บทที่ 5 ว่างมั้ย

เสียงพูดและเสียงลมหายใจของเขาทำให้ฉันแทบจะทรุดลงไปกองเลย เขาเป็นเด็กหนุ่มที่มีเสน่ห์มากๆ แล้วผู้หญิงที่เข้ามากิน ก็ต่างพากันจ้องมองเขาไม่วางตาเลยด้วยนะเท่าที่ฉันสังเกตุ

" มัวแต่มาเล่นแบบนี้เดี๋ยวก็โดนเจ้านายดุหรอก" ฉันพูดกับเขาเพื่อหาทางกลบเกลื่อนความเขินที่มันประดังประเดเข้ามา จนหน้าของฉันร้อนผ่าวไปหมด

" เจ้านายผมใจดีจะตาย เขาไม่ดุหรอกครับ"

" ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เรากินเงินเดือนเขา อย่าให้เขามาว่าเอาได้ว่าเราทำงานไม่มีประสิทธิภาพซิ ไปทำงานได้แล้ว"

"คราบ ผมจะทำตามทุกคำของพี่ดาเลยคราบ"

เด้กคนนี้ทะเล้นมากๆจริงๆ แต่ในความทะเล้นมันกลับมีเสน่ห์และชวนน่าหลงใหล ฉันจึงยิ้มกว้างออกมาให้กับความเป็นเด็กของเขา

" งั้นพี่ไปก่อนนะ พอดีพี่มีธุระต่อ"

ฉันค่อยๆลุกจากเก้าอี้และหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาถือ

" แล้วผมจะได้เจอพี่ดาอีกรึเปล่าครับ"

ฉันชะงักไปนิดนึง ก่อนจะหันไปจ้องหน้าเขาอยู่นานพอสมควร เลย เพราะแววตาของเขาที่ถามมันดูมีความหวังมากๆ นี่เขาหวังว่าจะเจอฉันอีกอย่างงั้นเหรอ

" งั้นคืนนี้กรว่างมั้ยละ เดี๋ยวพี่จะพาไปเลี้ยงฉลองล่วงหน้า”

"เนื่องในโอกาสอะไรครับ"

"ก็วันที่พี่แก่ขึ้นอีกปีไง" ฉันยิ้มให้กรเบาๆ ช่างขมขื่นซะจริงๆนะเรา

"นี่..วันนี้เป็นวันเกิดพี่ดาเหรอครับ" เด็กน้อยร้องถามด้วยความตกใจเลย

"อืม.. ใช่แล้วนี่เราอยู่หอใช่มั้ย"

"หอเหรอ… อ๋อ.ครับ … ผมอยู่หอ"

"งั้นเอาเป็นว่า คืนนี้ 2 ทุ่มเราจะเลี้ยงฉลองกันที่หอของกรแล้วกันนะ"

"ตกลงครับ"

แล้วฉันก็รีบเดินออกมาจากร้านทันที ฉันมานั่งอยู่ในรถด้วยอาการที่ไม่ปกติ ฉันตื่นเต้นมากๆ อะไร นี่ฉันกำลังนัดเด็กนั่นไปฉลองกัน 2 คนนะ ใจกล้ามากไปแล้วนลินดา เธอกับเด็กนั่นพึ่งรู้จักกันนะ นัดกันไปแบบนี้ได้ไง แถมนี่ก็ยังเป็นครั้งแรกที่ฉันจะไหนแบบ 2ต่อ2กับผู้ชายที่ไม่ใช่สามีของตัวเองอีกด้วย อยากหยุมหัวตัวเองหนักเลย

" นี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่เนี้ย"

ฉันบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะออกรถแล้วตรงไปที่โรงงาน ฉันจัดการที่โรงงานอย่างรัดกุม ฉันเช็คเองทุกขั้นตอนเพื่อให้ทุกอย่างออกมาเพอร์เฟ็คที่สุด เพราะว่าถ้าสินค้าของฉันได้วางที่ห้างและโรงแรมที่ตั้งใจไว้ มันจะทำให้ฉันก้าวไปอีกขั้นนึงได้เลย  จนเวลาล่วงเลยไปจนถึงมืด จู่ๆมือถือของฉันก็ดังขึ้น ฉันมองเบอร์ที่ขึ้นอยู่ที่หน้าจอด้วยความตื่นเต้น เพราะเป็นกรที่โทรเข้ามา ฉันลังเลอยู่พักนึงก่อนจะกดรับอย่างเลี่ยงไม่ได้

" อืมว่าไงจ้ะกร" ฉันพยายามทำน้ำเสียงให้นิ่งที่สุดทั้งๆที่ใจนี่ตื่นเต้นจะตายแล้ว

"พี่ดาอยู่ไหนแล้วครับ" เขาถามฉันด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นห่วง เพราะนี่ก็เลยเวลานัดมามากแล้ว

