Ep.15 คำยอมรับ (1)

พี่ลูกโชนมาส่งฉันที่หอพักอย่างเคย เหมือนทุกๆ วันที่เขามาส่งฉัน

แต่ก็แปลกนะ... ที่ฉันไม่รู้สึกอะไรกับเขาเลย

หัวใจเล็กๆ ที่เติบโตอยู่ในท้อง มันถูกตีตราว่าเป็นลูกของเขาคนนั้น เป็นลูกของคนที่เลือกจะปล่อยฉันไปแค่เพราะว่าพ่อแม่ฉันไม่ยอมรับเขา

“เลิกคบกับมันแล้วเหรอ น้องชูใจ” ฉันชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงของพี่ลูกโชนที่กำลังขับรถอยู่ตรงหน้า ผู้ชายที่มีความมั่นคง มีรถ บ้านมีฐานะ เรียนวิศวะ ผู้ชายแบบนี้สินะที่พ่อแม่ฉันต้องการ

“หมายถึงใครคะ?”

“ไอ้ขี้ก้างนั่น” เขาเรียกโหนแบบไม่มีความเกรงใจ ฉันคลี่ยิ้มบางออกมา

“ไม่ได้คบหรอกค่ะ ทำไมเหรอ?”

“พี่แค่อยากรู้ว่าหนูคิดยังไง ที่พ่อแม่หนูให้หนูหมั้นกับพี่” พี่ลูกโชนหันมาถามอย่างต้องการคำตอบ ฉันนิ่งไป

ฉันในตอนนี้ต้องรู้สึกอะไรเหรอ?

ก็เป็นแค่ตุ๊กตาล้มลุกที่พ่อแม่จับให้เดินไปทางไหนก็ได้ แม้กระทั่งเลือกทางเดินชีวิตของตัวเองฉันยังทำอะไรไม่ได้เลย นับประสาอะไรกับการที่ฉันจะต้องแสดงความคิดเห็นกับเขาว่าฉันชอบหรือไม่

ฉันยังคงยิ้มอยู่ แต่หัวใจแตกสลาย

“ชูใจคงรู้สึกอะไรไม่ได้ นอกจากยินดีค่ะ” ฉันเลือกที่จะตอบอย่างเป็นกลางที่สุด แม้มันจะดูให้ความหวังคนตรงหน้าก็ตาม “พ่อแม่เลือกทางเดินให้ชูใจเสมอ”

“...”

“... ชูใจคงทำอะไรไม่ได้นอกจากนี้แล้ว”

“ก็ดี” พี่ลูกโชนครางรับอย่างพึงพอใจ เขาผิวปากแล้วขับรถอย่างรวดเร็ว คงเพราะอยากไปส่งฉันเร็วๆ ตามที่ใจตัวเองต้องการ

ฉันหันกลับไปมองวิวภายนอกผ่านทางกระจกรถ เผลอลูบท้องตัวเองโดยไม่รู้ตัว ฉันเม้มริมฝีปากแน่นเพราะตอนนี้กลับรู้สึกคิดถึงใครอีกคนทั้งๆ ที่กำลังนั่งรถของผู้ชายที่จะต้องหมั้นด้วย

พี่ลูกโชนที่ดูดีและมั่นคง ที่ต่างกับเขา

มันเป็นแบบนี้ดีแล้วมั้ยนะ

... แต่ใจฉันมันไม่มีความสุขเลย

เอี๊ยด!

ฉันสะดุ้งเฮือกเมื่ออยู่ๆ พี่ลูกโชนก็เหยียบเบรกรถกะทันหันเพราะมีมอเตอร์ไซค์มาตัดหน้ารถระหว่างที่เขาจะเข้าหอพักของฉัน พอเงยหน้าขึ้นไปมอง ดวงตาฉันก็ต้องเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าเป็นโหน

“มันมาที่นี่ทำไมวะ” พี่ลูกโชนพึมพำอย่างหัวเสีย ก่อนที่จะเปิดประตูออกมาเพื่อที่จะเผชิญหน้ากับโหน ในขณะที่ฉันได้แต่สับสน

เขามาที่หอพักของฉันทำไม มาดักรอฉันทำไม?

