Chapter 10. หากวันหนึ่งข้าทำผิดไป

            “ข้านะหรือ?”  หรูซื่อชี้หน้าตัวเอง เห็นเขาพยักหน้ารับแล้วนางก็คิดตามแล้วพยักหน้าตาม“มิน่าเล่า ข้าเข้าครัวทำอาหารก็เกือบทำไฟไหม้ห้องครัวของท่านแล้ว แต่พอได้จับเข็มจับด้าย ข้ากลับรู้สึกทำได้คล่องแคล่ว เช่นนั้นข้าจะเย็บเสื้อให้ท่านเอง”

            “ข้าไม่อยากเห็นเจ้าเหนื่อย” เขาจับมือเรียวเล็กขึ้นมาลูบไล้นิ้วงามอย่างทะนุถนอม

            “ข้าอยากทำให้ท่านพี่”  นางยิ้มเขินอาย เพราะตั้งใจหลบสายตาร้อนแรงของเขาจึงเสมองไปทางอื่น ทว่ากลับเห็นแผ่นที่กางอยู่บนโต๊ะ นางหลุบตาลงทันที แต่กระนั้น ทุกกิริยาของนางอยู่ในสายตาของซุนหลวนคุน

            “ไม่ใช่ความลับอะไร เจ้าดูได้” เขาเชยคางนางขึ้น “หากเจ้าอยากรู้อะไรก็ถาม เพียงแต่เรื่องพวกนี้อาจจะทำให้เจ้าหมดสนุก ข้าจึงไม่ได้ให้เจ้าดู”

            “ข้าดูได้หรือ?” แววตาวาววับจ้องมองกลับ และเมื่อเขาพยักหน้ายืนยัน นางจึงหันไปมองที่กระดาษแผ่นนั้น “นี่คือแผนที่หรือเจ้าคะ”

            “ใช่” เขาตอบแล้วจับเอวนางให้นางตัวตรง แผ่นหลังของนางแนบอกแกร่ง วงแขนกว้างโอบร่างเล็กแล้วชี้ให้นางดูตำแหน่งต่างๆ “นี่คือค่ายทหาร ตรงนี้เป็นกำแพงเมือง แนวเขานี้เป็นเสมือนป้อมปราการ แต่ขณะเดียวกันก็เป็นจุดที่ข้าศึกใช้สุ่มโจมตีได้”

            หญิงสาวมองตามนิ้วกร้านที่ชี้ตำแหน่งต่างๆ นางกัดริมฝีปากครุ่นคิดก่อนยื่นนิ้วไปจิ้มที่แผ่นที่บ้าง

 “ท่านพี่อยู่ที่นี่คอยป้องกันไม่ใช้ข้าศึกบุกข้ามกำแพงเมืองเข้ามารึเจ้าคะ”

            “ถูกต้อง แต่เจ้าไม่ต้องกลัว เจ้าอยู่ที่นี่ปลอดภัยแน่นอน”

            “ข้าไม่ได้กลัวเสียหน่อย” เสียงหวานใสเอ่ยอย่างเอาใจ “สามีของข้าเก่งกาจนัก มีหรือที่ข้าจะต้องกลัวเรื่องพวกนี้ เพียงแค่คิดว่า...”

            “อย่าได้เที่ยวออกไปซุกซนเชียว อย่างไรก็เขตทหาร” เขาหัวเราะอย่างรู้ทัน

            “เมื่อครู่ท่านเพิ่งบอกข้าว่าอยากไปไหนก็ได้นี่”  นางย่นจมูกใส่

            “มันเป็นกฎ” เขาพูดแล้วอ้าปากขบติ่งหูดุจไข่มุกของนาง “เมื่อก่อนข้าไม่เข้าใจกฎข้อห้ามเหล่านี้ แต่เมื่อเจ้าอยู่ใกล้ จึงรู้ว่ามันเป็นเรื่องยากที่จะหักห้ามใจไม่ให้สนใจภรรยาตัวน้อยที่แสนเย้ายวน”

            ยังไม่ทันที่นางจะอ้าปากโต้เถียง ริมฝีปากของชายหนุ่มก็ทาบทับลงมาก่อน ดูดกลืนถ้อยคำของนางไปหมดสิ้น ทว่าครั้งนี้เรียวลิ้นของหญิงสาวเป็นฝ่ายหยอกเย้าภมรหนุ่มจนเขาเป็นฝ่ายเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ใจอยากสั่งสอนที่กล้าหยอกล้อเขา แต่ด้วยรับรู้ว่าใกล้ถึงที่หมายแล้วจึงถอนจุมพิตแล้วสบตากับดวงตากระจ่างใสของหญิงสาวบนตัก

