดตัวกางแขนกางขาไปมาแต่ไม่ได้ร้องไห้ 

"เฮ้อคนเป็นพ่อยืนอยู่ตรงนี้นะครับ คุณพ่อคุณแม่ไม่คิดจะให้ผมอุ้มลูกตัวเองบ้างเลยเหรอ" อาเธอร์พูดขึ้นแทรกด้วยน้ำเสียงออกจะน้อยใจใส่พ่อแม่ของเขา 

"ก็เกือบลืมแล้วเหมือนกันเห็นแกยืนเงียบอยู่ดูเหมือนคนไม่สนใจลูกตัวเองเลยเหอะ" คุณแม่ของอาเธอร์พูดเหน็บแหนมใส่เขา 

"ใครว่าจะไม่สนใจละผมดูแลมาตั้งแต่อยู่ในท้องเลยนะ อย่าไปฟังคุณย่านะครับลูก" อาเธอร์เดินเข้าไปหอมหัวกลมเล็กของทารกน้อยอย่างรักใคร่ทำให้บรรยากาศภายในห้องพักอบอวยไปด้วยกลิ่นความรักมากมายที่มีให้กับเด็กทารกแรกเกิด 

"ว่าแต่ลูกกับหนูลูกศรตกลงกันได้หรือยังว่าจะให้หลานแม่ชื่ออะไร" ลูกศรหันไปมองอาเธอร์ที่เป็นคนขอตั้งชื่อลูกชายตัวน้อยเอง 

"เขาเกิดเดือนสิงหาคมพอดีผมเลยจะตั้งชื่อให้เขาว่าออกัสครับ" คุณย่ากับคุณปู่ยิ้มรับอย่างพอใจแม้พวกท่านจะเสียดายที่ไม่ได้ตั้งชื่อหลานคนแรกของครอบครัวแต่ก็ต้องให้เกียรติพ่อแม่ของหลานได้ตัดสินใจเลือกกันเอง 

"ชื่อเพราะดีเนาะตาหนูออกัสน้อยของคุุณย่า" คุณย่าหอมหลานชายไม่หยุดแต่อยู่ๆเจ้าตัวน้อยก็ร้องไห้เสียงดังขึ้นมาหลังจากรู้ชื่อตัวเองที่พ่อตั้งให้ 

"หลานเป็นอะไรหรือเปล่า" คุณย่าที่ยิ้มอยู่ดีๆกับต้องวิตกกังวลกับหลานร้องไห้ 

"สงสัยจะง่วงนอนแล้วค่ะคุณน้า" ลูกศรคาดเดาอาการของลูกชายตัวน้อย คุณย่ารีบส่งเด็กทารกน้อยให้กับลูกศรได้เอาเข้าเต้าอีกครั้งเพื่อให้เด็กน้อยได้นอนหลับ 

"หกโมงเช้าแล้วพ่อพาแม่กลับบ้านไปพักผ่อนเถอะครับทางนี้ไม่มีอะไรแล้วตอนเย็นค่อยมาดูหลายใหม่" อาเธอร์พูดขึ้นด้วยความเป็นห่วงสุขภาพของพ่อแม่ตัวเองที่ตื่นมากลางดึกอยู่จนคลอดเสร็จตอนนี้ลากยากมาจนถึงเช้าอย่างนี้แล้ว 

"แต่ว่าแม่อยากเฝ้าหลาน" ท่านทำท่าจะไม่ยอมกลับไปพักผ่อน 

"ให้ลูกเฝ้าเองเถอะ เราสองคนอายุเยอะกว่าพวกเขาควรกลับบ้านไปนอนพักสักตื่นเย็นๆเดียวค่อยทำอาหารบำรุงมาส่งให้หนูลูกศรด้วยอาหารโรงพยาบาลมีแต่จืดๆไม่ค่อยถูกปากคุณก็รู้นะ" พอถูกสามีค่อยชุกชวนทำให้ท่านยอจากหลานชายกลับบ้านทั้งที่ไม่อยากจะไปเลย

