Ep.15 คำยอมรับ (2)

ผมเมามาย ขับมอเตอร์ไซค์กลับไปที่ห้อง นอนกดแชทเฟสดูข้อความเก่าๆ ของผมกับชูใจที่คุยกัน

ผมนึกยิ้มตอนที่นึกไปถึงสมัยที่คบกับเธอแต่เป็นได้แค่เพื่อนสนิท ไม่สามารถเป็นไรที่มากกว่านั้น อาจเพราะใจผมไม่กล้าพอ หรือไม่เธอแม่งก็ซื่อบื้อเกินไป

แต่ก็นึกเสียใจว่ะ ที่วันนี้มันไม่มีวันนั้นอีกแล้ว

เป็นเพื่อนก็คงดีกว่า เพราะว่าเพื่อนไม่มีวันเลิกกัน

ติ๊ง

เสียงแจ้งเตือนเฟสทำให้ผมชะงักที่จะเลื่อนดูแชทของเรา พอเปิดเข้าไปดูก็เห็นว่าเป็นแจ้งเตือนเฟสของชูใจที่ผมตั้งติดตามเธอไว้เวลาเธออัพอะไร มันขึ้นเหมือนว่าเธอจะลงรูปใหม่

ใจผมเต้น ตอนที่กดเข้าไปดูมัน

ใช่

รูปเธอกับไอ้ลูกโชน เป็นภาพที่เธอเซลฟี่คู่กับมัน ในฐานะแฟน

ผมมองภาพนั้น ใจแม่งชายิบ ฉีกยิ้มออกมาตอนที่กดพิมพ์ข้อความส่งไปในแชทของเธอสั้นๆ

ชื่อ โหน : ยินดีด้วยนะ

ชูใจกดอ่านทันที ผมเผลอคิดว่าเธอจะรอผมอยู่ แต่ก็ใจแฟบลงเมื่อเธอพิมพ์ตอบกลับมา

Shoujai Chutimon : ขอบคุณนะ

Shoujai Chutimon : โหนเอง ก็เป็นเพื่อนที่ดีเหมือนกัน

จงใจใช่มั้ยวะ

จงใจพิมพ์คำว่าเพื่อนให้ผมรู้สถานะตัวเองในตอนนี้ใช่ปะ

ผมรู้อยู่แล้ว

ชื่อ โหน : ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะชูใจ

ชื่อ โหน : เรายังเป็นเพื่อนเธอเสมอว่ะ

[จบพาร์ท : โหน]

ชื่อ โหน : เรายังเป็นเพื่อนเธอเสมอว่ะ

ฉันกลั้นน้ำตาไม่ไหวอีกต่อไป หัวใจสั่นคลอนเมื่อเขาเองก็ไม่พยายามที่จะยื้อต่อ ทั้งๆ ที่ฉันตัดสินใจเองว่าจะไม่มีเขาอีกแล้ว แต่พอโหนยอมจบแบบนี้ ฉันกลับเจ็บยิ่งกว่าอะไร

ฉันไม่รู้จะทำยังไงต่อแล้วจริงๆ

พ่อแม่ให้ฉันเลือก เขาบอกว่าถ้าฉันต้องการจะเลี้ยงลูกเองโดยไม่พึ่งเขา ฉันต้องยอมแต่งงานกับคนที่พ่อแม่เลือกให้ คนที่พ่อแม่คิดว่าดีที่สุด ต้องมีการเคลื่อนไหวว่ากำลังคบอยู่กับเขา

หนึ่งเดือนกับอีกสิบเก้าวัน เป็นวันที่ฉันยื้อวันหมั้นของฉันกับพี่ลูกโชนไว้ เพื่อให้ตัวเองได้มีอากาศหายใจ

“... ฮึก” ฉันร้องไห้ออกมา ใช้หลังมือเช็ดน้ำตาที่เปื้อนใบหน้าเป็นเด็กๆ ฉันเสียใจ และเสียใจมากๆ ที่รู้ว่าโหนเองก็พร้อมจะกลับเป็นเพื่อนกัน ทั้งๆ ที่เขาก็รู้อยู่แก่ใจ ว่าเราเองก็เคยเป็นอะไรมากกว่านั้น

โหนไม่รักฉันแล้วเหรอ... ฉันอยากรู้แค่นี้

ขอร้องล่ะ

ฉันอยากออกไปให้พ้นจากสถานการณ์ตรงนี้กับลูก อยากไปอยู่ด้วยกันแค่สองคนแล้ว

... ไม่อยากรักใครอีกแล้ว

พี่ลูกโชนมารับฉันที่อิดโรยเพราะไม่ได้นอนทั้งคืน ฉันร้องไห้หนักมากจนตาบวม แล้วเหมือนร่างสูงจะสังเกตเห็น

