พูดเรื่องบ้าบออะไรของคุณ

“อ่าว มารอใครเหรอครับคุณอร” 

เปรมที่บังเอิญเดินผ่านมาเห็นอรฤดีผู้กุมหัวใจของตนเองกำลังนั่งเหมือนรอใครอยู่ในร้านกาแฟจึงเดินแวะเข้ามาทักทายเพราะหลังจากที่เธอเข้าพิธีวิวาห์ไปเขาก็ไม่ได้เจอกับบเธออีกเลย 

“อรรอเพื่อนอยู่ค่ะ คุณเปรมล่ะคะ ผมมาทำธุระแถวนี้พอดีครับกำลังจะกลับถ้างั้นให้ผมนั่งรอเป็นเพื่อนนะครับ” 

“อรว่า..เอ่อ..”

อรฤดีอ้ำอึ้งทำหน้าลำบากใจไม่น้อยเพราะตอนนี้เธอแต่งงานแล้วถึงจะไม่ได้เกิดจากความรักแต่ก็ไม่อยากให้มีข่าวลือเสียๆ หายๆ ออกไปในทางที่ไม่ดี 

“ในฐานะเพื่อนน่ะครับ อีกอย่างผมมีอะไรจะคุยกับคุณอรด้วย” 

เปรมรู้ดีว่าเธอกำลังคิดอะไรแต่การที่เธอมีท่าทีแบบนี้เขาก็ยิ่งมั่นใจชัดเจนถึงสิ่งที่ควรจะพูดออกไป

“ก็ได้ค่ะ” 

“คุณอรดูเปลี่ยนไปนะครับ”

“เปลี่ยนไปยังไงเหรอคะ”

“ก็คุณดูมีความสุข.. ดูไม่เครียดเหมือนตอนที่เราเจอกันครั้งแรก” 

เพียงเขาพูดแค่นั้นใบหน้าสวยก็ขึ้นสีแดงระเรื่อขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันกับคนที่บ้าน…

“ผมดีใจด้วยนะครับที่คุณอรมีความสุข บอกตามตรงเลยว่าตอนแรกผมตั้งใจจะแย่งคุณอรมาเป็นของผมให้ได้แต่เห็นอย่างนี้แบ้วผมคงต้องยอมแพ้แล้วสินะครับ” 

“อรก็ยังไม่รู้อนาคตเลยค่ะ เพราะยังมี ..” 

“น้องสาวผมใช่ไหมครับ” 

“คุณอรไม่ต้องเป็นกังวลไปนะครับ ถ้าน้องสาวผมทำผิดผมจะไม่เข้าข้างอย่างแน่นอน” 

“ขอบคุณมากนะคะที่พูดกับอรตรงๆ” 

เธอพูดแล้วยิ้มกว้างให้อีกฝ่ายอย่างที่ไม่เคยยิ้มแบบนั้นให้เขาได้เห็นมาทำเอาหัวใจเต้นแรงเสียจนอยากจะขอคืนคำขึ้นมาทันที 

“อย่ายิ้มให้ผมแบบนั้นสิครับเดี๋ยวผมเปลี่ยนใจคุณอรจะโทษผมไม่ได้นะ” 

“คุณเปรมก็พูดไปค่ะ แต่ยังไมก็ขอบคุณนะคะ” 

“ขอให้คุณอรมีความสุขกับชีวิตคู่มากๆ นะครับ ก่อนไปผมขอกอดอำลาความรู้สึกอกหักหน่อยได้ไหมครับ จากเพื่อนคนนึงก็ยังดี” 

“ได้สิคะ” 

เมื่อมองดูในแววตาคู่นั้นแล้วไม่มีความแอบแฝงใดๆ อรฤดีจึงตอบตกลงแล้วลุกขึ้นสวมกอดกับชายหนุ่มตรงหน้าในฐานะเพื่อนที่พึ่งคุยเปิดใจแต่นั่นกลับเป็นภาพที่จอมทัพเห็นเข้าเต็มตา ไม่รู้ทำไมความหงุดหงิด ความโมโหที่ไม่คิดว่าเกิดขึ้นก็แตกปะทุออกมาในทันที สองมือหมุนเลี้ยวพวงมาลัยรถหันกลับตรงไปที่บ้านทันที 

