น้ำเน่า

กลับบ้านช่วงวันหยุดรอบนี้ ฉันอุตส่าห์จองตั๋วรถไฟแบบนอนได้แท้ ๆ แต่พอตกกลางคืน ตอนที่นอนอยู่บนเตียงแคบ ๆ นี้ ฉันเหลือบตามองผู้ชายร่างใหญ่ที่นอนอยู่เตียงข้าง ๆ แขนล่ำกับไหล่กว้างของเขาเด่นชัดแม้จะอยู่ใต้แสงสลัว……จนฉันรับรู้ถึงความรู้สึกแปลก ๆ ที่พลุ่งพล่านไปทั่วร่าง ฉันซุกตัวอยู่ในผ้าห่มผืนเล็ก ความรู้สึกแปลก ๆ แผ่ซ่านไปทั่วร่าง ชายเสื้อและกระโปรงถูกถลกขึ้นเล็กน้อย ปลายนิ้วเรียวสวยค่อย ๆ ลูบไล้เข้าไปตามชายผ้าอย่างแผ่วเบา ร่างกายฉันร้อนรุ่มจนควบคุมไม่อยู่ ขาทั้งสองข้างสั่นเกร็งและหุบเข้าหากันอย่างไม่รู้ตัว ฉันขบริมฝีปากแน่นเพื่อกดความรู้สึกเสียงซ่าน แต่บางครั้งก็เผลอหลุดเสียงร้องที่น่าอายออกมา และสิ่งที่ฉันไม่เคยคาดคิดเลยคือ ในความมืดนั้นมีดวงตาคมกริบคู่นึง……กำลังจับจ้องทุกการเคลื่อนไหวของฉัน

วันที่สามหลังจากฉันตาย ซูสือเยี่ยนก็ได้รับสายโทรศัพท์ยืนยันศพ เขาโอบผู้หญิงอยู่ในอ้อมแขนพูดอย่างไม่ใส่ใจ “ตายแล้วก็ตายไปสิ เผาแล้วค่อยโทรบอกผม” ร่างของฉันถูกส่งเข้าเตาเผา พอกลายเป็นเถ้ากระดูกแล้ว เจ้าหน้าที่ก็โทรศัพท์หาซูสือเยี่ยนอีกครั้ง เขาจิ๊ปากด้วยความหงุดหงิด “รู้แล้วน่า จะไปเดี๋ยวนี้แหละ”

ในวันเกิดของฉัน ลูกพี่ลูกน้องที่เรียนบัลเล่ต์ได้รับบาดเจ็บที่ขา พ่อใช้ไม้ตีขาฉันอย่างแรงด้วยความโกรธ ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่เขากลับประชดประชันอย่างรําคาญใจ “แกรู้จักเจ็บแล้วเหรอ? ตอนแกผลักพี่สาวแกตกบันได ทำไมไม่รู้ว่าเขาก็เจ็บเหมือนกัน?” เขาตีฉันแรงขึ้นจนฉันร้องไม่ออกอีกแล้ว เพื่อให้ฉันจําได้ เขาโยนฉันที่กําลังจะตายเข้าไปในห้องใต้ดินอีกครั้ง “หลินเหยาเหยา แกตัดความคิดสกปรกของแกทิ้งได้เมื่อไหร่ ฉันก็ปล่อยแกออกมาเมื่อนั้น!” แต่เมื่อเขาเปิดห้องใต้ดินอีกครั้ง สิ่งที่เขาเห็นมีเพียงศพที่เน่าเปื่อยของฉันเท่านั้น *