“เป็นอะไรมั้ย” พี่ลูกโชนถาม เขาเหลือบมองฉันที่นั่งพิงเบาะนั่งภายในรถ ฉันคลี่ยิ้มออกมาบางๆ

“ไม่มีอะไรค่ะ เมื่อคืนแค่อ่านหนังสือหนักไปหน่อยเอง”

“เด็กหมอนี่ขยันทุกคนปะ” เขาพูดพลางหัวเราะลั่น ท่าทางหยาบคายทำให้ฉันยิ้มไม่ค่อยออก

“... ไม่รู้สิ”

“ว่าแต่พี่มีเรื่องจะถาม เกี่ยวกับเรื่องเมื่อวาน” เขาแทรกขึ้นมาทันที “เรื่องที่ผัวเก่าน้องมันพูด จริงเหรอวะที่บอกว่าเธอท้อง?”

ฉันสะดุ้งเฮือก ลืมไปเลยว่าต้องอธิบายกับพี่ลูกโชนเรื่องนี้ เมื่อวานเขาไม่ได้ถามอะไร ฉันก็คิดว่าเขาคงไม่ติด เพราะเขาไม่รู้อะไรเลย พ่อแม่ของฉันส่งตัวฉันให้โดยไม่เคยคิดที่จะบอกเขา

ฉันเม้มริมฝีปากแน่น กลั้นใจเงยหน้าขึ้นมองเขา

“ใช่ค่ะ”

“...”

“ชูใจเป็นของมีตำหนิ...” ฉันเบ้หน้าออกมา ร้องไห้ออกมาอย่างสุดจะอดกลั้น “พี่โชนจะรับชูใจได้มั้ยคะ”

พูดไปแบบนั้น... ทั้งๆ ที่ใจฉันไม่ได้รักเขาเลย

เขาหันหน้ากลับมามองฉัน อยู่ดีๆ พี่ลูกโชนก็ขับรถมาจอดเทียบฟุตบาท หัวใจฉันกระตุกเมื่อเขาเลื่อนมือหนามาบีบคางฉันแล้วบังคับให้เงยหน้าขึ้นมามองเขาทั้งน้ำตา

“ก็ไม่แปลก สมัยนี้ใครๆ ก็เคยเสียตัวทั้งนั้น” เขาฉีกยิ้ม “แต่หนูต้องสัญญากับพี่ ว่าจะไม่กลับไปหามัน”

“...”

“คนสวยๆ แบบหนู เหมาะกับคนมีอนาคต บ้านรวยอย่างพี่”

“...”

“ถ้ารู้ว่ายังมีเยื่อใยให้ไอ้แห้งนั่น” เขาเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ จูบหน้าผากฉันหนักๆ อย่างจงใจจนฉันต้องเบิกตากว้าง “หนูคงรู้ว่าจะเจอกับพี่ในโหมดไหนนะครับ”

“...”

“ที่รู้ๆ พี่ไม่ใช่คนใจกว้างให้ตัวหนูอยู่กับพี่ แต่ใจอยู่กับใครหน้าไหนแน่นอน”

ฉันสบตาพี่ลูกโชนอย่างหวาดหวั่น ฉันรู้ว่าเขาเองก็คงไม่ยอมถ้าเกิดฉันยังผูกพันกับโหน ฉันไม่ได้เลือกเขา แต่เป็นพ่อแม่ฉันต่างหากที่เลือกให้... ตลอดมา

ฉันไม่เคยได้เลือกใช้ชีวิตด้วยเองสักครั้ง ตลกดีเนอะ สุดท้ายแล้วฉันก็ต่อสู้อะไรเพื่อดึงชีวิตที่เป็นของตัวเองไม่เคยได้เลย แม้แต่ตอนมีลูกก็ยังต้องทำตามคำสั่งเรื่อยมา

น่าสมเพชดีเนอะ ก็แค่ตุ๊กตาที่พ่อแม่จับไปวางไว้ตรงไหนก็ได้

ฉันรู้ดี... ฉันคงใช้ชีวิตด้วยตัวเองไม่ได้ถ้าขาดพ่อกับแม่ เพราะทุกวันนี้ก็ไม่มีงานทำ ได้แต่เรียน เรียน และเรียน เรียนเพื่อให้จบมาเป็นแบบที่พวกเขาต้องการเท่านั้น

ความฝันของฉันคือการเป็นจิตรกร วาดรูปเลี้ยงตัวเองไปเรื่อยๆ ได้ลองทำงานอิสระที่ตัวเองไม่เคยได้มีโอกาสได้สัมผัสสักครั้ง

แต่มันพัง... พังไปหมดแล้ว

มันพังมาตั้งแต่ที่ฉันเกิดมาบนโลกนี้แล้ว

“ค่ะ” ฉันตอบรับอย่างสั่นไหว เพราะรู้ทั้งใจว่าฉันยังคงไม่ลืมโหน ฉันยังเสียใจที่เขาบอกว่าจะยอมกลับมาเป็นเพื่อนกัน ยังเสียใจที่รู้ว่าเราจะไม่มีวันกลับไปเป็นแบบวันเก่าอีกแล้ว

“...”