ความคิดในหัวตีกันวุ่นวายเห็นเขาเป็นอะไรกันแน่ถึงจะแต่งงานกันแบบถูกบังคับแต่ก็ไม่ควรทำประเจิดประเจ้อกับคนอื่นขนาดนั้นไม่ใช่หรือไง 

สามวันที่อยู่กับเขาคงจะอัดอั้นตันใจมากล่ะสิถึงได้รีบแจ้นออกไปเจอกันแบบนั้นรู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่ถูกขี้หน้ากันแต่กลับทำลับหลังกันแบบนี้..  คอยดูเถอะกลับมาเมื่อไหร่เจอดีแน่ๆ 

“เอี๊ยดดดด … เอี๊ยดดดดด”

“ว้ายยยย! ทำไมขับรถน่ากลัวอย่างนี้ล่ะคะคุณจอม!” 

ด้วยความโมโหทำเอาจอมทัพแทบจะดรีฟเข้าบ้านทำเอาพี่ปลาตกใจร้องลั่นหัวใจจะวาย

ปั้งงง!! 

เมื่อลงรถได้ก็ปิดประตูรถอย่างแรงแล้วรีบเดินเข้าบ้านไปไม่แม้จะตอบหรือพูดอะไรกับพี่ปลาเลยสักคำ 

เขาเดินวนไปวนมาในห้องของตัวเองในหัวก็คิดไปต่างๆ นาๆ ทั้งที่คิดว่าเธอน่าจะรู้สึกเหมือนกันกับตัวเองแต่ภาพที่เห็นวันนี้มันทำให้เขาเริ่มไม่แน่ใจขึ้นมาทันที 

ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิดขึ้นมาจนข้างในมันร้อนรนไปหมดถ้าบอกว่าไม่มีสิทธิ์..จะไม่มีได้ยังไงก็สิทธิ์ของคนเป็นสามีภรรยากันไง หึ ! 

เมื่อคิดได้อย่างนั้นชายหนุ่มก็เดินดุ่มๆ เขาไปที่ห้องของอรฤดีทันทีดูท่าอีกไม่นานเธอก็คงจะกลับมาแล้ว 

.

.

.

“ไว้ใจได้จริงๆ เหรออร ไว้ใจได้แน่นะ ไม่ใช่ว่ามาดูต้นทางให้น้องสาวหรอกเหรอ”

กรองขวัญที่ไม่ว่าจะคิดยังไงก็ไม่กล้าที่จะไว้ใจเปรมได้เลย เพราะเธอรู้จักทั้งน้องสาวและครอบครัวของผู้ชายคนนี้ดียังไงล่ะ 

“อย่าคิดมากไปเลยน่า.. ไม่มีอะไรหรอกคุณเปรมเขาก็แค่มาแสดงความยินดีด้วยเฉยๆ เท่านั้นเอง”

“เออๆ ไม่มีก็ไม่มีแล้วเป็นไงมั่งอ่ะ ชีวิตหลังแต่งงานไหนรีวิวหน่อย เพื่อนอยากฟัง” 

กรองขวัญนั่งท้าวคางตั้งใจฟังเพื่อนสนิทที่เขินจนหน้าแดงได้แต่ยิ้มไม่ได้พูดอะไร

“เห้ยๆ ทรงนี้อย่าบอกนะว่าฟีจเจอร์ริ่งกันแล้วอ่ะ” 

“บ้าเหรอพูดเบาๆ สิเสียงดังจนคนได้ยินหมดแล้วมั้ง” 

อรฤดีรีบปิดปากเพื่อนสนิทไว้ไม่ให้พูดอะไรอีกในทันที

“อื้ออ โอเคๆ “

“มีอะไรดีๆ เหรอ ดูเพื่อนเปลี่ยนไปนะเนี่ย ใช่ไหมๆ” 

“ไม่รู้ ไม่มีอะไรหรอก เปลี่ยนที่ไหนไม่มีอะไรเปลี่ยนสักหน่อย” 