            “เรียนรู้รวดเร็วดียิ่ง” เขาเอ่ยชมแล้วใช้นิ้วโป้งเช็ดริมฝีปากนางเบาๆ

            “ข้ามีอาจารย์ดี” นางยื่นนิ้วไปเช็ดริมฝีปากให้เขาบ้าง 

            ท่าทางของนางทำให้ซุนหลวนคุนอ่อนใจ เขาหลุดหัวเราะออกมา เสียงหัวเราะที่ไม่ค่อยมีใครได้ยิน ทำให้เหล่าทหารที่ติดตามอยู่ต่างประหลาดใจ แต่ก็ดีใจที่เห็นว่ามีคนใจกล้ากำราบแม่ทัพปีศาจของพวกเขาได้แล้ว เพราะทุกวันนี้หากมีเรื่องใด ก็มักเข้าไปรายงานฮูหยินท่านแม่ทัพเสียหมด 

            แม่ทัพหนุ่มจัดเรือนผมและเสื้อผ้าให้ภรรยาสาวเข้าที่แล้วจึงพยักหน้าให้ หรูซื่อยิ้มเอียงอายแล้วเป็นฝ่ายทำเช่นเดียวกัน  รถม้าหยุดนิ่งสนิทแล้ว แม่ทัพหนุ่มจึงก้าวลงจากรถม้าแล้วยื่นมือไปรับภรรยาลงมา สายตาหลายคู่จับจ้องมาที่คนทั้งสอง  หรูซื่อออกอาการประหม่าเล็กน้อย แต่เพราะมือใหญ่กุมมือนางไว้ นางจึงลืมความรู้สึกเหล่านั้นไปหมดสิ้น เสียงพ่อค้าส่งเสียงลูกค้าข้างทาง สินค้าแปลกตาหลากหลาย ทุกอย่างแปลกตาทำให้หรูซื่อตื่นเต้นราวกับเด็กน้อย  ซุนหลวนคุนผ่อนฝีเท้าตัวเองไม่ให้เดินเร็วเกินไป กุมมือนางไว้ให้ด้วยกลัวนางหลงทาง  แต่นางพยายามชักมือกลับ ทว่าเขาไม่ยอมปล่อย  ทำเอาหญิงสาวเอ่ยเสียงเบา

            “ไม่ต้องจับมือข้าตลอดทางเช่นนี้ก็ได้”

            “ทำไมเล่า ภรรยาข้าตัวเล็กนิดเดียว หากข้าทำหลุดมือไปเกรงจะหายไปจนหาไม่เจอ”

            “ข้าไม่ใช่เด็กนะ” นางกระเง้ากระงอด แต่อีกฝ่ายหลับหัวเราะในลำคอแล้วยกมือนางที่กุมไว้ขึ้นมาจุมพิตที่หลังมือ ใบหน้าหวานแดงระเรื่อก้มหน้าหงุดไม่กล้าพูดอะไรอีก  ทำไมสามีนางหน้าหนาถึงเพียงนี้ กลางถนนยังกล้าทำเรื่องน่าอายเช่นนี้ได้

            ท่าทางรักใคร่เอ็นดูที่แม่ทัพหนุ่มมีต่อภรรยาสาวสร้างความตะลึงงันให้กับผู้คนที่พบเห็น เขาพานางเดิมชมสินค้าพื้นเมืองต่าง ๆ จนมาถึงบริเวณลานกว้าง มีคอกม้าอยู่หลายคอก หลายคนที่รู้จักต่างประสานมือคารวะอย่างนอบน้อม ครั้งนี้เขามีสตรีข้างกายติดตามมาด้วยก็ให้ความเคารพไม่ต่างกัน   นางยิ้มรับบาง ๆ  เดินเคียงข้างบุรุษร่างสูงใหญ่ แม้ยามนี้เขาแต่งกายธรรมดาแต่กลับมิอาจซ่อนความองอาจได้เลย นางเผลอมองอย่างหลงใหล เหตุใดเพิ่งรู้สึกว่าสามีของตนหล่อเหล่าน่ามองถึงเพียงนี้

ชายหนุ่มย่อมรับรู้ถึงสายตาของคนรัก เขาโน้มหน้าลงเล็กน้อย สีหน้ายังคงนิ่งขรึมทว่ากลับเอ่ยด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า

            “เหตุใดฮูหยินถึงได้กล้าลวนลามสามีด้วยสายตาเช่นนี้”

            “ข้าเปล่านะ”  นางรีบพูดขึ้นแล้วก็รู้ว่าถูกเขาแกล้งเข้าแล้วจึงยกมือขึ้นหมายจะทุบอกเขา แต่นึกได้ว่าไม่ได้อยู่กันตามลำพังจึงได้แต่ขึงตาใส่

