ตอนที่ 126. “อย่าดิ้นนะ ถ้าดิ้นแล้วพี่ริคเกิดอารมณ์ทนไม่ไหวไม่รู้ด้วย” ริคเอ่ยสำทับเมื่อเห็นว่าร่างเปลือยในอ้อมกอดเริ่มจะพยศ เขาขอแค่กอดเธอไว้อย่างนี้ก่อน แค่ได้โอบกอดและชื่นชมแอบเก็บกำไรนิดๆ หน่อยๆ เท่านี้เขาก็พอใจแล้วแม้อยากทำมากกว่านี้ก็ตาม และเพราะเห็นว่าเธอเพิ่งผ่านเรื่องร้ายๆ มาจึงไม่อยากทำให้เธอกลัวและเสียขวัญมากกว่านี้ “เอ่อ ตอนนี้ตาชมกับต๋อมและกุ้งแก้วเป็นไงบ้างคะ “เจ้ากุ้งแก้วปลอดภัยและหายดีแล้วเพราะได้พยาบาลดี มันหายเร็วแต่แกล้งป่วยต่อจนน่าหมั่นไส้”ริคเล่าให้ฟังด้วยน้ำเสียงเรียบๆ และแอบทำเสียงที่บ่งบอกว่าหมั่นไส้เจ้ากุ้งแก้วสุดๆ จนดรุณนุชอดหัวเราะไม่ได้ “แล้วต๋อมกับตาชมล่ะคะ” “ตอนนี้ต๋อมก็หายแล้วเหมือนกัน เขาเป็นเด็กที่ใจกล้าและแกร่งมากนะ” ริคชวนคุยเรื่อยๆ มือหนาพันเรือนผมเป็นลอนสวยอยางอ่อนโยนพลางจุมพิตลงบนศีรษะทุยนั้นด้วยความรัก “แล้วตาชมล่ะคะ” ดรุณนุชถามด้วยความรู้สึกเบาโหวงในใจอย่างบอกไม่ถูก และริคก็เงียบไป “ฮันนี่ไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะ เราจะได้ไปวัดกัน คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่เร
ตอนที่ 127. “ริคกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะลูก ทำไมพ่อไม่เห็นล่ะ” “ริคไม่ได้มาหรอกครับพ่อ ผมยืมมาเอง” นายใหญ่ถามด้วยความแปลกใจ และคิมหันต์ลูกชายคนกลางตอบคำถามด้วยใบหน้ายิ้มละไม ดวงตาเป็นประกายคล้ายยิ้มเยาะจนผู้เป็นพ่อแปลกใจ “ยืมมาทำไม เราจะไปเครื่องบินกันนี่ลูก ไม่ได้เอาเรือไป ขืนเอาเรือไปก็ไม่ทันฤกษ์กันพอดี” “ใครว่าผมจะพาทุกคนไปทางเรือล่ะครับ ที่ผมยืมเรือพี่ริคก็เพราะว่าจะเอาไปส่งน้องแมงปอต่างหากเพราะเห็นใจแมงปอหากต้องไปพร้อมกับเรา และไม่อยากให้น้องแมงปอเจ็บปวด แยกกลับบ้านต่างหากดีกว่าผมเลยว่าจะพาแมงปอไปส่งที่สนามบินด้วยเรือของพี่ริค” “เอางั้นหรือ หนูว่าไงลูก แมงปอ” นายหญิงถามหญิงสาวตัวเล็กที่ยืนหน้าตาเศร้าหมองข้างลูกชายคนโตที่กุมมือบางของเธอไม่ปล่อยด้วยความเห็นใจและรู้สึกราวหัวใจถูกบีบรัดเมื่อเห็นแววตาเจ็บปวดของลูกชาย “ค่ะ คุณแม่คุณพ่อคงไม่ว่าใช่ไหมคะ” “เอาเถอะลูก เดินทางปลอดภัยนะจ๊ะ ถึงบ้านแล้วก็โทรมาบอกแม่กับพ่อบ้าง เรารักหนูนะจ๊ะ หากมีวาสนาเราคงได้เป็นแม่ลูกกัน ถ้ายังไงหนูแมงปอก็มาเยี่ยมที่นี่บ้าง”
