บทที่ 3 คำขู่

"ฉันเอง"

เสียงทุ้มเอ่ยราบเรียบ เสมือนไม่อะไรแฝงในนั้น แต่กลับทำเอมิเลียสะดุ้งโหยง หัวใจชาวาบทำตัวไม่ถูก เธอพร่ำถามตัวเอง เหตุผลอะไรถึงต้องกลัวเขาขนาดนี้

"ไม่สะดวกหรือ..."

"กำลังจะไปเปิดค่ะ"

ร่างบางลุกเต็มความสูง เดินเอื่อยไปทางประตู หลังเอ่ยประโยคเบาหวิว เทียบเท่ากับสายลม

แอด...

และเหมือนเดิม เธอเอาแต่ก้มหน้า ไม่กล้าสบตาเขา ครูซัสขัดใจหนัก ทว่าเลือกที่จะนิ่ง ยกมือล้วงกระเป๋ากางเกง ถามด้วยน้ำเสียงที่คิดว่าน่าฟัง และอ่อนโอนที่สุด ซึ่งอันที่จริงแล้ว ต่อให้เขาบีบเสียงจนนุ่มแค่ไหน สำหรับเด็กสาวอายุสิบแปดเศษ ยังไงก็น่ากลัวอยู่ดี

"ขอโทษที่รบกวนเวลานอนของเธอ แต่ฉันเห็นไฟห้องเธอเปิดอยู่"

"ค่ะ หนูนอนไม่หลับ เลยจะอ่านหนังสือ"

"ทำไม? ผิดที่หรือ "

"ใช่ค่ะ..."

เธอตอบเสียงแผ่ว ชายหนุ่มมองมือบางข้างนึงกันวงกบประตู แล้วยิ่งขัดใจ เขาไม่ชอบเอาเสียเลย กับท่าทีหญิงสาว ที่บ่งบอกถึงความไม่ไว้ใจเขา

"เงยหน้า "

คำสั่งครั้งแรกจึงเอ่ยขึ้น แต่ไม่ดังมากนัก

เอมิเลียไม่ทำตาม กลับก้มลงมากกว่าเดิม เพ่งสายตามองพื้น ไม่นานก็เห็นรองเท้าหนังเขาก้าวเข้ามา

"เงยหน้าขึ้น.."

ประโยคเดิมดังอีกรอบ หญิงสาวใจสั่น ดึงมือบางข้างนั้นจากวงกบประตูมาบีบเข้าหากัน ระบายความกลัวจนขึ้นสันปูด ก่อนร่อนเท้าถอยหลัง เมื่อเขาเดินเข้ามาจริงๆ ครูซัสขมวดคิ้วเข้ม ก้มลงมองเธอ ด้วยความรู้สึกหงุดหงิด ไม่เคยมี... ไม่เคยเลย ที่เขาออกคำสั่งกับใคร แล้วคนๆนั้นกล้าขัดคำสั่งเขา

"เอมิเลีย!" เขาตวาด

พลั่ก!

หญิงสาวถึงกับเสียหลักล้ม เพราะตกใจเสียงเขาสุดขีด

"อ๊ะ...." ทว่า กลับถูกเขาฉวยแขนไว้ทัน

ท่อนแขนแกร่งคว้ารับร่างสาวไว้พอดิบพอดี ในจังหวะที่เธอนั้นจวนจะร่วงถึงพื้น เพราะตกใจเสียงตะเพิดของเขา

เธอรู้สึกแขนขาอ่อนเพลี้ย ดวงตาหวานฉ่ำเต็ม​ไปด้วยหยาดน้ำ ซึ่งคลอเบ้าตอนไหนไม่รู้ ประสบเข้ากับดวงตาคมเฉี่ยวสีดำสนิท เอมิเลียหลับตาปี๋ ไม่กล้าแม้แต่จะดันตัวเขาออก รอให้เขาดึงร่างเธอขึ้นมาเอง เมื่อยืนในท่าที่ถนัดมากขึ้นจึงจะถอยออกห่าง ส่วนครูซัสเอง ก็เหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ เขาจัดชุดสูทตัวเองเล็กน้อย พลางก้มลงมองเธอ

"ไม่ต้องกลัวหรอกน่า ฉันไม่ชอบเด็ก"

