ผมขอโทษเรื่องวันนั้นที่…

วันต่อมา 

รถยนต์คันหรูแล่นมาถึงเรือนหอหลังโตของทั้งสองคนที่อยู่แถวชานเมืองภายในรั้วกว้างใหญ่มีบ้านสองชั้นในสไตล์โมเดิร์น luxuryตั้งอยู่อย่างสวยงาม.. จะให้น้อยหน้าใครได้อย่างไรกันล่ะ  จะให้เสียชื่อเจ้าของอสังหาริมทรัพย์และเจ้าของธุรกิจวัสดุก่อสร้างที่ใหญ่ที่สุดได้ยังไงทุกอย่างต้องออกมาสวยงามและดีที่สุดเท่านั้น

ทุกอย่างเสร็จสมบูรณ์แล้วพร้อมเข้าอยู่ภายในถูกตกแต่งได้อย่างสวยงามหรูหราทั้งchandeliereและเฟอร์นิเจอร์พื้นที่ใช้สอยทุกอย่างลงตัว แต่ดูเหมือนว่าที่บ่าวสาวนั้นจะดูไม่ค่อยตื่นเต้นยินดีกันสักเท่าไหร่นะ

…แน่ล่ะก็นี่มันเป็นงานแต่งงานปลอมๆ นี่นา 

“ต้องการปรับแก้ตรงไหนหรือต้องการเพิ่มเติมอะไรตรงส่วนไหนแจ้งผมได้เลยนะครับ”

เลขาส่วนตัวของสุเมธเดินตามทั้งสองคนเพื่อคอยแนะนำและคอยดูแลบริการตั้งแต่ที่ว่าที่คู่บ่าวสาวมาถึง 

“คุณอยากปรับเปลี่ยนแก้ไขอะไรตรงไหนไหม”

คนตัวสูงหันมาเอ่ยถามว่าที่เจ้าสาวของเขาที่กำลังเดินสำรวจดูห้องนั้นห้องนี้ไปทั่วทั้งที่ขาตัวเองก็สั้นนิดเดียว 

“ไม่นะคะ ดีมากสวยมากๆ เลยค่ะ ชั้นชอบ” 

คำตอบของเธอไม่เพียงแต่ทำให้เลขาของสุเมธยิ้มออกมาเท่านั้นจอมทัพเองก็เช่นกันยิ่งเห็นเธอชอบเขาเองก็ยิ่งมีความสุขพลอยรู้สึกดีไปด้วย ก่อนจะรู้ตัวว่ากำลังคิดอะไรอยู่แล้วรีบหุบยิ้มปรับสีหน้าให้เป็นปกติในทันที 

“แล้วคุณจอมล่ะครับต้องการจะเพิ่มเติมหรือปรับแก้อะไรตรงไหนหรือเปล่า”

“ไม่มีอะไรต้องแก้เลยครับผมก็ชอบเหมือนกันขอบคุณมากเลยนะครับ”

“ไม่ต้องขอบคุณผมหรอกครับมันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วผมยินดีด้วยนะครับขอให้คุณจอมกับคุณอรมีความสุขในชีวิตคู่มากๆ”

ธีรวุฒิอวยพรให้ทั้งคนด้วยความจริงใจเขาเองทำงานกับครอบครัวของจอมทัพมานานและยังคุ้นเคยกับครอบครัวของอรฤดีไม่น้อยอีกด้วยเมื่อวันนี้ชายหนุ่มหญิงสาวทั้งสองคนจะได้ใช้ชีวิตคู่ร่วมกันเขาก็ยินดีด้วยเหลือเกิน

“ขอบคุณมากนะครับพี่วุฒิ / ขอบคุณมากค่ะ” 

ไม่รู้ทำไมเพียงคำอวยพรก็ทำให้ข้างในมันหวั่นไหวรู้สึกแปลกๆ จนอรฤดีแทบจะไม่กล้าเงยหน้ามาสบตากับชายหนุ่มซึ่งเขาเองก็ไม่ต่างกัน..

“หึ.. ที่นี่เองงั้นเหรอ รอวันที่จอมเฉดหัวแกแล้วที่นี่จะต้องเป็นของชั้น!”