ตอนที่ 128. “ฮึ นั่งเป็นบื้อใบ้อยู่ได้ สวยแต่โง่แบบนี้ใครได้ไปเป็นเมียคงดีพิลึก” แอนนิต้าเหยียดปากมองสาวน้อยในชุดแต่งงานสวยหวานด้วยสายตาที่ปกปิดความริษยาไม่มิดก่อนจะเดินกระแทกเท้าอออกไปอย่างฉุนเฉียวลงมาสมทบกับชลเขตที่กำลังเดินไปเดินมาด้วยอาการไม่ต่างจากเธอและอาจจะมากกว่า “นี่คุณจะเอายังไงกันเขต ไหนว่ามาร์คยอมแต่งงานและจดทะเบียนกับน้องสาวของคุณไงล่ะ แล้วป่านนี้ทำไมเขายังไม่พากันโผล่หัวมา แล้วไหนคุณคุยนักคุยหนาว่างานแต่งงานของน้องสาวคุณจะยิ่งใหญ่อลังการที่สุดในรอบปี แต่นี่อะไร มีแต่สวนยางกับสวนปาล์มและคนงานชั้นต่ำ” เสียงของแอนนิต้าไม่ได้เบานัก ทำให้ทุกคนหันมามองสาวสวยที่แต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดด้วยเดรสรัดรูปสีร้อนแรงวาบหวิว หญิงสาวเหยียดสายตามองบรรดาคนงานด้วยความชิงชังรังเกียจ แต่เธอเองก็ไม่รู้หรอก ว่าคนอื่นเขาก็รู้สึกไม่ต่างจากเธอ หญิงสาวที่สวยเพียงภายนอกเท่านั้นแต่จิตใจช่างน่ารังเกียจจนไม่น่าเข้าใกล้ “ถ้าคุณไม่ได้ทำประโยชน์อะไรให้มันดีขึ้นมา ก็หุบปากของคุณไปเลยดีกว่าแอนนิต้า” “นี่คุณ...” ชลเขตทนไม่ไหวที่หญิงสาวพร่ำออกมา เพราะมันเป็นเหมือนการตอ
ตอนที่ 129. “นี่มึง...ไอ้คิม!” “หยุดอยู่ตรงนั้นชลเขต”นายหัวใหญ่ชัชชลกางแขนกั้นร่างสูงของลูกชายที่ตรงรี่เข้ามาหมายจะทำร้ายคิมหันต์ด้วยความโกรธเกรี้ยว ดวงตาคมที่ฝ้าฟางตามวัยที่ชราลงมองชายหนุ่มรุ่นลูกเขม็งเหมือนจะหยั่งเชิง และแล้วเขาก็ตัดสินใจได้ทันที “นายอำเภอยังไม่กลับใช่ไหม ชลเขตไปเชิญนายอำเภอมาเดี๋ยวนี้” “แต่พ่อครับ...” “ฉันบอกให้ทำอะไรก็ทำตามนั้น ไปเชิญนายอำเภอมา เดี๋ยวนี้!”นายหัวใหญ่หันไปมองลูกชายด้วยสายตาที่ทำให้คนเป็นลูกรู้ได้ทันทีว่าบิดาของตนอยู่ในอารมณ์ใด ตั้งแต่เล็กจนโตแววตาเช่นนี้ของบิดาเขาเคยเห็นมันอีกครั้งนับจากวันที่เขาทำผิดร้ายแรงครั้งที่เคยทะเลาะกับเพื่อนนักศึกษาในสถาบันเดียวกันจนเสียชีวิต จนผู้เป็นพ่อต้องเสียเงินมากกมายเพื่อทำให้คดีของเขาเลือนหายเข้ากลีบเมฆ และตอนนี้เวลานี้เขาได้เห็นแววตาเช่นนี้ของบิดาอีกครั้ง ทำให้ชายหนุ่มถึงกับเสียววาบในช่องท้อง จำต้องเดินออกไปทำตามที่บิดาสั่งอย่างกระแทกกระทั้นฤดีชลมองมือเรียวบางของตัวเองในอุ้งมือหนาของคิมหันต์ เธอรับรู้ถึงไอความร้อนผ่าวที่ทอดผ่านมือบางสั่นระริกของตน เธอรู
ตอนที่ 130. ร่างสองร่างที่นอนกอดก่ายกันในเคบินเรือยอชต์ลำหรูเริ่มรู้สึกตัวเมื่อรับรู้ถึงแรงเอนไหวของคลื่นลมทะเล ดวงตาคมกะพริบเบาๆ พอคุ้นชินกับแสงจ้าก็กวาดตามองรอบๆ แล้วหันกลับมาสนใจใบหน้าเล็กๆ รูปหัวใจน่ารักที่เริ่มขยับเปลือกตาเช่นกันด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก แวบแรกที่รับรู้ถึงเหตุผลว่าทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่กับเธอ และมันเป็นแผนการของใคร