"หลับแล้วเอามานอนบนรถเข็นนี้แล้วกัน" อาเธอร์รับลูกจากลูกศรพามานอนที่เบาะนอนในรถเข็น 

"เธอก็นอนหลับพักผ่อนเถอะเหนื่อยจากการคลอดลูกมาทั้งคืนแล้วฉายๆเดียวปลุกมากินข้าว" ลูกศรพยักหน้ารับแล้วหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย ส่วนอาเธอร์ถ่ายรูปลูกชายอัพลงโซเชียลมิเดียของตัวเองบันทึกวันเกิดของลูกชายเอาไว้เก็บเป็นความทรงจำ 

มีคอมเม้นท์และข้อความแสดงความยินดีมากล้นจากเหล่าเพื่อนๆและคนรู้จักมากมายเป็นร้อยขึ้นความถูกส่งมาหาเขาแต่อาเธอร์เลือกที่จะไม่ได้ตอบอะไรใครเลือกที่จะนั่งเฝ้ามองเด็กชายออกัสน้อยที่หลับสนิทอยู่ในรถเข็น 

ช่วงบ่ายกลุ่มเพื่อนของลูกศรและอาเธอร์ก็เข้ามาเยี่ยมหลานชายตัวน้อยที่เห็นว่าคลอดแล้วจากที่อาเธอร์ลงโซเชียลมีเดียส่วนตัวเอาไว้เมื่อเช้า 

"เอาของมาเยี่ยมและรับขวัญหลานชายวะอาเธอร์" ตะวันถือกระเช้าผลไม้และโชว์ถุงแดงของร้านทองชื่อดัง 

"กูก็มีเหมือนกันของรับขวัญหลานชายออกัสน้อย" ไนท์ก็ไม่ยอมน้อยหน้าตะวัน เสียงสองหนุ่มปลุกลูกศรที่หลับยาวตั้งแต่เมื่อเช้าให้ตื่นขึ้นมา 

"ฮือ พะพวกนายมาเยี่ยมเหรอ" เสียงแหบแห้งของคนพึ่งคลอดลูกเรียกสายตาสามหนุ่มที่กำลังยืนล้อมวงดูเด็กทารกขยับบิดตัวกางแขนกางขาไปมาอยู่ในรถเข็นอย่างเอ็นดู

"ใช่พวกเราสองคนยินดีกับลูกชายแสนน่ารักของเธอด้วยนะลูกศร" 

"ขอบคุณพวกนายที่มาเยี่ยมเหมือนกันนะ" ลูกศรยิ้มบางๆให้กับพวกเพื่อนของอาเธอร์ได้เท่านั้นเพราะยังมีอาการเจ็บแผลอยู่บ้าง

"ลูกศรดื่มน้ำก่อนแล้วเดียวลุกมากินข้าว" อาเธอร์ไปรินน้ำใส่แก้วมาป้อนให้กับลูกศรอย่างใส่ใจดูแลอย่างดี 

"ขอบใจนายมากอาเธอร์" รอไม่นานเสียงเคาะประตูด้านนอกก็เข้ามาพร้อมกับเพื่อนๆของลูกศรที่แต่ละคนถือของฝากมาเต็มสองมือ 

"ไหนหลานชายออกัสน้อยขอดูหน้าจริงๆไม่ผ่านรูปหน่อย" 

"หลับอยู่ในรถเข็นเด็กนู้นอีกแปบเดียวคงตื่นมาร้องไห้หิวนมแน่ๆไม่ได้กินมาหลายชั่วโมงแล้ว" อาเธอร์บอกเพื่อนลูกศรแทนเธอที่ยังเจ็บแผลพูดไม่ค่อยออกที 

