5.3 หวงรักมาเฟียเถื่อน

“โอ๊ย”

แรงมหาศาลจากเขาเข้าสร้างความเจ็บปวดให้กับเธออีกครั้ง จนร่างกายมันร้าวระบมไม่เหลือชิ้นดี

ร่างกายผอมบางแทบไม่อยากจะก้าวขาเดินต่อไปอีกแล้ว แต่ก็ต้องเดินไปจนได้เพราะเธอสู้แรงเขาไม่ไหว

“แหกปากเข้าไป”

เธอส่งเสียงร้องเพียงนิดเขาก็ตวาดเธอเสียงดังลั่นด้วยความรำคาญ

ทำเอาเธอน้ำตานองหน้าด้วยความตกใจปะปนกับความกลัวอีกครั้งอย่างไม่อาจกลั้นหยดน้ำตาเอาไว้ได้

“เจ็บเหรอ กลัวงั้นเหรอ”

มาเฟียหนุ่มเข้าปลอบใจอีกฝ่ายด้วยการส่งฝ่ามือหนาๆ เข้าไปบีบแก้มขาวๆ เอาไว้แน่นให้อีกฝ่ายร้องไม่ออก จะได้ไม่สร้างความน่ารำคาญให้กับเขาเพิ่ม

“อึก”

เข็มขาวทำได้แค่ระบายความเจ็บปวดออกมาเป็นน้ำตา เมื่อสองแก้มของเธอต้องรู้สึกเจ็บราวกับโดนคีบเหล็กหนีบเอาไว้บนใบหน้า

“รู้เอาไว้ซะด้วยว่าแค่นี้มันยังไม่เท่ากับที่แม่ของฉันต้องเจ็บเพราะพวกเธอสองแม่ลูก”

“น้ำตาของเธอที่มันไหลออกมาแค่นี้ มันยังไม่เท่ากับน้ำตาของแม่ฉันที่ต้องร้องไห้เพราะความทุกข์ที่เธอสองแม่ลูกก่อเอาไว้”

“อย่าคิดจะขอโทษ เพราะคำขอโทษของเธอมันชดใช้ชีวิตแม่ของฉันไม่ได้หรอก”

ฟีนิกส์พ่นคำพูดที่มันอัดแน่นในหัวใจของเขามานานนับสิบปีออกมาใส่หน้าหญิงสาว ระบายสิ่งที่แม่เขาต้องทนทุกข์ให้เธอได้ฟัง

เพราะนับต่อจากนี้ เธอยังต้องพบเจออะไรอีกมากจากการแก้แค้นของเขา ชนิดที่ว่าอยากตายก็ไม่มีสิทธิ์ได้ตาย

มือหนาสะบัดแก้มเล็กๆ นั้นออกจากมืออย่างแรงเมื่อได้พูดจนพอใจ พร้อมกับสะบัดน้ำตาของเธอที่มันไหลมาโดนมือของเขาอย่างนึกรังเกียจ จนหยดน้ำตานั้นกระเด็นกระจัดกระจายเต็มรถ

“แล้วฉันต้องทำ อึก.....

หญิงสาวถามหาโอกาสที่จะรอดไปจากเรื่องอะไรก็ไม่รู้ที่เธอเองก็ยังไม่เข้าใจนี้ไปให้ได้ เธอเอ่ยถามเขาออกมาอย่างยากลำบาก ผ่านเสียงสะอื้นไห้ของเธอที่มันมีออกมาตลอดเวลา

แต่ทว่ายังไม่ทันที่จะได้พูดจบ

“ชดใช้ด้วยความเจ็บปวด ลงมา”

เขานั้นก็ฉุดกระชากเธอลงจากรถอีกครั้ง เมื่อรถหรูของเขาแล่นมาถึงยังบริเวณบ้านหลังใหญ่ของพ่อเขาเข้าพอดี

“ปล่อยฉันไปเถอะนะ”