เขารู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยแต่มาคิดดูอีกที คนที่ทำเช่นนี้ได้มีเพียงคนเดียว และการที่เขาทำเช่นนี้นั่นยอมแสดงว่าเขาคนนั้นมีแผนการสำรองกับหนทางแก้ไว้แล้วเรียบร้อย “นายคิม กลับไปฉันจะชกนายสักหมัด” เหมันต์พึมพำในใจคนเดียวและพยุงร่างสูงใหญ่ของตนขึ้นพิงหัวเตียง พลางก้มมองคนตัวเล็กที่กำลังมองเขาตาโต ใสแจ๋ว ทั้งตื่นตระหนก แปลกใจ ไม่เข้าใจและสุดท้ายก็เขินอาย แก้มนวลแดงจัดขึ้นทันทีเมื่อเห็นว่าเธอกับเขาอยู่ในห้องนอนของสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งน่าจะเป็นเรือ และตอนนี้เขาและเธออยู่ด้วยกันลำพังอีกด้วย “พี่มาร์ค...เอ่อ เรามาอยู่ที่นี่ด้วยกันได้ยังไงคะ แล้วงานแต่งงานล่ะคะ” หญิงสาวลุกขึ้นพลางลูบหน้าลูบตาและกวาดตามองรอบๆ ห้องกลบเกลื่อนความขัดเขิ
ตอนที่ 131. เหมันต์มองร่างเล็กๆ ทว่าอวบอิ่มในส่วนที่ควรจะอวบและไม่นึกว่าเธอจะซ่อนรูปได้ขนาดนี้ แต่สิ่งที่ทำให้เขาเลือดกำเดาแทบพุ่งก็ไอ้ชุดบิกินี่ที่เธอสวมใส่นี่ล่ะที่ช่างเย้ายวนยั่วยุกิเลสเสียจริงนี่ถ้าไม่ติดที่สัญญากับเธอไว้ว่าจะให้เกียรติและไม่ล่วงเกินมากกว่าการแตะต้องภายนอก และจะรอเวลาให้ถึงวันแต่งงานป่านนี้เขาคงได้ครอบครองเป็นเจ้าของร่างเล็กแสนเซ็กซี่ของยัยแมงปอที่ตอนนี้แทบจะกลายเป็นแมงเปลือยเพราะชุดบิกินี่สองชิ้นเล็กๆ ลายเสือดาวที่แทบจะปกปิดอะไรๆ ที่เธอมีแทบไม่มิด ไม่ว่าจะเป็นทรวงอกอิ่มที่ล้นออกมาจากกรวยลายเสือเล็กๆ ที่เขาแทบไม่เชื่อสายตาว่าคนตัวเล็กๆ อย่างเธอจะมีได้ (แมงปอตัวนี้ของเขาซ่อนรูปน่ารักน่าฟัดที่สุด เหมันคิดอย่างภาคภูมิใจ จนแทบจะอดใจไม่อยู่) เอวเล็กบางอ่อนช้อยรับกับสะโพกผายกลมกลึงที่มีเพียงผ้าสามเหลี่ยมลายเสือดาวผืนน้อยปกปิดเนินนางจนคนมองๆ แล้วอยากจะจับเธอเปลี่ยนชุดเล่นน้ำเสียใหม่เพราะไม่อยากให้ใครได้เห็น แต่เมื่อนึกว่าตอนนี้มีเขาคนเดียวที่ได้เห็นเป็นบุญตาเขาจึงยอมให้เธอสวมใส่มัน (ก็กำไรเห็นๆ ใครจะไม่ยอมล่ะคะพี่มาร์ค) เรียวขาเรียวเสลาก็ได้รูปแม้จะมีรอยแผลเป
ตอนที่ 132. “ตัวแดงเป็นกุ้งแล้วยัยแมงเปลือย หึๆ ซ่อนรูปนะเราน่ะ” ชายหนุ่มเอ่ยหยอกเย้าเสียงกระเส่าแหบพร่าอยู่ริมหูบาง และเพิ่มความซ่านเสียวและเขินอายให้หญิงสาวมากขึ้นเมื่อจมูกและริมปากร้ายกาจฉกชิมความหอมละมุนของผิวสาวที่กลายเป็นสีชมพูไปทั้งตัวอย่างอดไม่ไหวกับความเย้ายวนตรงหน้าจนร่างที่เบี่ยงหนีไร้เรียวแรงขัดขืน ยอมจำนนให้เขาได้เชยชมร่างสาวอีกครั้งแต่เมื่อเขาเห็นใบหน้าที่แดงซ่านหวามไหวและแสนจะยินยอมพร้อมใจไปกับบทโอ้โลมของเขา ก็ได้แต่คิดว่าเขาอาจจะอดใจไม่อยู่จริงๆ ร่างสูงจึงตัดใจจุมพิตหนักๆ ที่กลีบปากบวมช้ำเพราะจุมพิตเร่าร้อนดุเดือดของตนหนักๆ แล้วหันไปคว้าผ้าบาติกผืนงามที่เธอใช้พันร่างกายลงมาจากเรือคลุมร่างเล็กแสนเย้ายวนให้อย่างแสนเสียดาย แต่เขาไม่อยากให้เธอเสียใจและเสียความไว้วางใจที่มีต่อเขามากกว่า “เอาล่ะสาวน้อยขึ้นเรือไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว ก่อนที่จะเสียสาวก่อนแต่งจริงๆ ยัยแมงปอแก่แดด” “พี่มาร์คคนบ้า” หญิงสาวได้แต่พึมพำเบาๆ แล้วทุบหนักๆ ลงไปบนอกแกร่งอย่างขัดเขินและอับอายสุดขีดที่ยอมเขาได้มากถึงเพียงนี้ นี่ถ้าหากเขาไม่หยุดเธอก็คงจะยอมให้เขาจ
ตอนที่ 133.“พี่น่ะไม่โกรธมันหรอกแมงปอ แค่อยากกระเตะก้านคอเฉยๆ นี่มาร์คนายรู้ไหมนั่นน่ะความฝันฉันเลยนะที่อยากจะพาเมียไปล่องเรือฮันนีมูนสุดท้ายนายได้ไปหวานกับแมงปอเฉยเลย ทำไมโชคชะตาถึงได้เล่นตลกกับฉันแบบนี้” ริคทำท่าเหมือนคนหมดอาลัยตายอยากร่างสูงเอนกายแหงนหงายไปกับพนักโซฟาตัวสวยพลางโอดครวญอย่างน่าสงสารและน่าหมั่นไส้ในสายตาของเหมันต์ ส่วนนายหญิงกับนายใหญ่ก็ได้แต่มองหนุ่มสาวยิ้มๆ ก่อนจะพากันเดินเลี่ยงไปปล่อยให้หนุ่มสาวคุยกันลำพัง“ก็มัวแต่ท่ามากล่ะ บางทีถ้านายเอานิสัยปากว่ามือถึงแบบเดิมๆ มาใช้ป่านนี้นายได้เข้าหอกับน้ำผึ้งไปแล้ว ฮ่าๆๆ สมน้ำหน้าท่ามากปากหนักดีนักบางทีการกระทำอย่างเดียวผู้หญิงเขาก็ไม่เข้าใจทั้งหมดนะริค ต้องแบบนี้ แมงปอจ๋าพี่มาร์ครักแมงปอที่สุด แต่งงานกับพี่มาร์คนะจ๊ะที่รักๆๆ” คนที่กำลังมีความสุขได้ทีเอ่ยสอนและแสดงให้ดูด้วยทั้งแววตาท่าทางสุดแสนจะยียวนจนอรุณนารีหน้าแดงเพราะขัดเขินและไม่อยากจะเชื่อว่าชายหนุ่มที่ดูเงียบขรึมและแกร่งกระด้างอย่างเหมันต์จะมีมุมน่ารักๆ เพี้ยนๆ แบบนี้อยู่“พี่มาร์คบ้า ไม่คุยด้วยแล้วไปหาน้ำผึ้งดีกว่า” อรุณนารีเขินจัดที่ชายหนุ่มแสดงความรักต่อเธอด้วยการ
ตอนที่ 173.บรรยากาศบ้านหลังงามย่ำแย่ อึมครึมมากขึ้นทุกวันๆ เจ้ากุ้งแก้วและจัสมินเองก็ไม่ได้มีความสุขไปด้วยมันทั้งสองตัวเองก็เครียดจนล้มป่วยเพราะทั้งอาหารและอากาศที่แตกต่างอีกทั้งความเซื่องซึมและไม่ร่าเริงของดรุณนุชจึงทำให้พวกมันทั้งสองพลอยซึมเศร้าไปด้วย แต่ความเย็นชาหมางหมองดังกล่าวไม่ได้รอดพ้นสายตาผู้อาบน้ำร้อนมาก่อนเช่นนายใหญ่ทั้งสองของคฤหาสน์แห่งเวลส์ไปได้เพราะพวกเขาแอบสังเกตลูกๆ มาได้สักระยะหนึ่ง คุณราเชลจึงต้องเรียกบอดีการ์ดคู่ใจของริคมาไถ่ถาม“พอกันทั้งคู่ ท่ามากปากหนักเฮ้อ ลูกชายคุณก็อายุไม่น้อยแล้วนะคะราฟ ทำไมถึงได้ขี้ขลาด ท่ามากขนาดนี้นะ แล้วเมื่อไหร่เราจะได้อุ้มหลานล่ะคะ” คุณราเชลบ่นให้สามีอย่างฉุนๆ เมื่อนึกถึงความท่ามากของบุตรชายช่างเหมือนบิดาตอนหนุ่มๆ ไม่มีผิด เพราะกว่าจะเอ่ยปากขอนางแต่งงาน นางก็เกือบต้องได้แต่งงงานกับชายหนุ่มที่ทางครอบครัวหาไว้ให้“โธ่ที่รัก จะมาว่าแต่ริคเป็นลูกผมคนเดียวได้ยังไงเล่า ก็ลูกบังเกิดเกล้าของคุณเหมือนกันนั่นแหละน่า” สองสามีภรรยาต่างเง้างอดใส่กันจนไมค์และเจมส์ที่ถูกสั่งให้คอยดูแลความปลอดภัยให้กับดรุณนุชที่บ้านเป็นกรณีพิเศษถึงกับส่ายหัวมองหน้าก
ตอนที่ 172. “ใช่ลูก ถึงแล้วก็ส่งข่าวมาบ้างนะ”นายใหญ่เสริมภรรยาพลางสวมกอดชายหนุ่มและเด็กชายตติยะอย่างรักใคร่เอ็นดูแม้จะได้รู้จักเด็กชายเพียงไม่นานแต่ความเฉลียวฉลาดเกินวัยก็ทำให้เขานึกถึงลูกๆ ในวัยเด็ก“ครับ” ริคตอบสั้นๆ เหมันต์ก็เดินเข้ามาตบบ่าเขาเบาๆ“ฉันคงคิดถึงนายเหมือนกัน ขอให้โชคดีเพื่อน ฝากน้องสาวฉันด้วยดูแลเธอดีๆ ล่ะ”แล้วชายหนุ่มทั้งสองก็กอดกันและตบหลังกันเบาๆ อย่างให้คำมั่นสัญญา ก่อนที่เหมันต์จะผละออกมาโอบกอดร่างบางของดรุณนุชที่เพิ่งผละจากอกของนางดวงดี“เราก็ด้วยนะเด็กดื้อเพลาๆ ลงบ้างไอ้นิสัยรั้นๆ น่ะรู้ไหม” เหมันต์สั่งสอนเด็กดื้ออย่างเอ็นดู“พี่มาร์คก็พูดเหมือนแม่กับพี่ดีเลย น้ำผึ้งไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะคะ”“ใช่ ไม่ใช่เด็กๆ แต่เป็นสาวและมีสามีแล้วด้วย”เหมันต์ต่อให้และสาวน้อยก็ได้แต่พ้ออย่างขัดใจนิดๆ เธอไม่ได้อยากตามริคไปเลย แต่ถ้าเธอไม่ไป เธอเองก็ต้องโหยหาเขา และมารดาของเธอเองก็คงไม่ยอมให้เธออยู่ที่นี่ด้วยเพราะว่าเธอออกเรือนมีสามีแล้ว สามีภรรยาควรจะอยู่ด้วยกันไม่ว่าที่ไหนก็ตามและอีกหลายๆ เทศนาซึ่งมารดาและนายหญิงวารินบอกกล่าวแก่เธอ“พี่น้ำผึ้งกลับมาเยี่ยมหนูดีกับพี่แ
ตอนที่ 171.“ให้มันจริงเถอะ” ก่อนที่สองหนุ่มจะต่อปากต่อคำกันริคก็เดินขึ้นเรือนมาด้วยใบหน้าที่เหมือนคนอกหักรักคุดอย่างไรอย่างนั้น“อ้าวพี่ริคมาแต่เช้าเลย มาครับเรากำลังจะทานข้าวกันพอดี” วสันต์เอ่ยชวนอย่างแช่มชื่น “อ้าวแล้วน้ำผึ้งล่ะครับ” คิมหันต์ถามอย่างแปลกใจ“น้ำผึ้งพาหนูดีไปทานข้าวกับพี่ๆ ที่บ้านน่ะเห็นว่าหนูดีกลัวคิมมากเลยไม่กล้าขึ้นเรือนมา” ริคเล่าเรียบๆ แต่คนฟังถึงกับหน้าเสียไปเล็กน้อยแต่ก็ปรับสีหน้าเป็นเรียบเฉยโดยเร็วจนไม่มีใครทันสังเกต“ว่าแต่ทุกคนอยู่ที่ห้องอาหารใช่ไหม”“ครับ เราไปกันเถอะ” วสันต์ตอบ แล้วสามหนุ่มก็เดินไปที่ห้องอาหารซึ่งตอนนี้นายหญิงวารินและอรุณนารีกำลังลำเลียงอาหารออกมาวางบนโต๊ะตัวสวยโดยมีลูกมือตัวโตคอยช่วยถือนั่นถือนี่ให้ไม่ห่างกายจนนายหญิงรู้สึกเวียนหัวคนติดเมียจนอยากจะเอาตะหลิวฟาดกบาลสักทีด้วยความหมั่นไส้ แต่ทำได้เพียงค้อนลูกชายคนโตปะหลับปะเหลือก“โอ๊ยเห็นทีเช้านี้กับข้าวคงหวานไปหมดนะว่าไหมครับ”“ใช่ไม่หวานอย่างเดียวนะ คงมีมดตกลงไปในกับข้าวบ้างล่ะงานนี้”“นี่นายสองคนไม่ต้องมากินข้าวร่วมกับฉันกับเมียก็ได้นะไปเลยไปๆ กินที่รีสอร์ตโน่นเลย” เหมันต์มองน้องชายอย่า