เสียงทุ้มเอื้อนเอ่ยราบเรียบ ทว่า ทำภายในใจเธอกระตุกวูบ ก้มหน้างุนหนักกว่าเดิม ชายหนุ่มเห็นอย่างนั้น ยิ่งทวีคูณความขัดใจ ทำเขาหงุดหงิดขึ้นมาเสียเฉยๆ

 "บอกให้เลิกกลัว! "

กระชากต้นแขนเรียวไปตามแรงมือ หญิงสาวตกใจหนัก ตัวแข็งทื่อ

"หนะ หนู... หนู ฮื้อออ"

เผลอปล่อยโฮออกมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ ครูซัสตกใจในวินาทีแรก ก่อนปรับเปลี่ยนสีหน้าเป็นปกติ พร้อมปล่อยแขนเธอเป็นอิสระ ยืดตัวสูดหายใจเข้าปอดสุดลึก พยายามอย่างมากกับการเก็บอารมณ์​ของ​ตัวเอง​

"เงียบซะ"

"ฮื้อๆๆ"

แน่นอน เธอคงจะทำตามเสมือนใจนึกไม่ได้ เพราะสิ่งที่เธอเป็นอยู่ มันมาจากความรู้สึก​ล้วนๆ ได้แต่ก้มหน้านิ่ง เก็บเสียงให้เบาที่สุด

"เอมิเลีย"

ทว่า มันยาก เขาจ้องแต่จะออกคำสั่ง ยืนเฝ้าพฤติกรรมเสมือนเป็นผู้ปกครอง จนกระทั่งในที่สุดเธอนั้นเงียบไปเอง

"เอาล่ะ มาเข้าเรื่องกันเถอะ มันดึกแล้ว เธอจะได้นอน"

"......"

"พรุ่งนี้เช้า เธอจะต้องไปมหาลัยกับฉัน ฉันจะพาเธอไปฝากเรียน"

"....."

"ไปแต่เช้า ห้ามตื่นสาย "

"...."​

"ได้ยินหรือเปล่า"

ครูซัสก้มลงถามซ้ำ หลังจากอธิบายจบ ทว่า เหมือนเขาพูดคนเดียว

"......"

"นี่! ฟู่ววว... "

ชายหนุ่มขัดใจหนัก ขมวดคิ้วจ้องหน้าหญิงสาวตาเขม็ง ในท่ามือล้วงกระเป๋ากางเกง ส่วนเธอยังคงก้มหน้านิ่งเหมือนเดิม เขาถอนหายใจทิ้งท้าย คิดว่าคงต้องไปแล้วจริงๆสักที ทว่า กลับเพิ่งนึกขึ้นได้ ยังมีอีกคำขู่ที่ยังพูดไม่หมด

"แล้วก็... "

".... "

"ฉันขอแนะนำ เธอควรจัดการความขี้ขลาดในใจเธอให้หายก่อนพระอาทิตย์ขึ้น เพราะพรุ่งนี้มันอาจจะแย่กว่าเดิม "

"O.O "

เช้าตรู่ หมอกยังคงลอย เอมิเลียไม่ได้นอนตั้งแต่ตอนนั้น หลังจากถูกผู้ใหญ่​ข่มขู่​ก่อนเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้เธออยู่ในโลกมืดเพียงลำพัง ยอมรับเธอเป็นคนขี้กลัว กลัวที่สุดคือคนแปลกหน้า นับตั้งแต่รู้ประวัติของตัวเอง เธอนั้นถูกบุพการีแท้ๆทิ้ง ความศรัทธาที่จะเชื่อใจใครสักคนมันไม่มีอีกเลย เว้นแต่มาดามเรกาโดเท่านั้น ซึ่งนอกจากชื่อกับสถานะหล่อนแล้ว ตัวเป็นๆยังไม่เคยเห็น รวมถึงตอนนี้ด้วย

เอมิเลีย มาที่นี่วันนี้ เป็นวันที่สองแล้ว เธอก็ยังมีแค่ความทรงจำในห้องสี่เหลี่ยม กว้างขวาง เปรียบเอาห้องเก่าเธอมารวมเป็นสิบห้องเห็นจะได้ กับหน้าดุ ขรึม เย็นชา ของเจ้าของบ้านเท่านั้น

