6.1 หวงรักมาเฟียเถื่อน

“ไอ้เลนินออกไปจัดการงานที่บริษัทแทนกู ส่วนมึงไอ้เออร์วานไปจัดการเรื่องเมื่อวานให้จบ ไม่มีเรื่องสำคัญไม่ต้องเสือกมาเรียกกู กูจะสนุกกับคุณหนูเขาสักหน่อย”

“ครับนาย”

“ครับนาย”

มาเฟียหนุ่มหันไปสั่งการลูกน้องที่เดินตามหลังมาทั้งมือซ้ายและก็มือขวาของเขา ก่อนจะเดินตามหญิงสาวเข้าไปในห้องนอนของเธอ

แล้วปิดประตูห้องนั้นด้วยการกระชากแรงๆ จนเกิดเสียงดังสนั่นลั่นบ้าน จนประตูมันแทบพังคามือตามนิสัยชอบใช้ความรุนแรงของคนเลือดร้อนอย่างเขา

“กูบอกแล้วไงว่าอย่ามายืนมองหน้ากูแบบนี้ กูไม่ชอบ”

พอเข้ามาภายในห้องได้ เขาก็เกิดอารมณ์เสียขึ้นมาจนตวาดใส่หน้าหญิงสาวออกไป เมื่อเคยสั่งไปแล้วว่าอย่าให้เธอมามองหน้าเขาแบบนี้อีก

ทำไมดื้อด้านอย่างลองของแบบนี้วะ คงอยากโดนเอาจนตายสินะถึงได้อวดดีขัดคำสั่งเขาแบบนี้

“ขะๆขอโทษค่ะ”

เข็มขาวที่ไม่ได้ตั้งใจจะมองไปยังเขา แต่ทว่าเพราะความตกใจในเสียงที่ดังจากการที่ประตูถูกดึงเข้ามาปิดอย่างแรง เธอก็เลยตวัดสายตาขึ้นไป

เธอไม่รู้มาก่อนว่านั้นจะทำให้เขาไม่พอใจ ถ้ารู้เธอจะไม่ทำเด็ดขาดเพราะเธอกลัวเหลือเกินกับความร้ายกาจของเขาที่มันเหมือนปีศาจร้ายนั้น

คนตัวเล็กรีบก้มหน้ามองพื้น หลบสายตาดุๆ ของเขาที่มองมายังเธอในทันที เนื้อตัวสั่นระริกด้วยความหวาดกลัวว่าเขาจะทำร้ายเข้าให้อีก

“ไปนอน จะได้ทำหน้าที่ของเธอซะ”

มาเฟียหนุ่มออกคำสั่งอีกครั้งเมื่อเขาตั้งใจเข้ามาในห้องนี้เพื่อมาแก้แค้นเธอ มันคงสนุกไม่น้อยที่ได้ย่ำยีผู้หญิงบอบบางอย่างเธอบนเตียงของเธอเอง

“คุณจะทำอะไร”

หญิงสาวถามกลับอย่างหวาดกลัว สองเท้าถอยหลังหนีเขาไม่เป็นท่า

“ก็ใช้เธอเป็นที่บำเรอความใคร่ไง อย่ามาทำเป็นใสซื่อไม่เคยไปหน่อยเลยนะ”

ส่งเสียงตวาดออกไปด้วยความหงุดหงิดไม่น้อยที่คนตัวเล็กไม่ยอมทำตามคำสั่งแต่โดยดี

เข็มขาวยกมือขึ้นไหว้เขาหมายจะขอร้องให้เขาปล่อยเธอไป เธอยินดีเดินจากไปเงียบๆ ไม่ปริปากบอกเรื่องที่ผ่านมากับใครทั้งนั้น

“ฉันอยากปลดปล่อยเต็มทนแล้ว ไปนอนก่อนที่ฉันจะอารมณ์เสียไปมากกว่านี้”

คว้าคนตัวเล็กที่กำลังทำให้เขาดูเหมือนพวกพระสงฆ์ห่มผ้าเหลืองที่ต้องกราบไหว้ทุกครั้งที่เจอหน้ากัน

เหวี่ยงร่างบางๆ นั้นที่ดูกี่ที่ก็น่าเอาให้หนำใจลงบนเตียงนอนสีฟ้าอ่อนของเธอที่ผ้าปูที่นอนมันซีดเซียวจนจะเป็นสีขาวให้ได้แล้ว

“ไม่นะ”

ร่างเล็กดิ้นรนขัดขืนบนความเจ็บปวดของร่างกายที่ถูกเขาเหวี่ยงลงมาบนเตียงนอนที่ไม่ได้อ่อนนุ่มอะไรมากนัก เพราะเป็นที่นอนเก่าเก็บสมัยเมื่อสิบปีที่แล้วที่เธอย้ายเข้ามาอยู่บ้านหลังนี้ใหม่ๆ

“ฉันก็ไม่ได้ขอให้เธออนุญาต อืม”

ร่างหนาขยับขึ้นเตียงอย่างรวดเร็วขึ้นคร่อมร่างบอบบางนั้นเอาไว้ด้วยอารมณ์ที่มันพลุ่งพล่านขึ้นมาเมื่อยิ่งเห็นว่าร่างบางนั้นน่ากินขึ้นเรื่อยๆ เมื่อถูกเหวี่ยงขึ้นเตียง

จับเธอกดลงเตียงไปอย่างแรง ส่งปลายจมูกโด่งเข้าซุกไซ้ซอกคอหอมเพื่อเพิ่มความกำหนัดในตัวให้ความเป็นชายมันลุกชูชัน

“อื้อ ไม่นะ”

สองมือเล็กพยายามผลักไสใบหน้าหล่อเหลาของเขาที่มันผิดกับนิสัยของเขาให้ออกไปให้ห่างจากลำคอของเธอด้วยความรังเกียจเสียเต็มประดา

เธอไม่เคยต้องการให้เขาเข้ามาใกล้เธอเพื่อทำร้ายเธอแบบนี้เลย มันไม่ได้สวยงามเหมือนที่เคยคิดฝันหวานว่าเขาอาจเคยชอบเธอถึงส่งยิ้มให้ก่อนหน้านี้

“อื้อ อย่าดิ้นสิวะ อยากเจ็บตัวแบบเมื่อวานอีกหรือไง”

ร่างหนาขยับออกห่างจากร่างเล็กด้วยความรำคาญที่เธอนั้นเอาแต่ดิ้นไปดิ้นมาจนเขาแทบหมดอารมณ์สนุกด้วย

ฝ่ามือหนายกขึ้นสูงเหนือใบหน้าของหญิงสาวหมายจะทำร้ายเธอให้หลาบจำจะได้ไม่กล้ามาลองดีกับเขาอีก

“หนูขอร้องล่ะปล่อยหนูไปเถอะ ฮือ”

เข็มขาวยกมือไหว้ทั้งน้ำตากับร่างกายที่แข็งทื่อไปหมดเพราะความหวาดกลัว ไม่กล้าแม้จะหายใจแรงด้วยกลัวเขาทำร้ายเอาอีก

แค่ครั้งนั้นที่เขาชกท้องของเธออย่างแรงมันก็ยังเจ็บข้ามวันข้ามคืนมาจนถึงตอนนี้ ถ้าเขาลงมืออีกเธอคงรับไม่ไหว

“ร้องเข้าไป ร้องให้มันดังๆ”

ร่างหนาคร่อมร่างบางที่เอาแต่ไหว้ร้องขอชีวิตจากเขาอย่างน่าสมเพช สองมือเขาดึงเสื้อผ้าของเธอออกจากตัว

“กรี๊ด”