Ep.14 มีน้อง (2)

“เค้าไม่พร้อมจะมีลูก ไม่พร้อมเหี้ยไรทั้งนั้น”

“...”

“เค้าไม่มีอนาคตว่ะเธอ เค้าเรียนยังไม่จบ เค้าไม่มีงานเป็นหลักเป็นแหล่ง” ผมร้องไห้ออกมา สุดท้ายก็อ่อนแอต่อหน้าเธอ ผมรู้ว่าร้อยทั้งร้อย ผู้ชายอายุยี่สิบต้นๆ มาเจอเรื่องแบบนี้คงตันไปหมดทุกทางเหมือนผม

ผมไม่พร้อมเลยจริงๆ ว่ะ

“...”

“ให้เวลาเค้าหน่อยนะชูใจ” ผมพูดคำนั้นออกมา เพราะผมไม่รู้ว่าผมจะทำหน้าที่พ่อที่ดีได้มั้ย ในเมื่อทุกวันนี้ผมยังไม่เป็นชิ้นเป็นอัน ไม่เคยคิดถึงเรื่องอนาคต ลำพังที่ขยันเรียน เพราะหลงรักเธอแค่นั้น “ให้เวลาเค้าสักสองเดือน”

“...”

“เค้าขอเวลาแค่สองเดือน” ชูใจมองผมทั้งน้ำตา เธอเองคงเจ็บช้ำกับคำพูดผมมากพอ ลำพังแค่ทำตัวแบบนี้ก็ทำลายความเชื่อใจลงไปมากแล้วกับแฟนที่กำลังตั้งท้องอยู่ แถมยังให้เธอรอผมอีก

รอแม่งตั้งสองเดือน เป็นใครก็ไม่รอหรอกว่ะ

“... งั้นโหนก็ไปตามทางของโหนเถอะ” ชูใจโพล่งขึ้นมาอย่างหนักแน่น เหมือนเธอรู้แล้วว่าคนอย่างผมมันไม่มีอะไรดีจริงๆ

“...”

“เค้าพร้อมจะลาออกเมื่อท้องโต และเค้าจะเลี้ยงลูกเอง”

ผมกลับมาที่ห้อง หลังจากเมามายไม่ได้สติ

ผมทรงตัวไม่อยู่ ร้องไห้ตลอดเวลาเลยว่ะ ผมได้แต่โทษตัวเอง ว่าเป็นเพราะผม ชูใจถึงได้ท้อง และสุดท้ายความขี้ขลาดก็ผลักให้ผมออกมาจากคลีนิค แล้วเมาไม่เป็นท่าเหมือนหมาแบบนี้

หลายอย่างที่ผลักให้ผมไม่มั่นใจในตัวเอง มันเริ่มมาจากวันนั้น

ที่ผมตั้งใจจะจีบเธอ ผมไปส่งเธอที่บ้าน เพิ่งรู้ว่าบ้านชูใจใหญ่โตขนาดนั้น เทียบกับบ้านผมที่เป็นแค่บ้านปกติธรรมดา มีผมอยู่กับพ่อแค่สองคน ที่บ้านเป็นร้านเหล้าเปิดให้นักศึกษาเข้ามาอย่างโจ่งครึ้ม

พ่อแม่ชูใจตัดสินผมว่าผมเป็นเด็กเกเรและคิดจะมาคบกับเธอหวังได้ พวกเขาไม่ชอบขี้หน้าพ่อผมอยู่แล้ว

“กูจะให้เงินมึง ขอแค่มึงเลิกยุ่งกับลูกสาวเพียงคนเดียวของเรา”

“...”