ไหนบอกว่าจะไม่เอาแล้วไม่ใช่เหรอ

ฉันกดเปิดกระจกรถเพื่อมองพวกเขาคุยกัน ในหัวใจสั่นไหวเมื่อเห็นว่าโหนมาคนเดียว

“มาตัดหน้ารถกูทำไมวะ” พี่ลูกโชนถามท่าทางหาเรื่อง โหนที่เห็นฉันโผล่หน้าออกมา เราสบตากัน แล้วเขาก็มองมาอย่างโหยหาจนฉันต้องหลบสายตา

ตึกตัก

เต้นทำไมนะหัวใจ เขาไม่ต้องการเราแล้ว

“กูมาเอาเมียกับลูกของกูคืน” โหนพูดเสียงหนักแน่น หัวใจฉันสั่นไหวอย่างรุนแรง ได้แต่มองเขาด้วยแววตาไม่เข้าใจ

“เมีย... กับลูก?” พี่ลูกโชนชะงักไป เขาหันกลับมามองฉันที่มีสีหน้าอึดอัด “หมายความว่าไง”

“ก็หมายความว่า...”

“หยุดพูดได้ล่ะโหน” จนสุดท้ายฉันก็ทนไม่ไหว ฉันเปิดประตูออกไปเผชิญหน้ากับพวกเขา โหนหันกลับมาสบตาฉันทันที

จะมาคิดได้ตอนนี้ก็สายไปแล้วนะ

“ทำไมวะชูใจ” ร่างสูงโปร่งถาม เขาเลิกคิ้วด้วยสีหน้าไหวหวั่น ฉันเม้มริมฝีปากแน่น คว้ามือหนาของพี่ลูกโชนมาประสานมือไว้อย่างแนบแน่น

“... เราไม่มีลูกของโหนแล้ว”

ในเมื่อไม่กล้าพอ ก็ไม่ต้องมีกันและกันอีกต่อไปเลย

[พาร์ท : โหน]

“... เราไม่มีลูกของโหนแล้ว”

“ทำไม?” ผมเอ่ยปากถามออกไป แต่ไม่ได้คำตอบอะไร มือที่กอบกุมกันแน่นของชูใจกับไอ้ลูกโชนมันตอกย้ำความจริงว่าเธอเลือกมัน ไม่ใช่พ่อของลูกเธออย่างผม

อ้อ... ลูกแม่งไม่มีแล้วนี่

“อย่างที่บอกนั่นแหละโหน” เธอเอ่ยปากออกมา ลมเย็นๆ แต่หนาวเหน็บจับใจพัดมาทางข้างหลังจนผมยาวๆ ของชูใจปลิวไสว เธอทัดผมเข้ากับใบหูเล็กๆ แล้วกล้ำกลืนน้ำใสๆ ที่คลออยู่ในดวงตา “เราอาจไม่ได้ท้องจริงๆ ก็ได้”

“...”

“เราอาจจะแค่... หลอกให้โหนรับผิดชอบเรา” เธอเม้มริมฝีปาก ผมที่ยืนจ้องหน้าเธออยู่ สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดจากเธอ “เหมือนที่สุดท้ายโหนเลือกที่จะทิ้งเรา”

“เพราะพ่อแม่เธอไม่ยอมรับเราใช่มั้ยวะชูใจ” แต่ผมไม่เชื่อเธอ ผมไม่มีวันเชื่อว่าชูใจจะลืมผมได้ง่ายๆ ขนาดนั้น เพราะเราเป็นเพื่อนกันมานาน ผมรู้ใจชูใจพอๆ กับที่เธอรู้ใจผม “เพราะพ่อแม่เธอให้เธอแต่งงานกับมัน เธอถึงพูดแบบนี้ใช่มั้ย”

ชูใจกัดริมฝีปากจนห้อเลือด เธอเหลือบตามองไอ้ลูกโชนที่มองหน้าเธอกับผมสลับกันอย่างไม่เข้าใจในสถานการณ์ เธอกุมมือมันแน่นขึ้น เหมือนอยากยืนยันให้มันแน่ใจ แล้วพูดเสียงสั่น

“ไม่ใช่เลย”

“...”