ส่วนของความรู้สึก​ สองสามวันมานี้ เธอไม่​ชอบ​เอาเสียเลย และแน่นอน เช้านี้ของเธอจึงไม่สดใสนัก ขัดกับบรรยากาศยามนี้โดยสิ้นเชิง ทั้งหมอกขาวบางเริ่มจางลง กลิ่นโอโซนชุ่มฉ่ำ เหมาะสำหรับนักวิ่งมาราธอน ปั่นจักรยาน​เป็นอย่างมาก ส่วนเอมิเลีย ถึงจะรักการออกกำลังกาย อ่านหนังสือนิยาย หรือฟังเพลงแค่ไหน เธอคงไม่พร้อมจะเริ่มต้นใหม่อะไรทั้งนั้นในตอนนี้ เพราะยังต้องปรับตัวอีกเยอะ กันตัวเองพลาดไม่ให้เขาต้องมาดุมาด่าอีก แต่ดูเหมือนจะไม่ง่ายเลย อาทิเช่นวันนี้ ที่เธอเสียเวลาหาชุดใส่ให้เหมาะกับการไปสมัครเรียน เป็นชั่วโมง

คำสั่งที่บอกห้ามสาย แทบจะเป็นหมัน

น่องสวยขาวปลีกล้วยสั่นกระเพื่อมเพราะถูกเจ้าของสับไปสับมา เสี่ยงต่อการจับกันเป็นก้อน ก่อนจะมายืนหอบหืดอยู่หน้าคฤหาสน์ หลังจากมีคำสั่งฝากซีอาร์​มาบอกว่าเขาจะไปรออยู่ที่รถ

"คันไหนล่ะ"

เอมิเลียถึงกับงง หาทางไปไม่ถูก เมื่อมองซ้ายมองขวา เห็นว่ารถที่จอดรออยู่นั้นมีสองคัน เธอยืนเหวอ หน้าเริ่มซีดเป็นไก่ต้ม

จนกระทั่งบานกระจกรถคันนึงค่อยๆเลื่อนลงมา เผยให้เห็นหน้าของครูซัส ที่กำลังหงุดหงิดเต็มทีนั่นแหละจึงจะโล่งอก เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เธอเดินไปถึง

"ขึ้นรถ" 

พลางสั่งเสียงห้วน

"ค่ะ"

ห้านาทีผ่านไป...

ในขณะรถแล่น และต่างคนต่างเงียบ ครูซัสเป็นฝ่ายเปิดประเด็นก่อน

"ฉันผิดเอง ที่ไม่หาซื้อเสื้อผ้าให้เธอ"

"คะ?"

"เธอถึงได้แต่งตัวน่าขายหน้าขนาดนี้"

ที่มันทำให้เธอจุก ถึงขั้นต้องก้มมอง ดูสารรูปตัวเอง พลางกัดปากแน่น

"ขอโทษค่ะ ชุดนี้เป็นชุดเก่งที่สุดของหนูแล้ว"

"พูดได้แล้วหรือ" ชายหนุ่มหันมาเลิกคิ้ว นั่นทำให้เธอก้มหน้านิ่ง มือทั้งคู่บีบเข้าหากันมากกว่าเดิม "ฉันถาม "

"หนูไม่ได้... เป็นใบ้นี่คะ"

และแน่นอนเธอเองก็ตกใจ กับประโยคนี้ที่เธอตอบออกไปเหมือนกัน เธอไม่ได้กวนประสาทเขานะ แต่ไม่รู้​ทำไม​ถึง​ตอบ​ออกไปแบบนั้น

"ฮึ.."

ทว่า ได้มาแค่การเหยียดยิ้ม เอมิเลียชำเลืองมอง ไหนๆก็ไหนๆแล้ว จึงตัดสินใจถาม

"เมื่อไหร่หนูจะได้เจอคุณเรกาโด เกรซ คะ"

ซึ่งไม่คิดว่ามันจะทำให้ครูซัสชะงักกึก อึ้งกับประโยคที่เธอพูด และเธอเองก็งงกับประโยคที่เขาตอบเช่นกัน

"แม่ฉันเสียไปนานแล้ว อย่าบอกนะว่าเธอยังไม่รู้"

ไม่สิ เหมือนเธอจะช็อคมากกว่า

​