หลังจากคนรักที่มีใจให้กันตั้งแต่เด็กๆ ของเจียงเยี่ยนเฉินตายไป เขาก็เกลียดฉันมาตลอดสิบปีเต็ม วันรุ่งขึ้นหลังแต่งงาน เขาก็ยื่นเรื่องต่อหน่วยงานเพื่อขอไปประจำการที่ชายแดน ตลอดสิบปี ฉันส่งจดหมายไปนับไม่ถ้วน พยายามทำดีด้วยทุกทาง แต่สิ่งที่ได้กลับมากลับมีเพียงประโยคเดียวเสมอ [ถ้าเธอรู้สึกผิดจริงๆ ก็รีบไปตายซะ!] แต่ในตอนที่ฉันถูกโจรลักพาตัวไป เขากลับบุกเข้าไปในรังโจรเพียงลำพัง และช่วยฉันออกมาทั้งที่ถูกยิงไปหลายนัด ก่อนตาย เขาใช้เรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายสะบัดมือฉันทิ้ง “สิ่งที่ฉันเสียใจที่สุดในชาตินี้... คือการแต่งงานกับเธอ...” “ถ้าชาติหน้ามีจริง ขอร้องล่ะ อย่าได้มาข้องเกี่ยวกันอีกเลย...” ในงานศพ แม่ของเจียงเยี่ยนเฉินพร่ำสำนึกผิด “ลูกแม่ แม่ผิดเอง แม่ไม่ควรบังคับลูกเลย...” พ่อของเขามองฉันด้วยความเคียดแค้น “เธอทำให้เจียวเจียวต้องตาย ตอนนี้ยังมาทำให้ลูกชายฉันต้องตายอีก เธอมันนังตัวซวย ทำไมเธอไม่ไปตายซะ?!” แม้แต่หัวหน้าหน่วยที่เคยสนับสนุนให้เราแต่งงานกันในตอนนั้น ก็ยังส่ายหน้าถอนหายใจ “ฉันไม่ควรพรากคนที่รักกันเลย ฉันผิดต่อสหายเจียงจริงๆ” ทุกคนต่างก็รู้สึกเสียดายแทนเจียงเยี่ยนเฉิน รวมถึงฉันด้วย ฉันถูกไล่ออกจากหน่วยงาน ในคืนนั้นฉันจึงกินยาฆ่าแมลงตายอยู่ที่ทุ่งนาร้าง เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ฉันก็ย้อนกลับมาในคืนก่อนวันแต่งงาน ครั้งนี้ ฉันตัดสินใจที่จะให้พวกเขาทุกคนสมหวัง

"ขอร้องล่ะพี่ อย่าดันเข้ามาได้ไหม ดันจนฉันจะไม่ไหวอยู่แล้วนะ" ท่ามกลางคลื่นมหาชนในงานคอนเสิร์ต ฉันตั้งใจเอาตัวเบียดน้องผู้หญิงคนข้างหน้า เธอสวมกระโปรงสั้นสไตล์ญี่ปุ่นที่ดูเซ็กซี่ ฉันงัดมันขึ้นแล้วแนบชิดไปที่ก้น สิ่งที่ร้ายแรงยิ่งกว่าก็คือ กางเกงชั้นในของเธอนั้นบางมาก ก้นอวบอิ่มของเธอ มันทำให้ฉันตื่นตัวขึ้นมาทันที ที่น่าตกใจยิ่งกว่าก็คือ เหมือนว่าเธอก็จะมีปฏิกิริยาตอบสนองกับการที่ฉันดันมันด้วย

ตั้งแต่ตั้งครรภ์ สามีก็ไม่แตะต้องฉันอีกเลย แต่ที่น่าอับอายคือ ร่างกายของฉันกลับไวต่อความรู้สึกมากขึ้นเป็นพิเศษ ทุกครั้งที่ถึงกลางคืน ฉันมักจะอดไม่ได้ที่จะหนีบขาแน่นและจินตนาการไปต่างๆ นานา จนกระทั่งวันหนึ่ง มีชายสวมหน้ากากแอบเข้ามาในบ้าน...