“... เรารักพี่ลูกโชนจริงๆ”

แล้วใจผมก็เจ็บ

รู้ทั้งรู้ว่ามันคือคำโกหกที่เธอพยายามปกป้องตัวเองจากคนที่ไม่ได้เรื่องอย่างผม ผู้ชายขี้ขลาดที่ตอนแรกไม่กล้าแม้แต่จะรับผิดชอบเธอกับลูกที่ผมเป็นคนทำมันด้วยตัวเอง ผมทุ่มโทษทุกอย่าง แต่ลืมว่าสิ่งที่ควรทำมากที่สุดคืออะไร

ผมยืนกำหมัดแน่น เห็นไอ้ลูกโชนที่มีสีหน้าไม่เข้าใจฉีกยิ้มออกมาราวกับผู้ชนะ มันบีบมือชูใจกลับ หันมามองผมตอนที่ยืดอกผาย

“ก็แค่ผัวเก่า” มันเหยียดหยาม คิ้วผมกระตุกนิดๆ

“...”

“มึงมันก็แค่อดีต ส่วนกูคือปัจจุบันของเขา”

พูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น ก่อนที่จะรั้งเอวบางๆ ของชูใจเข้ามาใกล้ร่างกายของมัน มันลูบผมชูใจอย่างถือวิสาสะ ทำในสิ่งที่ผมเคยทำกับเธอมาก่อน ผมมองภาพนั้น สบตาชูใจที่หลับตาลง ก่อนที่มันจะพูดกับผม

“ถอยรถมึงออกไปด้วย อดีตผัวเก่า”

คำพูดที่เสียดแทงใจผมมากที่สุด

ผมเลื่อนรถมอเตอร์ไซค์ออกห่างจากรถของพวกมัน มองภาพฝังใจที่เห็นเธอเข้าไปนั่งรถข้างๆ ไอ้ลูกโชน มันขับเข้าไปในหอพักชูใจ ยืนส่งเธอหน้าตึก ก่อนที่จะลาจากกัน ผมเห็นว่าไอ้ลูกโชนรั้งชูใจเข้ามากอด โดยที่เธอเองก็มีท่าทีตกใจ แต่ไม่ขัดขืนแม่ง

ใจผมแม่งชายิบ ชาไปหมดเลยว่ะ

ผมกวาดขาขึ้นคร่อมรถ ขับไปที่อีกซอยที่นัดกับพ่อไว้ ใจผมกระตุกถี่ยิบเมื่อเจอหน้าพ่อที่ยืนกอดอกคู่กับฮาเล่เดวิดสันคันโปรดราคาเหยียบแสนที่พ่อถอยมาด้วยเงินจากกิจการร้านเหล้า คันที่จะกลายเป็นของผมในอนาคตเมื่อพ่อเบื่อมัน ไม่ก็ตอนพ่อตาย

“เมียมึงล่ะไอ้โหน?” คำแรกที่พ่อถามคือคำแทงใจ ผมจอดรถต่อหน้าพ่อ วินาทีที่มองหน้าพ่อ น้ำตาผมก็ไหล

“... ไม่มี” ผมเหมือนเด็กที่อัดอั้น หัวใจเหมือนถูกบีบจนแหลก ถ้าไม่มีชูใจ ผมก็แทบไม่เหลือเหี้ยไรเลย

“...”

“ไม่มีเขาอีกแล้วว่ะพ่อ”

ผมนั่งอยู่ที่ร้านเหล้าของพ่อ ถามตัวเองว่าผมทำเหี้ยไรอยู่

ผมช้ำใน เจ็บทุกทาง ตอนนี้เมียตัวเองกำลังจะตกไปเป็นของคนอื่น ลูกก็ถูกทำลาย ถ้าเพราะความขี้ขลาดชั่ววูบของผมมันทำให้ผลตกลงมาเป็นแบบนี้ ผมคงได้แต่นั่งแดกเหล้าแล้วสมน้ำหน้าตัวเอง

ผมเงยหน้าขึ้นมองบรรยากาศรอบๆ ตัว ร้านเหล้าของพ่อเต็มไปด้วยนักศึกษาชายหญิงในชุดไปรเวท พวกนั้นนั่งกินเหล้าแล้วคุยกันดูสนุก ช่วงชีวิตที่ดูมีความสุข แม้ว่ามันจะเป็นช่วงเวลานึงของชีวิต

