แล้วถ้าผมจะออกไปหา ว่าที่เจ้าสาวของผมล่ะครับ

“ที่แม่แกพูดเป็นความจริง พ่อว่าแกต้องกลับไปทบทวนเรื่องของแกกับเด็กผู้หญิงคนนั้นให้ดีๆ แล้วก็ตัดสินใจให้เด็ดขาด ถึงแกจะให้อภัยไม่เอาเรื่องไม่เอาความแต่ทางบ้านหนูอร ยังไงเค้าก็คงอยู่เฉยไม่ได้หรอกนะพ่อเตือนเอาไว้ก่อน”

ตอนนี้สีหน้าของจอมทัพเหมือนกับกำลังแบกโลกไว้ทั้งใบยังไงยังงั้นคิ้วหนาทั้งสองข้างของเค้าตอนนี้มันเหมือนกับถูกผูกโบว์รัดแน่นจนตึง 

“ผมขอเวลาอีกหน่อยนะครับแล้วผมจะเคลียร์เรื่องนี้ให้จบเอง”

“อย่าให้มันนานนักล่ะไม่มีใครสมควรที่จะเสียเวลารอใครที่รู้ตัวช้าหรอกนะ แล้วที่สำคัญถ้าแกทำให้หนูอรเสียใจ และไม่ได้มาเป็นลูกสะใภ้ของบ้านแกเตรียมเก็บของออกจากบ้านไปได้เลย”

ทัศนีย์กอดอกพูดมองลูกชายสุดหล่อของเธอด้วยหางตาไม่มีคำว่าลูกฉันเป็นคนดีในพจนานุกรมของเธอถ้าทำไม่ดีทำไม่ถูก ก็มีแต่จะต้องรับผลของการกระทำนั้นด้วยตนเองอย่างไม่มีข้อแม้

“โอ้โหขนาดนั้นเลยเหรอครับคุณแม่ คุณแม่คนสวย”

ท่าทางที่เคร่งเครียดของชายหนุ่มหายวับไปกับตาในทันทีเมื่อได้ยินคำว่าเตรียมเก็บของออกจากบ้าน ทำเอาหายเครียดเรื่องลูกปัดไปในทันทีแต่กลับมาเครียดเรื่องที่แม่ของตนเองพูดแทน

“ไม่ต้องมาปากหวานแม่ไม่หลงกลคำพูดของคนเหลาะแหละหรอกนะ”

นั่นไงเจอคนเป็นแม่ตอบเข้าไปอีกดอกหนึ่งจุกๆ ถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว

“เตรียมตัวที่จะเป็นเจ้าบ่าวให้พร้อมล่ะช่วงนี้ก็อย่าออกไปไหน”

ทัศนีย์ย้ำกับลูกชายอีกครั้งก่อนจะลงจากรถเพราะไม่รู้ว่าจอมทัพจะหาเรื่องใส่ตัวอีกหรือเปล่า

“แล้วถ้าผมจะออกไปหา ว่าที่เจ้าสาวของผมล่ะครับ”

“อันนี้เป็นข้อยกเว้นนอกจากจะต้องดูแลตัวเองให้ดี แกจะต้องดูแลหนูอร ให้ปลอดภัยลิ้นไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมเข้าใจไหม”

“ทำไมคุณนายทัศนีย์ถึงสองมาตรฐานอย่างงี้ เหรอครับพ่อดูสิแม่พูดอย่างนี้ไม่ถูกนะ”

“ที่แม่แกพูดน่ะถูกแล้วไปเข้าบ้านไปได้แล้วฉันจะคุยกับเมียฉันเบื่อขี้หน้าแกแล้วไอ้เด็กไม่รู้จักโต”

“พ่อก็เอากับแม่ด้วยเหรอครับ .. “

จอมทำหน้าเหมือนเจ้าหมาน้อยถูกทิ้งมองที่พ่อกับแม่ของตนเองแต่ก็ไม่มีใครสนใจแถมยังทำท่าทางให้รู้ว่าตนเองคือส่วนเกินจนต้องลงรถไปปล่อยให้ทั้งสองคนจู๋จี๋กันก่อน 

“เห้อ..” จอมถอนหายใจออกมาเสียงดังเนื่องจากคิดไม่ตกกับคำที่แม่ของเขาได้พูดออกมาถึงแม้จะเก็บทรงเหมือนไม่คิดอะไรแต่ลึกๆ  แล้วเรื่องนี้ไม่อาจลบออกไปจากหัวสมองของเขาได้เลย 

มือหนาสไลด์รูปหญิงสาวในมือถือของตนเองพร้อมกับคิดถึงเรื่องราวและเหตุการณ์ต่างๆ ไปตามภาพก่อนจะกดโทรหาเธอในทันที 

“… “

“ปัด…” 

“จำปัดได้ด้วยเหรอคะ นึกว่าลืมปัดไปซะแล้ว “

“…”

เมื่อได้ยินเสียงกระเง้ากระงอดของเธอเขาก็กลืนคำถามที่เตรียมเอาไว้ลงคอไปในทันที  ขอเวลาอีกหน่อยก็แล้วกันเขายังไม่พร้อมกับเรื่องอะไรทั้งนั้นในตอนนี้เลยนี่นา..

