นี่แหละความรักที่แท้จริง

“ผมขอโทษที่พูดแบบนั้นออกไป..” 

“อ้าวเร็วๆ สิคะทั้งสองคนจัดท่าตามในรูปได้เลยค่ะ ต้องออกมาสวยมากแน่ๆ”

รูปที่พี่แมวยื่นให้ทั้งสองคนดูคือภาพที่เจ้าบ่าวนั่งอยู่บนโซฟาโดยที่มีเจ้าสาวร่างเล็กนั่งอยู่บนตักของเขาพร้อมกับสองแขนที่โอบลำคอหนาของชายหนุ่มไว้มือข้างหนึ่งของเจ้าบ่าววางลงบนขาเรียวของเจ้าสาวส่วนอีกมือโอบประคองบั้นท้ายของเธอเอาไว้ราวกับว่าอยากจะกอดจะกลืนกินเธอเข้าไปเสียให้หมดทุกสัดส่วน..แล้วค่อยๆ โน้นใบหน้าเข้าแนบชิดประกบริมฝีปากจูบซับความหวานถ่ายทอดความอบอุ่นแผ่วเบาผ่านสัมอันแสนอ่อนโยนให้แก่กันและกัน.. 

อรฤดีหันไปมองหน้าพี่แมวอีกครั้งด้วยความลังเลทั้งที่ตอนนี้เธอนั่งอยู่บนตักของชายหนุ่มเรียบร้อยแล้ว พี่แมวพยักหน้าหงึกๆ ให้เธอเป็นสัญญาณว่าให้เธอจูบกับเจ้าบ่าวได้แล้ว

“เชื่อใจผมนะ”

ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาพูดออกมา แต่ทั้งน้ำเสียงและแววตาบวกกับอ้อมกอดที่ให้ความรู้สึกปลอกภัยนั้นทำให้อรฤดีคลายความกังวลใจลงไปได้อย่างไม่น่าเชื่อก่อนจะค่อยๆ โน้มใบหน้าเข้าไปรับสัมผัสอ่อนโยนจากริมฝีปากหนาของชายหนุ่มราวกับถูกดึงเข้าไปอยู่ในห้วงมนต์สะกดของเขาอย่างง่ายดาย

มีเพียงลมหายใจแผ่วเบาของกันและกันเท่านั้นที่บอกได้ว่าตอนนี้กำลังรู้สึกอย่างไรแม้จะเป็นเพียงจูบที่ไม่ได้ลึกซึ้งแต่ก็แทบทำให้หัวใจดวงน้อยๆ ของอรฤดีเกือบหยุดเต้นเมื่อคนมากประสบการณ์รับรู้ได้ถึงความเกร็งของคนในอ้อมกอดเขาก็ลูบหลังของเธอเบาๆ เป็นการปลอยโยน

นี่แหละความรักที่แท้จริง . ..

พี่แมวยิ้มด้วยความซาบซึ้งออกมาเป็นนาทีเดียวกับที่ช่างภาพก็รัวกดชัตเตอร์รีบบันทึกภาพเอาไว้ในทันที

สัมผัสอ่อนโยนจากริมฝีปากของเขาประกบจูบทาบทับไว้เนิ่นนานก่อนที่พี่แมวจะตบมือให้สัญญาณว่าทุกอย่างจบลงผ่านไปได้ด้วยดี

อรฤดีก้มหน้าลงเล็กน้อยด้วยความเขินอายก่อนจะค่อยๆ ขยับตัวลงจากตักของชายหนุ่มซึ่งเขาเองก็ไม่ได้เร่งรัดอะไรเพราะเข้าใจว่านี่คือครั้งแรกของเธอคงจะประหม่าและตั้งตัวยากอยู่ไม่น้อยเลยที่ต้องเสียจูบแรกให้กับชายที่เธอไม่ได้รัก

“ไปเปลี่ยนชุดได้เลยค่ะทั้งสองคนทำได้ดีมากรูปออกมาสวยมากเลยค่ะ”

คำพูดของพี่แมวเป็นเหมือนเส้นชัยที่ทั้งสองคนรู้สึกภูมิใจเหลือเกินที่ในที่สุดก็จบลงเสียที…

.

.

.

“ไม่สบายหรือเปล่าคุณหน้าตาดูไม่ค่อยดีเลย”

“ฉันไม่เป็นไรหรอกรีบกินข้าวเถอะฉันอยากกลับบ้านแล้ว”

“อ้าวสวัสดีครับบังเอิญจังเลย…”

เสียงของบุคคลที่สามเอ่ยขึ้นเรียกความสนใจจากจอมทัพและอรฤดีที่กำลังทานข้าวให้ต้องหันไปมองในทันที

ซึ่งผู้มาใหม่คนนั้นก็คือคนที่เดินชนและให้นามบัตรอรฤดีไว้ครั้งก่อนนั่นเอง

“เปรม../ จอมทัพไม่ใช่ว่าตอนนี้แก่ควรอยู่กับน้องสาวฉันหรอกเหรอทำไมถึงมานั่งกินข้าวกับผู้หญิงคนอื่นได้”

เปรมเสียงแข็งขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นว่าคนที่กำลังนั่งทานข้าวอยู่ฝั่งตรงข้ามของผู้หญิงที่เขาหมายตานั่นคือคนรักของน้องสาวเขานั่นเอง

“เรื่องมันยาว”

คำตอบของจอมทัพยิ่งทำให้เปรมพี่ชายของลูกปัดแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจนเพราะเขาไม่แม้แต่จะปฏิเสธงั้นก็แสดงว่าสิ่งที่เขาเห็นและคิดนั้นคือเรื่องจริง…