“ชูใจเอง ก็เลิกกับเขามาสักพักแล้วเหมือนกันนะ”

“...”

“ลืมได้อยู่แล้วล่ะ”

สองอาทิตย์ต่อมา

ในคลาสเรียน ฉันตั้งใจเรียนกับมินตัน แต่ช่วงนี้เกิดอะไรขึ้นมากมาย ฉันเลยได้แต่คิดไม่ตก

จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่ได้บอกพี่ลูกโชนเลย เรื่องที่ฉันท้อง

ปรึกษากับใครไม่ได้จริงๆ นะ เพราะมินตันเองก็ไม่รู้เรื่องนี้เลย ฉันไม่เคยเล่าเรื่องครอบครัวให้ใครฟัง เพราะรู้ดีอยู่แก่ใจว่าไม่มีใครสามารถช่วยฉันได้

ฉันหลับตาลง ได้ยินเสียงอาจารย์พูดสอนใส่ไมค์ดังมาริมหู แต่พอนึกชื่อของใครคนหนึ่งได้ ฉันก็ลืมตาขึ้นมา หลุบตาลงมองโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะเรียน

ผิดมั้ยนะ นี่ก็ผ่านมาครึ่งเดือนแล้ว ฉันกับโหนไม่ได้ติดต่ออะไรกันมาสักพักหลังจากวันนั้น ฉันได้แต่ส่องตามหน้าเฟสของเขาเท่านั้น แต่ว่าโหนก็ไม่ได้อัพเดทอะไรเท่าไหร่

ฉันก็แค่อยากรู้... แค่อยากรู้นิดหน่อย

ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ตอนนี้ จะเรียน หรือกำลังจะทำอะไร

ทุกวันนี้ฉันตัวติดกับพี่ลูกโชน รู้สึกเหมือนตัวเองหมดหวังกับชีวิตมากเกินไปจนต้องทำตามที่เขาบงการทุกอย่าง พี่ลูกโชนเองก็ไม่ได้ต่างอะไรจากพ่อแม่ของฉัน เขาทำทุกทางเพื่อให้ทุกคนรู้ว่าฉันเป็นแฟนเขาแล้ว

พี่ลูกโชนสารภาพออกมาว่าเขารักเขาหลงฉันมาก และฉันจะต้องรักเขาแค่คนเดียว ห้ามไปคุยกับผู้ชายคนอื่นไม่ว่าจะในคณะตัวเองหรือคณะอื่น แม้แต่เรื่องงานก็ไม่เว้นไว้

ฉันอึดอัดมาก รู้สึกเหมือนตอนที่ตัวเองอยู่บ้านตอนเด็กๆ ฉันถูกบงการตลอดเวลา ไม่ว่าจะต้องเดินไปทางไหน ทำอะไร กินอะไร

แม้แต่การแต่งตัวพี่ลูกโชนก็เลือกให้หมดทุกอย่าง เขาซื้อทุกอย่างที่ฉันอยากได้ ส่งเงินค่าขนมมาวันละสี่ห้าพันทั้งๆ ที่ฉันเองก็ไม่ได้กินอะไรแพงขนาดนั้น สองอาทิตย์แล้วที่เขาทำตัวเหมือนเป็นเจ้าข้าวเจ้าของซะมากมาย

... โหนไม่เห็นทำขนาดนี้เลยนะ

ฉันชะงักไปเมื่อนึกถึงแฟนเก่า นึกเอานิสัยโหนมาเปรียบเทียบกับพี่ลูกโชนอย่างลืมตัว สั่นหน้ากับตัวเอง ฉันควรจะสร้างระยะห่างให้ตัวเองว่าต้องลืมเขาได้แล้ว แต่ถึงเราจะจบไม่สวยสักเท่าไหร่ แต่ขอให้เราได้กลับมาเป็นเพื่อนกันอีกก็พอ

โหนก็พูดออกมานี่ ว่าเขาพร้อมจะเป็นเพื่อนฉันเสมอ

งั้น... ถ้าฉันทักไปปรึกษาเขาเหมือนวันวาน คงจะไม่เป็นไรใช่มั้ยนะ

ฉันลังเลตอนที่กดเข้าช่องแชทแล้วพิมพ์ชื่อเฟสของโหนในช่องค้นหา หัวใจฉันสั่นนิดหน่อยตอนที่หน้าจอเปิดไปเป็นหน้าแชทของเขา

จะดูไม่ดีรึเปล่า

แต่ฉัน...

Shoujai Chutimon : โหน

Shoujai Chutimon : ว่างอยู่มั้ย เรามีอะไรจะปรึกษาหน่อย

แต่ฉันพิมพ์ส่งไปแล้ว