            “เคยได้ยินว่าท่าแม่ทัพซุนมีภรรยาที่รักใคร่มาก เดิมทีไม่เคยเชื่อจนวันนี้ได้เห็นด้วยตาของตนเอง”

            หรูซื่อเงยหน้าขึ้นก็พบกับสตรีผู้หญิงรูปร่างปราดเปรียว ใบหน้าเต็มไปด้วยความหยิ่งทะนง มุมปากกระตุกยิ้ม การแต่งกายด้วยชุดสตรีชนเผ่าสีสันสดใส ทุกการก้าวเดินเกิดเสียงกังวานจากกระพรวนเงินที่ข้างเอวของนาง

            “คารวะท่านแม่ทัพซุน”

            “แม่นางลี่หย่า”  ซุนหลวนคุนพยักหน้ารับเล็กน้อย

            “วันนี้มาดูม้าด้วยตนเองเลยหรือ” นางถามแต่สายตายังจ้องมองหญิงสาวตัวเล็กที่ยืนเคียงข้างเขา “ภรรยาของท่านช่างงดงามแต่กต่างหญิงชาวบ้านเสียจริง”

            “นางคือหรูซื่อบุตรสาวท่านราชครูหลิว”  เขาแนะนำเรียบง่าย คล้ายไม่ต้องการสนทนาด้วย

            ลี่หย่ากวาดตามองอย่างไม่เกรงมารยาท ทำเอาหรูซื่อเผลอขยับกายเบียดแขนของซุนหลวนคุนเพราะไม่ต้องการถูกจ้องมอง เขาเพียงตบหลังมือนางเบาๆ เป็นเชิงปลอบโยนแล้วพานางเดินไปถึงคอกม้า อาชางามสง่าสีนิลเหยาะย่างในคอกม้า  

            “งามสง่ายิ่งนัก”  แม้นางไม่รู้เรื่องม้า แต่หรูซื่อต้องยอมรับว่าอาชาตัวนี้ดูองอาจยิ่ง

            “ฮูหยินสายตาแหลมคม อาชาตัวนี้ท่านแม่ทัพก็หมายปอง แต่ข้ายังตัดใจขายไม่ลง”

            “เจ้าไม่อยากขายก็ไม่ต้องพูดมาก ม้าศึกที่ทำสัญญาซื้อขาย เจ้าจัดส่งให้ครบก็พอ”  น้ำเสียงกระด้างเสียจนหรูซื่อประหลาดใจ นางไม่เคยได้ยินเขาใช้น้ำเสียงเช่นนี้มาก่อน

            “ท่านแม่ทัพอย่าเพิ่งหัวเสีย” ลี่หย่าหัวเราะระรื่น “ท่านเป็นยอดขุนศึกย่อมคู่ควรกับม้าที่ดีของข้า ข้าขายมันให้ท่านก็ได้ มีเงื่อนไขเดียว”

            “ข้าไม่ต่อรองใด ๆ กับเจ้า”  เขาตัดบททันที ดวงตาคมปลาบจ้องมองนาง หากเป็นบุรุษอื่นคงได้หวาดกลัวตัวสั่น แต่ลี่หย่าปรายตามองไปทางหรูซื่อแล้วเชิดปลายคางขึ้นพูดต่อ

            “หากท่านแม่ทัพต้องการอาชาตัวนั้นจริงๆ ขอเพียงท่านและฮูหยินมาเป็นแขกที่เผ่าของข้า ให้พวกข้าได้เลี้ยงต้อนรับฮูหยินของท่านสักมื้อ เพียงแค่นี้ ข้าก็ยินดีมอบอาชาตัวนั้นให้ท่านด้วยความเต็มใจ”

            “ลี่หย่า” น้ำเสียงกดต่ำแสดงความไม่พอใจหลายส่วน

            “แค่นั้นหรือ?”  หรูซื่อถามด้วยรอยยิ้ม

            “ถูกต้อง แค่มาเยือนเผ่าของข้าสักครั้ง ให้พวกเข้าได้รับเกียรติต้อนรับท่านทั้งสอง”

            “ไม่”

            “ได้”

            หรูซื่อตอบรับอย่างรวดเร็ว ทั้งที่สามีเอ่ยปากปฏิเสธ นางแหงนหน้ามองสามีที่มีสีหน้าเคร่งเครียดก็หุบยิ้มลงแล้วเอ่ยเสียงเบา  

“แค่...แค่ไปกินเลี้ยงต้อนรับนี่น่า”

            “ฮูหยินเข้าใจถูกแล้ว”  ลี่หย่าฉีกยิ้มหวานแล้วเดินเข้ามาใกล้แม่ทัพหนุ่ม “หรือท่านแม่ทัพจะให้ฮูหยินมาเพียงผู้เดียว”