ตอนที่ 170.“แหมนายหัวคะ มาช้านะคะนี่มัวทำอะไรกันอยู่เอ่ย ว่าไงแกแมงปอเหนื่อยมากจนต้องให้นายหัวเขาอาบน้ำแต่งตัวแล้วประคองมาเลยเหรอแก” เนตรนาราเอ่ยกระเซ้าเพื่อนรักเหมือนรู้เหตุการณ์ก่อนหน้านี้เมื่อเห็นเหมันต์โอบประคองร่างเล็กๆ ของเพื่อนรักไม่ห่าง และเธอก็ได้ค้อนโตๆ จากเพื่อนรักมาแทนคำตอบพร้อมกับทำปากขมุบขมิบคาดโทษ เนตรนาราจึงได้แต่เสหัวเราะเก้อๆ ทั้งที่อยากจะหัวเราะดังๆ แม้ว่าเธอจะยังไม่เคยรักใคร แต่ไอ้อาการหลงเมียแบบเป็นเอามากและรอยแดงๆ บนลำคอขาวๆ ของเพื่อนรักก็เป็นหลักฐานชิ้นสำคัญว่าเธอคงจะหยอดถูกจุด แล้วยิ่งเห็นใบหน้ายิ้มแฉ่งบานฉ่ำของนายหัวมาร์คซึ่งเธอเคยได้ยินเพื่อนรักบ่นให้ฟังบ่อยๆ ว่าทั้งเคร่งขรึม รกรุงรังและเย็นชาแถมปากร้ายเมื่อคราวแรก ไม่มีให้เห็นแม้แต่น้อย มีเพียงใบหน้าของนายหัวมาร์คผู้ซึ่งกำลังอยู่ในห้วงรักแบบถอนตัวไม่ขึ้น“ไอ้เนตรแกก็ไปว่าไอ้แมงเดี๋ยวแม่คุณก็โกรธ น้อยใจงานเข้าพี่มาร์คอีกหรอก” อโนมาปรามเพื่อนรักแต่ตนเองก็ไม่วายส่งสายตาล้อเลียนไปให้เจ้าภาพทั้งสองเช่นกัน“แกก็ว่าแต่ฉัน ดูแกมองล้อไอ้แมงเหมือนกันล่ะน่า”“แหม ก็คนมันหมั่นไส้นี่หว่า”“อ้อนจ๋า ที่รักดูสิลูกอ้อนจะหาแ
ตอนที่ 169.ชายหนุ่มหลงใหลไปกับรสชาติหวานล้ำที่ได้รับจากร่างเล็กๆ ตรงหน้าที่ไม่น่าเชื่อว่าจะทำให้เขามีความสุขได้มากขนาดนี้ และคอยแต่จะหาโอกาสเชยชิมความหอมหวานจากร่างสาวจนเธอแทบหมดแรง แม้จะนึกสงสารหญิงสาวที่อ่อนด้อยประสบการณ์แต่เธอก็เร่าร้อน ไร้เดียงสาจนน่าสั่งสอนให้เป็นงานเป็นการ ซึ่งเขาก็ไม่รอช้าที่จะสอนสั่งแมงปอตัวน้อยแม้จะต้องคอยข่มความต้องการและค่อยเป็นค่อยไปเหมือนอย่างเช่นตอนนี้ที่เขาต้องคอยสอนสั่งและใจเย็นกับร่างเล็กๆ เปล่าเปลือยให้คล้อยตามและไม่หวาดผวาต่อความรักซึ่งเขามีให้กับเธอล้นปรี่ความหอมหวานของดอกไม้แรกผลิทำให้เขาไม่อาจทนต่อความเย้ายวนนั้นได้ ริมฝีปากร้อนๆ จึงดูดดื่มเชยชิมไปทั่วทุกตารางนิ้วบนร่างขาวผ่องที่เปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อทั้งตัว เสียงครางแผ่วหวานยิ่งกระตุ้นให้เขาเกิดความต้องการมากขึ้น ดวงนวลหน้าใสแดงปลั่งกับริมฝีปากเล็กๆ เห่อบวมเผยอน้อยๆ ยิ่งดูเร้าอารมณ์ให้โหมกระพือจนเขาอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าจากยอดอกสีหวานไปดูดซับความหอมหวานในโพรงปากสาวอย่างเร่าร้อนลิ้นหนาสอดรัดเคล้าคลึงดูดดื่มจนลิ้นเล็กๆ พ่ายแพ้ไม่เป็นท่าและยอมศิโรราบแก่เขา ร่างสาวที่ดูเหมือนร้อนเร่าจนแทบปริร้าวบิ
