นี่ผมเอง …

“แกยังไม่เลิกกับผู้หญิงคนนั้นอีกเหรอตาจอม”

ทัศนีย์แม่ของจอมทัพเดินดุ่มๆ มาเอ่ยถามเมื่อเรื่องที่ร้านอารวันนี้เข้าถึงหูเธอและก็รู้อีกด้วยว่าเรื่องนี้ทำให้ว่าที่ลูกสะใภ้ของเธอเสียความรู้สึกไปไม่น้อย

“ปัดเค้าก็ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ครับคุณแม่ แล้วผมก็รักเธอ”

“เห้อ..ลูกคนนี้ แกจะเคยรักเคยชอบกันน่ะแม่ไม่ว่าหรอกนะแต่แม่จะบอกเอาไว้อย่างนึงว่าคนที่เค้ารักกันจริงๆ นะลูกเค้าจะไม่ทำแบบนั้นเด็ดขาดไม่ว่าจะมีเหตุผลอะไร” 

คนเป็นแม่ส่ายหัวมองลูดด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยแต่ก็ไม่ค่อยจะพอใจกับการกระทำของลูกชายตัวเองด้วยเหมือนกัน

จอมทัพก้มหน้าหลบสายตาของผู้หญิงที่ผ่านโลกมานานตรงหน้าด้วยความสับสนภาพในอดีตต่างๆ เริ่มไหลบ่าเข้ามาอีกครั้ง … 

“แม่รักและหวังดีกับลูกเสมอนะ”

เธอยกมือขึ้นลูบหัวลูกชายที่ดูกำลังสับสนและอ่อนแอเบาๆ ก่อนจะสวมกอดที่เต็มไปด้วยความรักของคนเป็นแม่อย่างสุดหัวใจ 

“ผมก็รักแม่ครับ”

ชายหนุ่มโน้มตัวลงมาสวมกอดตอบในทันที อ้อมกอดนี้ของเธอไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ยังคงอบอุ่นเหมือนเดิมเสมอเลยจริงๆ …

“อ่อ แม่มีอีกเรื่องสสำคัญจะบอกกับลูกนะ” 

“ครับแม่ ..”

มือเล็กของคนเป็นแม่ลูบหลังของลูกชายตัวโตเบาด้วยความเอ็นดู..

“เรือนหอเสร็จแล้วจ้ะ ..”

“… แม่” 

“หึหึ ไปจัดการเรื่องนั้นให้เรียบร้อยอย่าให้หนูอรต้องรู้สึกไม่ดีแบบนั้นอีก แม่ขึ้นข้างบนละ ..”

ความหวานชื่น ความรักและอบอุ่นเมื่อครู่หายไปสนิทพร้อมกับรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยรังษีอำมหิตจางๆ จากคนเป็นแม่ก่อนจะเดินขึ้นห้องของตัวเองไป.. 

จอมทัพเดินมาทิ้งตัวลงกับเตียงกว้างของตัวเองด้วยใบหน้าอมทุกข์ ทั้งยังได้ยินเสียงคำพูดของแม่ตัวเองที่พูดออกมาเมื่อครู่ดังก้องอยู่ในหัวไม่เลือนลาง 

ภาพวันเก่าที่เขาพยายามลืมมันไปแล้วแต่ในวันนี้กลับจำมันได้ดี … 

วันต่อมา 

“อิ่มแล้วเหรอคะทานน้อยจัง” 

ลูกปัดมองหน้าคนรักและหันมองไปรอบๆ บริเวณเพื่อหาเหตุผลว่าทำไมวันนี้แฟนหนุ่มของเธอจึงดูแปลกไป

“ผมมีเรื่องเครียดๆ นิดหน่อย ขอโทษนะ”

“เรื่องการแต่งงานน่ะเหรอคะ ปัดเข้าใจคุณนะคะจอม ไม่เครียดนะคะ นี่ค่ะ ของโปรดของคุณลองทานสิคะ อร่อยมากเลย”

ลูกปัดตักเมนูโปรดใส่จานให้คนรักพร้อมกับรอยยิ้มหวานถึงแม้จะรับรู้ได้ถึงความแปลกไปบางอย่างแต่จะให้ขุดคุ้ยหาต้นตอตอนนี้ไปก็คงไม่ใช่เวลาที่ดีแน่

“ขอบคุณนะครับ”

ถึงจะพยายามทำตัวให้เป็นปกติแค่ไหนแต่ภายในหัวของชายหนุ่มก็ไม่สงบนิ่งไปได้เลยเขามองหน้าของคนรักตรงหน้าที่ผสมปนเปกับภาพในอดีตที่เคยเจ็บปวดซ้อนเข้ามา… 

แล้วเวลาทั้งวันที่เขารับปากกับเธอไว้ว่าจะอยู่ด้วยกันก็จบลง.. 

“ปัดรักคุณนะคะจอม ปัดเข้าใจคุณทุกอย่างนะเดี๋ยวอีกไม่นานเรื่องร้ายๆ ก็ผ่านพ้นไปเองเราต้องจับมือกันให้แน่นๆ นะคะ”

ถึงปากจะยิ้มกว้างสักแค่ไหนแต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าภายในใจของเธอนั้นมันกำลังหวาดกลัว..หวาดระแวงกับสายตาและท่าทางของคนตรงหน้าที่กำลังเปลี่ยนไป 

.

.

.