"พี่พึ่งจะเสร็จงานนะ”

“เหรอครับ ผมก็หลงเป็นห่วง พี่ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วครับ”

“นี่เป็นห่วงพี่เหรอ นึกว่าจะโทรมาดุว่าไปช้าซะอีก”

“ผมจะดุพี่ทำไมครับ ผมรอได้ ต่อให้ต้องรอทั้งคืนผมก็จะรอ ไม่ต้องรีบนะครับพี่ดา ขับมาช้าๆ ผมเป็นห่วง”

ใจสั่นระดับ 10 ริกเตอร์เลยแบบนี้  

“อืม จ้ะ เอาเป็นว่ากรส่งโลเคชั่นมาให้พี่แล้วกันนะ แล้วเดี๋ยวเจอกัน"

"ตกลงครับ ไม่ต้องรีบนะครับ ผมบอกแล้วว่าผมรอได้”

ฉันกดวางสายพร้อมกับพยายามควบคุมสติ และพอเสร็จงานฉันก็ขับรถมาจนถึงหอที่กรส่งโลเคชั่นมาให้ มันดูดีกว่าที่ฉันคิดนะ แล้วฉันก็เห็นกรนั่งอยู่ที่หน้าหอ แถมยังมีถุงเซเว่นวางเยอะแยะเลย

 เด็กอะไร น่าเอ็นดูจริงๆ แต่เดี๋ยวนะ นี่ฉันกำลังจะขึ้นห้องผู้ชายหรอ นี่ฉันกำลังคิดอะไรอยู่เนี้ยแล้วในขณะที่ฉันกำลังสับสนกับความคิดของตัวเองอยู่นั้น กรก็เข้ามาเคาะกระจกรถฉันเบาๆ

ฉันจึงค่อยๆเลื่อนกระจกลงเพื่อคุยกับเขา

“อ้าวกร รอนานมั้ย”

“ไม่นานครับ ว่าแต่พี่ดามีอะไรรึเปล่าครับ เห็นนั่งอยู่ในรถนานเลย”

“อ๋อ เปล่าจ้ะ ไม่มีอะไร”

"เหรอครับ งั้นก็เชิญครับพี่ดา ห้องผมอยู่ ชั้น 4 "

ฉันพยักหน้ารับคำก่อนจะดับเครื่องและลงจากรถ ฉันยืนตัวสั่นอยู่แปบนึง ก่อนที่กรจะเอื้อมมือมาจับมือฉันเบาๆ

"ไปกันเถอะครับ"

กรกันต์

พอพี่ดาออกจากร้านไปผมนี่เครียดขึ้นมาเลยครับ ผมรีบไปหาไอ้บุ๋มลูกจ้างของผมหลังร้านทันทีด้วยความร้อนลนอย่างกับไฟลนก้นเลย

"ไอ้บุ๋มช่วยเฮียด้วย”

“อะไรเฮีย โวยวายทำไม”เสียงไอ้บุ๋มตอบกลับมา

“ ที่ไหนมีหอพักบ้างวะ"ผมตะโกนถามไอ้บุ๋มทันทีที่เจอหน้า ไอ้บุ๋มมันจึงเงยหน้าขึ้นมามองผมอย่างสงสัย

และแล้วผมก็ได้หอพักมาครอบครองด้วยความช่วยเหลือของไอ้บุ๋ม คือมันพาผมมาหอที่มันเอาไว้นอนนี่แหละครับ หอดูสะอากสะอ้านดีมากๆเลยนะ ผมจึงตกลงซื้อมันทั้งตึกนี่แหละ มันง่ายดีครับ และจะได้เปลี่ยนเป็นหอพักพนักงานร้านกาแฟผมซะเลย ส่วนมอเตอร์ไซค์ ผมก็ซื้อเป็น นินจามาขับเพราะมันสวยและถูกใจผมมาก และดูไม่ได้รวยมากด้วย พนักงานร้านกาแฟก็ซื้อได้อะไรแบบนั้น ดีกว่า สปอร์ตที่บ้าน อันนั้นหรูหราหมาเห่าเกินไป

แล้วไม่นานพี่ดาก็ขับมาจอดที่หน้าหอเเต่พี่เขาไม่ยอมลงมาซักทีผมจึงต้องเดินไปเคาะกระจก สีหน้าของพี่ดาตอนลงจากรถมันดูกังวลมากๆ มันแน่อยู่แล้วครับรู้จักกันแค่วันเดียวก็พากันขึ้นห้องซะแล้ว