ตอนที่ 168. พิธีหมั้นและแต่งในวันเดียวกันแบบเรียบง่ายทว่าเต็มไปด้วยกลิ่นไอของความรักและหวานชื่นทั้งสองฝ่าย ทั้งเจ้าสาวเจ้าบ่าวต่างยิ้มแย้มผ่องใส แม้แขกเหรื่อจะมีแค่เพียงญาติๆ ไม่กี่คนแต่ทั้งงานก็สมบูรณ์แบบมีพิธีการที่ครบถ้วน ฝ่ายบิดามารดาเจ้าบ่าวเจ้าสาวต่างก็แย้มยิ้มแก้มปริที่เห็นบุตรสาวหนุ่มของตนเป็นฝั่งเป็นฝา เมื่อได้ไหว้พระรับพรและพิธีการในตอนเช้าสิ้นสุด แล้วก็มาถึงพิธีการในตอนเย็นซึ่งเป็นงานเลี้ยงเล็กๆ แต่บรรยากาศสุดแสนโรแมนติก ที่ได้รับการเนรมิตรจากเนตรนาราเจ้าแม่โปรเจคเช่นเคย เธอเสกสรรงานเลี้ยงแบบดนตรีในสวนมีดนตรีแจ๊สขับกล่อมท่ามกลางสวนน้ำตกจำลองและทุกคนแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีสันสดใสงดงามเรียบหรู “ขอบคุณนะคะคุณอารี คุณสินธุ ที่ยกแมงปอให้ลูกชายของเรา” นายหญิงวารินเอ่ยขึ้นในขณะนั่งรับประทานอาหารกันพร้อมหน้าของบรรดาคุณปู่คุณย่าคุณตาคุณยายในอนาคต ไม่ว่าจะเป็นครอบครัวของคุณนายดวงดี เนตรนารา อโนมา และครอบครัวของกันต์เพื่อนรักของอัคคีสามีของเธอ และครอบครัวของพ่อเลี้ยงแม่เลี้ยงแห่งคุ้มอินจำปาญาติสนิทของเนตรนาราที่มาร่วมงานมงคลนี้ด้วย“แหมจะขอบคุณอะไรกันคะ เราต่างหา
ตอนที่ 167. “พี่ขอโทษถ้าสิ่งที่พี่ทำมันทำให้น้ำผึ้งลำบากใจและเข้าใจผิดตลอดมา” ชายหนุ่มพูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบซึ่งทั้งสองปล่อยให้ความคิดของตนเองล่องลอย โดยต่างก็เข้าใจไปคนละทิศคนละทาง ริคปล่อยมือจากเอวบางแล้วก้าวถอยหลังออกมาหนึ่งก้าวมองใบหน้าคมสวยอย่างตัดพ้อน้อยๆ ก่อนจะเดินจากไปปล่อยให้ดรุณนุชมองตามแผ่นหลังกว้างด้วยความน้อยใจและเสียใจที่อยู่ๆ เขาก็ปล่อยให้เธอจมอยู่กับความรู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้งไว้เพียงลำพัง สิ่งที่เขาทำกับเธอตอนนี้มันบ่งบอกว่ารักเธอตรงไหน สาวน้อยคิดอย่างเจ็บปวดพลางทรุดนั่งลงบนพื้นทรายนุ่มมองท้องทะเลงามเพียงลำพังด้วยดวงใจที่สับสนเจมส์และไมค์ มองดูสองสามีภรรยาที่เดินไปคนละทิศคนละทางแล้วมองหน้ากันก่อนจะส่ายหน้าอย่างระอาจิตเมื่อคนทั้งสองต่างปากหนักและคิดมากกันทั้งคู่ดูก็รู้ว่าทั้งสองรักกันแค่ไหนแต่ต่างคนต่างอมพะนำไม่ยอมเอ่ยปากบอกในสิ่งที่ตนคิดและรู้สึกให้อีกฝ่ายได้รับรู้ แม้เขาทั้งสองจะไม่เคยมีความรักเพราะชีวิตที่เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเสมือนแขวนอยู่บนเส้นด้าย แต่เท่าที่พวกเขามองดูอาการของคนมีความรักและเรียนรู้จากพฤติกรรมของนายใหญ่และนายหญิงแห่งเวลส์ ก็พอจะรู้ว่
