เพราะรัก...ทำให้ฉันตายไร้ที่กลบฝัง

ฉันถูกวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย จึงอยากขอเงินห้าร้อยบาทจากพ่อแม่เศรษฐีอันดับหนึ่งเพื่อซื้อชุดใส่ในวันสุดท้ายของชีวิต แต่กลับถูกพวกท่านด่าว่านานถึงสามชั่วโมง

“แกรู้ไหมว่าเงินห้าร้อยบาท มันมากพอให้เด็กยากจนบนเขาบนดอยอยู่ได้กี่วัน ฉันให้กำเนิดเด็กล้างผลาญอย่างแกออกมาได้ยังไง”

“ฉันประคบประหงมเลี้ยงแกมาตั้งแต่เด็ก จะเป็นมะเร็งได้ยังไงกัน ถ้าแน่จริงแกก็ตายจริงๆ ให้ฉันดูสิ!”

ฉันนั่งอยู่หน้าโรงพยาบาลอย่างหมดหวัง ลูบคลำเหรียญสองเหรียญที่เหลืออยู่ในกระเป๋า ซึ่งพอค่ารถเมล์กลับบ้านพอดี

ฉันไม่ได้กินอิ่มมาหลายวันแล้ว แต่พ่อแม่แท้ๆ กลับทุ่มเงินจำนวนมหาศาลเหมาสวนสนุกดิสนีย์แลนด์ให้น้องสาวบุญธรรม

พวกท่านไล่ฉันไปอยู่ที่ห้องใต้ดินอันห่างไกล อ้างอย่างสวยหรูว่าเด็กผู้หญิงต้องเลี้ยงให้ลำบากถึงจะดี

เมื่อกลับมาถึงห้องใต้ดิน ฉันกอดตุ๊กตาเพียงตัวเดียวที่เป็นของตัวเองเอาไว้ ไม่อยากกลับบ้านอีกแล้ว

ขณะที่กำลังสะลึมสะลือใกล้หลับเต็มที สายจากพ่อดังขึ้น

ฉันรับสายด้วยมือที่สั่นเทา ทว่ากลับได้ยินเพียงเสียงเกรี้ยวกราดของท่าน

“เงินในบัตรแกมาจากไหนเยอะแยะ? นางลูกชั่ว แกขโมยเงินในบ้านอีกแล้วใช่ไหม!”

“ฉันโอนเงินในบัตรแกให้น้องสาวแกหมดแล้ว! เขาไม่ได้ล้างผลาญเหมือนแก!”

ทว่าเงินหนึ่งแสนบาทที่เพิ่งโอนเข้ามาในบัตร เป็นรายได้จากงานพาร์ทไทม์ของฉันเมื่อเดือนก่อน

ฉันกำมือแน่น รู้สึกขมขื่นในใจจนพูดไม่ออก

ฉันนึกว่าพวกท่านจะช่วยฉัน ฉันนี่มันฝันลม ๆ แล้ง ๆ

ฉันอ้าปากจะพูด แต่กลับไม่มีคำใดหลุดออกมา

พ่อคิดว่าฉันรู้สึกผิด เลยก่นด่าสาปแช่งฉันอีกสองสามประโยคก่อนวางสายไป

ฉันรู้สึกว่าเจ็บตามร่างกายจังเลย

ความเจ็บปวดจากกระดูกที่แทรกซึมเข้าสู่แขนขาทำให้ฉันต้องทรุดลงข้างเตียงและอาเจียนออกมา

ฉันดูยอดเงินในบัตรธนาคารที่เหลือเพียงหนึ่งร้อยห้าสิบบาท พยายามพยุงร่างกายขึ้นอีกครั้งเพื่อไปซื้อยาแก้ปวดที่โรงพยาบาลกล่องหนึ่ง

คิดไม่ถึงว่าฉันเพิ่งก้าวเท้าเข้าไปในโรงพยาบาล ก็ได้เห็นเหยียนอิ๋งอิ๋งเดินตรงมาหาฉัน

เธอติดแผ่นลดไข้ไว้ที่หน้าผาก โดยมีพ่อแม่ที่มองเธอด้วยความสงสารจับใจและทีมแพทย์นับสิบคนคอยติดตามมาไม่ห่าง

“พี่คะ พี่มาโรงพยาบาลทำไมเหรอ? ฉันเห็นว่าช่วงนี้พี่ไม่ได้ไปเรียนเลย ได้ยินมาว่าพี่อยู่บ้านเดียวกับแฟนแล้วเหรอ?”

พูดพลาง สายตาของเธอก็เหลือบมองที่ท้องของฉัน

เพราะความเจ็บป่วย ฉันเลยขี้หนาวกว่าคนทั่วไป

เวลาออกมาข้างนอกจึงมักจะสวมเสื้อหลายชั้น ยามนี้จึงดูอวบพองขึ้นมาอยู่บ้าง

เหยียนอิ๋งอิ๋งเอามือปิดปากแสร้งทำทีเป็นสงบนิ่ง

“หรือว่าพี่ท้องงั้นเหรอ? แฟนพี่ปล่อยให้พี่มาโรงพยาบาลคนเดียวได้ยังไง?”

เมื่อได้ยินดังนั้น พ่อแม่ที่อยู่ด้านหลังถึงกับยืนไม่ติดในทันทีทันใด

“ที่แท้ก็ขอเงินฉันไปทำแท้งนี่เอง? เนรคุณจริงๆ แถมยังกุเรื่องว่าเป็นมะเร็งมาหลอกฉัน ลงทุนยอมสาปแช่งตัวเองซะจริง!”

หากพ่อแม่ยอมถามข่าวคราวของฉันบ้าง

ก็คงรู้ว่าฉันลาออกจากโรงเรียนมานานแล้ว แล้วจะไปมั่วกับผู้ชายคนอื่นได้ยังไงกัน?

พ่อบิดหูฉันอย่างแรง จะสั่งสอนฉันต่อหน้าผู้คนมากมาย

ฉันรู้สึกหน้ามืดตาลายจนแทบทรงตัวไม่อยู่

ฉันอยากยื่นใบรับรองแพทย์ในมือให้พวกท่านดูเหลือเกิน พวกท่านจะได้เลิกฟังคำโกหกของเหยียนอิ๋งอิ๋งสักที

แต่พวกท่านกลับไม่ชายตาแลสักนิด และเหยียบใบรับรองแพทย์ของฉันอยู่ใต้เท้า

“ไม่รู้ว่าไปท้องมารหัวขนของใครมา เอาไปไกลๆ เลยนะ อย่าเอามาให้ฉันเห็นเป็นเสนียด!”

“ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ หนูไม่ได้ท้อง หนูไม่เคยโกหกเลย พ่อแม่เชื่อหนูเถอะนะ หนูขอร้อง”

พวกเขาไม่สนใจฉันแม้แต่นิดเดียว พร้อมจูงมือเหยียนอิ๋งอิ๋งเดินจากไป

ฉันใช้เงินทั้งหมดที่มีซื้อยาแก้ปวด กินยาเข้าไปหลายเม็ดติดๆ

ทว่าเพราะเหตุใด หัวใจถึงยังรวดร้าวขนาดนี้ เหน็บหนาวขนาดนี้กันเล่า?

ฉันลากร่างที่อ่อนล้าเดินออกมาจากโรงพยาบาล มองดูท้องฟ้าสีหม่น ยามนี้ไม่รู้เลยว่าควรก้าวไปทางใด...