"งื้อหลายน่ารักมากลูกศร" แจนพูดขนาดที่เดินไปมองเด็กชายออกัสน้อยใกล้ๆ

"โตมาต้องหล่อมากแน่ๆ" สองก็เอ่ยชมหลานไม่หยุด

"แน่นอนอยู่แล้วพวกหล่อนก็ดูหน้าพ่อของเขาหน่อยสิย่ะ" ส่วนนังปอนนั้นทำเสียงดังแต่ยิ้มตื่นเต้นไม่ได้ต่างกับเหล่าเพื่อนๆเลย 

"ว่าแต่แกเจ็บแผลอยู่มากไหมอาการเป็นไงบ้างลูกศร" พอเพื่อนๆชื่นชมและถ่ายรูปเด็กทารกน้อยเก็บไว้มากมายจนพอใจแล้วก็หันมาถามคุณแม่ที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่อย่างหิวโหยที่เสียพลังงานไปเยอะแต่พึ่งได้กินข้าวตั้งแต่มาคลอดเมื่อคืนจนถึงบ่ายโมง 

"มีเจ็บแผลอยู่แต่ไม่มากเท่าไหร่พอทนไหม" ชูกศรตอบคำถามเพื่อนๆของเธอและอาเธอร์ที่ชวนคุยอยู่นานจนเด็กทารกน้อยร้องขึ้นเพราะฉี่ทำให้คุณพ่อมือใหม่ต้องไปเรียกพยาบาลมาสอนทำความสะอาดเด็กทารก 

"เสร็จแล้วน่าจะต้องเข้าเต้าให้ดื่มนมแล้วล่ะหลายชั่วโมงแล้ว" อาเธอร์ส่งออกัสตัวน้อยมาให้ลูกศรให้นมลูกชายเพื่อนๆต่างออกไปรอข้างนอกให้เวลาคุณแม่ก่อนจะมาขออุ้มเด็กทารกน้อยก่อนจะแยกย้ายกันกลับ 

ส่วนตอนเย็นก็เป็นคุณปู่คุณย่าและแม่นมของอาเธอร์ที่ทำของบำรุงร่างกายและน้ำนมมาให้กับลูกศรกันเยอะแยะจนแทบจะกินไม่ครบทุกอย่างเพราะอิ่มเกินไป 

"คุณหนูน้อยน่ารักเหมือนคุณอาเธอร์ตอนเด็กๆเลยนะคะ" 

"แน่นอนอยู่แล้วครับป้าเจี๊ยบลูกชายของผมก็ต้องได้ความหล่อเหมือนพ่ออยู่แล้ว" 

"หึ!ความน่ารักของหลานฉันไม่ว่าแต่อย่าได้ความแสบของแกไปแล้วกันเดียวหนูลูกศรจะเหนื่อยเอา" คุณปู่พูดเหน็บแนมขึ้นขนาดที่ทำงานผ่านไอแพดอยู่เฝ้าหลานชายตัวน้อย 

"พ่อก็พูดเกินไปผมออกจะเป็นเด็กดีนะ" 

"น้อยไปสิเนอะป้าเจี๊ยบคนที่มีประสบการณ์ตรงเยอะสุด" 

"คุณอาเธอร์ซนจริงๆตอนเด็กๆแต่ตอนนี้ไม่เป็นแบบนั้นแล้วโตเป็นพ่อคนมีความรับผิดชอบมากๆป้าภูมิใจที่ได้เห็นมากเลยค่ะ"

"ขอบคุณครับป้าเจี๊ยบ แล้วก็ต้องฝากป้าเจี๊ยบช่วยดูแลออกัสน้อยของผมด้วยนะครับ" แม่นมที่เลี้ยงดูอาเธอร์มาตั้งแต่เกิดจนตอนนี้เขาเรียนจบและมีลูกก็ยังคงให้ท่านเป็นแม่นมอยู่ช่วยลูกศรไปเรื่อยๆเพราะแม่บ้านเก่าแก่อยู่ทำงานกับครอบครัวของเขามานานเท่าอายุของอาเธอร์