“นี่ไงพิรุธเต็มไปหมดยอมรับมาซะดีๆ  อย่าบอกนะว่าเปลี่ยนใจไม่หย่าแล้วอ่ะ” 

เพียงแค่มองตาก็รู้ใจไม่เสียแรงที่คบเป็นเพื่อนกันมาแต่เล็กแต่น้อย แต่ก็นั่นแหละมีดีเทลลึกๆ อีกตั้งหลายอย่างที่ยังไม่เคลียร์เลยนี่นา 

“ไม่รู้สิ ..ไม่รู้เลยจริงๆ นะ “

รอยยิ้มเมื่อครู่จางหายไปแล้วเหลือไว้เพียงความสับสนที่ดูเหมือนจะเป็นอุปสรรคใหญ่ของเธอ

“ไม่เป็นไรนะอร ไม่เป็นไร อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดถ้าตอนนี้มีความสุขก็แค่ซึมซับเอาไว้ ที่เหลือก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของอนาคตนะ “

กรองขวัญลูบหลังมือเพื่อนรักเบาๆ พร้อมกับพูดให้กำลังใจไม่บอกก็รู้ว่าตอนนี้หัวใจเพื่อนของเธอกำลังเอนเอียงไปทางผู้ชายคนนั้นแล้ว 

“ขอบคุณนะขวัญ ใกล้ค่ำแล้วกลับบ้านก่อนดีกว่า” 

“อื้อ เดี๋ยวว่างๆ จะเข้าไปเล่นด้วยนะ “

“โอเค เจอกันๆ “

เมื่อได้คุยกันเป็นเวลาพักใหญ่พอให้หายคิดถึงทั้งสองก็แยกย้ายกันกลับโดยที่ก่อนกลับอรฤดีก็แวะซื้อเค้กนมสดเจ้าดังของโปรดเธอติดมือกลับไปฝากพี่ปลาและ…สามีของเธอด้วยรอยยิ้มเมื่อนึกถึงภาพเหล่านั้น..

“กลับมาแล้วเหรอคะคุณอร” 

“นี่ของฝากค่ะพี่ปลา ทำไมบ้างเงียบจังล่ะคะ แล้ว…” 

“อยู่ในห้องค่ะ มีอะไรก็ค่อยๆ คุยกันนะคะ” 

พี่ปลาพูดไว้แค่นั้นก่อนจะรับถุงขนมจากมือของเธอแล้วเดินหายเข้าครัวไปอรฤดีที่ไม่ได้เอะใจสงสัยอะไรก็เดินเข้าห้องของตัวเองไปทันที 

แกร่ก.. “คะ คุณเข้ามาในนี้ทำไม”

เธอเอ่ยถามด้วยความตกใจเมื่อเห็นชายหนุ่มนั่งอยู่ที่โซฟาจ้องมองตัวเองตาไม่กระพริบ 

“ทำไม..ผัวจะเข้าห้องเมียไม่ได้หรือไง จะรอให้ใครเข้ามาล่ะตีสองหน้าเก่งนักนี่หืม..​ไม่เจอกันแค่สามวันทนไม่ไหวเลยหรือไง”

“พูดเรื่องบ้าบออะไรของคุณ”

“ใช่สิ ผมมันบ้าที่คิดไปเอง ผมมันโง่ที่โดนคุณหลอกสวมเขาเอาง่ายๆ มานี่ถ้าคุณอยากนักทำไมไม่บอกผมจะสนองให้” 

“ไม่ ไม่นะ อย่านะ” 

เขาลุกขึ้นเดินตรงมาหาเธอแล้วจับเธอโยนลงบนเตียงนุ่มอย่างแรงพร้อมกับฉุดยื้อถอดเสื้อผ้าของเธอออกโยนทิ้งไปอย่างง่ายดายริมฝีปากหนารีบประกบจูบเธอไว้ไม่ให้ส่งเสียงร้องดังออกมาทั้งที่เธอพยายามขัดขืนสุดแรง… แต่ก็ดูจะไม่เป็นผล 

“อื้ออ  อื้อออ”