ช่วงชีวิตวัยรุ่นที่ผมหมดไปด้วยการแอบรักชูใจซ้ำแล้วซ้ำอีก

เหอะ คิดแล้วก็ตลกดีว่ะ ผมแอบรักเธอมาหลายปี สู้ทุกอย่างเพื่อเธอ ถึงผมจะโดนพ่อแม่เธอกีดกัน แต่ผมก็ยังดึงดันที่จะคบกับเธอต่อ ได้แต่อยู่ข้างๆ เธอโดยไม่ขออะไร

แต่สุดท้ายพอผมทำเธอท้อง ผมก็กลายเป็นแค่ไอ้ขี้ขลาดที่หนีปัญหาตลอด ทิ้งให้ชูใจต้องช้ำใจ

สุดท้าย... แม่งก็คงดีถ้าเธอจะเริ่มต้นใหม่ โดยไม่มีผม

กึก!

ผมนิ่งไป เมื่อพ่อที่ดูร้านเสร็จเดินเข้ามานั่งกระแทกแก้วลงบนโต๊ะกับผม ผมเงยหน้าขึ้นมอง เห็นว่าพ่อกำลังยื่นแก้วมาให้ผมชงเหล้าให้อย่างเคย

นานๆ ทีจะได้เจอกัน

“อกเดาะมาเลยสิมึง” ระหว่างที่ผมเทเหล้าหนึ่งกรมลงแก้ว พ่อก็พูดขึ้นมา “หนูชูใจหักอกมึงมากี่ปีแล้ว ยังรักอยู่อีกเหรอวะ”

พ่อรู้เรื่องผมกับชูใจเสมอ

“ครั้งนี้ผมทำตัวเองมากกว่า” ผมฉีกยิ้มเยาะตัวเอง เลื่อนแก้วให้พ่อ เราชนแก้วกัน แล้วต่างคนต่างดื่ม

“คิดว่ากูไม่รู้รึไง” พ่อกระตุกยิ้มบาง “มึงมันดื้อดึงเหมือนพ่อมึงไม่มีผิด”

“ทำไม?” ผมเลิกคิ้ว “พ่อทำไร”

“ผู้หญิงที่ดูมีอนาคตขนาดนั้นมักชอบผู้ชายที่ต่างจากตัวเองว่ะ” พ่อท้าวคางลงกับโต๊ะ ผมนิ่งไป เห็นพ่อฉีกยิ้มเมื่อนึกถึงแม่ ที่อดีตเคยเป็นนักศึกษาครูที่โคตรเรียบร้อย แต่แม่ผมเสียไปนานแล้ว “กูคิดถึงแม่มึงเหลือเกิน”

“มานั่งเพ้ออะไรกับผมเนี่ย” ผมแค่นหัวเราะ ทั้งที่ตอนนี้ไม่มีอะไรน่าตลก มาพูดถึงคนที่ตายไปแล้ว ใครมันขำบ้าง

“มึงรู้มั้ยไอ้โหน” แต่พ่อไม่สนใจจะฟัง ยังคงพร่ำต่อไป แต่ประโยคต่อมากลับทำผมอึ้ง “ตอนที่แม่เขาท้องมึง กูไม่กล้าแม้แต่จะไปเจอหน้าเขา เพราะกูคิดว่าคนอย่างกูเหรอวะ ที่จะดูแลแม่มึงได้”

“...”

“กูก็มีดีแค่รอยสักกับรอยตีน แต่พอเป็นเรื่องลูกนี่ทำอะไรไม่ถูกเลยว่ะ”

“...”

“จนแม่มึงตายหลังจากที่คลอดมึงเพราะป่วยเป็นโรคมะเร็ง มึงรู้มั้ยกูเสียใจแค่ไหน ที่ตอนนั้นไม่แม้แต่จะไปพบหน้าเขาที่ท้องกับกู”

“...”

“อย่าให้มันสายเกินแก้เหมือนกูเลย” พ่อตบบ่าผมหนักๆ กระดกเหล้าลงคออย่างกินใจ “ถ้าเกิดว่ามึงพอทำอะไรให้เขาได้”

“...”

“ก็ทำซะตอนนี้ ก่อนที่มันจะไม่ทันอีกแล้ว”