คนที่ชอบนัดข้าออกไปดูงิ้ว แต่กลับวางยาในน้ำชาจนข้าหมดสติไป ตอนที่ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง อาภรณ์บนร่างข้าก็ถูกถอดจนเปลือยเปล่าล่อนจ้อน ภาพเบื้องหน้ามืดสนิท แล้วยังมีมือหยาบกร้านของใครบางคนกำลังลูบคลำเพื่อตรวจวัดขนาดด้วย ข้าตั้งสติได้จึงส่งเสียงกรีดร้อง ทว่าปากกับถูกม้วนผ้าสกปรกอุดไว้ จึงส่งเสียงออกไปไม่ได้เลย สตรีที่อยู่ตรงหน้าคล้ายจำรำคาญจึงตบหน้าข้าสองครั้ง ความปวดแสบปวดร้อนแผ่ไปทั่วแก้มสองข้างทันใด สักพักหนึ่ง ผู้หญิงคนนั้นก็จากไป ข้าได้ยินเสียงอันคุ้นเคยดังมาจากห้องข้างๆ “ตรวจสอบแล้ว เป็นหญิงพรหมจรรย์จริงๆ รูปโฉมและเรือนกายก็ยอดเยี่ยมอย่างมาก สามร้อยตำลึงขาดตัว!” “ตกลง!”

ในคืนก่อนวันแต่งงาน ฉันถูกเพื่อนสมัยเด็กของแฟนหนุ่มชนจนเลือดออกมาก ชีวิตตกอยู่ในอันตราย เพื่อนสนิทโทรเข้ามา แต่กลับถูกคู่หมั้นตัดสายทิ้งไปทันที ทิ้งไว้เพียงข้อความนี้ข้อความเดียว “โหร่วโหร่วเป็นหวัด ผมไม่มีเวลา” เพื่อนสนิทโทรหาแฟนหนุ่มของเธอ และเหล่าไฮโซคนดังอีกครั้ง กลับได้ยินอีกฝ่ายพูดว่า: “โหร่วโหร่วไม่สบาย ในช่วงเวลาแบบนี้ ต้องการให้ผมอยู่เคียงข้างที่สุด” หลังจากที่ช่วยชีวิตมาตลอดทั้งคืน เราอยู่ในห้องผู้ป่วย มองหน้ากันและกัน แล้วพูดพร้อมกัน “ฉันไม่อยากแต่งงานแล้ว” แต่ไม่คาดคิดเลยว่า เมื่อชายสองคนได้รับแจ้งการถอนหมั้น ก็ขาดสติไปเลย

ในวันครอบครัวของโรงเรียนอนุบาล ซ่งกางสามีของฉันอ้างว่าที่บริษัทมีเรื่อง และไม่ให้ฉันกับลูกสาวไปร่วมงาน มองดูใบหน้าเล็กๆ ของลี่ลี่ลูกสาวของฉันที่เศร้าสร้อย ฉันก็อดที่จะสงสารไม่ได้ จึงตัดสินใจพาลูกสาวไป เมื่อเข้าไปในโรงเรียน กลับเห็นซ่งกางอุ้มเด็กผู้ชายคนหนึ่งไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง อีกมือก็จูงมือหร่วนซู่ฉินเพื่อนสนิทสมัยเด็กไว้ ซึ่งเหมือนกับเป็นครอบครัวพ่อแม่ลูกกันจริงๆ พูดกันไปหัวเราะกันไป บรรยากาศเต็มไปด้วยความสุขที่แสนอบอุ่น จนกระทั่งซ่งกางเห็นฉันและลูกสาว เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็ปล่อยมือจากหร่วนซู่ฉิน “ซูอวี่ เธออย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะ ซู่ฉินเลี้ยงลูกด้วยตัวคนเดียวอย่างยากลำบาก วันนี้เป็นวันเกิดอายุครบห้าขวบของเด็ก จึงอยากสัมผัสความรักจากพ่อ” ฉันมองเขาด้วยสายตามีความหมายลึกซึ้ง ก่อนจะย่อตัวลงจับมือเล็กๆ ของลูกสาวไว้ “ลูกรัก สวัสดีคุณลุงสิ”

ฉันเห็นโพสต์คำปรึกษาในสื่อสังคมออนไลน์ เจ้าของโพสต์บอกว่าตนเองเป็นโรคร้าย แต่กลับปกปิดเรื่องนี้จากหญิงสาวที่กำลังจะหมั้นหมาย ยอดกดไลค์ก็สูงล้น ฉันรู้สึกสงสัยจึงกดเข้าไปอ่านอย่างละเอียด ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่า ทำไมหญิงสาวในเรื่องช่างเหมือนฉันเหลือเกิน?