“ลำพังตัวมึงยังไม่ดีพอที่จะเทียบเคียงชูใจได้ อย่าหวังเอื้อมอะไรที่สูงกว่าเลย ชูใจจะเรียนหมอ และต้องแต่งงานกับคนที่เรียนหมอด้วยกัน ไม่ก็เรียนวิศวกรรมเท่านั้น”

การพูดกูมึงกับผมอย่างตั้งใจ ทั้งที่เป็นครอบครัวหมอทั้งตระกูล แค่นั้นก็พอรู้แล้ว

ผมแม่งต่ำเตี้ยเรี่ยดินสำหรับพวกเขาเกินไป

ผมไม่รู้ว่าทำอะไรลงไปในคืนนั้น รู้แค่ว่าเมาเหมือนวันนี้ เป็นบ้าเหมือนวันนี้ ร้องไห้แทบตายเหมือนวันนี้ ก่อนที่จะตื่นมาในวันใหม่ แล้วพยายามกลับมาใช้ชีวิตปกติ

ทั้งที่ความมั่นใจของผม มันพังไปตั้งแต่วันนั้น

ทุกครั้งที่เห็นหน้าเธอ ผมจะนึกคำที่พ่อแม่เธอพูดกับผมวันนั้นขึ้นมาตลอด ผมไม่เคยพูดกับพ่อมาก่อน แต่ถึงพูดไป พ่อคงจะบอกว่า ก็เอาหัวชนปัญหาไปสิวะ

แต่แม่งง่ายขนาดนั้นเลยเหรอวะ?

แม่งง่ายขนาดนั้นเลยดิ

ผมพยายามรักเธอมาทั้งชีวิต แต่สุดท้ายพอเธอตั้งท้อง ผมก็กลับมาเป็นคนที่ความมั่นใจพิการเหมือนตอนนั้นอีกแล้วว่ะ

ทั้งพยายามย้อมผมทอง ทั้งพยายามบอกทุกคนว่าเธอคือแฟนกู

ผมก็แค่อยากกลับมาเป็นไอ้โหน คนที่มั่นใจในตัวเองมากกว่านี้ คนที่ไม่ขี้ขลาดเหมือนวันนี้

ย้อมไปทำไม ผมทองแม่งไม่ช่วยอะไรเลย พ่อแม่เธอไม่ชอบคนทำสีหัว

พ่อแม่เธอไม่ชอบกู

ก็เข้าใจง่ายดี

เช้าวันต่อมา ผมมายืนอยู่หน้าประตูบ้านที่ใหญ่โตหลังหนึ่ง

มาคนเดียวเลยว่ะ

ผมพ่นลมหายใจออกมา ในมือถือของมาไหว้ผู้ใหญ่ กำมันแน่น ลูบผมที่ย้อมดำทับจนสนิททั้งหัวอย่างประหม่า

เอาเหอะ ผมรักเธอ ถ้าเกิดว่าผมจะต้องแสดงความรับผิดชอบ ผมก็จะแสดงออกตั้งแต่วันนี้

ถึงเธอจะไม่เอาผมเพราะตอนนั้นผมมันขี้ขลาด ก็ไม่เป็นไร

ผมกดกริ่ง แล้วสูดลมหายใจเข้าปอดเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักแน่นที่เดินมาที่หน้ารั้วที่ผมยืนอยู่ โดยที่รู้ทั้งรู้ว่าผมจะต้องเจอกับอะไร แต่ผมก็ยังเสนอหน้ามาเพื่อให้พวกเขาตอกย้ำ

ความพยายามอีกครั้งของผม

หวังว่ามันจะสำเร็จ

[จบพาร์ท : โหน]

ตั้งแต่วันนั้นก็ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์เต็ม ฉันเองก็พยายามเริ่มต้นใหม่

ใช่... เริ่มต้นใหม่โดยที่ไม่มีพ่อของลูก นั่นก็คือโหน

ฉันไม่ได้ตัดสินใจกินยาขับเลือดตามที่บอกกับโหนไว้ ฉันไม่คิดจะทำลายเด็กอยู่แล้ว ฉันเรียนหมอนะ มีวิจารณญาณมากพอ ที่พูดไปตอนนั้นก็แค่ประชดเขาเท่านั้นเอง

โหนบอกให้รอเขาตั้งสองเดือน ตั้งสองเดือนเลยนะ แล้วถ้าเกิดฉันรอแล้วเขาไม่กลับมา ฉันกับลูกจะทำยังไงล่ะ

ฉันคงไม่รอหรอก หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาเขาก็ไม่ได้เข้ามาสนใจ แล้วก็เกิดเรื่องอะไรมากมาย