ตอนที่ 166.“แมงปอจ๋า จะไปไหนน่ะ” เหมันต์รั้งมือบางเบาให้เธอหยุดเดิน พลางเดินมาหยุดตรงหน้าเธอ “แมงปอจะไปติดกรอบรูปให้เสร็จเสียทีค่ะ เหลือแค่อีกไม่กี่หลัง พี่มาร์คถามทำไมคะจะไปช่วยหรือ” “ถ้าแมงปอให้พี่ทำอะไรพี่ก็เต็มใจทำจ๊ะ” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างออดอ้อนและก็ได้ค้อนงามๆ จากสาวเจ้า “ถ้างั้นก็เดินไปค่ะงานแมงปอจะได้เสร็จสมบูรณ์เสียที เปิดรีสอร์ตไม่ทันรับนักท่องเที่ยวไม่รู้ด้วย” “ไม่เป็นไรจ๊ะ แมงปอจะได้อยู่ที่นี่นานๆ ไงพี่มาร์คเลี้ยงได้อยู่แล้วเมียแค่คนเดียวสบายมาก” “ใครเป็นเมียพี่มาร์คกันคนบ้าหน้าไม่อายเขายังไม่ได้ยอมเป็นเสียหน่อยขี้ตู่ชะมัด” หญิงสาวเอ่ยเสียงอุบอิบใบหน้าแดงก่ำอย่างน่าดู “ก็อีกไม่กี่วันหรอกน่า ยังไงแมงปอก็บินหนีพี่มาร์คไม่ได้อยู่แล้ว ถ้าหนีนะพี่มาร์คจะเด็ดปีกเสียให้เข็ด คอยดูสิ” “พี่มาร์คบ้าๆๆ” อรุณนารีทุบแขนแกร่งอย่างขัดเขินเมื่อเจอสายตาหวานฉ่ำล้อเลียนของเขา ชายหนุ่มรวบร่างบางไว้ในวงแขนก่อนจะวางร่างบางให้ยืนบนโขดหินเล็กๆ จนความสูงของเธอเท่ากันกับเขา ใบหน้าทั้งสองจึงอยู่ในระดับเดียวกัน หนุ่มสาวม
ตอนที่ 165. “ไอ้อาการแบบนี้มันเป็นไปได้หรือหมอเก่ง มันเกิดขึ้นบ่อยหรือเปล่าคะ” ดรุณนุชถามบ้าง “มันไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยหรอกนะน้ำผึ้ง เคสนี้นานๆ จะมีเกิดขึ้นกับคนไข้บ้าง แต่มันก็ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยด้วย แต่กรณีของหนูดีอาจจะเป็นข้อยกเว้น เอ่อผมคิดว่าเธอคงจะมีความทรงจำที่เลวร้ายเกี่ยวกับคิมหันต์มากเกินไปรึเปล่า...” หมอเก่งอ้อมแอ้มพูดเบาๆ ในตอนท้ายพลางชำเลืองมองใบหน้าที่เรียบเฉยของคิมหันต์ ซึ่งใบหน้าเรียบเฉยนั้นเขาไม่อาจคาดเดาได้ว่าชายหนุ่มคิดอะไรหรือรู้สึกอย่างไรกับเรื่องที่เกิดขึ้น “เอาเป็นว่าหนูดีแค่จำคิมไม่ได้ชั่วคราวใช่ไหม” นางดวงดีเอ่ยขึ้นบ้างและพลธวัชก็พยักหน้าช้าๆ เป็นคำตอบ “แล้วนานแค่ไหนที่เธอจะจำนายคิมได้” “มันก็ขึ้นอยู่กับตัวเธอเองว่าจะเปิดรับคิมหันต์เข้าไปในความทรงจำหรือเปล่า” หมอเก่งให้เหตุผล เท่านั้นเองคิมหันต์ก็เดินลงเรือนไปทันทีทำให้ทุกคนมองตามอย่างแปลกใจและเดาความรู้สึกของชายหนุ่มไม่ออก “สมน้ำหน้ามัน ถูกหนูดีเกลียดจนไม่อยากจดจำ” เหมันต์เอ่ยขึ้นอย่างอดไม่ได้และก็ได้ลูกทุบเบาๆ จากอรุณนารีพร้อมกับดวงตาเขียวๆ