“ผมขอโทษที่ทำให้คุณรู้สึกไม่ดีนะครับปัด”

“ปัดไม่เคยโกรธคุณเลยนะคะจอมแต่ปัดน้อยใจที่คุณไม่สนใจปัดเลย เรารักกันนี่คะ หรือคุณไม่รักปัดแล้วคะจอม.. “

“ผมขอโทษ”

“คุณจะหย่ากับนังนั่นจริงๆ ใช่ไหมคะ คุณจะไม่รักมันใช่ไหมคะจอม”

ความไม่แน่ใจ ความลังเลในหัวใจมันอัดอั้นยิ่งเมื่อสังเกตุได้ถึงท่าทีของเขาที่ใันแต่กต่างจากเดิมความเชื่อใจความหวาดกลัวต่างๆ ก็เกิดขึ้นจนเธอเริ่มไม่มั่นใจในความสัมพันนี้เสียแล้ว .. แล้วถ้าหากเขารู้ว่าเธอเป็นคนสั่งให้ไปจับตัวอรฤดี เขาจะเป็นยังไง จะรู้สึกกับเธอยังไงนะ .. 

“คุณอย่าคิดมากนะ “

“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ก็ดีค่ะปัดเสียใจนะคะ ที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเราไม่พูดเรื่องเครียดๆ กันแล้วดีกว่าค่ะ คุณเพิ่งกลับจากโรงพยาบาลถ้าอย่างนั้นพักผ่อนนะคะแล้วเจอกันค่ะ”

“แล้วเจอกันครับ”

จอมทัพจ้องมองโทรศัพท์ของตัวเองอยู่อย่างนั้นแม้จะวางสายไปแล้วก็ตามภาพ ของลูกปัดในความทรงจำของเขานั้นเธอสวยอ่อนโยนเกินกว่าที่จะทำเรื่องเลวร้ายได้แต่ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรเค้าจะต้องรู้ความจริงด้วยตัวเอง ให้ได้เสียก่อน

เมื่อคิดได้อย่างนั้นชายหนุ่มก็เดินออกจากห้องนอนบนชั้นสองของบ้าน แล้วเดินตรงไปที่ห้องของเลขาคนสนิท ที่พ่อของเขานั้นไว้ใจ มากที่สุดคนหนึ่งแถมยังเป็นบอดี้การ์ดฝีมือดีอีกต่างหาก

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

แกร่ก ..

ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ จาก ภายในห้องแต่มีชายกลางคนรูปร่างสูงโปร่งคนที่ตนเองต้องการพบเดินมาเปิดประตูให้อย่างสุภาพ

“สวัสดีครับคุณจอมมีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ”

“ผมอยากรู้เรื่องของลูกปัด พี่เชษฐ์เป็นคนไปสืบเรื่องนี้ใช่ไหมครับ”

เชษฐ์พยักหน้ารับแล้วเปิดประตูกว้างขึ้นให้นายน้อยของเขาเข้ามาข้างในก่อนจะปิดประตูแล้วเดินไปหยิบเอกสารหลักฐานทั้งหมดมาให้คนที่เอาแต่มองตามเขาทุกฝีก้าวด้วยความอยากรู้ความจริง

“หลักฐานทั้งหมดอยู่ในนี้แล้วครับ”

จอมเปิดดูแฟ้มเอกสารอย่างใจเย็นทั้งที่ในใจร้อนรุ่มแทบไม่อยากจะเชื่อว่าคือเรื่องจริงถึงแม้จะรู้อยู่แล้วว่าพ่อกับแม่ของเขาไม่มีทางที่จะโกหก

แววตาของชายหนุ่มหม่นลงอย่างเห็นได้ชัดแต่ก็เก็บอาการเก็บสีหน้าเอาไว้ไม่อยากจะให้คนตรงหน้ารู้

“ขอบคุณมากครับพี่เชษฐ์”

เขาคืนแฟ้มให้กับเจ้าของเดิมหลังจากที่นั่งจ้องมองแฟ้มนั้นอยู่นานด้วยความรู้สึกหลากหลายเมื่อจัดระเบียบความคิดของตัวเองได้แล้วเขาก็ กลับไปที่ห้องของตัวเองแล้วเริ่มจัดการอะไรบางอย่าง

ตั้งแต่วันที่ออกจากโรงพยาบาลอรฤดีก็ไม่ได้เจอหน้ากับว่าที่เจ้าบ่าวของเธออีก เค้าเองก็เช่นกันไม่แม้แต่จะโทรหรือส่งข้อความใดๆ มาหาเธอทั้งสองใช้ชีวิตของตัวเองไปในทุกๆ วันอย่างที่ควรจะเป็นจนถึง วันนี้… 

วันที่ทั้งสองจะได้แต่งงานกัน

“น้องอร น้องอรสวยที่สุดเลยรู้มั้ยคะ คุ้มค่ากับที่พี่หนูดีฝันไว้จริงๆค่ะเสื้อผ้าหน้าผม เลิศมากไม่มีที่ติใกล้ถึงเวลาแล้วน้องอรเตรียมตัวนะคะ เดี๋ยวพี่หนูดีจะมาเรียกค่ะ”

อรฤดีพยักหน้ารับแล้วจ้องมองไปที่กระจกบานใหญ่ภายในห้องแต่งตัวเธออยู่ในชุดเจ้าสาว สีขาว กระโปรงยาวลากพื้นราวกับเจ้าหญิงในเทพนิยายใบหน้าสวยถูกแต่งแต้มสีสันรับกับทรงผมที่ขับส่งให้เธอดูสง่าจนไม่อาจจะละสายตาไปได้

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะอรวันนี้เป็นวันที่ดีที่สุดในชีวิตนะในเมื่ออะไรๆ มันย้อนกลับไม่ได้แล้วฉันว่าแกควรยินดีกับสิ่งที่เกิดขึ้นนะ”

กรองขวัญจับมือของเพื่อน สนิทเอาไว้แล้วลูบหลังมือเบาๆ เพื่อ เป็นกำลังใจให้เพื่อน ถึงแม้จะรู้สถานการณ์ดีแต่หน้าที่ของเพื่อนก็คือให้กำลังใจสนับสนุนและยินดี