... ใจฉันมันพังลงไปแล้ว

ฉันนั่งอยู่ภายในร้านกาแฟ ใส่ชุดนักศึกษาและกำลังคิดไม่ตกเกี่ยวกับเรื่องลูก ฉันจะต้องลาออกตอนท้องได้กี่เดือน แล้วจะต้องทำยังไงต่อไปดีนะ

แต่ที่คิดไม่ตกไปมากกว่านั้น ก็คือคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า

“เรื่องหมั้นกับพี่ คิดฤกษ์รึยังว่าจะเป็นวันไหน?” เสียงทุ้มต่ำพร้อมกับร่างกำยำในเสื้อช็อปคณะวิศวะทำให้ฉันรู้สึกเกร็งไปทั้งตัว หัวใจอ่อนล้าเมื่อเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา

“พี่เลือกเลยค่ะ... พี่ลูกโชน”

เมื่อหนึ่งอาทิตย์ที่แล้ว ฉันตัดสินใจเล่าเรื่องตัวเองท้องให้พ่อแม่ฟังหลังจากที่ทำใจอยู่สองวัน

น่าแปลกที่เหมือนว่าพ่อกับแม่จะรู้อยู่แล้ว พวกเขาจะมาหาฉันที่หอพัก แล้วให้ฉันย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านด้วยกัน แต่ฉันปฏิเสธหัวชนฝา เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันกล้าต่อล้อต่อเถียงกับพ่อแม่ขนาดนี้

ฉันไม่อยากให้ลูกเข้ามาอยู่ในความกดดันเหมือนกันกับฉัน ฉันอยากเลี้ยงลูกเอง ด้วยความรู้ด้านการแพทย์ที่ฉันเรียนมา

แต่พ่อแม่กลับตั้งข้อแม้ในการที่ฉันจะเลี้ยงเด็กเอง

นั่นก็คือ...

“พี่ลูกโชนเดี๋ยวนี้มารับมาส่งชูใจบ่อยเลยนะ”

ฉันสะดุ้งเมื่อมินตันเปรยขึ้นมาเบาๆ หลังจากที่เราเรียนด้วยกัน แล้วพี่ลูกโชนก็มาส่งที่หน้าตึกคณะ

“... งั้นเหรอ ก็ตามคำสั่งพ่อนั่นแหละ” ฉันพูดแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ ในสมองเอาแต่พะวงคิดถึงคนที่ไม่ได้อยู่ในบทสนทนา

หนึ่งอาทิตย์กับอีกสี่วัน... ที่เขาหายตัวไป

“ทำไมไม่บอกพี่ลูกโชนล่ะว่าเธอท้องกับโหน” มินตันได้แต่ไม่เข้าใจ เพราะฉันไม่ได้เล่าอะไรให้เธอฟังเลย เกี่ยวกับเรื่องของโหน “ถ้าปล่อยให้มาวอแวแบบนี้บ่อยๆ แฟนเธออาจจะโกรธก็ได้นะชูใจ”

“เขาไม่โกรธหรอกมินตัน” ฉันเผลอพูดออกมา พร้อมกับคลี่ยิ้มอย่างยากเย็น

“ทำไมล่ะ”

“ช่างเถอะ” ฉันตอบปัด เพราะไม่อยากพูดเรื่องพ่อของลูกอีกแล้ว “รอเราท้องโตกว่านี้... เราจะบอกพี่ลูกโชนเอง”

[พาร์ท : โหน]

ผมจมอยู่กับความผิดหวังมาหนึ่งอาทิตย์

ไม่ค่อยดูแลตัวเอง ไม่ไปเรียนที่วิทยาลัยช่าง ไม่ทำงาน วันๆ เอาแต่นั่งกินเหล้าในห้อง ทุ่มโทษตัวเองที่เป็นต้นเหตุให้แม่งกลายเป็นแบบนี้

ให้สุดท้ายตัวผมไม่เหลือใครสักคนข้างกาย

แม้แต่ลูก หรือเมีย

ถ้าสุดท้ายการที่ผมพยายามไปยอมรับกับพ่อแม่ชูใจว่าผมทำเธอท้อง จะทำให้สุดท้ายพวกเขาจัดหาผู้ชายคนใหม่ให้ลูกสาวตัวเอง หาฤกษ์หมั้นกันแบบเร็วที่สุดเพื่อปิดข่าวเรื่องที่เธอท้องกับผม ให้เธอแต่งงานกับผู้ชายที่ผมเคยเจอว่ามันมาตามจีบแฟนตัวเอง