เข็มขาวไม่รู้จะหาทางไหนให้รอดไปจากเงื้อมมือคนใจร้ายนี้ได้อีกแล้ว เธอถึงกับยกมือขึ้นไหว้เขาเพื่อขอร้องเขา

เพราะนี้คงจะเป็นวิธีเดียวที่คนไร้ความสามารถอย่างเธอจะทำได้ เขาอาจสงสารเธอบ้างและก็ปล่อยเธอไปจากเรื่องร้ายๆ นี้

“ไหนล่ะห้องนอนของเธอ”

เขาไม่ได้สนใจเธอสักเท่าไหร่ แต่กลับถามหาเป้าหมายของตัวเองเสียมากกว่า

ด้วยในหัวของเขามันมีเพียงเรื่องเดียวในตอนนี้ คือชำระความคับแค้นในใจที่เธอทำให้แม่ของเขาต้องตายเท่านั้น

คนตัวเล็กถึงกับพนมมือค้างเอาไว้ ไม่คิดว่าเขาจะไม่เมตตากับเธอแล้วยังจะไม่สิ้นสุดความใจร้ายกับเธออีก

“เดินนำไปสิวะ ยืนมองหน้ากูอยู่ได้ อยากเจอดีหรือไงวะ”

คนตัวโตเงื้อมือขึ้นอย่างโมโหหมายจะตบหน้าอีกฝ่ายให้ได้เมื่อไม่ชอบถูกมองหน้าแบบนั้น

แต่ทว่าก็ยั้งมือเอาไว้ไม่ได้ตบออกไป แต่ก็ผลักร่างบางนั้นแทนให้เดินไปข้างหน้าซะอย่าคิดขัดคำสั่งเขา

เข็มขาวพยุงตัวเองเดินไปข้างหน้าด้วยความเจ็บปวดทางร่ายกายที่แทบจะเดินไม่ไหวด้วยซ้ำไป กับใจกลางสาวที่ยังคงเจ็บปวดอยู่อย่างมากเมื่อมันถูกทำให้ฉีกขาดแต่ทว่ากลับยังไม่ได้ถูกรักษา

เธอเดินตรงไปยังห้องนอนของตัวเธอเองที่อยู่ชั้นล่างของบ้าน เป็นที่ที่แม่ของเธอจัดหาเอาไว้ให้ตั้งแต่วันแรกที่เธอมาถึงที่นี่เมื่อสิบปีที่แล้ว

ด้วยห้องนอนนี้มันเป็นห้องเล็กๆ ห้องหนึ่งที่ไม่ได้ถูกใช้ประโยชน์อะไรนอกเสียจากเอาไว้เก็บของ และก็เพื่อไม่ให้เธอขึ้นไปวุ่นวายด้านบนที่ซึ่งห้องนอนของแม่เธอและคุณลุงผู้เป็นสามีอยู่ด้านบนนั้น

“ก็เปิดประตูเข้าไปสิวะ”

เดินมาถึงหน้าห้องนอนของเธอแล้ว เธอก็ยังมิวายลีลามารยาขึ้นมาอีก

คนตัวโตก็เลยผลักเธอเข้าให้อย่างแรงจนร่างบอบบางนั้นเข้าไปกระแทกกับประตูอย่างจังเพื่อให้เธอหยุดทำตัวมารยาน่ารำคาญสักที

“โอ๊ย”

คนตัวเล็กร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างไม่อาจกลั้นเอาไว้ได้อีกตามเคย เป็นการร้องออกมาไม่รู้รอบที่เท่าไหร่ได้แล้วกับการถูกกระทำรุนแรงจากเขา

และนั่นทำให้เธอรีบเปิดประตูเดินเข้าห้องนอนของตัวเองไป เพื่อจะได้ไม่เจ็บตัวจนต้องร้องโอดโอยออกมาอย่างน่าสงสารให้เขาต้องใช้สายตาเหยียดมองอย่างน่าสมเพชอีก