ตืดดดด ตืดดดดด 

“ฮัลโหลสวัสดีค่ะ”

“อรฤดี”

เสียงใสเอ่ยขึ้นเมื่อกดรับสายจากเบอร์แปลกที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อนโทรเข้ามา

“นี่ผมเอง …”

เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นหูเพราะช่วงนี้ต้องได้ยินบ่อยเหลือเกินพูดตอบกลับมาก็ยิ่งทำให้หญิงสาวประหลาดใจไม่น้อย

“นี่คุณรู้เบอร์ฉันได้ยังไงคะ”

“ผมจะไม่มีเบอร์เจ้าสาวของผมได้ยังไงล่ะคุณ”

คำพูดของเขาทำเอาหญิงสาวแน่นิ่งไปชั่วขณะเก่งเหลือเกินนะเรื่องพูดจายอกย้อนแบบนี้คนบ้าอะไร..

“ถ้างั้นคุณมีอะไรจะพูดกับฉันคะ”

“คุณรู้แล้วใช่ไหมว่าเรือนหอของเราเสร็จแล้ว”

“ค่ะ..”

อรฤดีตอบออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่ได้มีความตื่นเต้นใดๆแฝงมาให้ได้ยินเลยแม้แต่น้อย

“ถ้างั้นเดี๋ยววันพรุ่งนี้ผมจะไปรับคุณเข้าไปดูเรือนหอของเรา… เอ่อ ตามคำสั่งของพ่อกับแม่ผมน่ะ”

เขาเว้นช่วงพูดต่อด้วยน้ำเสียงอึกอักไม่รู้ทำไมลึกๆ ข้างในก็กลัวเธอจะรู้สึกไม่ดีกับคำพูดของเขาอยู่ไม่น้อยเลย 

“ตกลงค่ะ”

เสียงใสเอ่ยตอบรับกลับไปเพราะถึงเขาไม่บอกเรื่องนี้แม่ของเธอก็บอกก่อนแล้วอยู่ดี 

“มีอะไรอีกหรือเปล่าคะพอดีว่าฉันกำลังเคลียร์งานอยู่”

ทั้งที่จริงๆ แล้วไม่ได้ทำอะไรสักอย่างแต่สมองมันเกิดไปคิดถึงภาพที่เขาจูบเธอวันที่ถ่ายพรีเวดดิ้งในวันนั้นขึ้นมาจนรู้สึกหัวใจเต้นแรงและยิ่งเร่งจังหวะถี่รัวเข้าไปอีกเมื่อได้ยินเสียงของตัวต้นเหตุ 

“ผม… ผม ..”

ทั้งที่จุดประสงค์ของการโทรมาคือตั้งใจจะเอ่ยขอโทษกับเธอกับเรื่องที่เกิดขึ้นในร้านอาหารแต่กลับรู้สึกปากหนักเสียเหลือเกินที่จะพูดออกมาได้แต่ส่งเสียงอั้มๆ อึ้งๆ อยู่อย่างนั้น 

ซึ่งอีกฝ่ายก็เงียบรอฟังว่าเขาต้องการจะพูดอะไรจนลุ้นตัวเกร็งไปหมดแต่ก็ว่างเปล่า…

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วแค่นี้นะคุณ.. อื้ออ เดี๋ยวๆ ฉันมีอะไรจะพูดกับคุณค่ะ”

ในจังหวะเดียวกันอยู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่าเธอยังไม่ได้คุยเกี่ยวกับเรื่องข้อตกลงระหว่างเขากับเธอเลยนี่นา

“คุณมีอะไรจะพูดกับผมเหรอ”

“ข้อตกลงของเราหลังจากที่แต่งงานแล้วน่ะสิ”

“ว่ามาสิคุณ”

“ข้อที่ 1 คุณห้ามแต่เนื้อต้องตัวฉันโดยเด็ดขาด”

“ข้อที่ 2 เราจะไม่นอนห้องเดียวกัน” 

“ข้อที่ 3 เราจะไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของกันและกัน”

“ข้ออื่นๆเดี๋ยวฉันนึกได้ฉันจะบอกคุณเพิ่ม คุณมีอะไรจะเพิ่มเติมไหม”

“หึหึ ตกลงตามที่คุณพูดนั่นแหละส่วนเรื่องหย่าผมจะจัดการให้เสร็จภายในสามเดือน” 

“ดีค่ะฉันเห็นด้วยเอาเป็นว่าตกลงตามนี้ถ้างั้นฉันวางสายแล้วนะ”

“…”

เมื่อไม่มีเสียงตอบรับหรือปฏิเสธกลับมาให้ได้ยิน นิ้วเรียวๆ ของหญิงสาวก็กดวางสายแล้วพลูลมหายใจออกมา… ไม่รู้ว่าจะมีเรื่องปวดหัวอะไรเข้ามาเซอร์ไพรส์อีกในแต่ละวันได้แต่หวังว่าพ่อและแม่ของทั้งสองฝ่ายจะยอมรับในการตัดสินใจของเขาและเธอเมื่อวันหย่ามาถึง 

หลังจากที่จบบทสนทนาและ ทั้งสองฝ่ายต่างพอใจในข้อเสนอแล้วไม่รู้ทำไมทั้งที่ควรจะโล่งใจแต่ลึกๆ ในใจกลับรู้สึกแปลกๆ บางอย่างที่ไม่อาจจะอธิบายออกมาได้