ไอ้ลูกโชน

เออ ใช่ ผมไปที่บ้านของพ่อแม่ชูใจด้วยตัวคนเดียว ไปยอมรับกับเขาว่าผมทำลูกสาวเขาท้อง ผมต้องการจะรับผิดชอบเธอจริงๆ ว่ะ แต่เหมือนว่าพ่อแม่เธอไม่ได้ต้องการอย่างนั้น

พวกเขาตบหน้าผม เทกระจาดของที่ผมเอามาฝาก แล้วไล่ผมออกไปเหมือนหมูเหมือนหมา

เขาไม่คิดลงโทษลูกสาวเขา เพราะแค่การจัดหาผู้ชายให้เธอใหม่มาแทนที่พ่อของลูกตัวจริงอย่างผม นั่นก็นับว่าทรมานเธอมากแล้ว

ชูใจจะต้องกลายเป็นเครื่องมือสนองเจตนารมณ์ของพ่อแม่เธอไปเรื่อยๆ งี้เหรอวะ

ผมพยายามแล้วว่ะ แต่ทุกครั้งที่ไปหาเธอที่มหาลัย ภาพที่เห็นว่าเธอไปกลับกับไอ้ลูกโชนก็ทำให้ผมท้อใจทุกครั้ง

ผมมันก็แค่ไอ้ขี้ขลาดคนนึง

ไม่มีใจแม้แต่จะปกป้องลูกเมียของตัวเองเลยว่ะ

ผมมายืนอยู่หน้าวิทยาลัยช่างกลอีกที่ ที่เป็นอริกันกับวิทยาลัยของผม

ได้ข่าวมาว่าไอ้พันคลุกคลีกับเพื่อนในวิทยาลัยนี้ที่นี่

ผมแค่คิดนะ ว่าถ้าเป็นไอ้พันไม่ใช่ไอ้ลูกโชน ผมให้มันได้ มันดีกว่าต้องให้คนไม่มีเหี้ยไรดีอย่างผมมาดูแลชูใจ เพราะรักมากนี่แหละว่ะ แค่นิยามความรักคนเรามันแตกต่างกัน

พ่อแม่เธอไม่มีทางยอมรับผม แต่ถ้าเป็นไอ้พันที่ฐานชีวิตดีกว่า ก็อาจจะมีสิทธิ์

“มึงมาหาใคร?”

ผมชะงักไปเมื่อยืนมองตึกวิทยาลัยอยู่อย่างเหนื่อยล้า มีใครคนนึงจากในวิทยาลัยนี้ออกมาทักทาย คงแปลกใจมั้งที่ผมกล้าใส่เสื้อช็อปเด็กช่างอีกวิทยาลัยมาเผชิญหน้ากับพวกมันที่นี่ตัวคนเดียว

“กูมาหาไอ้พัน” ผมพูดขึ้นมา มันนิ่งไป

“มันไม่อยากเจอมึงหรอก”

“กูมีเรื่องจะคุยกับมัน” ผมย้ำคำหนักแน่น ก่อนที่จะเดินไปจนชิดหน้ามันอย่างท้าทาย “บอกมัน ว่ากูมาคุยเรื่องของชูใจ”

มันจ้องหน้าผมที่อยู่ประชิดอย่างเรียบเฉย ก่อนที่จะพยักหน้าไปข้างหลัง

“มันอยู่หลังตึกกับเพื่อนของมัน”

“...”

“แต่มึงแน่ใจใช่มั้ย เรื่องของผู้หญิง?” ผมนิ่งไป

ผมรักชูใจ รักเธอเสมอ ที่บอกว่าไม่ยอมรับตอนนั้นเพราะไม่ได้ตั้งตัว สุดท้ายผมก็คิดจะรับผิดชอบ แต่มันไม่ง่ายเลย ถ้าพ่อแม่เธอไม่ยอมรับผม

“แน่ใจ”