ลูกปัดที่แอบขับรถตามมากัดฟันพูดเสียงแข็งสองมือก็กำพวงมาลัยรถไว้แน่นไม่ว่ายังไงเธอจะต้องทำให้ผู้หญิงคนนี้กระเด็นออกไปจากชีวิตคนรักของเธอให้จนได้ 

แววตาเกลียดชังบนใบหน้าของเธอบ่งบอกได้ชัดเจนว่าเธอเกลียดผู้หญิงที่ไม่รู้จักกันได้มากมายขนาดไหน  ก่อนที่จะขับรถแล่นออกไป 

“ถ้างั้นผมกับอรกลับก่อนนะครับ สวัสดีครับ/ สวัสดีค่ะ” 

“สวัสดีครับ” 

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยตามที่ต้องการแล้วทั้งสองคนก็เดินทางกลับโดยที่ชายหนุ่มจะต้องพาว่าที่เจ้าสาวของเขาทานข้าวด้วยก่อนทุกครั้ง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นคำสั่งของพ่อและแม่ของทั้งสองคนที่อยากจะให้พวกเขาได้มีเวลาอยู่ด้วยกันเรียนรู้กันเพิ่มขึ้น … 

“ที่นี่..ที่ไหนคะไม่ใช่ร้านที่คุณลุงคุณป้าบอกไว้นี่คะ”

อรฤดีขยับตัวขึ้นหันมองไปรอบๆ เมื่อคนข้างๆ พาเธอเลี้ยวรถเข้ามาที่โรงแรมชื่อดังแห่งหนึ่ง 

“ร้านประจำของผมเองรับรองคุณจะติดใจ ร้านที่พ่อผมจองให้ไม่ค่อยถูกปากผมเท่าไหร่ที่นี่บรรยากาศดีด้วยนะ มาสิ”

จอมทัพจอดรถแล้วร่ายยาวเหยียดอย่างที่เขาไม่เคยพูดกับเธอแบบนี้มาก่อน ซึ่งข้อที่ว่าร้านนั้นอาหารไม่ค่อยถูกปากนั่นก็จริงเพราะเธอก็ไม่ค่อยชอบเหมือนกัน 

เขาเดินมาเปิดประตูให้เธอด้วยรอยยิ้มจางๆ แล้วพาเธอเดินเข้าไปในลิฟต์พาเธอขึ้นไปที่ชั้นบนสุดของโรงแรม 

“เชิญทางนี้เลยครับ”

พนักงานต้อนรับรีบเดินมานำทางเขาในทันทีที่เห็นเขาและเธอเดินออกมาจากลิฟต์ 

อรฤดีกวาดสายตามองไปรอบๆ พร้อมกับเดินตามคนตัวสูงไปเรื่อยๆ แล้วก็มาหยุดอยู่ที่โต๊ะสีขาวถูกตกแต่งด้วยดอกไม้และเทียนได้อย่างสวยงาม … มันถูกจัดเตรียมไว้อย่างดีสำหรับเขาและเธอ 

“เชิญนั่งครับ/ ขอบคุณค่ะ” 

ตรงนี้คือโต๊ะที่อยู่ติดริมหน้าต่างตรงกึ่งกลางพอดี.. สามารถมองไปเห็นวิวบรรยากาศของเมืองหลวงในยามค่ำคืนที่ถูกประดับประดาไปด้วยแสงไฟหลากสีได้อย่างสวยงาม 

อรฤดีเผลอตัวมองดูไปจนเพลินอยู่พักใหญ่โดยไม่ได้สนใจคนที่นั่งตรงกันข้ามเลย 

“ผมขอโทษเรื่องวันนั้นที่…ทำให้คุณรู้สึกไม่ดี”

อยู่ๆ เขาก็พูดขึ้น.. พูดขึ้นมาโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว และไม่ได้คิดว่าจะได้ยินคำพูดนี้จากเขาเสียด้วยซ้ำแต่เมื่อเขาพูดมันออกมาด้วยใบหน้าและแววตาที่จริงจังแบบนั้นก็เล่นเอาหญิงสาวถึงกับทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว

“เอ่อ.. ชั้น ชั้นไม่ได้คิดอะไรหรอก ..”

“จริงๆ ผมควรจะพูดตั้งแต่ตอนนั้นแล้วด้วยซ้ำรวมทั้งเรื่อง..”

“เราตกลงกันแล้วไงคะว่าจะไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของกันและกัน ..”

อรฤดีพูดแทรกขึ้นมาขัดจังหวะไม่ให้คนตรงหน้าพูดต่อ..จะพูดอะไรมากมายเธอไม่ได้อยากจะฟังสักหน่อยยังไงแต่งกันได้ไม่นานก็ต้องหย่ากันอยู่ดีเมื่อวันที่เธอเป็นอิสระก็ไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องเจอกันอีกแล้ว

“ทานอาหารกันดีกว่าค่ะ”

เธอยิ้มให้เขาบางๆ แล้วก็ตักอาหารเข้าปากหันไปให้ความสนใจกับภาพบรรยากาศ ในยามค่ำคืนที่งดงามนั่นอีกครั้งบทสนทนาของคนทั้งสองจบลงเพียงเท่านี้เหมือนกับว่ามีคำพูดมากมายที่อยากจะพูดออกมาแต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดออกมาดีหรือไม่จนต้องเก็บเอาไว้ปล่อยให้เวลาผ่านล่วงเลยไปโดยที่ถ้อยคำเหล่านั้นยังคงถูกเก็บซ่อนเอาไว้อย่างดี