“ไอ้จอม..ขอโทษนะครับคุณคนสวยที่ผมต้องเสียมารยาทแต่ผู้ชายคนนี้คือคนรักของน้องสาวผมหวังว่าคุณคงจะเข้าใจที่ผมเสียมารยาทกับคุณ”

ตอนนี้ทั้งสามคนเริ่มเป็นจุดสนใจของคนในร้านเข้าเสียแล้วอรฤดีหันมองซ้ายมองขวาตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยถูกมองด้วยสายตาแบบนี้จากคนรอบข้างมาก่อนมันรู้สึกแย่จนเธอไม่อยากจะทนอยู่ที่นี่ต่อแม้สักวินาทีเดียว 

จอมทัพกวาดสายตามองรอบๆ แล้วก็รู้สึกได้ทันทีว่าอรฤดีจะต้องรู้สึกอย่างไร

“ชั้นขอตัวนะคะ”

เธอพูดออกมาเมื่อความอดทนหมดลงแล้วลุกขึ้นเดินออกจากร้านไป 

“เดี๋ยวสิคุณ”

จอมทัพรีบลุกวิ่งตามว่าที่เจ้าสาวของเขาออกไปด้วยความเป็นห่วงวันนี้เธอต้องเสียจูบแรกไปในเชิงถูกบังคับแถมยังต้องมาอับอายกับสายตาคนอื่นเพราะเขาอีก.. 

“จิ้..บ้าจริง!”

เขาสบถออกมาด้วยความหงุดหงิดก่อนจะวิ่งไปรั้งแขนของเธอไว้

“เดี๋ยวผมไปส่ง”

“ชั้นกลับเองได้ คุณควรกลับไปแก้ปัญหาของตัวเองดีกว่า”

“เรื่องของผมเดี๋ยวผมจัดการเองแต่ถ้าผมปล่อยให้คุณกลับบ้านไปเองคนเดียวคุณลองคิดดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

“แต่..”

ปึ้งงง !

เธอหรือจะสู้แรงเขาได้ต่อให้เหตุผลดีแค่ไหนแล้วยังไงเขาก็จับเธอยัดเข้าไปนั่งในรถได้อยู่ดี …

  

ตลอดทางกลับบ้านมีแต่ความเงียบงันและความอึดอัดจากทั้งเขาและเธอ ..เธอไม่ได้สนใจหรอกว่าเขาจะมีแฟนหรืออะไรยังไงกับใครก็ตามนั่นมันเป็นเรื่องส่วนตัวของเขา และเธอกับเขาก็ไม่ได้รักกัน.. 

แต่ไม่รู้ทำในในหัวใจมันถึงรู้สึกเจ็บจี้ด แน่นอยู่ในอกแปลกๆ … มันคืออะไรกันแน่ 

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นจูบแรกของเธอ .. จูบแรกที่แสนสำคัญของเธอแต่กลับดูไร้ความหมายกับเขาเหลือเกิน ก็แน่ละสิเขามีคนรักอยู่แล้วนี่นา 

อรฤดีเอียงหัวพิงกับกระจกรถมองไปทางอื่นตลอดเวลาพร้อมกับคิดเรื่องราวต่างๆ มากมายในหัว 

ตืดดดดด  ตืดดดดดด  ตืดดดดด 

เสียงโทรศัพท์มือถือของชายหนุ่มดังขึ้นหลายครั้งแต่เขาก็ไม่รับแต่เลือกที่จะเหยียบคันเร่งให้รถแล่นเร็วกว่าเดิม …

“ปึงง.. อรขึ้นห้องเลยนะคะ อรเหนื่อย”

หญิงสาวพูดทั้งที่ไม่มองหน้าพ่อกับแม่ของเธอที่ยืนรออยู่ด้วยซ้ำไม่แม้จะหันไปมองคนที่ขับรถมาส่งเธอจนรถของเขากำลังจะลับสายตาพ้นบ้านของเธอไป  ทำเอาพ่อกับแม่ของเธอ มองหน้ากันด้วยความงุนงง 

ตืดดดด ตืดดดดด

“ครับปัด” 

“ปัดรู้เรื่องจากพี่เปรมหมดแล้วนะคะ แล้วปัดก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่เปรมฟังแล้วด้วย” 

“ขอเวลาผมหน่อยนะ ผมจะรีบหย่ากับผู้หญิงคนนั้นให้เร็วที่สุด” 

จอมทัพถอนหายใจออกมาหนักๆ หลายทีกับเรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นในช่วงนี้เขาจับพวงมาลัยแน่นด้วยความรู้สึกที่หลากหลายอยู่ในใจ

“พี่เปรมไม่พอใจมากๆ เลยค่ะเมื่อรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว.. รีบๆ หน่อยนะคะจอมอืมมม.. พรุ่งนี้ปัดว่างจอมมหาปัทได้ไหมคะอยากอยู่กับคุณนะ” 

ลูกปัดพูดเสียงหวานออดอ้อนเอาใจคนปลายสายซึ่งก็ได้ผลทุกครั้งและครั้งนี้ก็เช่นกัน … ถึงแม้จอมทัพจะใช้เวลาตัดสินใจก่อนชั่วขณะ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธเพราะคิดว่าเรื่องทั้งหมดไม่ใช่ความผิดของหญิงสาวเลยแต่กลับเป็นตัวเขาเอง..ที่ทำให้เธอต้องรู้สึกเช่นนี้ 

“ได้สิ ถ้างั้นเจอกันพรุ่งนี้ครับ”

“โอเค ค่ะ เจอกันนะคะ” 

อีกคนยิ้มร่าดีใจที่จะได้เจอกันแต่อีกคนกลับคิดหนักอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน